Ik doe mijn stinkende best, maar het valt me zwaar. Ondanks dat ik bijna 2 jaar thuis zit begin ik nu mijn werk vreselijk te missen.
De datum voor mijn afscheidsfeestje staat al vast en de eerste klanten sturen kaartjes en bloemen. Poeh, even de tanden op elkaar.
IVA
-
Livia
Bij mij blijk ik een apart geval te zijn maar weet ik wel dat ik 80-100 ben afgekeurd. Maar ik wil bijv wel 2 (halve)dagen werken. Zal dit een probleem zijn? Al is het maar tijdelijk werk.
Gisteren zag ik wat ik per maand ontvang daarbij zou ik wel moeten werken om rond te komen :huh:
Nu verveel ik me nog niet echt maar ben wel echt een mensen mes en mis het wel een beetje. Ben ik de enige die dit heeft?
Gisteren zag ik wat ik per maand ontvang daarbij zou ik wel moeten werken om rond te komen :huh:
Nu verveel ik me nog niet echt maar ben wel echt een mensen mes en mis het wel een beetje. Ben ik de enige die dit heeft?
[QUOTE=Livia;1055194]
Nu verveel ik me nog niet echt maar ben wel echt een mensen mes en mis het wel een beetje. Ben ik de enige die dit heeft?[/QUOTE]
Ik weet dat je het niet vervelend bedoelt, maar het stoot me wel een beetje tegen het zere been.
Natuurlijk ben je niet de enige. Ik had een sociaal beroep, een hartstikke leuke baan. Alleen maar collega's en cliënten om me heen. Nu lig ik een groot gedeelte van de tijd alleen op de bank.
Mijn oude leven is echt volledig verwoest.
Ik heb er jaren over gedaan om niet op maandag helemaal in de put te zitten, omdat iedereen naar werk mag en ik thuis moet blijven. Het is echt een rouwproces geweest.
Inmiddels ben ik weer gelukkig. Ik roei met de riemen die ik heb. Ik vind zingeving in het zorgen voor mijn fantastische dochter.
Maar dat leven wat ik had kunnen hebben als ik niet ziek geworden was... Dat zal altijd moeilijk blijven.
Nu verveel ik me nog niet echt maar ben wel echt een mensen mes en mis het wel een beetje. Ben ik de enige die dit heeft?[/QUOTE]
Ik weet dat je het niet vervelend bedoelt, maar het stoot me wel een beetje tegen het zere been.
Natuurlijk ben je niet de enige. Ik had een sociaal beroep, een hartstikke leuke baan. Alleen maar collega's en cliënten om me heen. Nu lig ik een groot gedeelte van de tijd alleen op de bank.
Mijn oude leven is echt volledig verwoest.
Ik heb er jaren over gedaan om niet op maandag helemaal in de put te zitten, omdat iedereen naar werk mag en ik thuis moet blijven. Het is echt een rouwproces geweest.
Inmiddels ben ik weer gelukkig. Ik roei met de riemen die ik heb. Ik vind zingeving in het zorgen voor mijn fantastische dochter.
Maar dat leven wat ik had kunnen hebben als ik niet ziek geworden was... Dat zal altijd moeilijk blijven.
-
Livia
Toeter dat is totaal niet mijn bedoeling echt niet.
Ik zit zelf sinds de diagnose niet lekker in m'n vel en ben zelfs lange tijd echt depressief geweest en ik heb zelfs medicatie ervoor gehad maar probeer er nu zelf uit te komen en misschien denk
Ik, als ik iets blijf doen dat het juist beter zou zijn.
Ik had ook een ander leven voor me voor de diagnose en ik heb geen kindjes waarvoor ik kan zorgen waarvoor ik misschien wat meer kan rusten.
Nogmaals .. Ik bedoelde het niet zo, sorry!
Ik zit zelf sinds de diagnose niet lekker in m'n vel en ben zelfs lange tijd echt depressief geweest en ik heb zelfs medicatie ervoor gehad maar probeer er nu zelf uit te komen en misschien denk
Ik, als ik iets blijf doen dat het juist beter zou zijn.
Ik had ook een ander leven voor me voor de diagnose en ik heb geen kindjes waarvoor ik kan zorgen waarvoor ik misschien wat meer kan rusten.
Nogmaals .. Ik bedoelde het niet zo, sorry!
-
Knillis
Dit probleem zullen vast héél veel forumdeelnemers kennen.
