Jullie bedoel het vast lief allemaal, dat Lieslies zich nu geen zorgen moet maken en genieten en zo.
Maar ik kan me nog goed herinneren dat ik - meer dan 20 jaar geleden - zelf met het vermoeden van MS te maken kreeg. En ík was maanden lang van het padje... slecht slapen, moeizaam eten, piekeren, moeite met concentreren op m'n werk.
Terwijl ik natuurlijk best wist dat 't geen zin had, dat piekeren enzovoort. Ik denk niet dat ik geholpen was met deze goede raad.
Hebben jullie dat zelf weten te voorkomen, Suzan, Dannifan, Klick, Hanna71?
Ms?
-
Klick
-
Dannifan
Hebben jullie dat zelf weten te voorkomen, Suzan, Dannifan, Klick, Hanna71?
Ik ging op vrijdag naar het ziekenhuis omdat ik een paar maanden een klapvoet had en de dokter dacht het van een B12 tekort was.
Op dinsdag de mri en de vrijdag erop, precies een week dus, de diagnose MS.
Maar ik heb er nog geen traan om gelaten, dit is iets wat iedereen kan overkomen en ik maak er gewoon het best van elke dag. Ik kan vragen "waarom ik" maar waarom ik niet en een ander wel?
Het leven geeft en het leven neemt en je moet het er mee doen, er zijn ook mensen die ALS krijgen of een andere dodelijke ziekte dus wat zou ik dan klagen?
Ik ging op vrijdag naar het ziekenhuis omdat ik een paar maanden een klapvoet had en de dokter dacht het van een B12 tekort was.
Op dinsdag de mri en de vrijdag erop, precies een week dus, de diagnose MS.
Maar ik heb er nog geen traan om gelaten, dit is iets wat iedereen kan overkomen en ik maak er gewoon het best van elke dag. Ik kan vragen "waarom ik" maar waarom ik niet en een ander wel?
Het leven geeft en het leven neemt en je moet het er mee doen, er zijn ook mensen die ALS krijgen of een andere dodelijke ziekte dus wat zou ik dan klagen?
-
Suzan
[QUOTE=Sara;1098098]
Hebben jullie dat zelf weten te voorkomen, Suzan, Dannifan, Klick, Hanna71?[/QUOTE]
Tja. Laat ik nu een zeer nuchtere en flegmatische persoonlijkheid hebben. Dus om antwoord te geven op je vraag, Sara: Ja.
Als ik ergens geen invloed op heb of het kan veranderen, laat ik het maar over me komen en probeer ik er het beste van te maken.
Ik weet dat niet iedereen zo in het leven staat maar ik ga mensen die zich (vooralsnog zonder aanwijsbare reden) zorgen maken ook niet voeden in hun angst. :cool:
Hebben jullie dat zelf weten te voorkomen, Suzan, Dannifan, Klick, Hanna71?[/QUOTE]
Tja. Laat ik nu een zeer nuchtere en flegmatische persoonlijkheid hebben. Dus om antwoord te geven op je vraag, Sara: Ja.
Als ik ergens geen invloed op heb of het kan veranderen, laat ik het maar over me komen en probeer ik er het beste van te maken.
Ik weet dat niet iedereen zo in het leven staat maar ik ga mensen die zich (vooralsnog zonder aanwijsbare reden) zorgen maken ook niet voeden in hun angst. :cool:
-
Lilianne
Toen ik hoorde dat het ms was, werd ik mij steeds meer bewust van allerlei klachten.
Nu, anderhalf jaar na de diagnose gaat dat gelukkig beter.
En door alle onderzoeken weet ik nu dat ik het zeker meer dan 20 jaar heb. Ik ben nog steeds heel mobiel en werk bijna fulltime (omdat ik niet fulltime wil werken).
Sterkte.
Nu, anderhalf jaar na de diagnose gaat dat gelukkig beter.
En door alle onderzoeken weet ik nu dat ik het zeker meer dan 20 jaar heb. Ik ben nog steeds heel mobiel en werk bijna fulltime (omdat ik niet fulltime wil werken).
