[QUOTE=Sander Almere;999518]Je hebt nu achteraf algemene informatie (voorbeelden) gelezen wat MS met iemand kan doen.
Blijkbaar had je dit dus nog niet zelf bedacht, tijdens je relatie en nu na je relatie. Dit is gemakkelijk op te zoeken dus ik begrijp niet waarom je dit hier vraagt.
Wat is nu de toegevoegde waarde? Je bent bekend dat MS duizend gezichten heeft? Jouw ex heeft waarschijnlijk andere klachten van de MS dan anderen.
Ik zou eerst inventariseren welke klachten zij exact heeft.
Bijvoorbeeld niet iedereen heeft cognitieve problemen.[/QUOTE]
Een hele hoop wist ik simpelweg gewoon niet, en wilde ik destijds misschien ook wel niet weten. Zoals ik al eerder vertelde deden we simpelweg alsof het er niet was. Zowel van mijn kant als van haar kant.
De toegevoegde waarde is dan ook dat ik dan wel wat beter begrijp waarom ze deed zoals ze deed, en waarom ze dus bijvoorbeeld met de dag leefde. Dat klinkt misschien voor de een heel vanzelfsprekend, maar voor mij was dat verre van vanzelfsprekend. Dat maakt nogal een verschil natuurlijk als je denkt samen met iemand een toekomst aan het op te bouwen te zijn, en je werkt alletwee een andere kant op en praat er niet over. Dan moet dat vroeg of laat wel gaan botsen.
Einde relatie door gebrek aan communicatie
-
Sander Almere
Je begrijpt nu beter waarom ze dag tot dag leefde? Nadat iemand hier dat een keer roept?
Kom op man. Je ex heeft een ziekte en je begreep niet waarom en nu wel dat ze dan van dag tot dag leefde.
Het is trouwens helemaal niet zo dat iedereen met MS van dag tot dag leeft en geen toekomst opbouwt. Denk je dat het een feit is?
Ik vind het dramatische onzin, ik leef gewoon als een gezonde en werk wel aan een toekomst met mijn vrouw.
Kom op man. Je ex heeft een ziekte en je begreep niet waarom en nu wel dat ze dan van dag tot dag leefde.
Het is trouwens helemaal niet zo dat iedereen met MS van dag tot dag leeft en geen toekomst opbouwt. Denk je dat het een feit is?
Ik vind het dramatische onzin, ik leef gewoon als een gezonde en werk wel aan een toekomst met mijn vrouw.
-
kroegtijger
[QUOTE=Sander Almere;999537]Je begrijpt nu beter waarom ze dag tot dag leefde? Nadat iemand hier dat een keer roept?
Kom op man. Je ex heeft een ziekte en je begreep niet waarom en nu wel dat ze dan van dag tot dag leefde.
[/QUOTE]
Nee, dat zeg ik helemaal niet. Lees het nog eens een keer goed door. Ze heeft me pas recent (na de relatie dus) verteld dat ze van dag tot dag leeft, en nu begin ik dat ook beter te begrijpen nadat er wat meer duidelijk voor me wordt over wat haar ziekte precies voor haar betekend in de dagelijkse gang van zaken. En zelfs dan nog is het voor mij moeilijk te begrijpen, aangezien ik het idee had dat we samen aan een toekomst werkte. Dat maakt dus nogal een verschil
[quote]
Het is trouwens helemaal niet zo dat iedereen met MS van dag tot dag leeft en geen toekomst opbouwt. Denk je dat het een feit is?
Ik vind het dramatische onzin, ik leef gewoon als een gezonde en werk wel aan een toekomst met mijn vrouw.[/quote]
Heel fijn voor je dat het voor jouw anders is dan. En het is je goed recht om het dramatische onzin te vinden natuurlijk, maar je mening interesseert me eerlijk gezegd helemaal niets. Je hebt amper een beeld van de situatie, kent zowel mij als haar niet, maar vormt wel een mening hierover. Tsja, dat moet je zelf weten dan natuurlijk, maar het zegt een hoop...
