uitslag lumbaalpunctie
-
Dango
-
Dannifan
Klick doet hier of het een overlijden is en dat is het zeker niet. Ik lees hier doorlopend van mensen wiens leven anders is geworden maar zeker niet minder.
Voor de één is het misschien moeilijk en/of heftig maar als ik voor mijzelf spreek was het dat niet.
Voor mij was het iets dat je kon overkomen en jammer ja, maar niet het einde van je leven.
De reactie van Klick vind ik dan ook heel zwaar want we kennen Katje82 helemaal niet en hoe ze hier in staat.
Voor de één is het misschien moeilijk en/of heftig maar als ik voor mijzelf spreek was het dat niet.
Voor mij was het iets dat je kon overkomen en jammer ja, maar niet het einde van je leven.
De reactie van Klick vind ik dan ook heel zwaar want we kennen Katje82 helemaal niet en hoe ze hier in staat.
-
Dango
dat het allemaal wel meevalt en dat het een gevalletje jammer dan is , is zeker niet mijn beleving geweest.
2 tieners en begin 50 jaar en dan je werk wat een probleem is/gaat worden mag je best een heftige periode noemen na een diagnose.
Dat je er dan niet zo zwaar aan tilt is bijna jaloersmakend , en dat lukt niet iedereen die een aantal dingen moet opgeven en je energie beter moet verdelen in je werkzaam en gezellig sociaal leven.
Daar mag je best iemand sterkte mee wensen , en vind je die wensen allemaal te zwaar overkomen? lekker niet reageren uit respect voor die ander die je niet kent.
hartelijke groet
2 tieners en begin 50 jaar en dan je werk wat een probleem is/gaat worden mag je best een heftige periode noemen na een diagnose.
Dat je er dan niet zo zwaar aan tilt is bijna jaloersmakend , en dat lukt niet iedereen die een aantal dingen moet opgeven en je energie beter moet verdelen in je werkzaam en gezellig sociaal leven.
Daar mag je best iemand sterkte mee wensen , en vind je die wensen allemaal te zwaar overkomen? lekker niet reageren uit respect voor die ander die je niet kent.
hartelijke groet
-
Dannifan
Ik was 52 Dango maar mijn jongens stonden op punt van uitvliegen. Ik heb het genomen zo het kwam en het eerste jaar ging het ook prima.
Toen kwam de klad er in en bleek ik PP te hebben, dan wordt het inleveren en voor mij anders gaan leven dus.
Je kan je verzetten maar gewoon meebewegen met de ziekte is het beste gebleken, dat ik heel veel niet meer kan is jammer maar helaas.
Ik ben 40 jaar kerk organist geweest o.a. en geen muziek meer kunnen spelen omdat je de kerktoren trap niet meer op kan deed pijn maar ook daar kom je overheen.
Ik roei met de riemen die ik heb en dat lukt me goed gelukkig. Ieder mens verliest dingen in het leven maar wat er voor terug komt is net zo kostbaar, n.l. de herinneringen!
Toen kwam de klad er in en bleek ik PP te hebben, dan wordt het inleveren en voor mij anders gaan leven dus.
Je kan je verzetten maar gewoon meebewegen met de ziekte is het beste gebleken, dat ik heel veel niet meer kan is jammer maar helaas.
Ik ben 40 jaar kerk organist geweest o.a. en geen muziek meer kunnen spelen omdat je de kerktoren trap niet meer op kan deed pijn maar ook daar kom je overheen.
Ik roei met de riemen die ik heb en dat lukt me goed gelukkig. Ieder mens verliest dingen in het leven maar wat er voor terug komt is net zo kostbaar, n.l. de herinneringen!
-
Dango
als er een wia om de hoek loopt te gluren kunnen de gevolgen zuur worden en dat heb je na een diagnose niet metteen op de rit , ieder doet dat op zijn/haar eigen manier.
Dat heeft tijd nodig , uiteindelijk pas je je aan en roei je met de riemen die je hebt.
Herinneringen zijn zeker kostbaar , je maakt ze gedurende je leven echter als je al zo jong een diagnose krijgt zoals katje82 dan is de tijd schaars en dan had je graag meer tijd willen hebben om die herinneringen te maken.
Maar goed ik praat nu voor een ander en daar heb ik geen recht toe.
Dat heeft tijd nodig , uiteindelijk pas je je aan en roei je met de riemen die je hebt.