Sterkte.
-
Hanna71
[QUOTE=Sara;1098098]
Hebben jullie dat zelf weten te voorkomen, Suzan, Dannifan, Klick, Hanna71?[/QUOTE]
Ja, gelukkig wel.
Zoals ik al schreef heb je je primaire reactie niet in de hand. Maar zodra je je beseft dat je vooral last hebt van de negatieve gevoelens, kun je er wel wat aan doen om te proberen er anders tegenaan te kijken.
Ik ben van nature (blijkbaar) het type dat zich er niet zo druk over maakt en het van de positieve kant bekijkt. (Weer iets over mezelf geleerd, dankzij de diagnose).
Als ik google en lees wat MS allemaal kan betekenen is mijn eerste reactie "Gelukkig heb ik dat niet!" in plaats van "Oh jee, dat kan mij ook gebeuren". Bovendien geniet ik sinds de diagnose nog veel meer van het leven, omdat ik me er bewust van ben dat ik nog zo veel kan en zoveel heb. Dat is zo waardevol!
Ik kan ook dingen niet meer. Dat is jammer. Maar ja, anderen kunnen weer dingen niet die ik wel kan. Tja. Accepteren en weer genieten van wat wel kan (klinkt gemakkelijker dan het is, ik weet het).
Ieder mens krijgt in zijn leven te maken met tegenslagen en heftige situaties. Vooralsnog ben ik behoorlijk gespaard gebleven. Dat de diagnose MS mijn portie is, is prima. Waarom zou mij niks ergs overkomen als anderen wel hun portie krijgen? En al die anderen dealen er ook mee. Dan kan ik dat ook.
Misschien klinkt het makkelijk iemand aan te sporen er minder negatief tegenaan te kijken als je dat zelf van nature al gemakkelijk kan. Maar het leven is zoveel aangenamer als het je lukt. En dat gun ik iedereen.
En ja, uiteraard is dat lief bedoeld!
Ik denk dan ook dat de reacties niet aanvallend bedoeld zijn (al kan dat soms misschien wel zo overkomen), maar opbeurend.
[quote] Terwijl ik natuurlijk best wist dat 't geen zin had, dat piekeren enzovoort. Ik denk niet dat ik geholpen was met deze goede raad. [/quote]
Ik was wél geholpen met deze goede raad. Ik kwam al snel op dit forum terecht en las veel verhalen van mensen die zeiden dat het leven nog steeds mooi was, ook met handicap.
Toen ik 15 jaar geleden overspannen was, vertelden mensen mij "Je komt er sterker uit". Daar had ik op dat moment niks aan, maar achteraf kregen ze gelijk.
Na de diagnose MS dacht ik: "Als deze ervaringsdeskundigen het zeggen, dan zal het wel kloppen". Het sterkte mij in mijn eigen houding er het beste van te maken en me er geen zorgen over te maken.
Als ik veel verhalen had gelezen hoe slecht mensen zich voelen (dat heb ik op een facebookpagina waar erg veel geklaagd wordt in mijn ogen), dan zou me dat alleen maar triest maken. De positiviteit heeft me hier veel goeds gedaan.
Dus het is inderdaad opbeurend bedoeld. Ik hoop dat het ook zo overkomt en dat Lieslies er iets mee kan.
Hebben jullie dat zelf weten te voorkomen, Suzan, Dannifan, Klick, Hanna71?[/QUOTE]
Ja, gelukkig wel.
Zoals ik al schreef heb je je primaire reactie niet in de hand. Maar zodra je je beseft dat je vooral last hebt van de negatieve gevoelens, kun je er wel wat aan doen om te proberen er anders tegenaan te kijken.
Ik ben van nature (blijkbaar) het type dat zich er niet zo druk over maakt en het van de positieve kant bekijkt. (Weer iets over mezelf geleerd, dankzij de diagnose).
