Zoals de titel al zegt, ik voel me echt een beetje verloren...
Sinds de dag dat ik ziek ben geworden ben ik eigenlijk wel door allerlei mogelijke geestelijke fases heen gegaan.
Verdriet, boosheid, bang, waarom, maar ook manie om alles te proberen te vergeten.
En eigenlijk ging het tot half november super goed met me.
Lichamelijk ging het top voor mijn doen, en geestelijk niks aan het handje.
Maar helaas, ik ging lichamelijk keihard achteruit, en de hoge morfine heeft er geestelijk keihard ingehakt.
Kreeg heel erg last van hallucinaties, dus na 2 weken gestopt.
Daarna kwamen de feestdagen en kregen we eerste kerstdag te horen dat een vriend van mijn man vermoord was.
Tenminste poging tot doodslag volgens het rechtssysteem, maar voor ons is/voelt het als moord gezien degene is overleden.
Daarna bleef ik maar hangen en kwam er geen verbetering lichamelijk.
Op 15 januari weer naar het LUMC geweest ipv Erasmus, aangezien dit vele malen dichterbij is en ik totaal niet te spreken was over de het afdelingshoofd in het Erasmus.
Daar aangekomen bleek dat ik er eigenlijk heel somber van binnen uit zie en het Erasmus me heel lang valse hoop gegeven heeft (misschien nog wel kans op beter worden zeiden ze daar, okee naïef achteraf, maar wat wil je als je als je ziek bent?).
En toen dacht ik toen ik thuis kwam: 'okee, ik ga der voor weer en nu opzij zetten die ellende!'.
Maar zo werkt het niet.
Ben zó onwijs somber en voel me enorm kansloos.
Hoe gaan jullie hier mee om?
Accepteren jullie het als fases?
Gaan jullie naar een gezondheidspsycholoog?
Weet zelf ff niet meer hoe ik er uit moet komen...
Al - Tijd positief, maar nu...
-
idefix
-
FloordKB
Ik word overgedragen aan het Rijnland Ziekenhuis (streekziekenhuis Leiderdorp) omdat het LUMC geen ms - specialist meer heeft.
Heel raar vanuit een academisch naar een streek zou je denken, maar ik zou daar beter af zijn door dat ze daar v alles bij elkaar hebben.
Waaronder ook gezondheidspsychologen...
Maar ik vraag me dus af is dit ook normaal dat iedereen weer door een sombere periode gaat bij terug val?
En hoe lang mag je somber zijn, voor je weer verder pakt.
Ik voel me zo gauw een mieperd, en denk dan: terugval zal nog wel vaker gebeuren, dus niet te lang mee bezig zijn.
Alleen het denken en doen ligt ver uit elkaar.
En hoe lang mag je somber zijn, voor je weer verder pakt.
Heel raar vanuit een academisch naar een streek zou je denken, maar ik zou daar beter af zijn door dat ze daar v alles bij elkaar hebben.
Waaronder ook gezondheidspsychologen...
Maar ik vraag me dus af is dit ook normaal dat iedereen weer door een sombere periode gaat bij terug val?
En hoe lang mag je somber zijn, voor je weer verder pakt.
Ik voel me zo gauw een mieperd, en denk dan: terugval zal nog wel vaker gebeuren, dus niet te lang mee bezig zijn.
Alleen het denken en doen ligt ver uit elkaar.
En hoe lang mag je somber zijn, voor je weer verder pakt.
-
Jrs77
Dag FloordKB,
Het klinkt allemaal erg heftig, en ik begrijp erg goed dat je je nu enorm beroerd moet voelen. Dat is absoluut niets om je voor te schamen; dat is volstrekt logisch, heel menselijk zelfs. Het klinkt echt alsof het heel nuttig en nodig is dat je eens met een professional, zoals een psycholoog, gaat praten. Hij kan je helpen om wat dingen op een rijtje te zetten, en het geheel wat overzichtelijker te maken.
Op je rot voelen zit geen tijdslimiet; dat duurt tot je je wat beter gaat voelen. Met iemand daar goed over kunnen praten, iemand die je gevoelens ook wat voor jou kan verklaren, kan dat zeker versnellen. Maar die eerste stap, die hulp vragen, moet je wel zetten.
Sterkte!
Het klinkt allemaal erg heftig, en ik begrijp erg goed dat je je nu enorm beroerd moet voelen. Dat is absoluut niets om je voor te schamen; dat is volstrekt logisch, heel menselijk zelfs. Het klinkt echt alsof het heel nuttig en nodig is dat je eens met een professional, zoals een psycholoog, gaat praten. Hij kan je helpen om wat dingen op een rijtje te zetten, en het geheel wat overzichtelijker te maken.
