Per 1 februari is dit forum niet meer actief. Je account en bijbehorende gegevens op dit forum zijn daarom verwijderd. Oude berichten kun je nog wel nalezen. We zien je eind februari graag terug in de nieuwe community van MS.nl. Meer informatie lees je op MS.nl of in dit topic.

het einde, afwachten of bespoedigen??? / Euthanasie

Over gezin, familie, vriendschappen, vervoer en andere dagelijkse zaken
Marja

Bericht door Marja »

Jij bent de enige die de grens bepaald.
Die grens ligt bij iedereen anders en de meeste mensen zullen hem niet (willen) aangeven omdat het eindige besluit niet alleen jezelf raakt en onomkeerbaar is.

Ik wens jou en je omgeving daar veel wijsheid en sterkte bij.
Suzan

Bericht door Suzan »

Hoi Angsthaasje, (lange lap, sorry!)

Persoonlijk vind ik je vraag niet zo vreemd.

Iedereen denkt wel aan de toekomst en hoe die er op het eind uit zal zien, gezonde mensen, en zeker iemand die een ongeneeslijke ziekte heeft…

Voor mijzelf weet ik waar mijn grenzen liggen. Wanneer ik het leven niet meer ‘leefbaar’ vind.
Dit is voor iedereen verschillend.

Deze grenzen zullen in de loop der jaren gaan verschuiven, dat weet ik. Wat mij nu ondraaglijk lijkt, zal ik waarschijnlijk als het zover is ‘nog prima mee te leven’ vinden.

Gelukkig staat mijn mening niet in steen gekerfd, en kan altijd veranderen. :cool:

Ik bespreek dit soort dingen ook regelmatig met mijn partner.
Niet in zware, heftige gesprekken, maar gewoon als het zo eens ter sprake komt n.a.v. iets op tv of iemand in onze omgeving.

Ik kan zoiets rustig onder het eten zitten bespreken. :D
Hij weet wat mijn wensen zijn, ik weet wat zijn wensen zijn.

De dood hoort voor mij bij het leven, net als eten en slapen, en zo ga ik er dan ook mee om. Mijn vriend weet hoe ik gecremeerd wil worden, welke muziek ik wil hebben, etc.

Gewoon de praktische dingen zijn bekend bij hem. En het mooie is, dat ik het ook in de loop der jaren bijstel.
Zo wilde ik bv tien jaar geleden heel andere muziek dan ik nu zou willen… ;)

Voor als mijn levenseinde nadert ben ik lid van de [URL="http://www.nvve.nl/nvve2/pagina.asp?pagkey=71890"]NVVE[/URL].

Natuurlijk hoop ik dat het nog heel lang duurt voor ik werkelijk gebruik zal maken van mijn laatste wilsbeschikking, maar ik ben nou eenmaal een mens die dingen liever geregeld heeft voor het zover mocht zijn.
Ik wil daar de ‘achterblijvers’ niet mee opzadelen.

Helaas heb ik het te vaak meegemaakt dat dierbaren met de handen in het haar zaten als er beslissingen genomen moesten worden over leven en dood.
Tenslotte kan iedereen een ongeval of een acute fatale aandoening krijgen, ik ook.

Zo ben ik overeengekomen met een neefje van mij dat hij t.z.t. “mijn afgevaardigde” wordt.
Hij zal in staat zijn om mijn wensen te respecteren zonder ook nog eens de gewetenswroeging te moeten voelen.

Wij hebben altijd al een goede band gehad, hij is competent, ik vertrouw er op en ‘weet’ dat hij voldoende afstand kan nemen en vooral omdat ik mijn partner dan niet met deze dingen wil belasten. Tenslotte heeft hij dan zijn eigen verdriet…

Mijn euthanasieverklaring en behandelverbod liggen in een map in de kast bij de belangrijke papieren.

Ik heb het besproken met mijn huisarts, ik weet van hem dat hij er niet achter kan staan vanwege zijn geloof, dus weet ik dat ik, als hij met pensioen gaat, ik een huisarts moet vinden die hier geen bezwaren tegen heeft (die zal dan ook een afschrift van mijn verklaring in mijn dossier krijgen).

Dit stuk lezende zou je kunnen denken dat ‘ik er helemaal klaar voor’ ben of er naar uit zie. Niets is minder waar.

Mijn leven is nog veel te mooi om te eindigen en ik hoop dat dit de komende dertig jaar ook nog zo blijft. ;)

Maar ik ben realistisch genoeg om na te denken over de tijden dat dit niet meer zo zal zijn.
En ook dán wil ik graag nog de regie zelf in handen hebben.

Mijn leven, mijn sterven…

Groetjes,
Mirjam

Bericht door Mirjam »

Deze grens is er eentje die werkt met voortschrijdend inzicht.
Wat je nu onoverkoombaar lijkt, blijkt als het zover is voor sommigen nog best 'te doen'.

Ik raad je aan dit onderwerp met je huisarts te bespreken.
Als er sprake is van euthanasie is hij/zij degene die dat zal uitvoeren.
Hij/zij kan je dan ook uitleggen wat de voorwaarden zijn en hoe jij ervoor kunt zorgen dat hij/zij jou leven kan beeindigen op een door jou aangegeven moment.

