Hoi iedereen,
Net een aanvaring met m'n beste vriendin gehad. Mijn laatste baan had ik moeten opgeven een maand geleden omdat de ms-klachten weer op kwamen zetten. Ik heb dit vaker gehad en de keuringsarts keurde me hier zeker niet voor af want ben daar in het verleden een paar keer naartoe geweest. Ik heb rrms.
Ik vertelde mijn beste vriendin blij dat ik waarschijnlijk volgende week een andere baan heb en dit keer voor halve dagen . Zij kon niet blij voor me zijn want zei dat ik het toch niet zou volhouden en dat dat dan weer lullig is voor het bedrijf.
Ook mijn ouders die ik dit weekend vertelde gestopt te zijn met m'n voorgaande baan wegens klachten reageerden boos en dat ik gewoon moest volhouden.
Sorry maar ben best verdrietig voor dit onbegrip. Moest het even van me afschrijven. .
Ineens geen begrip meer
Wat verdrietig allemaal vlinder!
Toch ga ik niet je vriendin en je ouders afkammen, want daar heb je helemaal niets aan.
Ik heb geen idee hoe het in jouw relaties zit, maar bij een probleem in de communicatie kun je altijd alleen jouw eigen kant veranderen. Bij onbegrip is er vaak sprake van onwetendheid en dat zij onwetend zijn, ligt bij jou.
Dus zou het kunnen dat je niet altijd duidelijk bent over hoe ziek je bent? Ik heb bijvoorbeeld zelf altijd de neiging om mezelf gezonder voor te doen dan ik ben. En dan soms onterecht boos te worden dat ze over mijn grenzen gaan: dat doen ze niet expres, ik vertel nooit wat, want ik wil geen zeikerd lijken.
Ook maken mensen met ms wel eens fouten. Dan is het niet fijn als je daar op gewezen wordt. En je ms is dan jammer genoeg geen excuus, ook al kan het best de eerste neiging zijn om te zeggen 'ja maar ik heb ms'.
Je kunt er wel van leren.
Begrijp ik nou goed dat je zelf je baan hebt opgezegd, omdat het vanwege je klachten niet lukte? Als je minder uren gaat werken kun je straks helemaal niet rondkomen als je een WIA nodig hebt.
Kan je vriendin misschien een punt hebben dat jij jezelf steeds aan dezelfde steen stoot wat werk betreft?
Toch ga ik niet je vriendin en je ouders afkammen, want daar heb je helemaal niets aan.
Ik heb geen idee hoe het in jouw relaties zit, maar bij een probleem in de communicatie kun je altijd alleen jouw eigen kant veranderen. Bij onbegrip is er vaak sprake van onwetendheid en dat zij onwetend zijn, ligt bij jou.
Dus zou het kunnen dat je niet altijd duidelijk bent over hoe ziek je bent? Ik heb bijvoorbeeld zelf altijd de neiging om mezelf gezonder voor te doen dan ik ben. En dan soms onterecht boos te worden dat ze over mijn grenzen gaan: dat doen ze niet expres, ik vertel nooit wat, want ik wil geen zeikerd lijken.
Ook maken mensen met ms wel eens fouten. Dan is het niet fijn als je daar op gewezen wordt. En je ms is dan jammer genoeg geen excuus, ook al kan het best de eerste neiging zijn om te zeggen 'ja maar ik heb ms'.
Je kunt er wel van leren.
Begrijp ik nou goed dat je zelf je baan hebt opgezegd, omdat het vanwege je klachten niet lukte? Als je minder uren gaat werken kun je straks helemaal niet rondkomen als je een WIA nodig hebt.
Kan je vriendin misschien een punt hebben dat jij jezelf steeds aan dezelfde steen stoot wat werk betreft?
-
Fratema
Wat een triest verhaal
Wat een triest verhaal
Wat jij verdient is geen domme negativiteit maar veel respect en bewondering! Je bent geweldig goed bezig.
Wat jij verdient is geen domme negativiteit maar veel respect en bewondering! Je bent geweldig goed bezig.
-
vlinder009
Wat lieve reacties van jullie! Dat klopt toeter! Ik heb de afgelopen 1.5 jaar gewoon fulltime gewerkt en daardoor denken ouders en vrienden dat ik nergens last van had.