Kom op man. Je ex heeft een ziekte en je begreep niet waarom en nu wel dat ze dan van dag tot dag leefde.
[/QUOTE]
Nee, dat zeg ik helemaal niet. Lees het nog eens een keer goed door. Ze heeft me pas recent (na de relatie dus) verteld dat ze van dag tot dag leeft, en nu begin ik dat ook beter te begrijpen nadat er wat meer duidelijk voor me wordt over wat haar ziekte precies voor haar betekend in de dagelijkse gang van zaken. En zelfs dan nog is het voor mij moeilijk te begrijpen, aangezien ik het idee had dat we samen aan een toekomst werkte. Dat maakt dus nogal een verschil
[quote]
Het is trouwens helemaal niet zo dat iedereen met MS van dag tot dag leeft en geen toekomst opbouwt. Denk je dat het een feit is?
Ik vind het dramatische onzin, ik leef gewoon als een gezonde en werk wel aan een toekomst met mijn vrouw.[/quote]
Heel fijn voor je dat het voor jouw anders is dan. En het is je goed recht om het dramatische onzin te vinden natuurlijk, maar je mening interesseert me eerlijk gezegd helemaal niets. Je hebt amper een beeld van de situatie, kent zowel mij als haar niet, maar vormt wel een mening hierover. Tsja, dat moet je zelf weten dan natuurlijk, maar het zegt een hoop...
-
Sander Almere
[QUOTE=kroegtijger;999546]Nee, dat zeg ik helemaal niet. Lees het nog eens een keer goed door. Ze heeft me pas recent (na de relatie dus) verteld dat ze van dag tot dag leeft, en nu begin ik dat ook beter te begrijpen nadat er wat meer duidelijk voor me wordt over wat haar ziekte precies voor haar betekend in de dagelijkse gang van zaken. En zelfs dan nog is het voor mij moeilijk te begrijpen, aangezien ik het idee had dat we samen aan een toekomst werkte. Dat maakt dus nogal een verschil[/QUOTE]
Je moet door haar mondeling toegelicht worden hoe zij met jou in 1 huis leeft? Of bedoel je dat je zo stoned als een garnaal dit niet door had? Wanneer begin je op te houden met een slachtofferrol aan te nemen? :slecht:
[QUOTE=kroegtijger;999546]Heel fijn voor je dat het voor jouw anders is dan. En het is je goed recht om het dramatische onzin te vinden natuurlijk, maar je mening interesseert me eerlijk gezegd helemaal niets. Je hebt amper een beeld van de situatie, kent zowel mij als haar niet, maar vormt wel een mening hierover. Tsja, dat moet je zelf weten dan natuurlijk, maar het zegt een hoop...[/QUOTE]
Ik heb genoeg beeld van je gekregen. Mij boeit het niet wat je van mijn mening vindt. Je bericht is bijna 600x gelezen. En kijk hoeveel mensen er op jou reageren. Zegt genoeg toch?
Je kunt beter Dr Phil inschakelen.
Ik denk serieus dat je daarmee meer bereikt dan hier.
Ik wens je veel sterkte in je zoektocht ;)
Je moet door haar mondeling toegelicht worden hoe zij met jou in 1 huis leeft? Of bedoel je dat je zo stoned als een garnaal dit niet door had? Wanneer begin je op te houden met een slachtofferrol aan te nemen? :slecht:
[QUOTE=kroegtijger;999546]Heel fijn voor je dat het voor jouw anders is dan. En het is je goed recht om het dramatische onzin te vinden natuurlijk, maar je mening interesseert me eerlijk gezegd helemaal niets. Je hebt amper een beeld van de situatie, kent zowel mij als haar niet, maar vormt wel een mening hierover. Tsja, dat moet je zelf weten dan natuurlijk, maar het zegt een hoop...[/QUOTE]
Ik heb genoeg beeld van je gekregen. Mij boeit het niet wat je van mijn mening vindt. Je bericht is bijna 600x gelezen. En kijk hoeveel mensen er op jou reageren. Zegt genoeg toch?
