Hoi Angsthaasje, (lange lap, sorry!)
Persoonlijk vind ik je vraag niet zo vreemd.
Iedereen denkt wel aan de toekomst en hoe die er op het eind uit zal zien, gezonde mensen, en zeker iemand die een ongeneeslijke ziekte heeft…
Voor mijzelf weet ik waar mijn grenzen liggen. Wanneer ik het leven niet meer ‘leefbaar’ vind.
Dit is voor iedereen verschillend.
Deze grenzen zullen in de loop der jaren gaan verschuiven, dat weet ik. Wat mij nu ondraaglijk lijkt, zal ik waarschijnlijk als het zover is ‘nog prima mee te leven’ vinden.
Gelukkig staat mijn mening niet in steen gekerfd, en kan altijd veranderen. :cool:
Ik bespreek dit soort dingen ook regelmatig met mijn partner.
Niet in zware, heftige gesprekken, maar gewoon als het zo eens ter sprake komt n.a.v. iets op tv of iemand in onze omgeving.
Ik kan zoiets rustig onder het eten zitten bespreken. :D
Hij weet wat mijn wensen zijn, ik weet wat zijn wensen zijn.
De dood hoort voor mij bij het leven, net als eten en slapen, en zo ga ik er dan ook mee om. Mijn vriend weet hoe ik gecremeerd wil worden, welke muziek ik wil hebben, etc.
Gewoon de praktische dingen zijn bekend bij hem. En het mooie is, dat ik het ook in de loop der jaren bijstel.
Zo wilde ik bv tien jaar geleden heel andere muziek dan ik nu zou willen… ;)
Voor als mijn levenseinde nadert ben ik lid van de [URL="
http://www.nvve.nl/nvve2/pagina.asp?pagkey=71890"]NVVE[/URL].
Natuurlijk hoop ik dat het nog heel lang duurt voor ik werkelijk gebruik zal maken van mijn laatste wilsbeschikking, maar ik ben nou eenmaal een mens die dingen liever geregeld heeft voor het zover mocht zijn.
Ik wil daar de ‘achterblijvers’ niet mee opzadelen.
Helaas heb ik het te vaak meegemaakt dat dierbaren met de handen in het haar zaten als er beslissingen genomen moesten worden over leven en dood.
Tenslotte kan iedereen een ongeval of een acute fatale aandoening krijgen, ik ook.
Zo ben ik overeengekomen met een neefje van mij dat hij t.z.t. “mijn afgevaardigde” wordt.
Hij zal in staat zijn om mijn wensen te respecteren zonder ook nog eens de gewetenswroeging te moeten voelen.
Wij hebben altijd al een goede band gehad, hij is competent, ik vertrouw er op en ‘weet’ dat hij voldoende afstand kan nemen en vooral omdat ik mijn partner dan niet met deze dingen wil belasten. Tenslotte heeft hij dan zijn eigen verdriet…
Mijn euthanasieverklaring en behandelverbod liggen in een map in de kast bij de belangrijke papieren.
Ik heb het besproken met mijn huisarts, ik weet van hem dat hij er niet achter kan staan vanwege zijn geloof, dus weet ik dat ik, als hij met pensioen gaat, ik een huisarts moet vinden die hier geen bezwaren tegen heeft (die zal dan ook een afschrift van mijn verklaring in mijn dossier krijgen).
Dit stuk lezende zou je kunnen denken dat ‘ik er helemaal klaar voor’ ben of er naar uit zie. Niets is minder waar.
Mijn leven is nog veel te mooi om te eindigen en ik hoop dat dit de komende dertig jaar ook nog zo blijft. ;)
Maar ik ben realistisch genoeg om na te denken over de tijden dat dit niet meer zo zal zijn.
En ook dán wil ik graag nog de regie zelf in handen hebben.
Mijn leven, mijn sterven…
Groetjes,