Ik kan het nog niet beseffen, maar..
Een familielid (met M.S.) heeft besloten dat de last die ie draagt in pijn en persoonlijk nood te hoog is, dat ie niet langer door wil leven. Het traject van euthanasie* is ingezet.
Ik heb het via de partner vernomen. Soms raakt het me hard en zit dan bijv huilend op de fiets, andere momenten voel ik het weer niet.. en met de laatste kan ik ook weer zitten.
Het voelt zo onwerkelijk.
Hoe ga je hiermee om? Hoe gaat een mens hiermee om?
*) Ineens is een woord nu een woord met een lading en springen de tranen alleen al in mijn ogen als ik dit woord lees of schrijf. :huilen:
Wijsheid & troost gezocht
-
Suzan
Hoi E.R.
Moeilijk zoiets. Je hebt verdriet maar wilt ondertussen degene die klaar is met leven niet met nog meer zorgen of nare emotie opzadelen.
Je moet de wens respecteren, ongeacht hoe je daar zelf over denkt.
Hoe raar het ook klinkt, in zo'n geval zet ik (IK dus, hè, ik zeg niet dat jij of iedereen dat moet/kan doen) mijn persoonlijk verdriet tijdelijk op de achtergrond.
"Rouwen doe ik later wel, eerst zorgen dat de persoon op een mooie en vredige manier uit dit leven kan vertrekken"... Dat is dan mijn eerste prioriteit.
Want dat is dan ook het laatste dat je voor iemand kunt doen, je kunt het niet overdoen. :cool:
Het voordeel daar van is ook dat je jezelf de tijd gunt om steeds een klein stukje verdriet te voelen. Het komt niet allemaal ineens. Je geest krijgt de tijd om het gedoseerd gedoseerd binnen te laten komen.
Maar moeilijk blijft het. En verdriet mag je voelen en hebben. Daar heb jij ook recht op. Dus laat dat ook toe. :aai:
Moeilijk zoiets. Je hebt verdriet maar wilt ondertussen degene die klaar is met leven niet met nog meer zorgen of nare emotie opzadelen.
Je moet de wens respecteren, ongeacht hoe je daar zelf over denkt.
Hoe raar het ook klinkt, in zo'n geval zet ik (IK dus, hè, ik zeg niet dat jij of iedereen dat moet/kan doen) mijn persoonlijk verdriet tijdelijk op de achtergrond.
"Rouwen doe ik later wel, eerst zorgen dat de persoon op een mooie en vredige manier uit dit leven kan vertrekken"... Dat is dan mijn eerste prioriteit.
Want dat is dan ook het laatste dat je voor iemand kunt doen, je kunt het niet overdoen. :cool:
Het voordeel daar van is ook dat je jezelf de tijd gunt om steeds een klein stukje verdriet te voelen. Het komt niet allemaal ineens. Je geest krijgt de tijd om het gedoseerd gedoseerd binnen te laten komen.
Maar moeilijk blijft het. En verdriet mag je voelen en hebben. Daar heb jij ook recht op. Dus laat dat ook toe. :aai:
-
Annemoon
Wat is dat moeilijk he. Je wilt iemand van wie je houd zo heel graag bij je houden en dan beslist iemand dat het wel klaar is.
Misschien heb je iets aan mijn ervaring.
Mijn vader was 72 en kreeg de diagnose leverkanker, Hoe lang hij nog had was niet echt duidelijk maar zijnlever was zo groot als een voetbal.
