waarom ben ik de laatste tijd ineens zo verdrietig?
niet een vraag aan jullie maar aan mezelf hoor
ik heb een leuke vakantie week achter de rug, geen stress en leuke mensen (op 1 na dan :P) ontmoet
en dan kom je weer thuis in alle shitzooi, sorry voor mijn woord gebruik maar zo voelt het.
ik voel het gemis van mijn dierbare in eens heel erg
het gemis van de dingen die ik een korte tijd later nog wel kon,en dan bedoel ik eigenlijk de toenemende lichamelijke klachten
het gemis van mijn spraakvermogen
en noem maar op wat ik in de relatief korte tijd kwijtgeraakt ben en niet eens mijn geld :D
ik kan me vreselijk ergeren aan sommige van mijn vriendinnen die in mijn ogen van een mug een olifant maken van hun problemen
ik snap ook wel dat voor ieder probleem bij ieder mens het anders is
maar dan toch....niet dat ik me elf zielig vind want er zijn velen die er rotter aan toe zijn
een flinke verkoudheid is bij hun op zijn minst longontsteking of griep en in plaats van extra zakdoekjes te kopen moet iedereen bij wijze van spreken met een fruitmand aan komen zetten en ach en wee roepen.
en als ik zeg dat ik mij niet lekker voel wordt dit af gedaan met h maar ik heb dit of dat,...
afgelopen week plotseling wat nachten in het ziekenhuis mogen slapen....mijn hart deed vreemd..hartritme storing, en dan niet kunnen praten en door kunnen dringen bij de verpleging, mijn vrienden over hoe ik me voel...en dat is heel naar en dan voel ik me alleen
de verpleging vroeg bv naar mijn familie want als er iets mocht gebeuren wie ze dan moesten in lichten
vonden het heel vreemd dat ik totaal geen familie meer heb, zelfs geen verre neef of nicht.
maar mevr ..u moet toch iemand hebben,nou nee dus!
en dan voel je pas het gemis tenminste ik voelde dat toe enorm, het gemis van mijn man of familie.
als ik dat tegen wat vrienden 'zeg'..wordt er luchtig over gedaanen geroepen : wij zijn er toch.... maar ze snappen niet dat dit toch anders is en anders voelt
ik kan ze niet op ieder moment benaderen, steun vragen etc...
ik merk dat ik lichamelijk dingen minder kan, minder stabiel loop, motoriek minder is en minder kracht heb
en dan mist ik wat ik nog niet zo lang terug nog wel kon ineens heel erg dat wordt bikkelhard ingewreven
natuurlijk ben ik blij dat ik nog veel dingen wel kan maar op die momenten merk ik dat absoluut niet
wil je iets weten ...dan wordt er gevraagd of gezegd we bellen u terug...ze kunnen best een poging wagen maar ik verspeel geen energie met het opnemen van een telefoon en dan de vraag te moeten aan horen ...ik versta u niet kunt u niet duidelijker praten..of iets in die geest.
dit doet sowieso pijn en roept veel onbegrip op. vaak wordt je voor achterlijk aan gezien is mijn ervaring of doof en gaat men schreeuwen.
ook erg verdrietig
dan kom je thuis, na vakantie en je wordt plotseling ziek..en er is dan niemand. die constatering maakt me verdrietig en bang
en al het gemis komt dan dubbel hard aan
nu gaat het wel weer maar nu zit ik even emotioneel niet lekker in mijn vel
ik moest dit even van mij afschrijven en ik hoop dat jullie bovenstaande kunnen begrijpen
liefs heleen
gemis en verdrietig
-
Jrs77
Het klinkt alsof je heel erg de behoefte hebt om even je hart te luchten, maar het niet kwijt kan bij mensen die je problemen echt begrijpen.
Misschien kan het helpen om dat juist buiten je vriendenkring te zoeken, bij mensen die wel weten waar je het over hebt? Misschien iemand in de hulpverlening, de MS telefoon, Zonnebloem, of iemand van hier?
