Hallo allemaal,
Ik heb geen idee of jullie me hier kunnen helpen, maar wie niet waagt...
Alvast excuses voor het lange verhaal, maar er is dan ook nogal wat gebeurt.
Sinds grofweg 1,5 maand is de relatie tussen mij en (mijn inmiddels dus ex-)vriendin ten einde gekomen. Ze heeft zo'n 6 jaar MS, en we hebben grofweg 10 jaar een relatie gehad. Zo'n jaar nadat ze de diagnose van MS te horen heeft gekregen is de relatie al een keer een klein jaar ten einde gekomen, maar na een half jaar geen contact te hebben gehad waren we alweer vrij snel samen. Het bleek wel dat we niet echt zonder elkaar konden, maar met elkaar gaat duidelijk ook niet altijd even briljant.
Zo'n 4 jaar geleden is ze bij me ingetrokken. We waren erg gelukkig samen, maar spraken eigenlijk nooit over haar ziekte. Ik sprak er niet over, omdat ik het zelf er erg moeilijk mee had (en heb) om het te accepteren en haar ook niet tot last wilde zijn, en zij sprak er op haar beurt niet over omdat ze ook wel zag dat ik het er erg moeilijk mee had. Zo kwam ik er bijvoorbeeld achter dat ze was gestopt met haar medicatie, simpelweg omdat ik het niet meer in de koelkast zag liggen en er toen toch maar een keer om ben gaan vragen hoe dat nou zat, wat wel redelijk weergeeft hoe weinig we spraken hierover.
Om toch de problemen / zorgen die ik had het hoofd te kunnen bieden rookte ik nog wel eens wat cannabis. Dat gaf mijzelf de rust en haalde de nodige zorgen, al was het maar tijdelijk, weg. Zo'n 1,5 jaar geleden heeft mn ex daarnaast nog last gekregen van PTSS, als gevolg van een incident op haar werk en is toen thuis komen te zitten. In plaats van dat we met elkaar gingen praten, trok ik me steeds meer terug in m'n eigen wereldje, met als gevolg een stevige cannibis-verslaving (met alle negatieve bij-effecten van dien, dus compleet passief, futloos, geen zin om ook maar iets te doen etc) waardoor bij haar vervolgens de nodige frustratie ontstond. We waren alle twee met onze eigen dingen bezig. Ik was bezig met de toekomst (we wilden bijvoorbeeld een huis kopen, en maakte me druk om haar werk e.d.) terwijl zij met het hier en nu bezig was en juist alles wilde doen zolang het nog kan. Uiteindelijk is dat dus enorm mis gelopen en was het onvermijdelijk dat de relatie ten einde zou gaan komen. Haar vertrouwen in mij was weg. Vertrouwen in dat ik die verslaving zou stoppen, en dat we elkaar weer gingen begrijpen zoals voorheen.
De break-up heeft mij in vele opzichten de ogen doen openen, en inmiddels gebruik ik dan ook helemaal geen cannabis meer. Helaas dat het op deze manier heeft moeten gaan, maar ik ben gaan inzien wat er verkeerd ging. De verslaving die ontstond was daar een heel groot onderdeel in, en werd eigenlijk veroorzaakt en in stand gehouden doordat we niet meer met elkaar communiceerden. Daardoor zijn we elkaar compleet verkeerd gaan begrijpen en waren we twee verschillende kanten op aan het gaan, met alle gevolgen van dien.
Nu me dat allemaal duidelijk begint te worden, en ik de emoties e.d. niet meer onderdruk, komt het hele verhaal en dan met name haar MS wel extreem hard bij me binnen, en heb eigenlijk geen idee hoe ik daarmee om moet gaan. We hebben inmiddels wel weer contact en onze gevoelens voor elkaar zitten nog heel erg diep, maar een relatie zit er in ieder geval voorlopig niet in. Daarvoor is haar vertrouwen té ver beschadigd (en begrijpelijk ook), en de vraag is of dat ooit nog eens goed zal komen. Nu merk ik bij mezelf dat ik nog steeds niet goed weet hoe ik met haar ziekte om moet gaan. Er over praten valt me heel erg zwaar, en heb ook het gevoel dat de mensen om mij heen me daar niet heel erg goed in begrijpen, hoe goed ze het allemaal ook bedoelen. Ik wil haar er ook niet mee lastig vallen. De relatie is immers ook voorbij, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat de gevoelens er niet meer zijn aan alle twee de kanten. Zelf praat ze er ook niet graag over, en doet er relatief luchtig over. Het liefst doet ze alsof het er niet is. Hoe kan ik nu het beste omgaan met de emoties die er zitten, zonder het haar nog moeilijker te maken dan dat het al is?