Je kunt beter Dr Phil inschakelen.
Ik denk serieus dat je daarmee meer bereikt dan hier.
Ik wens je veel sterkte in je zoektocht ;)
-
Kobus
[QUOTE=kroegtijger;999358]Hallo allemaal,
Ik heb geen idee of jullie me hier kunnen helpen, maar wie niet waagt...
Alvast excuses voor het lange verhaal, maar er is dan ook nogal wat gebeurt.
Sinds grofweg 1,5 maand is de relatie tussen mij en (mijn inmiddels dus ex-)vriendin ten einde gekomen. Ze heeft zo'n 6 jaar MS, en we hebben grofweg 10 jaar een relatie gehad. Zo'n jaar nadat ze de diagnose van MS te horen heeft gekregen is de relatie al een keer een klein jaar ten einde gekomen, maar na een half jaar geen contact te hebben gehad waren we alweer vrij snel samen. Het bleek wel dat we niet echt zonder elkaar konden, maar met elkaar gaat duidelijk ook niet altijd even briljant.
Zo'n 4 jaar geleden is ze bij me ingetrokken. We waren erg gelukkig samen, maar spraken eigenlijk nooit over haar ziekte. Ik sprak er niet over, omdat ik het zelf er erg moeilijk mee had (en heb) om het te accepteren en haar ook niet tot last wilde zijn, en zij sprak er op haar beurt niet over omdat ze ook wel zag dat ik het er erg moeilijk mee had. Zo kwam ik er bijvoorbeeld achter dat ze was gestopt met haar medicatie, simpelweg omdat ik het niet meer in de koelkast zag liggen en er toen toch maar een keer om ben gaan vragen hoe dat nou zat, wat wel redelijk weergeeft hoe weinig we spraken hierover.
Om toch de problemen / zorgen die ik had het hoofd te kunnen bieden rookte ik nog wel eens wat cannabis. Dat gaf mijzelf de rust en haalde de nodige zorgen, al was het maar tijdelijk, weg. Zo'n 1,5 jaar geleden heeft mn ex daarnaast nog last gekregen van PTSS, als gevolg van een incident op haar werk en is toen thuis komen te zitten. In plaats van dat we met elkaar gingen praten, trok ik me steeds meer terug in m'n eigen wereldje, met als gevolg een stevige cannibis-verslaving (met alle negatieve bij-effecten van dien, dus compleet passief, futloos, geen zin om ook maar iets te doen etc) waardoor bij haar vervolgens de nodige frustratie ontstond. We waren alle twee met onze eigen dingen bezig. Ik was bezig met de toekomst (we wilden bijvoorbeeld een huis kopen, en maakte me druk om haar werk e.d.) terwijl zij met het hier en nu bezig was en juist alles wilde doen zolang het nog kan. Uiteindelijk is dat dus enorm mis gelopen en was het onvermijdelijk dat de relatie ten einde zou gaan komen. Haar vertrouwen in mij was weg. Vertrouwen in dat ik die verslaving zou stoppen, en dat we elkaar weer gingen begrijpen zoals voorheen.
De break-up heeft mij in vele opzichten de ogen doen openen, en inmiddels gebruik ik dan ook helemaal geen cannabis meer. Helaas dat het op deze manier heeft moeten gaan, maar ik ben gaan inzien wat er verkeerd ging. De verslaving die ontstond was daar een heel groot onderdeel in, en werd eigenlijk veroorzaakt en in stand gehouden doordat we niet meer met elkaar communiceerden. Daardoor zijn we elkaar compleet verkeerd gaan begrijpen en waren we twee verschillende kanten op aan het gaan, met alle gevolgen van dien.
