Per 1 februari is dit forum niet meer actief. Je account en bijbehorende gegevens op dit forum zijn daarom verwijderd. Oude berichten kun je nog wel nalezen. We zien je eind februari graag terug in de nieuwe community van MS.nl. Meer informatie lees je op MS.nl of in dit topic.

MS, extreem vermoeid en minderen met werk

Alles omtrent werk en uitkeringen
Toeter
Berichten: 1862
Lid geworden op: 06 jul 2012, 14:05
Locatie: Groene hart

Bericht door Toeter »

We hebben de mazzel dat we in een land leven waar je jezelf niet helemaal de vernieling in hoeft te werken om maar te zorgen dat je kinderen eten/ een dak/ medische zorg hebben.

Je redenatie is verkeerd om: je gezin is de basis, werk komt daarna. De jeugd van je kinderen kun je maar 1x doen. Je relatie kun je alleen nú goed houden. Je kunt deze dingen niet uitstellen.

Een uitkeringstrekker zijn voelt inderdaad heel vernederend, maar wat een geschenk dat het er is. Dat ik nog iets van een leven kan hebben.

Ik ben blij dat ik doe wat ik kan en met mn lessen in ieder geval iets van mn eigen inkomen binnen hark (wordt uiteraard gekort op de WIA, maar elke zelfverdiende euro is er 1), maar het is ook fijn om te weten dat er nog meer mag zijn in mijn leven.
D-Cheryl

Bericht door D-Cheryl »

Ik ervaar het ook als een geschenk. Ik ben blij dat ik zo toch nog iets bij kan dragen aan de maatschappij! Beter dan dat ik zelf telkens over mijn grenzen ga en mensen daardoor eigenlijk helemaal niet meer op me kunnen rekenen of ze zelfs meer werk bezorg, omdat ik teveel fouten maak in mijn werk.

Nee, zolang ik mezelf in acht neem ben ik veel waardevoller voor de wereld om me heen en de uitkering zorgt ervoor dat ik dat kan doen.

Ik heb me wel geregistreerd als zelfstandige, dus kan eventueel kleine opdrachtjes aannemen in de toekomst, maar daar is het nu nog te vroeg voor. Ik ben nog aan het uitproberen met de balans.
Rijn

Bericht door Rijn »

Ik was ook zo en ik werkte me, ook na mijn ziekmelding nog dusdanig een slag in de rondte dat ik volledig kapot was. Ik begon te beseffen -net niet te laat, namelijk twee maanden voor keuring- dat ik me volledig ziek moest melden.

Als alleenstaande en werkend in het onderwijs, had verder niemand last van het feit dat ik nooit kookte, maar huilend van vermoeidheid -als ik het nog op kon brengen- aan de kassa van de supermarkt met mijn maaltijdsalade stond, waarvoor mij thuis gekomen de kracht ontbrak om die te nuttigen.
Niemand had er last van dat ik thuis niets anders deed dan aan het werk zijn met lessen, trainingen, gesprekken en andere schoolzaken voorbereiden, regelen, coördineren.
Niemand vond het lastig dat ik geen enkel sociaal leven leidde en verder comateus in/op bed lag.

Na 25 jaar lesgeven, waarvan 17 met diagnose MS, was ik, ook al had ik een betrokken directeur, inderdaad schoolbestuurlijk gesproken een pionnetje dat maar zelf ontslag moest nemen nadat ik - tot mijn verrassing en verwarring- volledig werd afgekeurd. Ik had gelukkig een bedrijfsarts die heel goed wist wat MS betekent - maar ik wist het zelf maar steeds niet echt-

Achteraf bezien is het bizar dat ik verrast was, maar de verwarring heeft nog lang aangehouden en het verdriet om volledig verloren competenties ook.

Het is niet normaal om gedwongen door ziekte niets anders te kunnen dan te leven om te werken. In welke situatie je ook verkeert, alleen, met een partner of met een gezin.

Wat mij heeft geholpen in het proces is het invullen van een dagboek m.b.t. mijn ziekmelding. Alles omtrent ziek zijn, de rol van de bedrijfsarts en wat er bij het UWV gebeurt, staat erin. Summier, maar adequaat.

