Per 1 februari is dit forum niet meer actief. Je account en bijbehorende gegevens op dit forum zijn daarom verwijderd. Oude berichten kun je nog wel nalezen. We zien je eind februari graag terug in de nieuwe community van MS.nl. Meer informatie lees je op MS.nl of in dit topic.

BAM-mam worden met MS

Over gezin, familie, vriendschappen, vervoer en andere dagelijkse zaken
Nessa

Bericht door Nessa »

Ik heb me destijds hetzelfde afgevraagd: wat zijn de mogelijkheden voor hulp? Individuele begeleiding is niet aan de orde; er is immers geen probleem met plannen maar met uitvoeren. Ik heb wegens mijn MS alleen bij de oudste extra kraamzorg gehad, bij de tweede wegens gewijzigde regelgeving al niet meer.

Als je je baby niet zelf kan verzorgen, kan dat op dit moment vanuit de WMO (thuiszorg) geregeld worden. Dat is namelijk een beperking bij het voeren van een huishouden.

Maar de WMO staat ook onder druk van de bezuinigingen. En met de Participatiewet voor de deur denk ik dat je er vanuit moet gaan dat je sociale netwerk (op termijn) alles op moet vangen.

Ik heb vrij weinig last van mijn MS, werk 32 uur en ben actief in vrijwilligerswerk, kan gewoon sporten en een hele dag lopen. Maar zelfs in die situatie had ik er echt niet aan moeten denken om in mijn eentje een kind te dragen en op te voeden. Ik ben zó moe geweest. Ik denk dat het alleen te doen is als je sociale netwerk - net als ene partner - naast praktische zaken als het huishouden ook een groot deel van de zorg en aandacht voor het kind neemt. En bedenk dat een baby groter wordt, dus dat het gaat over hulp en steun van je omgeving voor járen.
Artemis-

Scherp...maar realistisch.

Bericht door Artemis- »

Scherp...maar realistisch.

[I]Ik heb in mijn leven een aantal maal kinderen in de knoei gezien door diverse problematiek in het gezin, dat ik hierop scherp ga reageren.
Men hoeft het niet aardig te vinden van mij...>[/I]

Wanneer je kinderen krijgt, zou de basis moeten zijn dat je alles zèlf moet kunnen, jij bent de verantwoordelijke voor het welzijn van jou vlees en bloed...
Hulp van familie en vrienden moet je vervolgens als een extraatje beschouwen, maar mag je niet opeisen.

Een kind is gemiddeld zo'n 21 jaar bij jou in huis, waarvan 18 jaar opvoeden voor de boeg.
Jij bent zijn/haar stabiele factor, een baken waar het altijd veilig moet zijn.
Daarna ben je nog niet klaar als moeder, je behoudt de adviesrol in het kind z'n leven, later wil je wellicht de oma rol gaan vervullen...

In de wetenschap van jou MS, een "late moeder leeftijd" van rond de 40, de kans op aftakeling is groot, ook al gaat het nu heel aardig met je...minimaal 18 jaar vooruit denken is moeilijk, zo niet te doen... dus neem je eigenlijk een onaanvaardbaar risico dat je er niet (altijd) voor je kind kan zijn, met kans op schuldgevoel van zowel moeder als kind.

Ga niet alleen maar uit van jou behoefte om moeder te worden, hoe universeel ook, maar bedenk vooral wat jij het kind (gegarandeerd)te bieden hebt èn hoe realistisch jou 40 jarige MS lijf dit de komende 2 decennia gaat dragen.

Verder kijken dan een lief knuffelig babytje is een must.
Het zou zomaar een egoistische gedachte kunnen zijn om een kind te willen ?