Door het te bespreken kan je voor jezelf dingen ook beter ordenen, en dat helpt je om er beter mee om te gaan. Het hier neerzetten was al een goede eerste stap ;)
:knuffel:
Misschien kan het helpen om dat juist buiten je vriendenkring te zoeken, bij mensen die wel weten waar je het over hebt? Misschien iemand in de hulpverlening, de MS telefoon, Zonnebloem, of iemand van hier?
Door het te bespreken kan je voor jezelf dingen ook beter ordenen, en dat helpt je om er beter mee om te gaan. Het hier neerzetten was al een goede eerste stap ;)
:knuffel:
-
MissGarfield
Ja, ik kan begrijpen wat je schrijft en ik vind het ook helemaal niet vreemd dat je je zo voelt. Je zit met allerlei flinke lichamelijke klachten plus het gemis van dierbaren en dan met name je man. Dat is allemaal nogal wat en van beiden is algemeen bekend dat mensen daar nog wel eens onbegrip bij ervaren. En dat kan behoorlijk frustrerend zijn.
Als je je pijn en verdriet niet kan delen door onbegrip (en niet te vergeten ook nog het communicatieprobleem) kan dat een heel eenzaam gevoel geven. Dus ja, ik snap zeker wel dat het je verdrietig maakt.
En ik kan me ook vinden in wat Jrs77 zegt, om steun te zoeken bij mensen die weten waar je het over hebt en je verdriet kunnen begrijpen.
:knuffel:
Als je je pijn en verdriet niet kan delen door onbegrip (en niet te vergeten ook nog het communicatieprobleem) kan dat een heel eenzaam gevoel geven. Dus ja, ik snap zeker wel dat het je verdrietig maakt.
En ik kan me ook vinden in wat Jrs77 zegt, om steun te zoeken bij mensen die weten waar je het over hebt en je verdriet kunnen begrijpen.
:knuffel:
-
heleendr
ik heb gelukkig wel steun en begrip van mijn huisarts, mensen van de sportschool, maar mijn vrienden die ´dichtbij´staan wonen helaas te ver weg. soms skype ik..maar dat is ook niet alles...
toen ik nog kon praten was het zo gemakkelijk even de telefoon te pakken en even te kletsen over van alles en nog wat
maar het ´verdriet´ en gemis wat ik aan deze beperking onder vind is niet met een pen te beschrijven.
het is alleen zo ergerlijk dat er door mijn omgeving zo ´gemakkelijk´ mee omgegaan wordt
ik ben blij dat ik nu leef en niet 25 jaar terug ..toen waren de communicatie mogelijkheden nog beperkter
ennnn Jrs77 de ms telefoon zal niet gaan werken:boos:
toen ik nog kon praten was het zo gemakkelijk even de telefoon te pakken en even te kletsen over van alles en nog wat
maar het ´verdriet´ en gemis wat ik aan deze beperking onder vind is niet met een pen te beschrijven.
het is alleen zo ergerlijk dat er door mijn omgeving zo ´gemakkelijk´ mee omgegaan wordt
ik ben blij dat ik nu leef en niet 25 jaar terug ..toen waren de communicatie mogelijkheden nog beperkter
ennnn Jrs77 de ms telefoon zal niet gaan werken:boos:
-
eliza
Heleen heel vervelend dat je zo verdrietig bent en even niet lekker in je vel zit.
Ik begrijp helemaal wat je bedoel met dat alleen zijn, ook ik ben alleenstaand en soms komen de muren op je af.
Wat Jrs zegt is best goed, bij bijv. de Zonnebloem zijn er vrijwiligers
die bij jou op bezoek komen en met jou dingen gaat doen die jullie
allebei leuk vinden.
Dit kan zijn een kopje koffie drinken, winkelen, tuincentrum bezoeken en wat jij misschien leuk vindt
Je moet je wel even aanmelden.
Heleen ik hoop dat je je snel iets beter voel, zelf heb ik deze periodes altijd in de wintermaanden bij dat donkere sombere weer.
Sterkte meis
Ik begrijp helemaal wat je bedoel met dat alleen zijn, ook ik ben alleenstaand en soms komen de muren op je af.