Pijn had hij niet. Na 9 maanden besloot hij het is genoeg geweest. Hij kon niet meer op zijn benen staan, lag alleen maar in bed, te wachten op het einde.
mijn moeder en ik vonden het zo moeilijk maar hebben zijn eigen beslissing gerespecteeerd. Wel hebben we veel met elkaar gepraat, gehuild en gek genoeg ook heel veel gelachen. Ik heb wel eens heel hard zitten huilen en gesmeekt of hij bij ons wilde blijven. Dat wilde hij wel maar zijn lichaam niet. Het was op. Lichamelijk ging het steeds moelijker, maar zijn hoofd was heel helder. Mijn vader was een optimische mens met heel veel humor die dan wel eens heel moeilijk was
Maandag om 17.00 kwam de huisarts. Het was goed zo. We hebben met zijn alle een flesje champagne open getrokken en een glas gedroken. Daarna vond de ethanasie plaats. Toen was hij dood, en het voelde oke. We miste hem verschrikkelijk, mijn moeder het allermeest. Maar we zijn altijd dankbaar geweest dat we zo samen zijn einde mochten mee maken, zo vol harmonie, zo heel erg dichtbij. Samen hebben we debegrafenis geregeld, zijn laatste feestje. Muziek uitgezocht en vol passie en liefde met alle die hem lief hadden om zijn kist heen gezongen. Hand in hand.
Het is heel moeilijk als je van iemand houd en dan besluit dat het leven hier op houd voor degene. Praat er over en probeer van de laatste tijd nog iets moois te maken. Respecteer iemand zijn keuze. En laat je verdriet zien. Vertel je geheimen. Laat merken hoe waardevol mens hij is geweest. Zie het als iets dat niet iedereen is gegeven. Soms verlies je iemand plotseling nu kun je er samen naar toe groeien.
Ik hoop dat je wat aan mijn ervaring hebt. Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst.
XXX annemoon
Verzonden vanaf mijn iPad met Tapatalk
Misschien heb je iets aan mijn ervaring.
Mijn vader was 72 en kreeg de diagnose leverkanker, Hoe lang hij nog had was niet echt duidelijk maar zijnlever was zo groot als een voetbal.
Pijn had hij niet. Na 9 maanden besloot hij het is genoeg geweest. Hij kon niet meer op zijn benen staan, lag alleen maar in bed, te wachten op het einde.
mijn moeder en ik vonden het zo moeilijk maar hebben zijn eigen beslissing gerespecteeerd. Wel hebben we veel met elkaar gepraat, gehuild en gek genoeg ook heel veel gelachen. Ik heb wel eens heel hard zitten huilen en gesmeekt of hij bij ons wilde blijven. Dat wilde hij wel maar zijn lichaam niet. Het was op. Lichamelijk ging het steeds moelijker, maar zijn hoofd was heel helder. Mijn vader was een optimische mens met heel veel humor die dan wel eens heel moeilijk was
Maandag om 17.00 kwam de huisarts. Het was goed zo. We hebben met zijn alle een flesje champagne open getrokken en een glas gedroken. Daarna vond de ethanasie plaats. Toen was hij dood, en het voelde oke. We miste hem verschrikkelijk, mijn moeder het allermeest. Maar we zijn altijd dankbaar geweest dat we zo samen zijn einde mochten mee maken, zo vol harmonie, zo heel erg dichtbij. Samen hebben we debegrafenis geregeld, zijn laatste feestje. Muziek uitgezocht en vol passie en liefde met alle die hem lief hadden om zijn kist heen gezongen. Hand in hand.
Het is heel moeilijk als je van iemand houd en dan besluit dat het leven hier op houd voor degene. Praat er over en probeer van de laatste tijd nog iets moois te maken. Respecteer iemand zijn keuze. En laat je verdriet zien. Vertel je geheimen. Laat merken hoe waardevol mens hij is geweest. Zie het als iets dat niet iedereen is gegeven. Soms verlies je iemand plotseling nu kun je er samen naar toe groeien.
Ik hoop dat je wat aan mijn ervaring hebt. Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst.
XXX annemoon
Verzonden vanaf mijn iPad met Tapatalk
-
josfromglos
Wat heb je eea goed omschreven Annemoon. Jullie hebben hem op een waardige manier laten vertrekken. Ik zal nimmer de laatste uren van mijn lieve moeder vergeten. Reeds geemigreerd naar de UK in 1995, werd ik geinformeerd tijdens mijn eerste bezoek terug in Nederland, dit voor de viering van Kerstmis (...), dat de maagkanker waar mijn moeder aan leed, 'plots' heel aggressief was geworden.
