[QUOTE=Merce;1106340]Dat is een treffende omschrijving 1207. Heel veel sterkte daarmee voor jezelf en je partner.[/QUOTE]
ik ben alleen en da's dan het enige voordeel vd primair progressieve vorm
de kans op 1 of andere schub, bv ineens blind wakker worden, is relatief klein
last voor relatie/huwelijk
-
ducaatje
Mijn broer heeft ook Asperger (net als mijn vader) en colitis
Ook toevallig zeg. Ik heb met beiden moeten breken. Dit was nl voor mij een te zware belasting naast de MS
Het compleet ontbreken van inleving, dingen uit het verleden compleet negeren enz enz hebben deze keuze veroorzaakt
Een partner met deze diagnose is dan zeker zwaar
Ook toevallig zeg. Ik heb met beiden moeten breken. Dit was nl voor mij een te zware belasting naast de MS
Het compleet ontbreken van inleving, dingen uit het verleden compleet negeren enz enz hebben deze keuze veroorzaakt
Een partner met deze diagnose is dan zeker zwaar
-
Merce
-
Knillis
Dat is inderdaad een beslissing die iemand echt niet snel, of eigenlijk alleen als dat strikt nodig is, zal nemen.
Ik zou het ook niet kunnen Merce. Ik kom met name weinig (of eigenlijk helemaal niet) maar hij weet dat de deur hier altijd voor hem open staat als er wat is.
En met mijn verjaardag en met bv kerst en pasen wordt hij uitgenodigd. Soms komt hij soms ook niet.
En mijn dochter, tja dat is m'n dochter die zal ik nooit loslaten, dat is mijn kind en mijn eigen vlees en bloed daar ga ik voor door het vuur hoe moeilijk het af en toe kan zijn.
De zorgen rond mijn broer kan ik aardig loslaten maar die van mijn dochter dus helemaal niet.
Ik zou het ook niet kunnen Merce. Ik kom met name weinig (of eigenlijk helemaal niet) maar hij weet dat de deur hier altijd voor hem open staat als er wat is.
En met mijn verjaardag en met bv kerst en pasen wordt hij uitgenodigd. Soms komt hij soms ook niet.
En mijn dochter, tja dat is m'n dochter die zal ik nooit loslaten, dat is mijn kind en mijn eigen vlees en bloed daar ga ik voor door het vuur hoe moeilijk het af en toe kan zijn.
De zorgen rond mijn broer kan ik aardig loslaten maar die van mijn dochter dus helemaal niet.
-
Lilianne
Herkenbaar om te lezen.
Ik heb een man met ASS. Een tijd geleden heb ik het er heel moeilijk mee gehad. Nu kan ik er goed mee overweg.
Het moeilijkste vind ik dat hij mij niet kan 'lezen'. Ik moet het altijd aangegeven als ik niet goed in mijn vel zit of pijn heb.
Iedere hulp die hij biedt is vooral praktisch. Nooit vraagt hij uit zichzelf hoe ik mij voel.
Ik kan mij nu goed zelf redden maar vraag mij wel eens af hoe het zelf zijn als ik echt verslechter. Ben ik dan beter af in een verzorgingshuis?
De genoemde relatie therapieën zal ik zeker onthouden.
Ik heb een man met ASS. Een tijd geleden heb ik het er heel moeilijk mee gehad. Nu kan ik er goed mee overweg.
Het moeilijkste vind ik dat hij mij niet kan 'lezen'. Ik moet het altijd aangegeven als ik niet goed in mijn vel zit of pijn heb.
Iedere hulp die hij biedt is vooral praktisch. Nooit vraagt hij uit zichzelf hoe ik mij voel.
Ik kan mij nu goed zelf redden maar vraag mij wel eens af hoe het zelf zijn als ik echt verslechter. Ben ik dan beter af in een verzorgingshuis?
De genoemde relatie therapieën zal ik zeker onthouden.
[QUOTE=Lilianne;1106791]
De genoemde relatie therapieën zal ik zeker onthouden.[/QUOTE]
Wacht vooral niet te lang hoor! Als er nu al kleine problemen zijn, kun je dat nog redelijk makkelijk oplossen en dan op een betere manier verder gaan.
Tijdens dat can do weekend waren er stellen die al heel veel jaar problemen hadden en dan heb je ook veel werk aan de winkel om alle wederzijdse irritaties en verwijten op te lossen.
Overigens kan mijn niet-ass'er mij ook niet 'lezen' en moet ik hem ook vertellen dat ik even een knuffel nodig heb of dat er wat dwars zit.
Daar kun je heel erg van balen of je kunt accepteren dat iemand zo is en gewoon zeggen wat je nodig hebt.
Het wordt mijn inziens pas een probleem als je zegt wat je nodig hebt en je partner interesseert het niks of wil niet even de tijd voor je nemen.
