Dat je er nog middenin zit is helemaal niet raar hoor.
Jezelf weer activeren is een goed plan. Wat voor hulpverleners heb je om je heen?
Met actiever worden komen er namelijk weer nieuwe hobbels en teleurstellingen. Je zal dagen hebben dat je heel weinig kan, omdat je iets leuks bent gaan doen.
Ik ben nu 6 jaar na de diagnose en nog steeds heb ik wel eens dat ik dan de derde dag me nog steeds rot voel en ik dan boos word, omdat ik al 2 dagen voor pampus lig en weer eens iets wil kunnen doen.
Maar dan moet ik voor ogen houden dat 'het' het waard was.
MS en de toekomst als twintiger/dertiger.
[QUOTE=Sara;1106998]En dit is wellicht ook de juiste volgorde: eerst iets gaan doen, en dan kijken of 't bevalt en of je 't toch anders wil. Vanaf de bank is 't best moeilijk om knopen door te hakken, omdat je 't gevoel bij je eventuele activiteit mist, en ook of 't je überhaupt lukt of niet.
Ik vergelijk 't altijd maar met een bootje: je kunt alleen sturen als je (een beetje) vaart hebt. In stilstand heb je geen invloed op je koers.
Voorlopig lijkt een activiteit die je met plezier doet het juiste streven, wat voor activiteit ook. Zet 'm op![/QUOTE]
De ms-verpleegkundige gebruikt ook altijd het voorbeeld met het bootje. Ik ben er ook wel weer aan toe om weer echt te gaan leven. Bedankt voor je reactie.
[QUOTE=Toeter;1107001]Dat je er nog middenin zit is helemaal niet raar hoor.
Jezelf weer activeren is een goed plan. Wat voor hulpverleners heb je om je heen?
Met actiever worden komen er namelijk weer nieuwe hobbels en teleurstellingen. Je zal dagen hebben dat je heel weinig kan, omdat je iets leuks bent gaan doen.
Ik ben nu 6 jaar na de diagnose en nog steeds heb ik wel eens dat ik dan de derde dag me nog steeds rot voel en ik dan boos word, omdat ik al 2 dagen voor pampus lig en weer eens iets wil kunnen doen.
Maar dan moet ik voor ogen houden dat 'het' het waard was.[/QUOTE]
Ik heb regelmatig gesprekken met de psycholoog van het ziekenhuis. Ook heb ik een revalidatietraject gehad en een behandeling voor mensen met niet aangeboren hersenletsel.
Ik zou het minder erg vinden als ik last krijg als ik iets leuks heb gedaan. Nu voel ik me slecht terwijl ik al maanden thuis zit. Bedankt voor je reactie.
Ik vergelijk 't altijd maar met een bootje: je kunt alleen sturen als je (een beetje) vaart hebt. In stilstand heb je geen invloed op je koers.
Voorlopig lijkt een activiteit die je met plezier doet het juiste streven, wat voor activiteit ook. Zet 'm op![/QUOTE]
De ms-verpleegkundige gebruikt ook altijd het voorbeeld met het bootje. Ik ben er ook wel weer aan toe om weer echt te gaan leven. Bedankt voor je reactie.
[QUOTE=Toeter;1107001]Dat je er nog middenin zit is helemaal niet raar hoor.
Jezelf weer activeren is een goed plan. Wat voor hulpverleners heb je om je heen?
Met actiever worden komen er namelijk weer nieuwe hobbels en teleurstellingen. Je zal dagen hebben dat je heel weinig kan, omdat je iets leuks bent gaan doen.
Ik ben nu 6 jaar na de diagnose en nog steeds heb ik wel eens dat ik dan de derde dag me nog steeds rot voel en ik dan boos word, omdat ik al 2 dagen voor pampus lig en weer eens iets wil kunnen doen.
Maar dan moet ik voor ogen houden dat 'het' het waard was.[/QUOTE]
Ik heb regelmatig gesprekken met de psycholoog van het ziekenhuis. Ook heb ik een revalidatietraject gehad en een behandeling voor mensen met niet aangeboren hersenletsel.