Alvast bedankt
Einde relatie door gebrek aan communicatie
-
Hanna71
Hallo kroegtijger,
Welkom op het forum.
Je hebt goed kunnen beschrijven hoe de situatie was en momenteel is. Ik vind het erg moedig van je om dit hier te plaatsen en hulp te vragen.
Hoewel ik snap dat je op het MS-forum hulp vraagt, zie ik in je verhaal vooral de vraag hoe je met je emoties om moet gaan. Als je ex-vriendin een andere ernstige ziekte had gehad, had je je vraag op een ander forum kunnen plaatsen, maar was je vraag eigenlijk hetzelfde geweest.
Wat ik wil zeggen is dat je vraag niet over MS gaat, maar over het uiten van je emoties.
Uiteraard ben je op dit forum van harte welkom om je vragen te stellen en hulp te vragen, maar ik kan me ook zo voorstellen dat er mensen zijn (hulpverleners) die je hier beter mee zouden kunnen helpen.
Ik denk dat het misschien kan helpen om je verhaal bij een maatschappelijk werker, psycholoog oid te vertellen en daar in gesprek te gaan over hoe je hier je weg in moet vinden. Los van of de relatie nog weer goed zou komen. Je zal namelijk nog wel eens vaker in je leven in een situatie komen waar het goed is om je gevoelens te kunnen uiten of er in ieder geval op een goede manier mee om te kunnen gaan.
Wanneer er iets ingrijpends gebeurt, wordt je relatie pas echt op de proef gesteld. En als je allebei anders omgaat met de emoties, dan kan dat heel moeilijk zijn. Wat hierin belangrijk is, is volgens mij het wederzijdse begrip en acceptatie van het feit dat de ander het anders doet dan jij.
De één praat liever veel over de situatie, de ander wil het liever verbergen, weer een ander denkt dat het alleen maar erger wordt als je er veel over praat. Iedereen gaat er anders mee om en iedereen voelt zich prettig bij een andere manier van omgaan met de situatie.
Communicatie is natuurlijk heel belangrijk. Spreek uit wat het met je doet en wat voor jou prettig werkt. Of wat je wil en wat je verwacht van de ander.
Ik had laatst een huilbui omdat mijn geheugen me voor de zoveelste keer in korte tijd vreselijk in de steek liet. Mijn vriend probeerde me te troosten en gerust te stellen door te zeggen "Maar iedereen vergeet toch wel eens wat? Dat is toch niet zo erg?". Lief bedoeld, maar dat wilde ik niet horen. Ik heb hem dan ook gezegd: "Wil je het alsjeblieft niet vergoelijken? Ik voel me er gewoon k*t bij en ik wil gewoon even dat je me vasthoudt!"
Inzicht krijgen in hoe dat bij jezelf en de ander is, is een eerste stap. Begrijpen waaróm dat zo werkt bij jezelf en de ander is stap 2. En dan nog accepteren dat dat bij de ander nou eenmaal anders werkt dan bij jou.
Ik wens je veel succes in je zoektocht.
Welkom op het forum.
Je hebt goed kunnen beschrijven hoe de situatie was en momenteel is. Ik vind het erg moedig van je om dit hier te plaatsen en hulp te vragen.
Hoewel ik snap dat je op het MS-forum hulp vraagt, zie ik in je verhaal vooral de vraag hoe je met je emoties om moet gaan. Als je ex-vriendin een andere ernstige ziekte had gehad, had je je vraag op een ander forum kunnen plaatsen, maar was je vraag eigenlijk hetzelfde geweest.
Wat ik wil zeggen is dat je vraag niet over MS gaat, maar over het uiten van je emoties.
Uiteraard ben je op dit forum van harte welkom om je vragen te stellen en hulp te vragen, maar ik kan me ook zo voorstellen dat er mensen zijn (hulpverleners) die je hier beter mee zouden kunnen helpen.