Ik word er wel moe van om het de omgeving uit te leggen hoe het zit met m'n ms, maar de meeste mensen snappen niet wat de ziekte kan inhouden bij rrms.
Ik heb het ook nooit over m'n msklachten met dierbaren want ik wil niet dat zij zich meer zorgen maken dan nodig is
Ik word er wel moe van om het de omgeving uit te leggen hoe het zit met m'n ms, maar de meeste mensen snappen niet wat de ziekte kan inhouden bij rrms.
Ik heb het ook nooit over m'n msklachten met dierbaren want ik wil niet dat zij zich meer zorgen maken dan nodig is
-
Klick
je lijkt in de ontkenningsfase te zitten..
als je je omgeving niet meeneemt in de verandering van je wereld, dan zullen ze altijd reageren alsof je 100% gezond bent..
als je omgeving niets aan je ziet vergeten ze snel en kleuren een plaatje in zoals het lijkt te zijn.
je wil niet dat ze zich zorgen maken.. maar je wil wel begrepen worden. Die combinatie is niet te doen (ben ik achter gekomen inmiddels).
Neem vrienden, ouders mee naar bijeenkomsten of revalidatie.. laat ze voelen in welke onzekerheid je leeft. Welke klachten je hebt..
je leeft voor jezelf, voor niemand anders
als je je omgeving niet meeneemt in de verandering van je wereld, dan zullen ze altijd reageren alsof je 100% gezond bent..
als je omgeving niets aan je ziet vergeten ze snel en kleuren een plaatje in zoals het lijkt te zijn.
je wil niet dat ze zich zorgen maken.. maar je wil wel begrepen worden. Die combinatie is niet te doen (ben ik achter gekomen inmiddels).
Neem vrienden, ouders mee naar bijeenkomsten of revalidatie.. laat ze voelen in welke onzekerheid je leeft. Welke klachten je hebt..
je leeft voor jezelf, voor niemand anders
-
Jrs77
[QUOTE=vlinder009;1115308]
Ik word er wel moe van om het de omgeving uit te leggen hoe het zit met m'n ms, maar de meeste mensen snappen niet wat de ziekte kan inhouden bij rrms.[/QUOTE]
Sommige klachten zijn ook lastig uit te leggen, en voor anderen nog lastiger om te begrijpen.
Nu ik in een rolstoel zit, begrijpt echt iedereen dat ik niet kan lopen en dat daardoor sommige dingen lastiger gaan. Daar zal ook vrijwel iedereen rekening mee houden.
Vermoeidheid is een klacht die nauwelijks zichtbaar, en heel lastig uit te leggen is. Je krijgt snel opmerkingen als "Ik ben ook wel eens moe", of "ga dan vroeger naar bed". Mijn directe omgeving heb ik het gelukkig redelijk goed uit kunnen leggen, en ik heb mezelf aan moeten leren om er met hen over te praten. Natuurlijk hangt het ook van hun inlevingsvermogen af, maar van hen krijg ik wel begrip. Ik vertel dat mijn werkdagen heel snel korter zijn geworden, en dat ik na een leuke zaterdagavond heel de zondag op de bank hang. Mijn keuzes leg ik uit; als ik zaterdag iets leuks wil doen, dan ben ik er vrijdag dus niet bij.
[QUOTE]Ik heb het ook nooit over m'n msklachten met dierbaren want ik wil niet dat zij zich meer zorgen maken dan nodig is[/QUOTE]
Zonder meteen een 'klager' te worden, kan je hen gerust vertellen wat er met je aan de hand is en hoe je je voelt. Sterker nog; ik zou juist teleurgesteld zijn in een 'dierbare' die mij de waarheid niet verteld.
Je kan gerust aan hen vertellen hoe je je echt voelt, zonder een zeur te worden ;)
Ik word er wel moe van om het de omgeving uit te leggen hoe het zit met m'n ms, maar de meeste mensen snappen niet wat de ziekte kan inhouden bij rrms.[/QUOTE]
Sommige klachten zijn ook lastig uit te leggen, en voor anderen nog lastiger om te begrijpen.
Nu ik in een rolstoel zit, begrijpt echt iedereen dat ik niet kan lopen en dat daardoor sommige dingen lastiger gaan. Daar zal ook vrijwel iedereen rekening mee houden.