Ik zou het minder erg vinden als ik last krijg als ik iets leuks heb gedaan. Nu voel ik me slecht terwijl ik al maanden thuis zit. Bedankt voor je reactie.
Klinkt allemaal heel bekend, ik zit er ook middenin.
Ik heb sinds een aantal maanden mijn diagnose en ben nu aan het afstuderen en mijn stage aan het afronden. Mijn baas is volledig op de hoogte van mijn situatie vanwege het vele vrij vragen en omdat ik haar persoonlijk goed ken. Zij heeft mij laatst laten weten te twijfelen om mij aan te nemen na mijn stage omdat ik een 'financieel risico' ben. Dat komt hard aan als je zelf je ziekte nog niet geaccepteerd hebt en misschien nog niet eens begonnen bent aan het rouwproces.
Ik wil zo graag werken, waar heb ik al die jaren nou hard voor gewerkt? Nu moet ik opeens gaan nadenken over mijn toekomstige carrière en er rekening mee houden dat ik er op een dag misschien uit lig en thuis zit.. Ik weet niet waar ik moet beginnen.
Ik ga er erg slecht mee om, ben erg vermijdend en zoekend hoe ik het allemaal aan moet pakken. En dat terwijl ik zelf (bijna) psycholoog ben. Ironisch
Ik heb sinds een aantal maanden mijn diagnose en ben nu aan het afstuderen en mijn stage aan het afronden. Mijn baas is volledig op de hoogte van mijn situatie vanwege het vele vrij vragen en omdat ik haar persoonlijk goed ken. Zij heeft mij laatst laten weten te twijfelen om mij aan te nemen na mijn stage omdat ik een 'financieel risico' ben. Dat komt hard aan als je zelf je ziekte nog niet geaccepteerd hebt en misschien nog niet eens begonnen bent aan het rouwproces.
Ik wil zo graag werken, waar heb ik al die jaren nou hard voor gewerkt? Nu moet ik opeens gaan nadenken over mijn toekomstige carrière en er rekening mee houden dat ik er op een dag misschien uit lig en thuis zit.. Ik weet niet waar ik moet beginnen.
Ik ga er erg slecht mee om, ben erg vermijdend en zoekend hoe ik het allemaal aan moet pakken. En dat terwijl ik zelf (bijna) psycholoog ben. Ironisch
[QUOTE=Janhy;1107055]
Ik wil zo graag werken, waar heb ik al die jaren nou hard voor gewerkt? [/QUOTE]
Dit is zo herkenbaar....dit vroeg ik mij in het begin ook vaak af. Vooral in een kwade bui.(....niet te vergeten een studieschuld die nog op mij staat te wachten,zodra ik weer aan het werk ben.:nerveus:)
Inmiddels heb ik me (grotendeels) neergelegd bij het feit dat mijn leven niet dat is, waar ik altijd over fantaseerde. Dromen losgelaten....en dromen doe ik nu ook niet meer zoals ik vroeger deed.
In 'ruil' daarvoor kan ik nu wel echt dankbaarheid voelen voor kleine dingen.....die voorheen gewoon langs me heen gingen en/of waar ik niet bij stilstond. Er is meer aandacht en diepgang gekomen.
Ik wil zo graag werken, waar heb ik al die jaren nou hard voor gewerkt? [/QUOTE]
Dit is zo herkenbaar....dit vroeg ik mij in het begin ook vaak af. Vooral in een kwade bui.(....niet te vergeten een studieschuld die nog op mij staat te wachten,zodra ik weer aan het werk ben.:nerveus:)
Inmiddels heb ik me (grotendeels) neergelegd bij het feit dat mijn leven niet dat is, waar ik altijd over fantaseerde. Dromen losgelaten....en dromen doe ik nu ook niet meer zoals ik vroeger deed.
In 'ruil' daarvoor kan ik nu wel echt dankbaarheid voelen voor kleine dingen.....die voorheen gewoon langs me heen gingen en/of waar ik niet bij stilstond. Er is meer aandacht en diepgang gekomen.