Als ik google en lees wat MS allemaal kan betekenen is mijn eerste reactie "Gelukkig heb ik dat niet!" in plaats van "Oh jee, dat kan mij ook gebeuren". Bovendien geniet ik sinds de diagnose nog veel meer van het leven, omdat ik me er bewust van ben dat ik nog zo veel kan en zoveel heb. Dat is zo waardevol!
Ik kan ook dingen niet meer. Dat is jammer. Maar ja, anderen kunnen weer dingen niet die ik wel kan. Tja. Accepteren en weer genieten van wat wel kan (klinkt gemakkelijker dan het is, ik weet het).
Ieder mens krijgt in zijn leven te maken met tegenslagen en heftige situaties. Vooralsnog ben ik behoorlijk gespaard gebleven. Dat de diagnose MS mijn portie is, is prima. Waarom zou mij niks ergs overkomen als anderen wel hun portie krijgen? En al die anderen dealen er ook mee. Dan kan ik dat ook.
Misschien klinkt het makkelijk iemand aan te sporen er minder negatief tegenaan te kijken als je dat zelf van nature al gemakkelijk kan. Maar het leven is zoveel aangenamer als het je lukt. En dat gun ik iedereen.
En ja, uiteraard is dat lief bedoeld!
Ik denk dan ook dat de reacties niet aanvallend bedoeld zijn (al kan dat soms misschien wel zo overkomen), maar opbeurend.
[quote] Terwijl ik natuurlijk best wist dat 't geen zin had, dat piekeren enzovoort. Ik denk niet dat ik geholpen was met deze goede raad. [/quote]
Ik was wél geholpen met deze goede raad. Ik kwam al snel op dit forum terecht en las veel verhalen van mensen die zeiden dat het leven nog steeds mooi was, ook met handicap.
Toen ik 15 jaar geleden overspannen was, vertelden mensen mij "Je komt er sterker uit". Daar had ik op dat moment niks aan, maar achteraf kregen ze gelijk.
Na de diagnose MS dacht ik: "Als deze ervaringsdeskundigen het zeggen, dan zal het wel kloppen". Het sterkte mij in mijn eigen houding er het beste van te maken en me er geen zorgen over te maken.
Als ik veel verhalen had gelezen hoe slecht mensen zich voelen (dat heb ik op een facebookpagina waar erg veel geklaagd wordt in mijn ogen), dan zou me dat alleen maar triest maken. De positiviteit heeft me hier veel goeds gedaan.
Dus het is inderdaad opbeurend bedoeld. Ik hoop dat het ook zo overkomt en dat Lieslies er iets mee kan.
-
Lieslies
Goh opbeurend. We hebben al wat porties gehad.
Ik ben iemand die nooit naar de dokter moet die actief is en het heel.moeilijk heeft met het idee dat ik ik ooit hulp ga moeten vragen.
Daarbij vind ik heel de reeks onderzoeken gewoon even heftig.
Van een mri met vermoeden hernia ineens.in een slinger worden gegooid met een vermoeden van vanalles en nog wat.
Ik zit hier echt niet gerust...get kan heel veel zijn en al zeker niet meer niks.
Ik vraag me af of je ook opstoten kan hebben zonder dat je er iets van merkt of nauwelijks iets.
Mijn vingers waren er plots en zijn ook nooit meer verdwenen.
Ik ben iemand die nooit naar de dokter moet die actief is en het heel.moeilijk heeft met het idee dat ik ik ooit hulp ga moeten vragen.
Daarbij vind ik heel de reeks onderzoeken gewoon even heftig.
Van een mri met vermoeden hernia ineens.in een slinger worden gegooid met een vermoeden van vanalles en nog wat.
Ik zit hier echt niet gerust...get kan heel veel zijn en al zeker niet meer niks.
Ik vraag me af of je ook opstoten kan hebben zonder dat je er iets van merkt of nauwelijks iets.
Mijn vingers waren er plots en zijn ook nooit meer verdwenen.
-
Sara
Lieslies, ik volg mn forumcollega's in de zin dat ook ik een fijn leven heb, 17 jaar na de diagnose, en 22 jaar na het eerste vermoeden van MS.
