Ik heb de diagnose gekregen toen ik 42 was maar had ze eigenlijk op mijn 36ste moeten krijgen.
Zoals ik er nu tegen aan kijk had ik het toen ook nog logisch gevonden. En dan had ik met remmers kunnen beginnen.
Waarom op mijn 36ste. Dat was na twee staaroperaties onder algehele diagnose die een schub hebben uitgelokt. Voor de rest stelde mijn MS echt niets voor. Ieder half jaar een hypomane bui. En dat was feest. Vooral ook omdat ik toen in de "Alles met vate maar Brand Bier met vate periode " zat.
MS diagnose: het is erger als je jong bent...
-
Fratema
En op kinderen terug te komen
En op kinderen terug te komen
Ik was 26½ bij diagnose. Toen ik bijna 29 was kregen we onze eerste, bijna 3 jaar later de tweede. Het opvoeden en vader zijn is mij altijd goed afgegaan, ik zou het voor geen 1000 ton goud hebben willen missen. Wat een verrijking van je leven !
Moet ik er wel bij zeggen dat we veel hulp hebben gekregen van schoonzusje en schoonouders. Ze hebben nooit hoeven overblijven op school, er was altijd wel iemand thuis :)
1 pijnpunt(je): ik heb mijn jongens niet zelf kunnen leren fietsen :(. Hard meelopen, aanduwen en dan loslaten kon ik toen al niet meer... Jammer maar ja.
Ik was 26½ bij diagnose. Toen ik bijna 29 was kregen we onze eerste, bijna 3 jaar later de tweede. Het opvoeden en vader zijn is mij altijd goed afgegaan, ik zou het voor geen 1000 ton goud hebben willen missen. Wat een verrijking van je leven !
Moet ik er wel bij zeggen dat we veel hulp hebben gekregen van schoonzusje en schoonouders. Ze hebben nooit hoeven overblijven op school, er was altijd wel iemand thuis :)
1 pijnpunt(je): ik heb mijn jongens niet zelf kunnen leren fietsen :(. Hard meelopen, aanduwen en dan loslaten kon ik toen al niet meer... Jammer maar ja.
-
Peter56
[QUOTE=Ekster;846321]Ik snap de discussie wel:D . Ik had liever 50 geweest in plaats van 25 toen ik de diagnose kreeg.
Tja, lijkt me logisch toch ;) .[/QUOTE]
Ekster, ik ben het helemaal eens met jou.
Al is mijn invalshoek een andere.
Bij mij is de diagnose gesteld toen ik 55 was. :eek:
En nee, nooit onbegrepen of andere (neuro) klachten gehad.
Een OZO dat wel. En ja, de oogarts zei nog: "een OZO zien wij erg vaak bij MS,
maar dat heeft u niet; een goede mri, een man en behoorlijk boven de 40".
Helaas voor mij dacht de neuro daarna er heel anders over. :???:
Ja, ook ik was kapot van de diagnose, maar als ik dan toch MS moet hebben dan liever nu,
bedacht ik mij later.
Dus zodoende ben ik het eens met deze stelling, maar ik propageer dat je er het positieve uit moet halen.
Ik houd mij steeds voor dat er altijd mensen zijn die het slechter hebben.
Tja, lijkt me logisch toch ;) .[/QUOTE]
Ekster, ik ben het helemaal eens met jou.
Al is mijn invalshoek een andere.
Bij mij is de diagnose gesteld toen ik 55 was. :eek:
En nee, nooit onbegrepen of andere (neuro) klachten gehad.
Een OZO dat wel. En ja, de oogarts zei nog: "een OZO zien wij erg vaak bij MS,
maar dat heeft u niet; een goede mri, een man en behoorlijk boven de 40".
Helaas voor mij dacht de neuro daarna er heel anders over. :???:
Ja, ook ik was kapot van de diagnose, maar als ik dan toch MS moet hebben dan liever nu,
bedacht ik mij later.
Dus zodoende ben ik het eens met deze stelling, maar ik propageer dat je er het positieve uit moet halen.
Ik houd mij steeds voor dat er altijd mensen zijn die het slechter hebben.
-
loesepoes
Ook ik kreeg de officiele diagnose met 54 jaar.