Wat Jrs zegt is best goed, bij bijv. de Zonnebloem zijn er vrijwiligers
die bij jou op bezoek komen en met jou dingen gaat doen die jullie
allebei leuk vinden.
Dit kan zijn een kopje koffie drinken, winkelen, tuincentrum bezoeken en wat jij misschien leuk vindt
Je moet je wel even aanmelden.
Heleen ik hoop dat je je snel iets beter voel, zelf heb ik deze periodes altijd in de wintermaanden bij dat donkere sombere weer.
Sterkte meis
-
Artemis-
Impact kwijtraken spraak...
Impact kwijtraken spraak...
Lieve Heleen, ik leef met jou mee...:vriendjes:
Schrijf hier maar lekker weg meid.
Ik heb jou nu een paar keer ontmoet en heb diep respect voor jou dat jij je niet snel laat ontmoedigen.
Het feit dat je geen familie meer hebt, en amper vrienden die je begrijpen...dat maakt soms verdrietig, zeker in de kerstperiode of zoals nu bij een ziekenhuis opname.
Niet meer kunnen praten is een ernstige handicap met verstrekkende gevolgen.
Ik denk dat de meesten van ons, zich niet kunnen voorstellen wat voor mega impact dit in het dagelijks leven heeft...
Het slurpt energie om je te kunnen uiten, de frustratie van steeds te moeten herhalen en niet direct kunnen reageren, dus de tablet er maar bij en typen wat je wil vragen...(en vervolgens maar hopen dat je gesprekspartner genoeg geduld heeft.)
Dan wellicht nog het feit, dat vanwege jou stemgeluid, sommige mensen jou niet voor 'vol' aan zien.
Poeh, dat is allemaal niet niks Heleen.:(
Ik zat te denken; is het een idee om lotgenotencontact te zoeken ?, er zijn vast meer eenzame mensen die niet goed kunnen praten, die exact voelen waar jij mee zit.
Misschien is er een vereniging of forum voor mensen die hun spraak blijvend zijn kwijtgeraakt?
(door CVA of andere oorzaak)
Hoe dan ook, ik breng jou vandaag even een dikke knuffel...:knuffel:
Lieve Heleen, ik leef met jou mee...:vriendjes:
Schrijf hier maar lekker weg meid.
Ik heb jou nu een paar keer ontmoet en heb diep respect voor jou dat jij je niet snel laat ontmoedigen.
Het feit dat je geen familie meer hebt, en amper vrienden die je begrijpen...dat maakt soms verdrietig, zeker in de kerstperiode of zoals nu bij een ziekenhuis opname.
Niet meer kunnen praten is een ernstige handicap met verstrekkende gevolgen.
Ik denk dat de meesten van ons, zich niet kunnen voorstellen wat voor mega impact dit in het dagelijks leven heeft...
Het slurpt energie om je te kunnen uiten, de frustratie van steeds te moeten herhalen en niet direct kunnen reageren, dus de tablet er maar bij en typen wat je wil vragen...(en vervolgens maar hopen dat je gesprekspartner genoeg geduld heeft.)
Dan wellicht nog het feit, dat vanwege jou stemgeluid, sommige mensen jou niet voor 'vol' aan zien.
Poeh, dat is allemaal niet niks Heleen.:(
Ik zat te denken; is het een idee om lotgenotencontact te zoeken ?, er zijn vast meer eenzame mensen die niet goed kunnen praten, die exact voelen waar jij mee zit.
Misschien is er een vereniging of forum voor mensen die hun spraak blijvend zijn kwijtgeraakt?