Succes en sterkte met alle overpeinzingen.
De vele respons op jou vraag, zal je vast niet ongemoeid laten.
Het allerbeste gewenst...:knuffel:
eendje

Bericht door eendje »

Ik heb bewust gekozen voor kinderen na de diagnose MS (en heb daar ook wel wat kritiek op gekregen hier op het forum ;)
), maar had het geluk dat dat wel samen met mijn man was.
Ik was wel een stuk jonger, 28 bij de eerste en 31 bij de tweede zoon.
Beide zoons ontwikkelen zich niet helemaal volgens de gebaande paden en dat maakt de zorg extra intensief.
Ik ben erg blij dat ze een papa hebben om mee te voetballen e.d, maar overdag is de zorg voor mij.
Gelukkig gaan ze nu naar school. (Ze zijn 11 en 7 jaar oud.)
Het is af en toe loodzwaar en na de zorg voor de kinderen is de energie wel op, maar ik ben wel erg blij met onze mannetjes.
Hierbij moet gezegd worden dat we het geluk hebben dat het me nog redelijk goed gaat en dat de kinderen geen mantelzorgers hoeven te zijn.

Ik snap je kinderwens erg goed, Hannes, en weet hoe belangrijk zoiets voor je kan zijn. Wel denk ik dat je echt moet kunnen rekenen op iemand (of meerder mensen) in je omgeving die je kunnen ondersteunen en waar nodig "vervangen", wanneer iets je niet lukt.
De voorzieningen worden helaas steeds minder, daar moet je misschien niet te veel op rekenen...

Ik zie ook wel voordelen van het feit dat mijn zoons een moeder hebben die altijd thuis is, maar verder is de MS toch vooral een nadeel.

Toen de jongens heel klein waren, mochten ze zonder wachtlijst, meteen met 2,5 jaar naar de speelzaal. Dat was erg fijn, want sommige kinderen konden pas met 3 jaar terecht. Dit vond ik belangrijk, omdat ik te "beschikbaar" was voor ze, doordat mama altijd wel in de buurt was (en minder druk met huishoudelijk werk dan andere moeders).

Hoe dat ook, snap ik je sterke kinderwens, maar zie ik ook wel wat moeilijkheden opdoemen, ook omdat MS zo onvoorspelbaar is....
Met voldoende steun in je omgeving is dat misschien wel goed te ondervangen, maar dan moet je daar ook zeker van kunnen zijn.
gollem

Bericht door gollem »

Ik neem aan om BAM-moeder te worden dat je een traject in moet van hormoonbehandelingen om eitjes te laten rijpen/bevruchten enzo.

Ik ben getrouwd en heb het traject hormoonbehandelingen doorlopen omdat mijn eierstokken niet mee wilde werken. Nu moet ik zeggen met man dat ik dit loodzwaar heb ervaren. 2 tot 3 keer per week naar het ziekenhuis, als de eitjes groeiden elke dag dus dat was 4 x per week om maar te kijken wat ze gingen doen.

Ms tja die hield zich natuurlijk niet rustig, energie 0 en zelfs op sommige dagen diep diep in de min. Emoties rondom dit alles hoog maar ja je hebt al geen energie dus daar doe je niets mee op dat moment de klap komt later. En dan heb ik hier nog de ondersteuning en steun van mijn man rondom het huishouden en samen.
De zwangerschap zelf wat de meeste zeggen ook neuroloog ja dan is je ms rustig. Nou reken daar maar niet op dat was een droom want geen enkele dag is die rustig geweest.
Ook al heb ik aanvalsvorm ik moet zeggen het is me tegen gevallen.