Het was te downloaden via internet en er is nu een nieuwe versie beschikbaar:
[url]https://www.aob.nl/wp-content/uploads/2 ... 052017.pdf[/url]

Succes, sterkte en wijsheid gewenst van

Rijn
Isabelle1979

Bericht door Isabelle1979 »

wat een hoop reacties!
Thanks!

Ik ben ook heel blij dat ik in Nederland woon en verzekerd ben en dus ziek kan zijn. Maar ik moet de koppeling nog maken voor mezelf tussen ziek zijn en ziek doen, en het stukje acceptatie blijft ook wel een dingetje.
I
Ik vind het prettig om te lezen dat er meer mensen deze hobbel hebben moeten nemen, dus ben blij dat ik wat gepost heb!

Ik ben inderdaad alles maar (weer) eens gaan opschrijven en heb dit ook naar mijn directie en bedrijfsarts gestuurd.
Ook naar mn moeder en zij gaf voor de honderdste keer aan dat ik meer moet laten zien wat er speelt bij en in mij. Ik ga teveel door op de automatische piloot en uit plichtsbesef.

In mijn mail aan de bedrijfsarts heb ik aangegeven dat ik erg op zie tegen die 5 dagen en dat ik in plaats van uit altruisme misschien wat meer vanuit egoisme moet gaan handelen. Heb helaas nog geen reactie maar de week is nog jong.

Op mijn werk denken ze gelukkig wel mee.

Ik heb het gevoel met de dag vermoeider te worden. Alles maalt door mijn hoofd en alle onzekerheid helpt ook niet echt mee.
Net als de donkere dagen, want net als op ieder ander heeft dat natuurlijk ook op mij zijn invloed!

Maar goed, life goes on en so will I

dank allemaal voor jullie uitgebreide reacties!
Carl

Bericht door Carl »

Van stress raak ik uitgeput.
Doe wat goed is voor jezelf!
Kaat1970

Bericht door Kaat1970 »

Poeh wat herkenbaar... Ben hier héél lang niet geweest. Heb in 2002 de diagnose MS gekregen. Ben daarna gedeeltelijk afgekeurd. In 2005 en 2008 kreeg borstkanker. Dat was levensbedreigend en heel spannend. De MS kon ik daar 'niet bij hebben' en heb ik lang ontkend, dat viel wel mee, daar had ik nauwelijks last van (ahum). Ik heb altijd zoveel mogelijk gewerkt (18 uur). Vaak op mijn tandvlees en dat ging inderdaad ook wel ten koste van mijn gezin. Inmiddels ben ik door mijn man verlaten en van de zomer ging het echt niet meer. Ik zit nu thuis en volg een revalidatietraject. Vooral om te leren accepteren en mijn balans weer terug te vinden. Ik wil straks heel graag weer gaan werken, maar niet meer ten koste van alles. Morgen een gesprek hierover bij het revalidatiecentrum. Ik volg dit draadje met interesse!
Job

Bericht door Job »

Na een fikse schub heb ik een hele tijd niet gewerkt en ben na een revalidatietraject weer rustig aan gaan opbouwen. Ik heb een hele tijd 18 uur gewerkt, verdeeld over 4 dagen. De afgelopen drie weken heb ik gemiddeld 6 uur per dag gewerkt.

Met mijn manager heb ik afgesproken dat ik per 1 november voor 24 uur hersteld word gemeld.
Of ik het ooit weer red om fulltime te werken weet ik niet. Ik benvoorlopig blij met alle uren dat het lukt om te werken.
Steun trekken is een schrik beeld waar ik niet aan moet denken.
Mijn werk is mijn leven.
Mijn echtgenoot zorgt voor de boodschappen en kookt.
Mijn oudste zoon is het huis uit en de jongste is alleen in de weekends thuis.
Dan doe ik met veel liefde zijn was.

Ik besef dat mijn sociale leven op een laag pitje staat maar mijn baan en mijn gezin maken dat ruimschoots goed.
Plaats reactie Vorig onderwerpVolgend onderwerp