Ook hier heel herkenbaar !
@ Ruitje , zeer herkenbaar , die beleefdheidsvraag !
Vandaar denk ik dat degene die dit herkennen maar stoppen met eerlijk antwoorden en gewoon zeggen dat het goed gaat, anders is het ondanks dat je het wel "weet ", toch weer een teleurstelling.
De meeste in mijn omgeving zijn altijd heel beleefd om te vragen hoe het gaat , maar al tijdens het verhaal blijkt dat het bij hun altijd net even erger is.
Kijk , dat kan natuurlijk , maar elke keer ?
Zolang je nog alles kunt en vooral waar anderen wat aan hebben ,
is er niets aan de hand , maar als dat veranderd ?
Ik ben gestopt met schuldig voelen , ik hoef geen aandacht omdat ik ziek ben , maar iedereen wil toch op zijn tijd een schouderklopje ?
Maar de mening van anderen schijnt dus niet zo te zijn.
Ziek zijn is lastig voor een ander , lijkt wel vaker meer voor hun als voor ons.
Daarom wordt ik ook zo boos als b.v. de instanties weer eens zeggen .
vraag dan of een "ander " je wil rijden ( rolstoel ) , of wil brengen naar de dokter e.d.
Die tijd bestaat niet meer , lijkt wel alsof die instanties niet met de tijd mee willen gaan , waardoor wij alleen maar lastiger lijken te worden.
Ik heb maar 1 goede vriendin , en daar ben ik nog steeds heel erg blij mee !
Riwidi
Is het gek? Of egoistisch? Of misschien toch ook herkenbaar?
-
brunettie
-
Ruitje † 17-03-2019
[QUOTE=Riwidi;825414]Zolang je nog alles kunt en vooral waar anderen wat aan hebben , is er niets aan de hand , maar als dat veranderd ? [/QUOTE]
Ook dat is een harde realiteit. Ik heb ook gemerkt dat als je niets meer kunt doen voor anderen er veel mensen wegvallen.
Maar gelukkig zijn er nog mensen voor wie het belangrijker is wie je bent dan wat je kan doen. En die vriendschappen zijn heel kostbaar en daar kun je beter je kostbare energie aan besteden dan krampachtig proberen relaties van één kant in stand te houden.
Ook dat is een harde realiteit. Ik heb ook gemerkt dat als je niets meer kunt doen voor anderen er veel mensen wegvallen.
Maar gelukkig zijn er nog mensen voor wie het belangrijker is wie je bent dan wat je kan doen. En die vriendschappen zijn heel kostbaar en daar kun je beter je kostbare energie aan besteden dan krampachtig proberen relaties van één kant in stand te houden.
-
Riwidi
@ ruitje,
Daar ben ik dus mee bezig de laatste tijd.
Alleen de berg rotzooi die je dan soms eerst over je heen krijgt :(
Lijkt echt wel alsof wij niet voor onszelf mogen opkomen.
Kan me best voorstellen dat je dit proces echt moet leren , en eerst moet werken aan haar op je tanden en een schild om je heen , want
anders doet het soms dubbel pijn.
Hoe jammer :moe:
Riwidi
Daar ben ik dus mee bezig de laatste tijd.
Alleen de berg rotzooi die je dan soms eerst over je heen krijgt :(
Lijkt echt wel alsof wij niet voor onszelf mogen opkomen.
Kan me best voorstellen dat je dit proces echt moet leren , en eerst moet werken aan haar op je tanden en een schild om je heen , want
anders doet het soms dubbel pijn.
Hoe jammer :moe:
Riwidi
-
iDreams
Ook ik heb een hele goede, mijn beste, vriend!
Alleen hij woont ver weg van waar ik woon, zeker 2 uur met de auto en 3 uur met de trein, dan is het moeilijk om daar makkelijk op terug te vallen...
Bellen gaat altijd maar even een arm op je schouder, een knuffel of gezellig bakkie thee is dan altijd ver weg...
Maar hij vraagt tenminste hoe het gaat en neemt me serieus!
Dat is belangrijk voor me en dat koester ik!
Alleen hij woont ver weg van waar ik woon, zeker 2 uur met de auto en 3 uur met de trein, dan is het moeilijk om daar makkelijk op terug te vallen...
Bellen gaat altijd maar even een arm op je schouder, een knuffel of gezellig bakkie thee is dan altijd ver weg...
Maar hij vraagt tenminste hoe het gaat en neemt me serieus!
Dat is belangrijk voor me en dat koester ik!
-
heleendr
allemaal ook bij mij herkenbaar
en af en toe heb ik het niet meer dan is mijn positivie inslag weg even als mijn energie
heb dan zelfs geen fut meer om een lekker potje te janken
soms zou ik willen dat ik idd alleen maar een gebroken arm of been heb dan hoef ik tenminste geen uitleg te geven over het waarom
het jammere is dat de mensen waarmee ik vroeger een goede band had en die ik eigenlijk tot mijn vrienden rekende mij een voor een in de steek gelaten hebben (op een enkeling na) want ik kon niet meer mee, er waren te veel belemmeringen, zelfs na 40 jaar vriendschap:(
dus nu ben ik ze liever kwijt dan rijk, ze verdienen mijn vriendschap niet
ik koester de vrienden die ik nu heb en mij nemen zoals ik ben.
helaas wonen die allemaal ver weg de dichts bijzijnde 80lm verder op
dus ook voor mij is effe een bakkie doen niet mogelijk of even lachen of huilen.