De genoemde relatie therapieën zal ik zeker onthouden.[/QUOTE]
Wacht vooral niet te lang hoor! Als er nu al kleine problemen zijn, kun je dat nog redelijk makkelijk oplossen en dan op een betere manier verder gaan.
Tijdens dat can do weekend waren er stellen die al heel veel jaar problemen hadden en dan heb je ook veel werk aan de winkel om alle wederzijdse irritaties en verwijten op te lossen.
Overigens kan mijn niet-ass'er mij ook niet 'lezen' en moet ik hem ook vertellen dat ik even een knuffel nodig heb of dat er wat dwars zit.
Daar kun je heel erg van balen of je kunt accepteren dat iemand zo is en gewoon zeggen wat je nodig hebt.
Het wordt mijn inziens pas een probleem als je zegt wat je nodig hebt en je partner interesseert het niks of wil niet even de tijd voor je nemen.
-
Lilianne
-
Danisan
Sinds december 2015 heb ik weer contact met een vriendin uit mijn tienerjaren. Zij vertelde me gegeven moment dat ze 's avonds soms helemaal verkrampte, verstijfde, dat ik daarvan niet moest schrikken. Daarna vertelde ze dat ik haar op die momenten beter niet kon aanraken, dat zou alleen de pijn verergeren. Op zulke momenten zat ze helemaal "op slot". Haar eigen woorden: "dat komt vanzelf weer goed".
Kort voor kerst 2015 vertelde ze mij dat wat ze een paar weken eerder verteld heeft komt doordat ze MS heeft. Ze durfde het me eerder niet te vertellen, omdat ze bang was dat ik, zodra ik het wist, niet meer van haar kan, wil of durf te houden.
Deze informatie over MS, dar ben ik eerlijk over, kwam als een slag in het gezicht. Dat zij deze ziekte met zich mee draagt, is voor mij geen reden niet van haar te houden, op te geven. Waar en wanneer nodig zal ik er voor haar zijn, just ask.
Zij is nog steeds de zelfde vrouw die, toen zij 12 jaar was, mijn hart gestolen heeft. Zij is degene die er al die jaren goed voor gezorgd heeft, die er nu nog goed voor zorgt. Elke keer wanneer ze in mijn ogen kijkt smelt ik nog steeds, krijg ik hartkloppingen, klamme handen en rubber benen. Dat vrouwen zo sterk kunnen zijn kon ik vroeger niet geloven. Nu weet ik het zeker
Al heeft zij nu haar nukken, soms wordt zij "zo maar" boos op mij, dan vraag ik me af wat ze nu weer heeft mee gemaakt, dan laat ik haar. Soms negeert zij me, de ene keer een paar uur, de andere keer kan het weken duren. Meestal gebeurt dit met wisselvallig weer, bij veel stress of bij extreme warmte.
Al deze momenten, ze kunnen de mooie momenten met haar niet in de verdrukking brengen. De mooie momenten koesteren we, de mindere nemen we op de koop toe. Zij laat vaak genoeg merken dat ze van me houdt, net zoals ik haar dat laat merken. Houden van is er voor elkaar zijn, vechten voor elkaar, in goede en mindere tijden.
Met een onvoorspelbare ziekte als MS, dat heeft ze mij verteld, kan het heel zwaar worden dit vol te houden. Zij draagt de ziekte. Mijn reactie: "samen dragen we de gevolgen die dit kan hebben", verraste haar.
Net als zij kan ook ik koppig zijn. Ik vertik het op te geven. Wat zij ook denkt, doet of zegt, ik hou van deze vrouw, zoals ze is, om wie ze is.
Dit zal natuurlijk niet voor iedereen een haalbare kaart zijn. Een brede rug heb je minimaal nodig hiervoor. Er gaat mentaal en fysiek heel wat op haar af komen zodra de MS echt door zet. Probeer zo lang mogelijk positief te blijven, te vechten voor elkaar.
Kom je er samen niet uit, overleg dan of externe hulp, een luisterend oor, bijvoorbeeld een vriend, familielid, ervaringsdeskundige of psycholoog wellicht ondersteuning kan bieden.
Mijn vriendin zegt dat ze 102 wordt, dan heb ik nog 55 jaar om haar te tonen dat ik van haar hou. 55 Jaar om voor haar en haar gezondheid te vechten ;)
Kort voor kerst 2015 vertelde ze mij dat wat ze een paar weken eerder verteld heeft komt doordat ze MS heeft. Ze durfde het me eerder niet te vertellen, omdat ze bang was dat ik, zodra ik het wist, niet meer van haar kan, wil of durf te houden.
Deze informatie over MS, dar ben ik eerlijk over, kwam als een slag in het gezicht. Dat zij deze ziekte met zich mee draagt, is voor mij geen reden niet van haar te houden, op te geven. Waar en wanneer nodig zal ik er voor haar zijn, just ask.
