Dank voor alle reacties.
Gevoelsmatig sta ik op een kruispunt in mijn leven maar ik vind het moeilijk om de goede keuzes te maken want ik kan de gevolgen niet overzien.
Ik moet qua studie nog ongeveer 1,5 jaar maar ik weet nu al dat ik niet in het werkveld kan gaan werken waarvoor ik nu studeer omdat het te belastend is. Ik vind het moeilijk om een beslissing te maken wat betreft studie. Die ligt sinds mijn diagnose al jaren stil.
Daarnaast heeft men vanuit school laten blijken dat ze liever zien dat ik stop omdat ze vinden dat ik te weinig vooruitgang boek.
Ik ben 80-100% afgekeurd en al jaren niet meer gewerkt.
Ik had gedacht dat ik na jaren mijn draai beter had gevonden en dit vind ik erg frustrerend.
De angst en onzekerheid over de toekomst en het verloop van de ziekte werkt voor mij verlammend waardoor ik nu gevoelsmatig een paar jaar thuis op de bank zit te wachten totdat ik niet meer kan lopen.
Zo doe ik dingen niet (bijv sociale acitiviteiten) omdat ik bang ben voor de lichamelijke reactie. De ene keer als ik iets had gedaan kon ik een week bijna niet lopen. De andere keer had ik erna helemaal nergens last van.
Dat ik niet weet hoe mijn lichaam op inspanning reageert vind ik erg moeilijk om op een goede manier mee om te gaan en actief te blijven.
MS en de toekomst als twintiger/dertiger.
Hmm heb je wel eens met een professional gepraat hierover? Geen idee waar je woont, maar deze: psytobe.nl zijn gespecialiseerd in chronisch zieken met sociaal maatschappelijke problemen.
Heeft mij erg geholpen.
En over je studie kan niemand iets zinnigs zeggen.
Ik hoefde nog minder tot aan mn diploma. Ik werd ziek in mijn 4de jaar. Ik moest nog 6 vakken en mn scriptie tot de eindstreep. Ik heb mezelf 1 extra jaar gegeven, maar na dat jaar was ik nog geen stap verder en ben ik gestopt.
Wat een opluchting was dat! Werken in mijn vakgebied zat er toch ook niet meer in inderdaad. En ook al deed ik weinig aan mijn studie, die constante stress in mn achterhoofd dat ik 'eigenlijk iets zou moeten doen' was echt killing.
Praktische noot: je kunt een speciale regeling aanvragen dat je je studiefinanciering niet terug hoeft te betalen, omdat je door ziekte niet af hebt kunnen maken. Loopt via de decaan.
Heeft mij erg geholpen.
En over je studie kan niemand iets zinnigs zeggen.
Ik hoefde nog minder tot aan mn diploma. Ik werd ziek in mijn 4de jaar. Ik moest nog 6 vakken en mn scriptie tot de eindstreep. Ik heb mezelf 1 extra jaar gegeven, maar na dat jaar was ik nog geen stap verder en ben ik gestopt.
Wat een opluchting was dat! Werken in mijn vakgebied zat er toch ook niet meer in inderdaad. En ook al deed ik weinig aan mijn studie, die constante stress in mn achterhoofd dat ik 'eigenlijk iets zou moeten doen' was echt killing.
Praktische noot: je kunt een speciale regeling aanvragen dat je je studiefinanciering niet terug hoeft te betalen, omdat je door ziekte niet af hebt kunnen maken. Loopt via de decaan.
-
Suzan
[QUOTE=Dark Knight;1106813]De angst en onzekerheid over de toekomst en het verloop van de ziekte werkt voor mij verlammend waardoor ik nu gevoelsmatig een paar jaar thuis op de bank zit te wachten totdat ik niet meer kan lopen.
Zo doe ik dingen niet (bijv sociale acitiviteiten) omdat ik bang ben voor de lichamelijke reactie. De ene keer als ik iets had gedaan kon ik een week bijna niet lopen. De andere keer had ik erna helemaal nergens last van.
Dat ik niet weet hoe mijn lichaam op inspanning reageert vind ik erg moeilijk om op een goede manier mee om te gaan en actief te blijven.[/QUOTE]
Oeii... Je weet dat hoe minder je doet (fysiek/prikkels/uitdaging) hoe moeilijker het wordt, hè?
Het lijkt er op dat je voornamelijk je [I]eigen [/I]handicap bent, en niet je ziekte... :cool:
Je beperkt jezelf door je angst. en angst is een hele slechte raadgever, dat is bekend.
Alleen zit je nu vast in je cirkeltje. Het voelt veilig om in dat cirkeltje te blijven draaien want dat is bekend. En onbekend is eng. Je hebt geen garantie en er kunnen onverwachte dingen gebeuren.
Maar weet je: Zo is dat voor iedereen. Of je ms hebt of niet. Niemand krijgt garanties en toch leeft iedereen z'n leven en doet dingen, maakt plannen, LEEFT.