Dus direkt naar het Refaja ziekenhuis in Dordrecht, waar ze intussen weer verbleef, net op tijd terug om nog een dankbare glimlach van haar te ontvangen. Spoedig daarna liet ze zichzelf gaan.
Nimmer nimmer zal ik vergeten hoe ze zonder enig respekt werd 'schoon gemaakt' direkt na het overlijden.... Ik zat met vele rouwende familie-leden in een aparte kamer dichtbij; toen ik even de kamer uit ging om simpelweg eventjes bij mijn nu overleden moeder te zijn, hoorde ik de 'giechelende gatverdammes' van de verpleegsters die om haar bed stonden...... waarop ik geschokt naar de 'rouwkamer' terugkeerde....; ik had ze de huid vol moeten schelden maar ik deed niets, hetgeen ik mijzelf nimmer zal vergeven!
Diezelfde 'giechelaars' kwamen even later naar de rouwkamer om ons te laten weten dat mijn moeder 'klaar was' om afscheid van te nemen.....
'Do not do the job if you cannot take on the responsabilities of the job' is mijn 'motto', hoe begrijpelijk wellicht ook dat hun reaktie was, aangezien het voor hen wellicht een 'dagelijks ritueel' was....
Je vader had groot gelijk Annemoon. Direkt voor en na zijn overlijden is hij met het grootst mogelijke respekt behandeld, dat is alles waard. Het allerbeste, Jos.
Dus direkt naar het Refaja ziekenhuis in Dordrecht, waar ze intussen weer verbleef, net op tijd terug om nog een dankbare glimlach van haar te ontvangen. Spoedig daarna liet ze zichzelf gaan.
Nimmer nimmer zal ik vergeten hoe ze zonder enig respekt werd 'schoon gemaakt' direkt na het overlijden.... Ik zat met vele rouwende familie-leden in een aparte kamer dichtbij; toen ik even de kamer uit ging om simpelweg eventjes bij mijn nu overleden moeder te zijn, hoorde ik de 'giechelende gatverdammes' van de verpleegsters die om haar bed stonden...... waarop ik geschokt naar de 'rouwkamer' terugkeerde....; ik had ze de huid vol moeten schelden maar ik deed niets, hetgeen ik mijzelf nimmer zal vergeven!
Diezelfde 'giechelaars' kwamen even later naar de rouwkamer om ons te laten weten dat mijn moeder 'klaar was' om afscheid van te nemen.....
'Do not do the job if you cannot take on the responsabilities of the job' is mijn 'motto', hoe begrijpelijk wellicht ook dat hun reaktie was, aangezien het voor hen wellicht een 'dagelijks ritueel' was....
Je vader had groot gelijk Annemoon. Direkt voor en na zijn overlijden is hij met het grootst mogelijke respekt behandeld, dat is alles waard. Het allerbeste, Jos.
-
josfromglos
E.R., ik hoop dat mijn verhaal ook jou op de een of andere manier heeft geholpen. Ik heb tegen mijn vrouw gezegd dat indien ik 'tegen het einde aan loop', ik in mijn grote schuur aan de achterkant van onze tuin wil zijn, waar ik altijd de meest creatieve plannen in mijn hoofd cre-eerde, maar deze nimmer tot uitvoering bracht...., altijd 'fatigue' (tot op zekere hoogte terecht) de schuld van gevende...
-
Spunky
Oh, E.R.,
dit is ook zo moeilijk om het al te weten dat iemand dood gaat (en het zelfs wil).
Dat is ook heel moeilijk te bevatten.
Geef jezelf tijd ....... voel wat je voel, wees eerlijk en authentiek daarin.