Ik vind ook natuurlijk beter later, je begint net met leven
Maar ik kan er echt niet blij mee zijn, juist omdat ik al een heel naar
leven achter de rug had en pas 3 jaar verschrikkelijk fijn leven,
Eindelijk met mijn lieve nieuwe maatje leuke dingen doen en er op uit, ik was een echte vrijbuiter;)
Ik had heel graag hier meer van willen meemaken, maar ook dankbaar dat deze ellende begon bij dit maatje, al is het voor hem ook heel erg, hij had ook anders verwacht. Maar hij zorgt zo lief en geduldig voor me
Gelukkig gaat het door de LDN een stuk beter met me dan al die jaren dat ik medicatie van de neuroloog kreeg. (een schat trouwens, die wel helpt) Ik ging alleen maar achteruit en nu met PP Ms vooruit:???:
Ja door de LDN, spieren soepel en stijfheid begint helemaal af te breken:)
Wie weet wat er voor mij nog in het vat zit;)
Ik vind ook natuurlijk beter later, je begint net met leven
Maar ik kan er echt niet blij mee zijn, juist omdat ik al een heel naar
leven achter de rug had en pas 3 jaar verschrikkelijk fijn leven,
Eindelijk met mijn lieve nieuwe maatje leuke dingen doen en er op uit, ik was een echte vrijbuiter;)
Ik had heel graag hier meer van willen meemaken, maar ook dankbaar dat deze ellende begon bij dit maatje, al is het voor hem ook heel erg, hij had ook anders verwacht. Maar hij zorgt zo lief en geduldig voor me
Gelukkig gaat het door de LDN een stuk beter met me dan al die jaren dat ik medicatie van de neuroloog kreeg. (een schat trouwens, die wel helpt) Ik ging alleen maar achteruit en nu met PP Ms vooruit:???:
Ja door de LDN, spieren soepel en stijfheid begint helemaal af te breken:)
Wie weet wat er voor mij nog in het vat zit;)
-
MsApocalyps
Ik zat trouwens ook te denken. Wanneer ik mijn Tysabri kreeg zat ik naast een oudere vrouw waar ik altijd gezellig mee praatte. Die vrouw was er ergens in de 50, net zoals de rest van de zaal die T kreeg waren allemaal oudere mensen. Die mensen zeiden allemaal dat ze het zo zielig vonden voor me. Net zoals de verpleegsters die het er nogmaals in wreven dat het toch wel erg klote moet zijn om zo jong de diagnose te krijgen.
Ik heb toen vaak gedacht waarom ik op mijn 21e al zoveel last heb van mijn MS en waarom die vrouw naast me toen helemaal niets. Misschien een beetje jaloezie, geen idee. Het verloop is bij iedereen anders ja, maar neemt niet weg dat ik toch altijd een "waarom zo jong" gedachte had als ik daar zat.
Neemt niet weg dat ik het denk ik toch liever op mijn 13e had of op mijn 40e. 20 is gewoon de middelmaat in het leven waar je alles op een rijtje zet.
Ik heb toen vaak gedacht waarom ik op mijn 21e al zoveel last heb van mijn MS en waarom die vrouw naast me toen helemaal niets. Misschien een beetje jaloezie, geen idee. Het verloop is bij iedereen anders ja, maar neemt niet weg dat ik toch altijd een "waarom zo jong" gedachte had als ik daar zat.
Neemt niet weg dat ik het denk ik toch liever op mijn 13e had of op mijn 40e. 20 is gewoon de middelmaat in het leven waar je alles op een rijtje zet.
-
Corinne
[QUOTE=Ekster;846321]Ik snap de discussie wel:D . Ik had liever 50 geweest in plaats van 25 toen ik de diagnose kreeg.
Tja, lijkt me logisch toch ;) .[/QUOTE]
Hee Ekster, Dat bedoel ik toch?
@ Natuurlijk is het erger als je op jonge leeftijd een ziekte krijgt. Dat neemt niet weg dat het ook niet leuk is als je het op oudere leeftijd krijgt.
Maar je hebt wel onbezorgd kunnen leven. Een leven op kunnen bouwen en een toekomst uit kunnen stippelen zonder dat je beperkingen hebt.
Tja, lijkt me logisch toch ;) .[/QUOTE]
Hee Ekster, Dat bedoel ik toch?
@ Natuurlijk is het erger als je op jonge leeftijd een ziekte krijgt. Dat neemt niet weg dat het ook niet leuk is als je het op oudere leeftijd krijgt.
Maar je hebt wel onbezorgd kunnen leven. Een leven op kunnen bouwen en een toekomst uit kunnen stippelen zonder dat je beperkingen hebt.
-
Ekster
[QUOTE]Natuurlijk is het erger als je op jonge leeftijd een ziekte krijgt. Dat neemt niet weg dat het ook niet leuk is als je het op oudere leeftijd krijgt.
[/QUOTE]
Ok Corinne, dan heb ik je verkeerd begrepen. Ik ben het ook helemaal eens met wat je zegt hierboven. Het is voor [U]niemand [/U]leuk om de diagnose te krijgen, oud of jong, maar als ik dan toch mocht kiezen, dan liever oud.
Maar dat bedoel jij dus ook begrijp ik. Snappen we elkaar weer helemaal:D .
[/QUOTE]
Ok Corinne, dan heb ik je verkeerd begrepen. Ik ben het ook helemaal eens met wat je zegt hierboven. Het is voor [U]niemand [/U]leuk om de diagnose te krijgen, oud of jong, maar als ik dan toch mocht kiezen, dan liever oud.
Maar dat bedoel jij dus ook begrijp ik. Snappen we elkaar weer helemaal:D .
-
Lief Leeuwtje
Als je jong bent dan ben je wel veel flexibeler om er mee te leren omgaan (copen).
Toen ik nog in het activiteitencentrum was waren daar ook een aantal jongeren die op jonge leeftijd al een aantal mankementen hadden. Tegen mij begonnen ze daarover te praten en van zichzelf vonden ze dat het voor hen beter was dat ze zo jong er mee geconfronteerd werden.