en tja bellen gaat ook niet omdat ik niet meer kan praten
dan blijft internetten over maar dat is niet echt betreft contacten, genegenheid e.d
en af en toe heb ik het niet meer dan is mijn positivie inslag weg even als mijn energie
heb dan zelfs geen fut meer om een lekker potje te janken
soms zou ik willen dat ik idd alleen maar een gebroken arm of been heb dan hoef ik tenminste geen uitleg te geven over het waarom
het jammere is dat de mensen waarmee ik vroeger een goede band had en die ik eigenlijk tot mijn vrienden rekende mij een voor een in de steek gelaten hebben (op een enkeling na) want ik kon niet meer mee, er waren te veel belemmeringen, zelfs na 40 jaar vriendschap:(
dus nu ben ik ze liever kwijt dan rijk, ze verdienen mijn vriendschap niet
ik koester de vrienden die ik nu heb en mij nemen zoals ik ben.
helaas wonen die allemaal ver weg de dichts bijzijnde 80lm verder op
dus ook voor mij is effe een bakkie doen niet mogelijk of even lachen of huilen.
en tja bellen gaat ook niet omdat ik niet meer kan praten
dan blijft internetten over maar dat is niet echt betreft contacten, genegenheid e.d
-
Ditte/Astrid TB † okt. 2012
-
jeeniejane
Heel herkenbaar.
Eerst is het allemaal nog nieuw en moet iedereen er erg aan wennen, dit was vooral op het werk zo (thuis zijn er meerdere ms-ers:D ).
Nu merk ik dat het leven van iedereen weer "gewoon" doorgaat en dat ik van de mensen waarvan ik verwacht had steun of een schouder klopje of wat dan ook te krijgen het snel weer "vergeten" zijn.
Maar daar in tegen krijg ik van de mensen waarvan ik het niet verwachte nu spontaan een knuffel of oprechte belangstelling hoe het gaat.
Soms kan ik me er kwaad om maken, omdat ik altijd wel veel belangstelling voor een ander heb getoond, maar dat duurt vaak maar even kost teveel energie:D
Eerst is het allemaal nog nieuw en moet iedereen er erg aan wennen, dit was vooral op het werk zo (thuis zijn er meerdere ms-ers:D ).
Nu merk ik dat het leven van iedereen weer "gewoon" doorgaat en dat ik van de mensen waarvan ik verwacht had steun of een schouder klopje of wat dan ook te krijgen het snel weer "vergeten" zijn.
Maar daar in tegen krijg ik van de mensen waarvan ik het niet verwachte nu spontaan een knuffel of oprechte belangstelling hoe het gaat.
Soms kan ik me er kwaad om maken, omdat ik altijd wel veel belangstelling voor een ander heb getoond, maar dat duurt vaak maar even kost teveel energie:D
-
iDreams
Pfff... Wat een herkenning, toch nog...! :hmmm:
@heleendr: Wat erg en ook best angstig dat mensen waar je al zo'n lange tijd bevriend mee bent toch nog "geen echte vrienden" blijken te zijn.
Ik vraag me altijd af hoe die mensen in het leven zouden staan als hun iets soortgelijks zou overkomen?
En internet is mooi dat het er is maar het zal de mensen inderdaad nooit het warme gevoel van knuffels of een schouder kunnen geven!
@jeeniejane: Het leven is ook zo gejaagd... Iedereen wil alles en een keuze maken is soms zo moeilijk...
Veel werken om toch maar dat grote huis en die tweede auto te kunnen betalen. Ohja en dan ook nog de opvang van de kinderen die ze alleen maar 's avonds zien.
(Natuurlijk zijn er genoeg mensen die wel moeten en juist geen keuze hebben!)
Dan schieten mensen zoals wij er snel bij in want de dag is om voordat ze het door hebben. Hoe langer ze ons niet zien of horen hoe verder we naar de achtergrond zakken.
Ik snap het best maar vragen om aandacht kan ik niet en ga ik niet doen want dat is nu juist niet die aandacht die ik wil. Dat is gedwongen zo van "ohja", die is er ook nog...
Spontaan en uit eigen zin... En niet omdat het moet!
@heleendr: Wat erg en ook best angstig dat mensen waar je al zo'n lange tijd bevriend mee bent toch nog "geen echte vrienden" blijken te zijn.
Ik vraag me altijd af hoe die mensen in het leven zouden staan als hun iets soortgelijks zou overkomen?
En internet is mooi dat het er is maar het zal de mensen inderdaad nooit het warme gevoel van knuffels of een schouder kunnen geven!
@jeeniejane: Het leven is ook zo gejaagd... Iedereen wil alles en een keuze maken is soms zo moeilijk...
Veel werken om toch maar dat grote huis en die tweede auto te kunnen betalen. Ohja en dan ook nog de opvang van de kinderen die ze alleen maar 's avonds zien.
(Natuurlijk zijn er genoeg mensen die wel moeten en juist geen keuze hebben!)
Dan schieten mensen zoals wij er snel bij in want de dag is om voordat ze het door hebben. Hoe langer ze ons niet zien of horen hoe verder we naar de achtergrond zakken.
Ik snap het best maar vragen om aandacht kan ik niet en ga ik niet doen want dat is nu juist niet die aandacht die ik wil. Dat is gedwongen zo van "ohja", die is er ook nog...
Spontaan en uit eigen zin... En niet omdat het moet!