Ik denk dat het misschien kan helpen om je verhaal bij een maatschappelijk werker, psycholoog oid te vertellen en daar in gesprek te gaan over hoe je hier je weg in moet vinden. Los van of de relatie nog weer goed zou komen. Je zal namelijk nog wel eens vaker in je leven in een situatie komen waar het goed is om je gevoelens te kunnen uiten of er in ieder geval op een goede manier mee om te kunnen gaan.
Wanneer er iets ingrijpends gebeurt, wordt je relatie pas echt op de proef gesteld. En als je allebei anders omgaat met de emoties, dan kan dat heel moeilijk zijn. Wat hierin belangrijk is, is volgens mij het wederzijdse begrip en acceptatie van het feit dat de ander het anders doet dan jij.
De één praat liever veel over de situatie, de ander wil het liever verbergen, weer een ander denkt dat het alleen maar erger wordt als je er veel over praat. Iedereen gaat er anders mee om en iedereen voelt zich prettig bij een andere manier van omgaan met de situatie.
Communicatie is natuurlijk heel belangrijk. Spreek uit wat het met je doet en wat voor jou prettig werkt. Of wat je wil en wat je verwacht van de ander.
Ik had laatst een huilbui omdat mijn geheugen me voor de zoveelste keer in korte tijd vreselijk in de steek liet. Mijn vriend probeerde me te troosten en gerust te stellen door te zeggen "Maar iedereen vergeet toch wel eens wat? Dat is toch niet zo erg?". Lief bedoeld, maar dat wilde ik niet horen. Ik heb hem dan ook gezegd: "Wil je het alsjeblieft niet vergoelijken? Ik voel me er gewoon k*t bij en ik wil gewoon even dat je me vasthoudt!"
Inzicht krijgen in hoe dat bij jezelf en de ander is, is een eerste stap. Begrijpen waaróm dat zo werkt bij jezelf en de ander is stap 2. En dan nog accepteren dat dat bij de ander nou eenmaal anders werkt dan bij jou.
Ik wens je veel succes in je zoektocht.
-
kroegtijger
Hoi Hanna,
Ik denk dat je inderdaad grotendeels gelijk hebt met betrekking tot dat de vraag niet direct gerelateerd is aan MS, maar meer aan hoe met emoties om te kunnen gaan. Daar zit naar mijn idee ook mijn (en daarmee ons) grootste probleem. Ik zal zeker je advies op gaan volgen en elders kijken of ik daar verder mee kan komen, maar daarnaast lijkt het me ook handig om in ieder geval wat meer begrip te kunnen krijgen in haar situatie.
Ik kan me namelijk maar heel moeilijk inleven in wat er in haar omgaat, en voel me daarmee ook enorm machteloos. Ik had de stille hoop dat met de ervaringen die jullie hier hebben mij daar een inzicht in zouden kunnen geven, gegeven dat ik haar er niet mee lastig wil vallen, maar uiteraard zal dat voor ieder persoon weer anders ervaren worden.
In ieder geval bedankt voor je snelle reactie en hoop dat je tips me verder kunnen helpen :)
Ik denk dat je inderdaad grotendeels gelijk hebt met betrekking tot dat de vraag niet direct gerelateerd is aan MS, maar meer aan hoe met emoties om te kunnen gaan. Daar zit naar mijn idee ook mijn (en daarmee ons) grootste probleem. Ik zal zeker je advies op gaan volgen en elders kijken of ik daar verder mee kan komen, maar daarnaast lijkt het me ook handig om in ieder geval wat meer begrip te kunnen krijgen in haar situatie.
Ik kan me namelijk maar heel moeilijk inleven in wat er in haar omgaat, en voel me daarmee ook enorm machteloos. Ik had de stille hoop dat met de ervaringen die jullie hier hebben mij daar een inzicht in zouden kunnen geven, gegeven dat ik haar er niet mee lastig wil vallen, maar uiteraard zal dat voor ieder persoon weer anders ervaren worden.
In ieder geval bedankt voor je snelle reactie en hoop dat je tips me verder kunnen helpen :)
-
Sander Almere
Cannabis is een dooddoener
Cannabis is een dooddoener
Weer een voorbeeld wat cannabis doet.
Ken al zoveel mensen die zichzelf verliezen hiermee.
Kroegtijger, het is nooit te laat maar je hebt heel wat stukgemaakt.
Goed dat je bent gestopt en inziet wat het teweeg heeft gebracht.