Lichaam en geest kunnen het werken niet meer aan, ondanks verwoede pogingen.
Dus je voelt dat je werk opgeven gewoon zal moeten. Dat was voor mij het moment waarop ik concludeerde dat als ik ècht niet meer kon/mocht werken (als dàt me nou ook nog wordt afgenomen) ik psychisch in elkaar zou storten.
Dan volgt voor velen nog de "strijd" rond het afkeuringsproces en op het moment dat je te horen krijgt volledig arbeidsongeschikt te zijn dringt tot je door dat het "afgelopen" is.
Een vreselijk moeilijke tijd, ik denk voor iedereen die dit meemaakt. Ik werk nu zo'n 12 jaar helemaal niet meer en ik ervaar dat het "went" en ook dat het echt niet anders kan maar met regelmaat blijft het moeilijk en verdrietig want de hele wereld om je heen lijkt wèl aan het werk te zijn en ik voel me dan zo "nutteloos". :o
Ik heb het "geluk" dat mijn man volgend jaar september met (vervroegd) pensioen kan gaan en ik denk dat het voor mij dan een stuk makkelijker wordt het niet meer werken te kunnen aanvaarden.
Sterkte allemaal!
Lichaam en geest kunnen het werken niet meer aan, ondanks verwoede pogingen.
Dus je voelt dat je werk opgeven gewoon zal moeten. Dat was voor mij het moment waarop ik concludeerde dat als ik ècht niet meer kon/mocht werken (als dàt me nou ook nog wordt afgenomen) ik psychisch in elkaar zou storten.
Dan volgt voor velen nog de "strijd" rond het afkeuringsproces en op het moment dat je te horen krijgt volledig arbeidsongeschikt te zijn dringt tot je door dat het "afgelopen" is.
Een vreselijk moeilijke tijd, ik denk voor iedereen die dit meemaakt. Ik werk nu zo'n 12 jaar helemaal niet meer en ik ervaar dat het "went" en ook dat het echt niet anders kan maar met regelmaat blijft het moeilijk en verdrietig want de hele wereld om je heen lijkt wèl aan het werk te zijn en ik voel me dan zo "nutteloos". :o
Ik heb het "geluk" dat mijn man volgend jaar september met (vervroegd) pensioen kan gaan en ik denk dat het voor mij dan een stuk makkelijker wordt het niet meer werken te kunnen aanvaarden.
Sterkte allemaal!
-
Tamaartje
Voor mij was mijn werk alles. Ik leefde voor mijn werk. Ik zou er alles voor over hebben om een paar uur te kunnen blijven werken.
En ja ik heb het geprobeerd. Steeds opnieuw. Wilde zeker weten dat het niet meer ging. Het hele proces van afkeuren valt me ontzettend zwaar. Maar ik heb er alles aangedaan om het te voorkomen. Niet meer werken heeft me een ander stukje leven terug gegeven.
Het feit dat ik nu 1 keer in de week en in een hele goede week soms zelfs 2 keer, avondeten kan koken heb ik er mee gewonnen.
En ja ik heb het geprobeerd. Steeds opnieuw. Wilde zeker weten dat het niet meer ging. Het hele proces van afkeuren valt me ontzettend zwaar. Maar ik heb er alles aangedaan om het te voorkomen. Niet meer werken heeft me een ander stukje leven terug gegeven.
Het feit dat ik nu 1 keer in de week en in een hele goede week soms zelfs 2 keer, avondeten kan koken heb ik er mee gewonnen.
-
Livia
-
Tamaartje
Alles krijgt zeker wel een plaats. Een nieuw ritme gaat ook weer komen.
De brief met de definitieve bevestiging is afgelopen donderdag binnen gevallen. Het is echt. Het UWV is van mening dat ik niet meer herstel en niet meer kan werken. Mijn verstand is het daar volledig mee eens, mijn gevoel komt daar ook nog wel achter.
Nog iets meer dan een maand en dan kan ik dit hoofdstuk ook afsluiten. Half oktober ga ik officieel uit dienst.
De brief met de definitieve bevestiging is afgelopen donderdag binnen gevallen. Het is echt. Het UWV is van mening dat ik niet meer herstel en niet meer kan werken. Mijn verstand is het daar volledig mee eens, mijn gevoel komt daar ook nog wel achter.
Nog iets meer dan een maand en dan kan ik dit hoofdstuk ook afsluiten. Half oktober ga ik officieel uit dienst.
-
Sharon
-
belladonna