(door CVA of andere oorzaak)
Hoe dan ook, ik breng jou vandaag even een dikke knuffel...:knuffel:
-
heleendr
dankje diana hug terug :knuffel:
en dankje mirjam voor support :)
@Eliza
ik snap best dat Jsr77 het goed bedoeld maar lees dan eerst voor dat je met suggesties kom...ik heb meerder keren aangehaald dat praten dus ook telefoneren niet meer mogelijk is....onmogelijk zelf :(
ik skype soms om dat ik beeld wil zien...en typ dan wat k zeggen wil is wel zo handig :)
mijn close-friends wonen immers hier erg ver vandaan...natuurlijk heb ik wel contacten hier in nederland (zelfs hier in friesland) en daar "leef ik me op uit" :P
waren er maar pasklare oplossingen...ik heb veel steun van mijn huisarts, die kent me in toch vrij korte tijd (5jaar) door en door en soms beter dan ik mezelf :cool:
ik ben gewoon verdrietig omdat ik zoveel dingen niet meer kan...natuurlijk kijk ik wel naar de dingen die ik nog kan maar het neemt niet weg dat verlies van de bepaalde functies erg veel pijn doen..dat hebben velen op dit forum ook mogen ervaren helaas
maar als er niemand meer is in je nabije omgeving waar je even op kan terugvallen is het leven ineens heel hard en daar helpt echt geen zonnebloem, mstelefoon, iemand in het ziekenhuis of psych me mee.
ik snap ook dat mensen de eigen problemen veel belangrijker vinden dan die van anderen...voor hen wel maar dat geldt ook voor mij...mijn problemen zijn voor mij veel belangrijker dan voor hun
en hun problemen zijn voor ze ook veel belangrijker dan die van mij...mensen (ook ik) zijn wat dat aangaat erg egoistisch ingesteld
mar ik kan er niet tegen als dun problemen in 10voud overdreven worden en die van mij meteen worden weggeveegd.
mijn rikketik vertoonde kuren en dus een korte ziekenhuis opname.
misschien te kort maar ik heb het niet zo op instellingen hoe goed ook..en zeker niet als er niet geluisterd wordt!!
als ik zeg dat er geen familie meer is die ze kunnen benaderen dan is dat zo
en dan toch doordrammen, als ze mijn naaste familie moeten zien moeten ze diep graven :P misschien vinden ze dan og iets op de begraafplaats
en niet mij voor randdebiel uit maken, dan word ik bloedlink
al met al weer 3 pilletjes er bij.....met reden en niet 50 stuks celzouten die mijn vrienden 4x per dag voor al hun kwaaltjes in nemen.
niet dat ik niet geloof daar in want als het bij hen helpt dan helpt het echter bij mij niet, gezond eten en bewegen heeft bij mij meer effect dan een potje vitamine, homeopatisch of niet.
ik heb gewoon heel sterk het gevoel dat ik niet serieus genomen wordt door mijn beperkingen, dat zorgt wel heel erg voor een dipje en verdriet.
en dan mis ik de steun en heb het gevoel er alleen voor te staan
en dankje mirjam voor support :)
@Eliza
ik snap best dat Jsr77 het goed bedoeld maar lees dan eerst voor dat je met suggesties kom...ik heb meerder keren aangehaald dat praten dus ook telefoneren niet meer mogelijk is....onmogelijk zelf :(
ik skype soms om dat ik beeld wil zien...en typ dan wat k zeggen wil is wel zo handig :)
mijn close-friends wonen immers hier erg ver vandaan...natuurlijk heb ik wel contacten hier in nederland (zelfs hier in friesland) en daar "leef ik me op uit" :P
waren er maar pasklare oplossingen...ik heb veel steun van mijn huisarts, die kent me in toch vrij korte tijd (5jaar) door en door en soms beter dan ik mezelf :cool:
ik ben gewoon verdrietig omdat ik zoveel dingen niet meer kan...natuurlijk kijk ik wel naar de dingen die ik nog kan maar het neemt niet weg dat verlies van de bepaalde functies erg veel pijn doen..dat hebben velen op dit forum ook mogen ervaren helaas
maar als er niemand meer is in je nabije omgeving waar je even op kan terugvallen is het leven ineens heel hard en daar helpt echt geen zonnebloem, mstelefoon, iemand in het ziekenhuis of psych me mee.
ik snap ook dat mensen de eigen problemen veel belangrijker vinden dan die van anderen...voor hen wel maar dat geldt ook voor mij...mijn problemen zijn voor mij veel belangrijker dan voor hun
en hun problemen zijn voor ze ook veel belangrijker dan die van mij...mensen (ook ik) zijn wat dat aangaat erg egoistisch ingesteld
mar ik kan er niet tegen als dun problemen in 10voud overdreven worden en die van mij meteen worden weggeveegd.