Het zal een lange reis zijn en misschien kom je niet waar je wilt zijn.
Maar het begin is er.
Praat zoveel mogelijk vanuit je diepste gevoelens met haar over hoeveel pijn en spijt je hebt met de keuzes die je gemaakt hebt.
En dat je voor haar wilt vechten.
Weer een voorbeeld wat cannabis doet.
Ken al zoveel mensen die zichzelf verliezen hiermee.
Kroegtijger, het is nooit te laat maar je hebt heel wat stukgemaakt.
Goed dat je bent gestopt en inziet wat het teweeg heeft gebracht.
Het zal een lange reis zijn en misschien kom je niet waar je wilt zijn.
Maar het begin is er.
Praat zoveel mogelijk vanuit je diepste gevoelens met haar over hoeveel pijn en spijt je hebt met de keuzes die je gemaakt hebt.
En dat je voor haar wilt vechten.
-
kroegtijger
[QUOTE=Sander Almere;999361]Weer een voorbeeld wat cannabis doet.
Ken al zoveel mensen die zichzelf verliezen hiermee.
Kroegtijger, het is nooit te laat maar je hebt heel wat stukgemaakt.
Goed dat je bent gestopt en inziet wat het teweeg heeft gebracht.
Het zal een lange reis zijn en misschien kom je niet waar je wilt zijn.
Maar het begin is er.
Praat zoveel mogelijk vanuit je diepste gevoelens met haar over hoeveel pijn en spijt je hebt met de keuzes die je gemaakt hebt.
En dat je voor haar wilt vechten.[/QUOTE]
Met haar erover praten heb ik de laatste weken al meerdere keren geprobeerd, maar dat valt me erg zwaar (vandaar ook de vragen hier). Ik kan misschien maar 10% vertellen aan haar van wat ik eigenlijk allemaal zou willen vertellen, en de rest krijg ik simpelweg óf niet uitgedrukt in woorden, óf niet uitgesproken vanwege emoties die dwars zitten, zowel over haar ziekte (wat me altijd al zwaar viel) als het einde van de relatie. Het is natuurlijk niet alleen voor mij een moeilijk verhaal, maar voor haar net zo goed.
Daarbij is ze nog herstellende van haar PTSS, wat toch ook niet heel makkelijk is. Ik kan me voorstellen dat ze dan effe niet op mij en mijn problemen zit te wachten dan.
Het lijkt me zeker nuttig om er wel met haar over te praten, maar is dit wel het juiste moment dan?
[sub]gezien je handtekening onder je bericht lijkt "the truth is out there" wel toepasselijk te zijn ;) [/sub]
Ken al zoveel mensen die zichzelf verliezen hiermee.
Kroegtijger, het is nooit te laat maar je hebt heel wat stukgemaakt.
Goed dat je bent gestopt en inziet wat het teweeg heeft gebracht.
Het zal een lange reis zijn en misschien kom je niet waar je wilt zijn.
Maar het begin is er.
Praat zoveel mogelijk vanuit je diepste gevoelens met haar over hoeveel pijn en spijt je hebt met de keuzes die je gemaakt hebt.
En dat je voor haar wilt vechten.[/QUOTE]
Met haar erover praten heb ik de laatste weken al meerdere keren geprobeerd, maar dat valt me erg zwaar (vandaar ook de vragen hier). Ik kan misschien maar 10% vertellen aan haar van wat ik eigenlijk allemaal zou willen vertellen, en de rest krijg ik simpelweg óf niet uitgedrukt in woorden, óf niet uitgesproken vanwege emoties die dwars zitten, zowel over haar ziekte (wat me altijd al zwaar viel) als het einde van de relatie. Het is natuurlijk niet alleen voor mij een moeilijk verhaal, maar voor haar net zo goed.
Daarbij is ze nog herstellende van haar PTSS, wat toch ook niet heel makkelijk is. Ik kan me voorstellen dat ze dan effe niet op mij en mijn problemen zit te wachten dan.
Het lijkt me zeker nuttig om er wel met haar over te praten, maar is dit wel het juiste moment dan?
[sub]gezien je handtekening onder je bericht lijkt "the truth is out there" wel toepasselijk te zijn ;) [/sub]
-
Sander Almere
-
kroegtijger
[QUOTE=Sander Almere;999367]Zij moet aangeven wat teveel of te weinig is.