De wetenschap dat een en ander geregeld is en jij niet ondraaglijk hoeft te leiden geeft je hopelijk de geruststelling om nog heel lang te willen leven.
CyberElles † 30-11-2010

Bericht door CyberElles † 30-11-2010 »

Gwenda, mijn man was in 1e instantie ook optegen (actieve euthanasie. Gelukkig voor mij stonden de kinderen en de huisarts, zelfs de dominee er genuanceerder tegenover. Uiteindelijk is mijn man er ook in meegegaan.

Ik wil maar zeggen, dat jullie uiteindelijk beide op jouw lijn uitkunnen komen.
Heel veel sterkte.
Mien

Al veel gezegd

Bericht door Mien »

Al veel gezegd

Hoi (niet) angstig haasje,

ik denk dat er al veel ware dingen zijn gezegd hierboven. Wat mij nog te binnen schiet is dat je, als je opschrijft wat je denkt, waar je angsten liggen, wat je nu denkt wat je onverdraaglijk zou vinden

(ik denk idd ook dat grenzen verlegd worden zodra je in een bepaalde situatie belandt)

Schrijven wat je denkt, wat je wilt, wat je niet wilt, geeft voor jezelf veel meer inzicht en worden de dingen ook minder chaotisch. Chaos geeft vaak angst, inzicht meer rust, is mijn ervaring.

Daarbij hoort doodgaan bij het leven. Ik kijk er niet naar uit, maar ik lig er ook niet wakker van..

Je kunt je zoveel zorgen maken, voor het zelfde geld rijdt die bus morgen... (helaas van nabij meegemaakt).
Vroeger was in mijn gedachten meest nare manier van overlijden: in een brandend huis te zitten en er niet uitkunnen, ik geloof dat dat nog steeds zo is, dus het heeft eigenlijk niet eens met MS (of andere kwalen te maken)

Misschien kun je het vertalen naar: je hoopt dat je zelf kunt blijven beschikken, je hoopt niet de controle kwijt te raken. Iets wat ik me wel voor kan stellen.

Dan is het goed je wensen onder woorden te brengen (zie ook tips van Suzan)

Sterkte, ik hoop dat je een stukje ´rust´ kunt vinden zodat je minder stress hebt (ook weer beter voor de MS ;) )
Evelien

Bericht door Evelien »

Hai Haasje,

Ook ik heb via de NVVE (nederlandse vereniging voor een vrijwillig levenseinde) de zaken geregeld. En graag kijk ik er nu nog zakelijk tegenaan. Mensen regelen uitvaart en testament, ik ben ziek dus ik regel ook dat ik kan sterven als ik het genoeg vind.

Je zou eens op hun site kunnen kijken [url]www.nvve.nl[/url]. Misschien dat dat wat helderheid kan geven.

Er is ook een boekje geschreven door een zus van een patient met MS die niet meer wilde leven. Misschien komt dat te dichtbij, maar ik vond het een mooi boekje: "Dag zus, straks ben je er niet meer", geschreven door Monique Doderlein-de Win. Zij heeft het uitgegeven in eigen beheer en het is te bestellen via [url]www.doderleindewin.nl[/url]

Lieve groet
Evelien
M&MS

Bericht door M&MS »

Het belangrijkste is dat je aan je arts en familie duidelijk maakt waar voor jou de grens ligt.

Eigenlijk staat dat los van het hebben van een ziekte. Het registreren ervan bij een notaris, je huisarts en/of NVVE Is dan ook alleen maar goed.

Maar het kan natuurlijk nog jaren duren voor je het moment van no-return hebt bereikt. Dus ik zou er niet bang voor zijn.;)
Candy † 2-12-2016

wilsbeschikking.

Bericht door Candy † 2-12-2016 »

wilsbeschikking.

Op een nuchter moment heb ik de huisarts gevraagd mij van advies te dienen, over het maken van een wilsbeschikking.

Het voordeel is, dat hij SCEN-arts is hier in het noorden.
Hij heeft mij verzocht, om al mijn wensen op papier te zetten en het dan aan hem te laten lezen, of ik niks vergeten was.

Het was helemaal in orde en hij heeft het in mijn dossier gelegd.

Ik weet hoeveel moeite het kost om dit onder emotionele omstandigheden te omschrijven. En ook dit nuchtere moment gaat niet zonder emoties gepaard, alleszins.

Natuurlijk heb ik ook een non-reanimatie verklaring, wat ik overigens bij opname steeds weer kenbaar moet maken, er is nl. nooit naar gevraagd.

De thuiszorg kan ook niks met zo'n papiertje, iedere keer komt er een ander en die gaat niet eerst naar een papiertje zoeken als ze mij "vinden". Want ik zou 5 minuten tevoren van mening kunnen zijn veranderd.
Daar kan ik dus niks mee.

Maar ik denk dat zij mij willen dwingen een "rode map" op tafel te hebben liggen. Maar dat is een ander verhaal.

Regelmatig denk ik 's avonds,ik hoop dat ik morgen niet meer wakker wordt. En toch, als het weer licht wordt ben ik toch ook blij dat ik er nog ben.

Ik heb nog steeds een taak, ook al vindt een ander dat ik geen kwaliteit van leven heb. (zoals ikzelf zo nu en dan ook denk.)

Zo weet ik ook dat grenzen steeds weer en weer en weer verlegd worden.

In de wilsbeschikking staat extra vermeld, wie de taak van mij overneemt, als ik zelf geen beslissingsrecht meer heb! En natuurlijk is dat met desbetreffende persoon goed doorgesproken. Een kopie, door mij ondertekend, is hier in huis aanwezig
Plaats reactie Vorig onderwerpVolgend onderwerp