mijn rikketik vertoonde kuren en dus een korte ziekenhuis opname.
misschien te kort maar ik heb het niet zo op instellingen hoe goed ook..en zeker niet als er niet geluisterd wordt!!
als ik zeg dat er geen familie meer is die ze kunnen benaderen dan is dat zo
en dan toch doordrammen, als ze mijn naaste familie moeten zien moeten ze diep graven :P misschien vinden ze dan og iets op de begraafplaats
en niet mij voor randdebiel uit maken, dan word ik bloedlink
al met al weer 3 pilletjes er bij.....met reden en niet 50 stuks celzouten die mijn vrienden 4x per dag voor al hun kwaaltjes in nemen.
niet dat ik niet geloof daar in want als het bij hen helpt dan helpt het echter bij mij niet, gezond eten en bewegen heeft bij mij meer effect dan een potje vitamine, homeopatisch of niet.
ik heb gewoon heel sterk het gevoel dat ik niet serieus genomen wordt door mijn beperkingen, dat zorgt wel heel erg voor een dipje en verdriet.
en dan mis ik de steun en heb het gevoel er alleen voor te staan
-
gebke
Kan jij niet op zoek naar een buddy dan heb je hulp en een luisteren oor en kan je samen leuke dingen doen
Er zijn ook apparaten die voor jou praten heb ik op de zonnebloem boot gezien was echt handig
Jou huisarts kan je op het goede spoor zetten mischiet een idee en anders moet je maar denken ja dag hoor
Sterkte gebke
Er zijn ook apparaten die voor jou praten heb ik op de zonnebloem boot gezien was echt handig
Jou huisarts kan je op het goede spoor zetten mischiet een idee en anders moet je maar denken ja dag hoor
Sterkte gebke
-
mari
Het is ook zoveel wat je op je bord hebt, ik snap heel goed dat je je soms eenzaam en onbegrepen voelt. Maar van professionals zou je toch echt mogen verwachten dat die goed kunnen lezen en luisteren en je dan geen onnodige en pijnlijke vragen gaan stellen.
Je spraak moeten missen is zoiets belangrijks om makkelijk en goed en fijn te kunnen communiceren met anderen en kost dat meer tijd dan is er weinig geduld of empathie.
Als je alles moet typen kost dat veel tijd, maar ook de intonatie is niet te horen en dat maakt het ook niet makkelijker.
En ook nog een fijne partner te moeten missen, dat is een groot gemis en verdriet en dat blijft altijd voelbaar en pijn doen.
Ik dacht aan iets, maar misschien sla ik de plank helemaal mis, maar mij schoot het te binnen. Het fijnst zou zijn om te kunnen communiceren met iemand die gewend is geduld te moeten hebben ivm spraakproblemen, bv iemand die met slechthorenden mensen,of mensen met afasie werkt of een soort logopedist achtige hulpverlener.
Die zijn gewend dat spreken anders of moeilijker gaat en zouden dus meer geduld moeten hebben voor communicatie via schrijven/typen.
Vrienden zijn heel fijn om te hebben maar als ze zover weg wonen is het lastig even bij te "kletsen" en er voor je te zijn. Als ze je dan goed begrijpen, maar dat is een probleem, je weet pas wat het is als je het zelf hebt meegemaakt en dat is echt een cliché, maar zo waar.
Het is soms echt geen onwil, maar gewoon gebrek aan kennis en druk met eigen dingen. Maar o zo pijnlijk voor jou.
Ik ben daarvoor bij een psycholoog geweest en dat hielp mij heel goed, maar ik kan makkelijk communiceren en dat is wel een verschil met jou helaas.
Heel veel sterkte en schrijf hier ook van je af, er is altijd wel een luisterend oor en wij weten als geen andere hoe sommige dingen voelen/zijn.
Sterkte, je mag heel trots zijn op jezelf hoe je het allemaal maar doet, respect! :knuffel::knuffel:
Je spraak moeten missen is zoiets belangrijks om makkelijk en goed en fijn te kunnen communiceren met anderen en kost dat meer tijd dan is er weinig geduld of empathie.