Wij hebben MS en als iets ons teveel is dan zeggen we dat wel.
[/QUOTE]
Ook dat is een goed punt natuurlijk :o
[QUOTE]
In hoeverre heb je haar laten weten dat je het licht nu echt gezien hebt en voor 100% voor haar wil gaan? Die 90% dat je wilt zeggen hoe komt daarna wel.[/QUOTE]
Dat heb ik haar vrij letterlijk laten weten op die manier, en dat geeft ze zelf ook aan dat ze me daarin ook zeker gelooft. Het probleem wat ze in dat opzicht heeft ermee is (voor zover ze me verteld heeft natuurlijk; ik ga er vanuit dat dat klopt) dat ze het nu in ieder geval (en voor haar gevoel op het moment is dat ook blijvend) niet meer de energie en wil kan opbrengen om opnieuw mij te vertrouwen. Het vertrouwen is in dat opzicht voor haar te vaak geschonden, en ze wil niet continue met in haar achterhoofd de angst leven dat de problemen (lees: verslaving) weer terug komt. Deels snap ik dat; dat de batterij nu even leeg is kan ik me heel goed voorstellen, maar dat de wil ontbreekt is iets wat ik dan niet kan volgen... Zeker niet omdat ze daarnaast wel aangeeft nu wel de wil en energie op te kunnen brengen om aan vertrouwen te werken voor een vriendschap (we hebben heel veel dezelfde vrienden, en komen elkaar dan ook continue overal tegen). Wat dat betreft zullen we in de toekomst wel gaan zien wat ervan komt.
Helaas spreek ik uit ervaring in dat opzicht. We hebben al eerder geprobeerd als vrienden verder te gaan, en dat heeft (na een half jaar elkaar niet gezien te hebben) geleid tot een relatie die een stuk sterker bleek, maar zoals gezegd is dat in ieder geval nu niet van toepassing, en zal er áls dat van toepassing zou worden er ook een structurele verandering moeten zijn geweest, anders zitten we over een paar jaar weer op hetzelfde punt.
Wij hebben MS en als iets ons teveel is dan zeggen we dat wel.
[/QUOTE]
Ook dat is een goed punt natuurlijk :o
[QUOTE]
In hoeverre heb je haar laten weten dat je het licht nu echt gezien hebt en voor 100% voor haar wil gaan? Die 90% dat je wilt zeggen hoe komt daarna wel.[/QUOTE]
Dat heb ik haar vrij letterlijk laten weten op die manier, en dat geeft ze zelf ook aan dat ze me daarin ook zeker gelooft. Het probleem wat ze in dat opzicht heeft ermee is (voor zover ze me verteld heeft natuurlijk; ik ga er vanuit dat dat klopt) dat ze het nu in ieder geval (en voor haar gevoel op het moment is dat ook blijvend) niet meer de energie en wil kan opbrengen om opnieuw mij te vertrouwen. Het vertrouwen is in dat opzicht voor haar te vaak geschonden, en ze wil niet continue met in haar achterhoofd de angst leven dat de problemen (lees: verslaving) weer terug komt. Deels snap ik dat; dat de batterij nu even leeg is kan ik me heel goed voorstellen, maar dat de wil ontbreekt is iets wat ik dan niet kan volgen... Zeker niet omdat ze daarnaast wel aangeeft nu wel de wil en energie op te kunnen brengen om aan vertrouwen te werken voor een vriendschap (we hebben heel veel dezelfde vrienden, en komen elkaar dan ook continue overal tegen). Wat dat betreft zullen we in de toekomst wel gaan zien wat ervan komt.
Helaas spreek ik uit ervaring in dat opzicht. We hebben al eerder geprobeerd als vrienden verder te gaan, en dat heeft (na een half jaar elkaar niet gezien te hebben) geleid tot een relatie die een stuk sterker bleek, maar zoals gezegd is dat in ieder geval nu niet van toepassing, en zal er áls dat van toepassing zou worden er ook een structurele verandering moeten zijn geweest, anders zitten we over een paar jaar weer op hetzelfde punt.
-
Nette
-
kroegtijger
[QUOTE=Nette;999371][B][COLOR=DarkOrange]bouwen aan een relatie kost tijd en energie.
iets wat iemand met MS niet heeft(energie).....
zij heeft genoeg aan haar eigen rugzakje....en kan jouw problematiek er niet bij hebben...