Nu me dat allemaal duidelijk begint te worden, en ik de emoties e.d. niet meer onderdruk, komt het hele verhaal en dan met name haar MS wel extreem hard bij me binnen, en heb eigenlijk geen idee hoe ik daarmee om moet gaan. We hebben inmiddels wel weer contact en onze gevoelens voor elkaar zitten nog heel erg diep, maar een relatie zit er in ieder geval voorlopig niet in. Daarvoor is haar vertrouwen té ver beschadigd (en begrijpelijk ook), en de vraag is of dat ooit nog eens goed zal komen. Nu merk ik bij mezelf dat ik nog steeds niet goed weet hoe ik met haar ziekte om moet gaan. Er over praten valt me heel erg zwaar, en heb ook het gevoel dat de mensen om mij heen me daar niet heel erg goed in begrijpen, hoe goed ze het allemaal ook bedoelen. Ik wil haar er ook niet mee lastig vallen. De relatie is immers ook voorbij, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat de gevoelens er niet meer zijn aan alle twee de kanten. Zelf praat ze er ook niet graag over, en doet er relatief luchtig over. Het liefst doet ze alsof het er niet is. Hoe kan ik nu het beste omgaan met de emoties die er zitten, zonder het haar nog moeilijker te maken dan dat het al is?
Alvast bedankt[/QUOTE]
"beter ten halve gedraaid dan ten hele gekeerd"
Verleden kan je niet meer veranderen / maar je bent wel gestopt met jouw verslaving .
Ik praat ook liever niet over m'n ziekte : maar voor jou ,het is meer dat je er alleen maar bent voor haar als het nodig is .
Ik heb geen idee of jullie me hier kunnen helpen, maar wie niet waagt...
Alvast excuses voor het lange verhaal, maar er is dan ook nogal wat gebeurt.
Sinds grofweg 1,5 maand is de relatie tussen mij en (mijn inmiddels dus ex-)vriendin ten einde gekomen. Ze heeft zo'n 6 jaar MS, en we hebben grofweg 10 jaar een relatie gehad. Zo'n jaar nadat ze de diagnose van MS te horen heeft gekregen is de relatie al een keer een klein jaar ten einde gekomen, maar na een half jaar geen contact te hebben gehad waren we alweer vrij snel samen. Het bleek wel dat we niet echt zonder elkaar konden, maar met elkaar gaat duidelijk ook niet altijd even briljant.
Zo'n 4 jaar geleden is ze bij me ingetrokken. We waren erg gelukkig samen, maar spraken eigenlijk nooit over haar ziekte. Ik sprak er niet over, omdat ik het zelf er erg moeilijk mee had (en heb) om het te accepteren en haar ook niet tot last wilde zijn, en zij sprak er op haar beurt niet over omdat ze ook wel zag dat ik het er erg moeilijk mee had. Zo kwam ik er bijvoorbeeld achter dat ze was gestopt met haar medicatie, simpelweg omdat ik het niet meer in de koelkast zag liggen en er toen toch maar een keer om ben gaan vragen hoe dat nou zat, wat wel redelijk weergeeft hoe weinig we spraken hierover.
Om toch de problemen / zorgen die ik had het hoofd te kunnen bieden rookte ik nog wel eens wat cannabis. Dat gaf mijzelf de rust en haalde de nodige zorgen, al was het maar tijdelijk, weg. Zo'n 1,5 jaar geleden heeft mn ex daarnaast nog last gekregen van PTSS, als gevolg van een incident op haar werk en is toen thuis komen te zitten. In plaats van dat we met elkaar gingen praten, trok ik me steeds meer terug in m'n eigen wereldje, met als gevolg een stevige cannibis-verslaving (met alle negatieve bij-effecten van dien, dus compleet passief, futloos, geen zin om ook maar iets te doen etc) waardoor bij haar vervolgens de nodige frustratie ontstond. We waren alle twee met onze eigen dingen bezig. Ik was bezig met de toekomst (we wilden bijvoorbeeld een huis kopen, en maakte me druk om haar werk e.d.) terwijl zij met het hier en nu bezig was en juist alles wilde doen zolang het nog kan. Uiteindelijk is dat dus enorm mis gelopen en was het onvermijdelijk dat de relatie ten einde zou gaan komen. Haar vertrouwen in mij was weg. Vertrouwen in dat ik die verslaving zou stoppen, en dat we elkaar weer gingen begrijpen zoals voorheen.