Als je alles moet typen kost dat veel tijd, maar ook de intonatie is niet te horen en dat maakt het ook niet makkelijker.
En ook nog een fijne partner te moeten missen, dat is een groot gemis en verdriet en dat blijft altijd voelbaar en pijn doen.
Ik dacht aan iets, maar misschien sla ik de plank helemaal mis, maar mij schoot het te binnen. Het fijnst zou zijn om te kunnen communiceren met iemand die gewend is geduld te moeten hebben ivm spraakproblemen, bv iemand die met slechthorenden mensen,of mensen met afasie werkt of een soort logopedist achtige hulpverlener.
Die zijn gewend dat spreken anders of moeilijker gaat en zouden dus meer geduld moeten hebben voor communicatie via schrijven/typen.
Vrienden zijn heel fijn om te hebben maar als ze zover weg wonen is het lastig even bij te "kletsen" en er voor je te zijn. Als ze je dan goed begrijpen, maar dat is een probleem, je weet pas wat het is als je het zelf hebt meegemaakt en dat is echt een cliché, maar zo waar.
Het is soms echt geen onwil, maar gewoon gebrek aan kennis en druk met eigen dingen. Maar o zo pijnlijk voor jou.
Ik ben daarvoor bij een psycholoog geweest en dat hielp mij heel goed, maar ik kan makkelijk communiceren en dat is wel een verschil met jou helaas.
Heel veel sterkte en schrijf hier ook van je af, er is altijd wel een luisterend oor en wij weten als geen andere hoe sommige dingen voelen/zijn.
Sterkte, je mag heel trots zijn op jezelf hoe je het allemaal maar doet, respect! :knuffel::knuffel:
-
Nette
[B][COLOR=DarkOrange]Begrijp precies hoe jij je voelt.....ook ik heb niets/niemand om op terug te vallen in geval van nood.....
De enigen die bij mij over de vloer komen is hulpverlening.....gelukkig kan ik het daar goed mee vinden....
Mijn oudste woont nog thuis maar is meervoudig gehandicapt en kan niet praten.....met de jongste geen contact.
Mijn enige uitlaatklep is dus via FB of hier het forum, en dat is beiden openbaar dus wil je er ook niet alles neer zetten....
Soms, als je weer eens met de neus op de feiten gedrukt wordt omdat je wéér een stap terug moet doen vliegt het me aan.....
Kan ik heel verdrietig zijn en soms ook bang voor de toekomst......gelukkig gaat dit ook weer over omdat ik het niet in me heb om bij de pakken neer te zitten...
En die "vrienden" van jou zijn in mijn ogen geen échte vrienden.....en daar zou ik geen energie meer in steken, die kun je missen als kiespijn.....
Zoek idd dingen die je nog wel kunt of zoek idd een buddy, iemand die even alle tijd voor jou heeft....
Sterkte....:kus::bloem::knuffel:
[/COLOR][/B]
De enigen die bij mij over de vloer komen is hulpverlening.....gelukkig kan ik het daar goed mee vinden....
Mijn oudste woont nog thuis maar is meervoudig gehandicapt en kan niet praten.....met de jongste geen contact.
Mijn enige uitlaatklep is dus via FB of hier het forum, en dat is beiden openbaar dus wil je er ook niet alles neer zetten....
Soms, als je weer eens met de neus op de feiten gedrukt wordt omdat je wéér een stap terug moet doen vliegt het me aan.....
Kan ik heel verdrietig zijn en soms ook bang voor de toekomst......gelukkig gaat dit ook weer over omdat ik het niet in me heb om bij de pakken neer te zitten...
En die "vrienden" van jou zijn in mijn ogen geen échte vrienden.....en daar zou ik geen energie meer in steken, die kun je missen als kiespijn.....
Zoek idd dingen die je nog wel kunt of zoek idd een buddy, iemand die even alle tijd voor jou heeft....
Sterkte....:kus::bloem::knuffel:
[/COLOR][/B]