En je geeft zelf al aan dat je leven al een hele tijd stil staat. Laat jij nou de enige zijn die zichzelf weer in beweging kan krijgen zodat je weer kan gaan leven... Want met apathisch op de bank zitten wachten tot je 50 bent, schiet je niks op. En dat duurt nog érg lang hoor, geloof me.
Dus. Trek jezelf uit deze ellende. Ik kan me voorstellen dat je dit niet op eigen kracht lukt. Dus vraag hulp. Daar zijn professionals voor om je een zetje in de rug te geven. Die doen dat zonder te oordelen en hebben het beste met je voor.
Accepteer die hulp dan ook, want het lukt je klaarblijkelijk zelf niet.
Zo doe ik dingen niet (bijv sociale acitiviteiten) omdat ik bang ben voor de lichamelijke reactie. De ene keer als ik iets had gedaan kon ik een week bijna niet lopen. De andere keer had ik erna helemaal nergens last van.
Dat ik niet weet hoe mijn lichaam op inspanning reageert vind ik erg moeilijk om op een goede manier mee om te gaan en actief te blijven.[/QUOTE]
Oeii... Je weet dat hoe minder je doet (fysiek/prikkels/uitdaging) hoe moeilijker het wordt, hè?
Het lijkt er op dat je voornamelijk je [I]eigen [/I]handicap bent, en niet je ziekte... :cool:
Je beperkt jezelf door je angst. en angst is een hele slechte raadgever, dat is bekend.
Alleen zit je nu vast in je cirkeltje. Het voelt veilig om in dat cirkeltje te blijven draaien want dat is bekend. En onbekend is eng. Je hebt geen garantie en er kunnen onverwachte dingen gebeuren.
Maar weet je: Zo is dat voor iedereen. Of je ms hebt of niet. Niemand krijgt garanties en toch leeft iedereen z'n leven en doet dingen, maakt plannen, LEEFT.
En je geeft zelf al aan dat je leven al een hele tijd stil staat. Laat jij nou de enige zijn die zichzelf weer in beweging kan krijgen zodat je weer kan gaan leven... Want met apathisch op de bank zitten wachten tot je 50 bent, schiet je niks op. En dat duurt nog érg lang hoor, geloof me.
Dus. Trek jezelf uit deze ellende. Ik kan me voorstellen dat je dit niet op eigen kracht lukt. Dus vraag hulp. Daar zijn professionals voor om je een zetje in de rug te geven. Die doen dat zonder te oordelen en hebben het beste met je voor.
Accepteer die hulp dan ook, want het lukt je klaarblijkelijk zelf niet.
-
Knillis
Een heel rake en ware reactie van Suzan die volgens mij recht uit het hart komt.
En ik denk dat veel mensen de al vele jaren MS hebben er wel voor een deel eigen ervaring in lezen, ik tenminste wel.
Een misschien wat uitgekauwde spreek "geniet van het leven, het duurt maar even" hou ik inmiddels mezelf zoveel als mogelijk voor en daar vaar ik wel bij!
Zet hem op Dark Knight er is echt een leven ook met MS!!
En ik denk dat veel mensen de al vele jaren MS hebben er wel voor een deel eigen ervaring in lezen, ik tenminste wel.
Een misschien wat uitgekauwde spreek "geniet van het leven, het duurt maar even" hou ik inmiddels mezelf zoveel als mogelijk voor en daar vaar ik wel bij!
Zet hem op Dark Knight er is echt een leven ook met MS!!
-
Carl
-
Klick
Google: [url]https://www.vumc.nl/afdelingen/mscentru ... erzorgen3/[/url]
-
belladonna
Beste dark knight, wil je misschien iets meer over jezelf vertellen?
Ben je een man/vrouw, hoe oud ben je, welke opleiding doe je,
welke vorm van ms heb je en waarom al 80-100% afgekeurd?
Ik kan me jouw gevoelens nog heel goed herinneren.
Die had ik ook, eigenlijk ben je met 2 dingen bezig, rouwen en je toekomst in vullen, wat niet mee valt.
Ik kreeg hele goede hulp van een ms gespecialiseerde psycholoog.
Wat een verademing nu, ik leef en geniet en heb een nieuwe draai
aan mijn leven gegeven.
Toekomst plannen maak ik niet en dat geeft me heel veel rust.
Ik wens je veel sterkte met jouw ingewikkelde puzzel
Ben je een man/vrouw, hoe oud ben je, welke opleiding doe je,
welke vorm van ms heb je en waarom al 80-100% afgekeurd?
Ik kan me jouw gevoelens nog heel goed herinneren.
Die had ik ook, eigenlijk ben je met 2 dingen bezig, rouwen en je toekomst in vullen, wat niet mee valt.
Ik kreeg hele goede hulp van een ms gespecialiseerde psycholoog.
Wat een verademing nu, ik leef en geniet en heb een nieuwe draai
aan mijn leven gegeven.
Toekomst plannen maak ik niet en dat geeft me heel veel rust.
Ik wens je veel sterkte met jouw ingewikkelde puzzel