De break-up heeft mij in vele opzichten de ogen doen openen, en inmiddels gebruik ik dan ook helemaal geen cannabis meer. Helaas dat het op deze manier heeft moeten gaan, maar ik ben gaan inzien wat er verkeerd ging. De verslaving die ontstond was daar een heel groot onderdeel in, en werd eigenlijk veroorzaakt en in stand gehouden doordat we niet meer met elkaar communiceerden. Daardoor zijn we elkaar compleet verkeerd gaan begrijpen en waren we twee verschillende kanten op aan het gaan, met alle gevolgen van dien.
Nu me dat allemaal duidelijk begint te worden, en ik de emoties e.d. niet meer onderdruk, komt het hele verhaal en dan met name haar MS wel extreem hard bij me binnen, en heb eigenlijk geen idee hoe ik daarmee om moet gaan. We hebben inmiddels wel weer contact en onze gevoelens voor elkaar zitten nog heel erg diep, maar een relatie zit er in ieder geval voorlopig niet in. Daarvoor is haar vertrouwen té ver beschadigd (en begrijpelijk ook), en de vraag is of dat ooit nog eens goed zal komen. Nu merk ik bij mezelf dat ik nog steeds niet goed weet hoe ik met haar ziekte om moet gaan. Er over praten valt me heel erg zwaar, en heb ook het gevoel dat de mensen om mij heen me daar niet heel erg goed in begrijpen, hoe goed ze het allemaal ook bedoelen. Ik wil haar er ook niet mee lastig vallen. De relatie is immers ook voorbij, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat de gevoelens er niet meer zijn aan alle twee de kanten. Zelf praat ze er ook niet graag over, en doet er relatief luchtig over. Het liefst doet ze alsof het er niet is. Hoe kan ik nu het beste omgaan met de emoties die er zitten, zonder het haar nog moeilijker te maken dan dat het al is?
Alvast bedankt[/QUOTE]
"beter ten halve gedraaid dan ten hele gekeerd"
Verleden kan je niet meer veranderen / maar je bent wel gestopt met jouw verslaving .
Ik praat ook liever niet over m'n ziekte : maar voor jou ,het is meer dat je er alleen maar bent voor haar als het nodig is .
-
kroegtijger
[QUOTE=Kobus;999610]"beter ten halve gedraaid dan ten hele gekeerd"
Verleden kan je niet meer veranderen / maar je bent wel gestopt met jouw verslaving .
[/QUOTE]
Tsja, om nou vrolijk verder te gaan ermee terwijl het resultaat ervan toch wel erg duidelijk voor me geworden is, leek me niet het meest geniale idee ;)
[quote]
Ik praat ook liever niet over m'n ziekte : maar voor jou ,het is meer dat je er alleen maar bent voor haar als het nodig is .[/quote]
Ik zal er altijd voor haar zijn, ook nu nog. Het lijkt me alleen wel handig om dan te weten wat de beste manier is om er voor haar te zijn dan. Als ze er niet over wil praten lijkt het me niet handig om daar dan toch druk op te zetten, maar helemaal nooit erover praten is wel weer het andere uiterste en lijkt me ook niet handig in een relatie. Dan ga je, zoals bij ons dus het geval bleek, alletwee een andere kant op tot het uiteindelijk gruwelijk mis loopt. De middenweg daarin vinden is toch knap lastig.
Verleden kan je niet meer veranderen / maar je bent wel gestopt met jouw verslaving .