En als ik naar mezelf kijk met m'n aangeboren staar. Die achteruitgang met de staar heb ik wel gebruikt om de achteruitgang van de MS te copen.
Toen ik nog in het activiteitencentrum was waren daar ook een aantal jongeren die op jonge leeftijd al een aantal mankementen hadden. Tegen mij begonnen ze daarover te praten en van zichzelf vonden ze dat het voor hen beter was dat ze zo jong er mee geconfronteerd werden.
En als ik naar mezelf kijk met m'n aangeboren staar. Die achteruitgang met de staar heb ik wel gebruikt om de achteruitgang van de MS te copen.
-
MsApocalyps
[QUOTE=Lief Leeuwtje;846849][B]Als je jong bent dan ben je wel veel flexibeler om er mee te leren omgaan (copen). [/B]
Toen ik nog in het activiteitencentrum was waren daar ook een aantal jongeren die op jonge leeftijd al een aantal mankementen hadden. Tegen mij begonnen ze daarover te praten en van zichzelf vonden ze dat het voor hen beter was dat ze zo jong er mee geconfronteerd werden.
En als ik naar mezelf kijk met m'n aangeboren staar. Die achteruitgang met de staar heb ik wel gebruikt om de achteruitgang van de MS te copen.[/QUOTE]
Ik zou niet weten waar je dat vandaan haalt, risky uitspraak vind ik. Ik heb de diagnose nu 2 jaar en ik heb er nog steeds moeite mee. Ik zou niet weten waarom je op een jongere leeftijd zo'n diagnose plots veel flexibeler zou aannemen :???: Ik zal binnen dit en 60-70 jaar élke dag geconfronteerd worden met mijn ziekte, dat is een lange tijd.
De confrontatie op zo'n jonge leeftijd vind ik net niet goed. Der gaat plots niets meer goed in mijn leven. Er komt niet alleen de MS bij, maar ook alles wat er rondom draait. Het vele afwezig zijn waardoor ik nu met mijn opleiding moet stoppen en het onbegrip van erg jonge vrienden als ze eens willen uitgaan en ik niet kan. Volwassenen zijn daar anders in.
Om nog maar te zwijgen over welke excuses ik moet gebruiken als ik weer eens niet kan fatsoenlijk kan lopen. Als ik aan jan en alleman zeg dat het door mijn MS komt gaat jan en alleman ook elke dag komen zeuren over mijn MS. Ik heb iets van een 13 jaar een klachtenloos leven gehad, dat is dus niets vergeleken met het leven dat nu komt en ik gehad heb na mijn 13E mét klachten.
Vergeet ook niet dat in zo'n activiteitencentrum er niemand eerlijk zal zeggen "ah joh ik baal zo hard!! Had ik het maar zoveel jaar later gekregen!" Niemand wilt zo negatief overkomen en maakt er dan een "alles gaat goed hoor ben blij dat ik het nu heb gekregen" opmerking van.
Toen ik nog in het activiteitencentrum was waren daar ook een aantal jongeren die op jonge leeftijd al een aantal mankementen hadden. Tegen mij begonnen ze daarover te praten en van zichzelf vonden ze dat het voor hen beter was dat ze zo jong er mee geconfronteerd werden.
En als ik naar mezelf kijk met m'n aangeboren staar. Die achteruitgang met de staar heb ik wel gebruikt om de achteruitgang van de MS te copen.[/QUOTE]
Ik zou niet weten waar je dat vandaan haalt, risky uitspraak vind ik. Ik heb de diagnose nu 2 jaar en ik heb er nog steeds moeite mee. Ik zou niet weten waarom je op een jongere leeftijd zo'n diagnose plots veel flexibeler zou aannemen :???: Ik zal binnen dit en 60-70 jaar élke dag geconfronteerd worden met mijn ziekte, dat is een lange tijd.
De confrontatie op zo'n jonge leeftijd vind ik net niet goed. Der gaat plots niets meer goed in mijn leven. Er komt niet alleen de MS bij, maar ook alles wat er rondom draait. Het vele afwezig zijn waardoor ik nu met mijn opleiding moet stoppen en het onbegrip van erg jonge vrienden als ze eens willen uitgaan en ik niet kan. Volwassenen zijn daar anders in.
Om nog maar te zwijgen over welke excuses ik moet gebruiken als ik weer eens niet kan fatsoenlijk kan lopen. Als ik aan jan en alleman zeg dat het door mijn MS komt gaat jan en alleman ook elke dag komen zeuren over mijn MS. Ik heb iets van een 13 jaar een klachtenloos leven gehad, dat is dus niets vergeleken met het leven dat nu komt en ik gehad heb na mijn 13E mét klachten.
Vergeet ook niet dat in zo'n activiteitencentrum er niemand eerlijk zal zeggen "ah joh ik baal zo hard!! Had ik het maar zoveel jaar later gekregen!" Niemand wilt zo negatief overkomen en maakt er dan een "alles gaat goed hoor ben blij dat ik het nu heb gekregen" opmerking van.