Je kan en mag niet anders dan het respecteren dat dit besluit genomen is (het gaat immers om die persoons leven.....niet de jouwe).
Heel heel veel sterkte.....het is niet makkelijk :bloem:
Ik heb het zelf wel als heel waardevol ervaren dat mijn zusje dit besluit genomen had, en dat we er zoveel over hebben kunnen praten samen.
Afscheid nemen...
dit is ook zo moeilijk om het al te weten dat iemand dood gaat (en het zelfs wil).
Dat is ook heel moeilijk te bevatten.
Geef jezelf tijd ....... voel wat je voel, wees eerlijk en authentiek daarin.
Je kan en mag niet anders dan het respecteren dat dit besluit genomen is (het gaat immers om die persoons leven.....niet de jouwe).
Heel heel veel sterkte.....het is niet makkelijk :bloem:
Ik heb het zelf wel als heel waardevol ervaren dat mijn zusje dit besluit genomen had, en dat we er zoveel over hebben kunnen praten samen.
Afscheid nemen...
-
E.R.
Bedankt voor wie de moeite heeft genomen hier op te reageren. Ik zal later op jullie reacties reageren..
We gaan morgen langs om nog te zeggen wat we willen zeggen en te bedanken voor wat is geweest.
Ik vind het lastig dat het een weerzien, bijpraten is een mogelijk ook gelijk een /het afscheid. Wrs volgende maand al afspraak bij de scen arts, dus weet niet hoe snel het kan lopen..
Ik heb het advies gekregen een brief te schrijven, zodat ik niks vergeet. Dat moet ik vanavond, en eventueel morgenochtend, nog mee aan de slag.
We gaan morgen langs om nog te zeggen wat we willen zeggen en te bedanken voor wat is geweest.
Ik vind het lastig dat het een weerzien, bijpraten is een mogelijk ook gelijk een /het afscheid. Wrs volgende maand al afspraak bij de scen arts, dus weet niet hoe snel het kan lopen..
Ik heb het advies gekregen een brief te schrijven, zodat ik niks vergeet. Dat moet ik vanavond, en eventueel morgenochtend, nog mee aan de slag.
-
pike
ik snap dat het afscheid nemen altijd moeilijk is .
maar vergeet niet mensen nemen niet zomaar die beslissing .je weet niet hoeveel ze al geleden hebben . en als het er niet beter op wordt alleen maar meer een langere lijdensweg.
wie bepaald wanneer er geen kwaliteit van leven is.
probeer die tijd die je nog samen hebt het leuk te hebben en dankbaar te zijn dat je elkaar hebt gekend.
sterkte voor allemaal.
maar vergeet niet mensen nemen niet zomaar die beslissing .je weet niet hoeveel ze al geleden hebben . en als het er niet beter op wordt alleen maar meer een langere lijdensweg.
wie bepaald wanneer er geen kwaliteit van leven is.
probeer die tijd die je nog samen hebt het leuk te hebben en dankbaar te zijn dat je elkaar hebt gekend.
sterkte voor allemaal.
-
josfromglos
[QUOTE=E.R.;1122910]Ik kan het nog niet beseffen, maar..
Een familielid (met M.S.) heeft besloten dat de last die ie draagt in pijn en persoonlijk nood te hoog is, dat ie niet langer door wil leven. Het traject van euthanasie* is ingezet.
Ik heb het via de partner vernomen. Soms raakt het me hard en zit dan bijv huilend op de fiets, andere momenten voel ik het weer niet.. en met de laatste kan ik ook weer zitten.
Het voelt zo onwerkelijk.
Hoe ga je hiermee om? Hoe gaat een mens hiermee om?