Denk hier heel heel heel goed over na. Wat ik ook uit de reacties lees en ik kan me daar eigenlijk alleen maar bij aansluiten jou kindje zal alles zelf moeten doen als mama er niet is, je weet niet wat je ms over een jaar doet of soms zelfs kan het al met een week heel anders er voor staan.
Ik snap dat iemand een kinderwens heeft maar een kinderwens alleen en een ziekte zoals ms heel heel zwaar. zowel voor mama als zeker voor het kind want het kind gaat zijn/haar moeder willen helpe, gaat zich verantwoordelijk voelen voor het welzijn van mama.
Snakelady

Bericht door Snakelady »

Tja ik zou zeggen maak je eigen beslissing maar weeg deze goed af ;)

Gewoon ff mijn verhaaltje zonder iemand te bekritiseren of zo:

Mijn moeder is vroeger opgegroeid met het verzorgen van haar moeder die MS had ..... van mijn moeder heb ik begrepen dat het erg zwaar voor haar was omdat ze als klein meisje niet begreep waarom ze alles moest doen in huis (ze had geen vader die was er vandoor gegaan). Vroeger was er nog veel minder bekend over MS.

Ik heb zelf altijd een kinderwens gehad .....voordat ik MS had heb ik 8 miskramen gehad. Toen ik MS kreeg bleek dat mijn toenmalig partner dat niet aan kon ....ben van hem gescheiden en leerde mijn huidige partner kennen.

Samen met mijn huidige partner voor gekozen om geen kinderen te "nemen" (stom woord tis en blijft een wonder) Maar ik zou niet willen dat ik er niet voor zou kunnen zorgen of dat ze een zware jeugd zouden krijgen zoals mijn moeder (die er ook voor mij is geweest in mijn slechte periode, helaas recent overleden).
Liselotje

Bericht door Liselotje »

Ff extra reactie kinderopvang.

Idd zijn er mogelijkheden voor vergoeding op basis medische gronden.

Maar bijvoorbeeld in mijn woonplaats houd dat in dat je eerst je eigenvermogen moet opeten.. ( hooguit 10.000 mag je behouden) en je auto valt daar ook onder..en spaargeld voor je kind ook.

Mijn zoon gaat 1 dag pw naar de creche. Ik betaal dat zelf maar is wel€ 320.- pm. Ik kan me dat gelukkig permiteren maar anders had ik echt probleem gehad.
Suzan

Bericht door Suzan »

Vanaf het moment dat ik dit topic las, zit ik al te twijfelen of ik zal reageren.
Want mijn reactie zal niet zijn vanuit de insteek van de vrouw die graag kinderen wil, maar vanuit de dochter van een chronisch zieke en gehandicapte moeder.

En dat zal waarschijnlijk een reactie zijn waar je niet vrolijk van wordt.
In de tijd dat ik geboren werd, kreeg je gewoon kinderen, ik kom uit een groot gezin en ben voornamelijk door m'n oudere broers en zussen opgevoed.
Mijn moeder was daar niet meer toe in staat., bovendien "ging dat vroeger zo". ;)

Maar om het even heel eerlijk en plompverloren te zeggen: Ik heb geen gelukkige, laat staan zorgeloze jeugd gehad.
Wij kinderen moesten véél te verantwoordelijk zijn. Wij konden onszelf volledig redden al op zeer jonge leeftijd.

Het voordeel daarvan is dat je al heel jong leert dat de wereld niet om jou draait. Je leert rekening met anderen te houden, te helpen waar je kunt.
Het grootste voordeel is eigenlijk dat je goed met tegenslagen om kunt gaan voor de rest van je leven. Je wordt veerkrachtig.

Het nadeel is dat je als kind je altijd zorgen maakt om je moeder.
Al de kinderen hebben toch een tik opgelopen, hoe je het ook wendt of keert.
Hoe vaak wij niet uit school thuis zijn gekomen en dan stond er een ambulance voor de deur, lag mamma weer op bed of in het ziekenhuis, of vond je haar in de keuken (of waar dan ook) liggend omdat ze weer gevallen was en niet meer in de benen kon komen.

(Mijn moeder had verschijnselen die sterk op ms leken, maar het werd in die tijd op een hernia gegooid en "mevrouw had een groot gezin dus was vast overspannen")

Ook is het niet leuk om als kind je moeder te moeten verzorgen, te wassen, helpen met aankleden, het huishouden draaiende te moeten houden, geen verjaardagsfeestjes te kunnen hebben "omdat mama niet tegen de drukte kan", etc.