Zij is nog steeds de zelfde vrouw die, toen zij 12 jaar was, mijn hart gestolen heeft. Zij is degene die er al die jaren goed voor gezorgd heeft, die er nu nog goed voor zorgt. Elke keer wanneer ze in mijn ogen kijkt smelt ik nog steeds, krijg ik hartkloppingen, klamme handen en rubber benen. Dat vrouwen zo sterk kunnen zijn kon ik vroeger niet geloven. Nu weet ik het zeker
Al heeft zij nu haar nukken, soms wordt zij "zo maar" boos op mij, dan vraag ik me af wat ze nu weer heeft mee gemaakt, dan laat ik haar. Soms negeert zij me, de ene keer een paar uur, de andere keer kan het weken duren. Meestal gebeurt dit met wisselvallig weer, bij veel stress of bij extreme warmte.
Al deze momenten, ze kunnen de mooie momenten met haar niet in de verdrukking brengen. De mooie momenten koesteren we, de mindere nemen we op de koop toe. Zij laat vaak genoeg merken dat ze van me houdt, net zoals ik haar dat laat merken. Houden van is er voor elkaar zijn, vechten voor elkaar, in goede en mindere tijden.
Met een onvoorspelbare ziekte als MS, dat heeft ze mij verteld, kan het heel zwaar worden dit vol te houden. Zij draagt de ziekte. Mijn reactie: "samen dragen we de gevolgen die dit kan hebben", verraste haar.
Net als zij kan ook ik koppig zijn. Ik vertik het op te geven. Wat zij ook denkt, doet of zegt, ik hou van deze vrouw, zoals ze is, om wie ze is.
Dit zal natuurlijk niet voor iedereen een haalbare kaart zijn. Een brede rug heb je minimaal nodig hiervoor. Er gaat mentaal en fysiek heel wat op haar af komen zodra de MS echt door zet. Probeer zo lang mogelijk positief te blijven, te vechten voor elkaar.
Kom je er samen niet uit, overleg dan of externe hulp, een luisterend oor, bijvoorbeeld een vriend, familielid, ervaringsdeskundige of psycholoog wellicht ondersteuning kan bieden.
Mijn vriendin zegt dat ze 102 wordt, dan heb ik nog 55 jaar om haar te tonen dat ik van haar hou. 55 Jaar om voor haar en haar gezondheid te vechten ;)
-
Liselotje
Ms kan een partner wegjagen.
Ik was geëmigreerd voor de liefde naar Oostenrijk. Heb mijn huis en werk in Nederland voor hem opgezegd.
1jaar later kreeg ik mijn eerste schub uit het niets en direct de diagnose. 1 dag na diagnose terwijl ik in zkh aan pred lag vertelde hij mij doodleuk dat Ms niet in zijn toekomstbeeld paste en ik beter zo snel mogelijk terug naar Nederland kon gaan.
Dus in 2 dgn tijd verloor ik mijn gezondheid,partner en toekomst in Oostenrijk.
Nu 13 jaar later en inmiddels moeder van een knul van 5 ( de vader verliet mij tijdens zwangerschap) blijf ik bewust singel. Ik ben sterker alleen zonder partner.
Ik was geëmigreerd voor de liefde naar Oostenrijk. Heb mijn huis en werk in Nederland voor hem opgezegd.
1jaar later kreeg ik mijn eerste schub uit het niets en direct de diagnose. 1 dag na diagnose terwijl ik in zkh aan pred lag vertelde hij mij doodleuk dat Ms niet in zijn toekomstbeeld paste en ik beter zo snel mogelijk terug naar Nederland kon gaan.
Dus in 2 dgn tijd verloor ik mijn gezondheid,partner en toekomst in Oostenrijk.
Nu 13 jaar later en inmiddels moeder van een knul van 5 ( de vader verliet mij tijdens zwangerschap) blijf ik bewust singel. Ik ben sterker alleen zonder partner.
-
1207
[QUOTE=Liselotje;1115268]
1jaar later kreeg ik mijn eerste schub uit het niets en direct de diagnose. 1 dag na diagnose terwijl ik in zkh aan pred lag vertelde hij mij doodleuk dat Ms niet in zijn toekomstbeeld paste en ik beter zo snel mogelijk terug naar Nederland kon gaan. .[/QUOTE]
keihard maar eerlijk
1jaar later kreeg ik mijn eerste schub uit het niets en direct de diagnose. 1 dag na diagnose terwijl ik in zkh aan pred lag vertelde hij mij doodleuk dat Ms niet in zijn toekomstbeeld paste en ik beter zo snel mogelijk terug naar Nederland kon gaan. .[/QUOTE]
keihard maar eerlijk