*) Ineens is een woord nu een woord met een lading en springen de tranen alleen al in mijn ogen als ik dit woord lees of schrijf. :huilen:[/QUOTE]
'E.R', om nog even terug te komen op 'Euthanasie'........ Ik ben geen groot 'lezer van boeken' maar een van de boeken die ik gelezen heb, kan ik mij nog goed herinneren.... Het was getiteld 'Zij moest eerst'..., en het betrof een echtpaar waarbij beiden hadden besloten om deze wereld tegelijkertijd te verlaten (ik meen mij te herinneren dat er sprake was van dementie bij de echtgenote?....).
Een en ander ging echter anders dan gepland, en de echtgenoot besloot, [I]nadat[/I] zijn vrouw een dodelijke dosis tot haar had genomen, om te blijven leven....(als ik mij goed herinner...).
Wat ik op een onhandige manier probeer te zeggen is....om dit soort incidenten te voorkomen, dient een en ander onder professionele begeleiding plaats te vinden (hetgeen reeds sinds lange tijd tot op zekere hoogte is geregeld in Nederland?), waarbij een oneven aantal professionals hun mening wordt gevraagd over het besluit van de patient, dit mbt in hoeverre de patient een onwaardig en pijnlijk voortbestaan rest in de laatste periode van zijn/ haar leven.
Tenslotte wordt een dier dat onverdraaglijk lijdt, wel zonder aarzeling verlost van dat lijden (want hoe 'onmenselijk' zouden we anders zijn...).
Bla bla, sorry E.R., dat boek kwam ineens bij mij op, en aangezien euthanasie in de UK nog steeds meer ONbespreekbaar is dan het in Nederland lijkt te zijn, kwam ik op met dit verhaal.
Ik hoop dat een en ander op een zo waardig mogelijke manier is verlopen. Sterkte voor de komende tijd waar nodig.
Een familielid (met M.S.) heeft besloten dat de last die ie draagt in pijn en persoonlijk nood te hoog is, dat ie niet langer door wil leven. Het traject van euthanasie* is ingezet.
Ik heb het via de partner vernomen. Soms raakt het me hard en zit dan bijv huilend op de fiets, andere momenten voel ik het weer niet.. en met de laatste kan ik ook weer zitten.
Het voelt zo onwerkelijk.
Hoe ga je hiermee om? Hoe gaat een mens hiermee om?
*) Ineens is een woord nu een woord met een lading en springen de tranen alleen al in mijn ogen als ik dit woord lees of schrijf. :huilen:[/QUOTE]
'E.R', om nog even terug te komen op 'Euthanasie'........ Ik ben geen groot 'lezer van boeken' maar een van de boeken die ik gelezen heb, kan ik mij nog goed herinneren.... Het was getiteld 'Zij moest eerst'..., en het betrof een echtpaar waarbij beiden hadden besloten om deze wereld tegelijkertijd te verlaten (ik meen mij te herinneren dat er sprake was van dementie bij de echtgenote?....).
Een en ander ging echter anders dan gepland, en de echtgenoot besloot, [I]nadat[/I] zijn vrouw een dodelijke dosis tot haar had genomen, om te blijven leven....(als ik mij goed herinner...).
Wat ik op een onhandige manier probeer te zeggen is....om dit soort incidenten te voorkomen, dient een en ander onder professionele begeleiding plaats te vinden (hetgeen reeds sinds lange tijd tot op zekere hoogte is geregeld in Nederland?), waarbij een oneven aantal professionals hun mening wordt gevraagd over het besluit van de patient, dit mbt in hoeverre de patient een onwaardig en pijnlijk voortbestaan rest in de laatste periode van zijn/ haar leven.
Tenslotte wordt een dier dat onverdraaglijk lijdt, wel zonder aarzeling verlost van dat lijden (want hoe 'onmenselijk' zouden we anders zijn...).
Bla bla, sorry E.R., dat boek kwam ineens bij mij op, en aangezien euthanasie in de UK nog steeds meer ONbespreekbaar is dan het in Nederland lijkt te zijn, kwam ik op met dit verhaal.
Ik hoop dat een en ander op een zo waardig mogelijke manier is verlopen. Sterkte voor de komende tijd waar nodig.