Herinneringen zijn zeker kostbaar , je maakt ze gedurende je leven echter als je al zo jong een diagnose krijgt zoals katje82 dan is de tijd schaars en dan had je graag meer tijd willen hebben om die herinneringen te maken.
Maar goed ik praat nu voor een ander en daar heb ik geen recht toe.
Dannifan zijn relativeringsvermogen heeft er misschien voor gezorgd dat hij weinig moeite had met afscheid nemen van 'het gezonde leven'. Het inlevingsvermogen dat anderen dat anders ervaren, zou nog wat meer ontwikkeld kunnen worden ;)
Bij mij voelde het alsof er iemand overleden was. Ik was hartstikke jong (28) en moest ook zo snel inleveren. Veel mensen hebben wel een paar jaar nodig om het volledig te kunnen accepteren.
Neemt niet weg dat we niet weten hoe katje het ervaart en we niet onze eigen ervaringen op haar moeten projecteren.
Hoe dan ook, het blijft schrikken als je de diagnose krijgt.
Sterkte komende tijd katje!
Bij mij voelde het alsof er iemand overleden was. Ik was hartstikke jong (28) en moest ook zo snel inleveren. Veel mensen hebben wel een paar jaar nodig om het volledig te kunnen accepteren.
Neemt niet weg dat we niet weten hoe katje het ervaart en we niet onze eigen ervaringen op haar moeten projecteren.
Hoe dan ook, het blijft schrikken als je de diagnose krijgt.
Sterkte komende tijd katje!
-
katje82
Ik voel me toch wel geroepen om nog even te reageren na deze hele discussie.
Allereerst vind ik alle wensen heel fijn en komen ze wat mij betreft vanuit de beste intenties. Ik denk zelfs dat mede hierdoor een forum bestaansrecht heeft.
De vijf fases van rouwverwerking zijn zowel van toepassing op het verliezen van een dierbare als ook het verliezen van gezondheid. Sla de literatuur er maar op na.
Ook bewoordingen in wensen komen overeen. De professor die de diagnose stelde wenste mij ook veel sterkte.
En eerlijk is eerlijk ik vond dit ook heftig klinken. Maar dat kwam mede voort uit het feit dat het nog niet binnen kwam. Nu begrijp ik het pas (helaas).
Maar al met al: discussie is volledig nutteloos en natuurlijk zijn er altijd gradaties in heftigheid. Maar dat geldt net zo goed tussen ms patiënten. Het lijkt me hier geen wedstrijd om te bepalen wat het ergste is of wie er het ergste aan toe is. En mocht dat wel zo zijn, dan ga ik voor de laagste plek :p.
Tot slot, het heeft zeker impact als je 35 bent en twee jonge kinderen hebt. Het begint langzaam binnen te komen en ik en mijn gezin zoeken er onze weg in. Het meeste moeite heb ik met grenzen stellen. Ik ben sterk en positief ingesteld, dus dat komt nu goed van pas. En bij vragen biedt dit forum veel antwoorden, erg fijn!
Allereerst vind ik alle wensen heel fijn en komen ze wat mij betreft vanuit de beste intenties. Ik denk zelfs dat mede hierdoor een forum bestaansrecht heeft.
De vijf fases van rouwverwerking zijn zowel van toepassing op het verliezen van een dierbare als ook het verliezen van gezondheid. Sla de literatuur er maar op na.
Ook bewoordingen in wensen komen overeen. De professor die de diagnose stelde wenste mij ook veel sterkte.
En eerlijk is eerlijk ik vond dit ook heftig klinken. Maar dat kwam mede voort uit het feit dat het nog niet binnen kwam. Nu begrijp ik het pas (helaas).
Maar al met al: discussie is volledig nutteloos en natuurlijk zijn er altijd gradaties in heftigheid. Maar dat geldt net zo goed tussen ms patiënten. Het lijkt me hier geen wedstrijd om te bepalen wat het ergste is of wie er het ergste aan toe is. En mocht dat wel zo zijn, dan ga ik voor de laagste plek :p.
Tot slot, het heeft zeker impact als je 35 bent en twee jonge kinderen hebt. Het begint langzaam binnen te komen en ik en mijn gezin zoeken er onze weg in. Het meeste moeite heb ik met grenzen stellen. Ik ben sterk en positief ingesteld, dus dat komt nu goed van pas. En bij vragen biedt dit forum veel antwoorden, erg fijn!
-
Merce