In die tijd had ik me daar niks bij kunnen voorstellen, en was ik dik in paniek. Daarbij speelde ook een rol dat de dokters in mijn geval niet heel handig communiceerden, maar ik snap dat het sowieso voor de meeste mensen een angstaanjagende periode is, en een grote schok dat je toekomstperspectief overhoop gehaald lijkt te worden.
Hier reageren ook een paar mensen voor wie dat blijkbaar niet zo is. Heerlijk lijkt me dat, als je zo in elkaar steekt, en dat bedoel ik niet cynisch.
Ondertussen zit jij met de stress.
Die is er nou eenmaal. Soms zijn er rotte periodes in je leven. Dit is er overduidelijk één.
Ik heb wel een paar eevaringstips: praat met iemand die je vertrouwt, maar niet direct geraakt wordt. Een vriendin, of je huisarts. Doe ontspannings- of mindfulness oefeningen. Schrijf een dagboekje. Verwen jezelf. Wees niet te streng voor jezelf.
En misschien helpt dit, zelfs als je MS blijkt te hebben, wat niet zeker is, toch?: uit onderzoek blijkt steeds weer dat mensen met een nare ziekte - gemiddeld, dat wel - na verloop van tijd vrijwel weer net zo gelukkig zijn als voor die tijd.
Heel veel sterkte!
In die tijd had ik me daar niks bij kunnen voorstellen, en was ik dik in paniek. Daarbij speelde ook een rol dat de dokters in mijn geval niet heel handig communiceerden, maar ik snap dat het sowieso voor de meeste mensen een angstaanjagende periode is, en een grote schok dat je toekomstperspectief overhoop gehaald lijkt te worden.
Hier reageren ook een paar mensen voor wie dat blijkbaar niet zo is. Heerlijk lijkt me dat, als je zo in elkaar steekt, en dat bedoel ik niet cynisch.
Ondertussen zit jij met de stress.
Die is er nou eenmaal. Soms zijn er rotte periodes in je leven. Dit is er overduidelijk één.
Ik heb wel een paar eevaringstips: praat met iemand die je vertrouwt, maar niet direct geraakt wordt. Een vriendin, of je huisarts. Doe ontspannings- of mindfulness oefeningen. Schrijf een dagboekje. Verwen jezelf. Wees niet te streng voor jezelf.
En misschien helpt dit, zelfs als je MS blijkt te hebben, wat niet zeker is, toch?: uit onderzoek blijkt steeds weer dat mensen met een nare ziekte - gemiddeld, dat wel - na verloop van tijd vrijwel weer net zo gelukkig zijn als voor die tijd.
Heel veel sterkte!
-
Lieslies
Hoy, rationeel lukt dat wel maar emotioneel ben ik nog volledig in de paniek fase. Momenteel zit ik in de wachtkamer voor een ctscan, en schiet er ook vanalles door lijn hoofd want wie weet welke verrassing komt er hier weet uit.
Ik besef dat ik er geen controle over heb maar ik word deze dagen toch voor het minste emotioneel.
Daarbij krijg je de resultaten de dag erna in je mailbox bij wijze van spreken en ik heb pas 19 dec een nieuwe afspraak bij neuroloog.
Ik.moet me dus inhouden om ze niet te bekijken...maar dat gaat zoooo lastig zijn.
De mri morgen net hetzelfde en dan 5 dagen wachten pfff
Maar dankje voor je mail. Het heeft me goed gedaan.
Ik besef dat ik er geen controle over heb maar ik word deze dagen toch voor het minste emotioneel.
Daarbij krijg je de resultaten de dag erna in je mailbox bij wijze van spreken en ik heb pas 19 dec een nieuwe afspraak bij neuroloog.
Ik.moet me dus inhouden om ze niet te bekijken...maar dat gaat zoooo lastig zijn.
De mri morgen net hetzelfde en dan 5 dagen wachten pfff
Maar dankje voor je mail. Het heeft me goed gedaan.