[/COLOR][/B][/QUOTE]
Dat was ook precies hetgeen waar ik bang voor was. Ik zal m'n problemen in dat opzicht zelf op moeten lossen en doe dat ook graag. Ik wil haar niet meer tot last zijn dan nodig is. Ze heeft zoals gezegd al genoeg aan haar hoofd. Niet alleen MS, maar ook PTSS én een relatie de ten einde is gekomen; dat is allemaal niet niks voor haar natuurlijk. Daarom kwam ik ook hier uit in de hoop te weten te komen hoe ik dat zou moeten gaan doen.
zoals ik al eerder aangaf, het is met name het stukje met betrekking tot hoe ik kan leren om ermee om te kunnen gaan, en hoe ik haar het meeste kan steunen in plaats van tot last te zijn. Ik dacht dat altijd te zijn door zelf m'n problemen voor me te houden, maar dat werkt dus juist niet; het resultaat is pijnlijk duidelijk daarin. Dan komt al snel de vraag: hoe dan wel?
iets wat iemand met MS niet heeft(energie).....
zij heeft genoeg aan haar eigen rugzakje....en kan jouw problematiek er niet bij hebben...
[/COLOR][/B][/QUOTE]
Dat was ook precies hetgeen waar ik bang voor was. Ik zal m'n problemen in dat opzicht zelf op moeten lossen en doe dat ook graag. Ik wil haar niet meer tot last zijn dan nodig is. Ze heeft zoals gezegd al genoeg aan haar hoofd. Niet alleen MS, maar ook PTSS én een relatie de ten einde is gekomen; dat is allemaal niet niks voor haar natuurlijk. Daarom kwam ik ook hier uit in de hoop te weten te komen hoe ik dat zou moeten gaan doen.
zoals ik al eerder aangaf, het is met name het stukje met betrekking tot hoe ik kan leren om ermee om te kunnen gaan, en hoe ik haar het meeste kan steunen in plaats van tot last te zijn. Ik dacht dat altijd te zijn door zelf m'n problemen voor me te houden, maar dat werkt dus juist niet; het resultaat is pijnlijk duidelijk daarin. Dan komt al snel de vraag: hoe dan wel?
-
Nette
[B][COLOR=DarkOrange]Je zult idd jouw problemen zelf op moeten lossen, of dit nu je eigen omstandigheden zijn of je gebrek aan begrip voor je vriendin met MS.
Dit is [U]jouw[/U] probleem en daar hoeft zij niks mee want jullie relatie is voorbij.
Ik ken jullie verder niet en ik ken de situatie ook niet, maar de vraag die bij mij boven komt is wat wil/moet je nog van haar?
Je weet hoe het zit maar je accepteert haar situatie niet, je verdiept je er niet eens in hoe het voor haar is je bent alleen maar met jezelf bezig....Daarbij claim je haar nog steeds.
Accepteer nu eens dat jullie geen relatie meer hebben.
Mijn vriend zou het niet moeten proberen om mij op een dergelijke manier te "gebruiken" zoals jij nu doet.
Het kan zijn dat ik de plank volkomen mis sla, maar ik probeer me te verplaatsen in haar situatie en wat ik daarmee zou doen.....
Iemand die zó weinig begrip kan opbrengen voor mijn situatie wil ik niet eens als vriend hebben, die is alleen maar een blok aan mijn been.
[/COLOR][/B]
Dit is [U]jouw[/U] probleem en daar hoeft zij niks mee want jullie relatie is voorbij.
Ik ken jullie verder niet en ik ken de situatie ook niet, maar de vraag die bij mij boven komt is wat wil/moet je nog van haar?
Je weet hoe het zit maar je accepteert haar situatie niet, je verdiept je er niet eens in hoe het voor haar is je bent alleen maar met jezelf bezig....Daarbij claim je haar nog steeds.
Accepteer nu eens dat jullie geen relatie meer hebben.
Mijn vriend zou het niet moeten proberen om mij op een dergelijke manier te "gebruiken" zoals jij nu doet.
Het kan zijn dat ik de plank volkomen mis sla, maar ik probeer me te verplaatsen in haar situatie en wat ik daarmee zou doen.....
Iemand die zó weinig begrip kan opbrengen voor mijn situatie wil ik niet eens als vriend hebben, die is alleen maar een blok aan mijn been.
[/COLOR][/B]