Vermoeidheid is een klacht die nauwelijks zichtbaar, en heel lastig uit te leggen is. Je krijgt snel opmerkingen als "Ik ben ook wel eens moe", of "ga dan vroeger naar bed". Mijn directe omgeving heb ik het gelukkig redelijk goed uit kunnen leggen, en ik heb mezelf aan moeten leren om er met hen over te praten. Natuurlijk hangt het ook van hun inlevingsvermogen af, maar van hen krijg ik wel begrip. Ik vertel dat mijn werkdagen heel snel korter zijn geworden, en dat ik na een leuke zaterdagavond heel de zondag op de bank hang. Mijn keuzes leg ik uit; als ik zaterdag iets leuks wil doen, dan ben ik er vrijdag dus niet bij.
[QUOTE]Ik heb het ook nooit over m'n msklachten met dierbaren want ik wil niet dat zij zich meer zorgen maken dan nodig is[/QUOTE]
Zonder meteen een 'klager' te worden, kan je hen gerust vertellen wat er met je aan de hand is en hoe je je voelt. Sterker nog; ik zou juist teleurgesteld zijn in een 'dierbare' die mij de waarheid niet verteld.
Je kan gerust aan hen vertellen hoe je je echt voelt, zonder een zeur te worden ;)
-
vlinder009
Ik heb nu een jaar of 8 als 9 de diagnose en m'n ouders begrijpen dat ik niet altijd alles kan, maar ik wil ze niet onnodig verdrietig of bezorgd maken.
Meestal gaat het ook goed als ik hun zie, dat is een paar keer per jaar maar.
Ik had de reactie van m'n vriendin niet verwacht. Zij was altijd wel begripvol maar ik merkte de laatste weken dat ze ergens mee zat dus denk dat zij er een beetje zat van wordt dat ik alleen overdag wil afspreken en vaak afzeg wegens moeheid.
Zij vindt ook dat ik nu m'n werkgever vooraf moet vertellen dat ik ms heb.
Zoals jullie misschien ook wel hebben, heb ik vaak zoiets van 'ik leef m'n leven op mijn manier zoals het voor mij te doen is'.
Meestal gaat het ook goed als ik hun zie, dat is een paar keer per jaar maar.
Ik had de reactie van m'n vriendin niet verwacht. Zij was altijd wel begripvol maar ik merkte de laatste weken dat ze ergens mee zat dus denk dat zij er een beetje zat van wordt dat ik alleen overdag wil afspreken en vaak afzeg wegens moeheid.
Zij vindt ook dat ik nu m'n werkgever vooraf moet vertellen dat ik ms heb.
Zoals jullie misschien ook wel hebben, heb ik vaak zoiets van 'ik leef m'n leven op mijn manier zoals het voor mij te doen is'.
-
1207
ook de omgeving moet aanvaarden dat je ziek bent en continu achteruit gaat. niet makkelijk voor ouders, partner, kinderen,...
Het visueel zichtbare is duidelijk maar hard.
op m'n 40 ben ik slechter te been als de 90jarige opa.
dagen we die dus uit op een wedstrijdje traplopen, wil hij me zelfs voorsprong geven.
dat is maw voor hen net zo zwaar omdat je, als familielid, volstrekt niets kunt doen.
krijg je dan vd zieke signalen dat het wel meevalt ... lastig verhaal
en een vriendschap/familiebanden,... die alleen maar om ms draaien, hou je niet vol. Ook je vriendin zit misschien met iets, met jou in,.. wordt het ff te veel.
En heeft ze ongelijk vraag ik me af? Zij ziet jou vanop een afstand tenslotte verslechteren
Het visueel zichtbare is duidelijk maar hard.
op m'n 40 ben ik slechter te been als de 90jarige opa.
dagen we die dus uit op een wedstrijdje traplopen, wil hij me zelfs voorsprong geven.
dat is maw voor hen net zo zwaar omdat je, als familielid, volstrekt niets kunt doen.
krijg je dan vd zieke signalen dat het wel meevalt ... lastig verhaal
en een vriendschap/familiebanden,... die alleen maar om ms draaien, hou je niet vol. Ook je vriendin zit misschien met iets, met jou in,.. wordt het ff te veel.
En heeft ze ongelijk vraag ik me af? Zij ziet jou vanop een afstand tenslotte verslechteren
-
Carl
-
vlinder009