Op je rot voelen zit geen tijdslimiet; dat duurt tot je je wat beter gaat voelen. Met iemand daar goed over kunnen praten, iemand die je gevoelens ook wat voor jou kan verklaren, kan dat zeker versnellen. Maar die eerste stap, die hulp vragen, moet je wel zetten.
Sterkte!
-
Annemieke
Hoi FloordKB,
Het Rijnlandziekenhuis Leiderdorp ( heet nu trouwens Alrijne ziekenhuis, gefuseerd met Diaconessenhuis Leiden) heeft een goede MSneuroloog en een goede MSverpleegkundige.
Na de pensionering van mijn vorige neurologe ben ik sinds een jaar onder behandeling van Dr. van der Plas,zeer prettige neuroloog.
Bij Jolanda, de MSVK, ben ik vorige week nog geweest. Dat zijn afspraken van een uur (!) en kan je werkelijk alles wat je maar dwars zit bespreken. Daar heb ik dus deze keer dankbaar gebruik van gemaakt.:cool:
Ik ging echt een stuk beter en "lichter" naar huis!
Het Rijnlandziekenhuis Leiderdorp ( heet nu trouwens Alrijne ziekenhuis, gefuseerd met Diaconessenhuis Leiden) heeft een goede MSneuroloog en een goede MSverpleegkundige.
Na de pensionering van mijn vorige neurologe ben ik sinds een jaar onder behandeling van Dr. van der Plas,zeer prettige neuroloog.
Bij Jolanda, de MSVK, ben ik vorige week nog geweest. Dat zijn afspraken van een uur (!) en kan je werkelijk alles wat je maar dwars zit bespreken. Daar heb ik dus deze keer dankbaar gebruik van gemaakt.:cool:
Ik ging echt een stuk beter en "lichter" naar huis!
-
Giechel
-
FloordKB
Thanx voor jullie lieve berichtjes.
Ik heb me voorgenomen toch ook hier hulp voor aan te vragen.
Ik ben doorverwezen naar dr. van der Plas ook, ben benieuwd.
De neuroloog in het LUMC zei dat er 2 waren om naar door te verwijzen, maar dr. van der Plas is jonger en zou meer van deze tijd zijn.
Wacht de oproep dus maar af.
Weet jij verder hoe het zit om vanuit daar iets van geestelijke gezondheidszorg te regelen of hebben ze dat toch niet echt?
Ik heb me voorgenomen toch ook hier hulp voor aan te vragen.
Ik ben doorverwezen naar dr. van der Plas ook, ben benieuwd.
De neuroloog in het LUMC zei dat er 2 waren om naar door te verwijzen, maar dr. van der Plas is jonger en zou meer van deze tijd zijn.
Wacht de oproep dus maar af.
Weet jij verder hoe het zit om vanuit daar iets van geestelijke gezondheidszorg te regelen of hebben ze dat toch niet echt?
-
lydje
Hallo Foor,
Ik heb twee en een half jaar geleden de diagnose gehad. Heb een jaar later eerst via het revalidatie traject gesprekken met een psycholoog gehad. Toen dit traject klaar was, ben ik overgestapt naar een 'gewone' psycholoog.
Ik, en ook mijn gezin, heb daar echt heel veel baat bij gehad. Ik was ook erg somber. Ik merkte dat met iemand, die niet direct naast je staat, te praten erg helpt om alles eens van je af te praten.
Tuurlijk heb ik nog steeds wel eens (een) sombere dag(en). Vaak hangt dat ook af van hoe ik me voel, of de hoeveelheid stress die ik op dat moment heb.
Maar de ergste sombere dip heb ik nu gelukkig :) alweer een poosje achter me gelaten.
Sterkte!
Ik heb twee en een half jaar geleden de diagnose gehad. Heb een jaar later eerst via het revalidatie traject gesprekken met een psycholoog gehad. Toen dit traject klaar was, ben ik overgestapt naar een 'gewone' psycholoog.
Ik, en ook mijn gezin, heb daar echt heel veel baat bij gehad. Ik was ook erg somber. Ik merkte dat met iemand, die niet direct naast je staat, te praten erg helpt om alles eens van je af te praten.
Tuurlijk heb ik nog steeds wel eens (een) sombere dag(en). Vaak hangt dat ook af van hoe ik me voel, of de hoeveelheid stress die ik op dat moment heb.
Maar de ergste sombere dip heb ik nu gelukkig :) alweer een poosje achter me gelaten.
Sterkte!
-
FloordKB