[/QUOTE]
Tsja, om nou vrolijk verder te gaan ermee terwijl het resultaat ervan toch wel erg duidelijk voor me geworden is, leek me niet het meest geniale idee ;)
[quote]
Ik praat ook liever niet over m'n ziekte : maar voor jou ,het is meer dat je er alleen maar bent voor haar als het nodig is .[/quote]
Ik zal er altijd voor haar zijn, ook nu nog. Het lijkt me alleen wel handig om dan te weten wat de beste manier is om er voor haar te zijn dan. Als ze er niet over wil praten lijkt het me niet handig om daar dan toch druk op te zetten, maar helemaal nooit erover praten is wel weer het andere uiterste en lijkt me ook niet handig in een relatie. Dan ga je, zoals bij ons dus het geval bleek, alletwee een andere kant op tot het uiteindelijk gruwelijk mis loopt. De middenweg daarin vinden is toch knap lastig.
-
Kobus
-
kroegtijger
[QUOTE=Kobus;999754]Op een of andere manier zul je toch moeten laten zien dat je wel te vertrouwen bent : maar als je over jouw zwakte & onvermogen hoe met haar ziekte om te gaan praat : zal zij zich toch ook wat meer open stellen ?[/QUOTE]
Dat probeert ze zeker wel hoor, maar voor haar is het ook erg moeilijk, en dat maakt de sfeer niet altijd prettiger, dus vermijdden we liever dat onderwerp. Niet heel handig, dat blijkt wel...
Misschien dat we daar samen wel eens hulp bij moeten gaan zoeken om uit te vinden hoe we dat beter kunnen doen dan; dat hebben we spijtig genoeg nooit gedaan, maar ik ben er ook wel achter gekomen dat je niet altijd alles zelf af kan, en dan moet je jezelf ook over een drempel kunnen zetten om dat toe te geven en hulp erbij te zoeken.
Dat probeert ze zeker wel hoor, maar voor haar is het ook erg moeilijk, en dat maakt de sfeer niet altijd prettiger, dus vermijdden we liever dat onderwerp. Niet heel handig, dat blijkt wel...
Misschien dat we daar samen wel eens hulp bij moeten gaan zoeken om uit te vinden hoe we dat beter kunnen doen dan; dat hebben we spijtig genoeg nooit gedaan, maar ik ben er ook wel achter gekomen dat je niet altijd alles zelf af kan, en dan moet je jezelf ook over een drempel kunnen zetten om dat toe te geven en hulp erbij te zoeken.
-
Kobus
-
kroegtijger
[QUOTE=Kobus;999763]Trouwens : zit ze ook op dit of een ander forum ?
Ik bedoel kan ze een en ander wel kwijt aan andere MS patiënten / of wil ze alles zelf verwerken ?[/QUOTE]
Voor zover ik weet niet meer. Ze kwam hier in het verleden nog wel eens, maar is daarmee gestopt omdat ze zich nogal depressief ging voelen van de verhalen die er hier af en toe verschijnen.
Ze probeert het allemaal zelf te verwerken, maar eerlijk gezegd heb ik af en toe wel eens het idee dat ze zich het liefst ervoor verstopt en doet alsof het er niet is. Meestal gaat haar dat best redelijk af, maar af en toe is ze niet te genieten, en meestal dat ik dan wel weer weet hoe laat het is...
Ik bedoel kan ze een en ander wel kwijt aan andere MS patiënten / of wil ze alles zelf verwerken ?[/QUOTE]
Voor zover ik weet niet meer. Ze kwam hier in het verleden nog wel eens, maar is daarmee gestopt omdat ze zich nogal depressief ging voelen van de verhalen die er hier af en toe verschijnen.
Ze probeert het allemaal zelf te verwerken, maar eerlijk gezegd heb ik af en toe wel eens het idee dat ze zich het liefst ervoor verstopt en doet alsof het er niet is. Meestal gaat haar dat best redelijk af, maar af en toe is ze niet te genieten, en meestal dat ik dan wel weer weet hoe laat het is...