En ja, mijn moeder was ook altijd thuis en zat met een kopje thee klaar. Dat zijn ook mooie herinneringen. :ja:
Maar energie om te knutselen of spelletjes te doen zat er eigenlijk nooit in.
Ze was te druk met "overleven".

Ik wou echt dat ik je een positiever verhaal kon vertellen, echt waar. Want ik begrijp de behoefte aan een kind... :sorry:

Ik zal dus ook niet zeggen dat je het niet moet doen.
Maar, ik vraag je wél om goed te overdenken of je je kind dat kunt bieden wat je hem/haar gunt.
zeepaardje

Bericht door zeepaardje »

Ik kan me voorstellen dat deze berichten niet zijn waar je op hoopt... Ik vind het super goed van je dat je er nu al over na denkt.

Ik denk dat het belangrijkste is wat je er uit moet halen is dat je moet zorgen dat er continuïteit is in de zorg en aandacht voor je kind. En daar ook vooraf goede afspraken over moet maken. Vraag eens aan de mensen die je willen helpen hoe ze dat voor zich zien. Af en toe oppassen is heel leuk, maar je bent meer gebaat bij structurele opvang. Wat willen ze en belangrijker, wat kunnen ze?

Ook als dat eens langduriger nodig zou zijn in het geval van een shub.

Daarnaast voldoende rust voor jezelf.

Kijk, problemen met lopen oid zijn nog wel op te lossen, maar die vermoeidheid... En een kind zal daar geen rekening me ( kunnen) houden. Integendeel ze voelen haarfijn aan hoe je in je vel zit en reageren daar op, bijv door veel te huilen, aandacht te gaan trekken, niets willen, etc..

Neem bovenstaande verhalen van iedereen mee in je overwegingen. Hopelijk geven ze je een breder beeld wat er allemaal op je pad zou kunnen komen.

Maar het is niet eerlijk he, zo'n stomme ziekte , alles wat er bij komt kijken,een 'duivels dilemma' . Soms zou je willen dat je in de toekomst kon kijken. Dat je zou weten waar je goed aan doet.
snuffie7

Bericht door snuffie7 »

Ik zit ook al sinds gisteravond te twijfelen of ik zal reageren.

Mijn eerste gedacht is ook: waar begin je aan, je kinderwens begrijp ik zeker.
Ik ben bewust zwanger geworden toen ik 80% kans had op ms.
Ik heb gelukkig geen schub gehad na de bevalling en de zwangerschap zelf verliep ook goed.

Nog voordat onze dochter 1 was kreeg ik de diagnose.
Ik ben al jaren moe en dat is zeker niet beter geworden met een kindje. Ik werk nu 3 halve dagen ipv 3 hele sinds een half jaar.

Het is echt geweldig, errrug zwaar! Ben blij een vriend te hebben,
want kan niet helemaal de moeder zijn die ik zou willen door de MS.
Hij doet de 'stoei' dingen met haar en ik lezen en knutselen.
Ik kan nog wel goed lopen en even naar de speeltuin bv.
Ze is zich erg bewust dat mama altijd moe is.

Ze kijkt 's middags een filmpje en dan slaap ik even op de bank. Ze slaapt vaak ook de hele nacht door (dat kan ook anders).
Daarna vraagt ze altijd of ik lekker heb geslapen...zo schattig,
maar ik voel me vaak schuldig omdat ik altijd moe ben en niet alles met haar kan doen en vaker geirriteerd ben daardoor.

Ze is nu 3 en gaat in januari naar school.
Hopelijk kan ik dan op de momenten dat ze thuis is meer leuke dingen doen.

Succes met je keuze. Lijkt me erg moeilijk.
eve

Bericht door eve »

Ook ik ga zoals beloofd nog even verder...helaas moet ik me aansluiten bij alle 'negatieve' (reële) argumenten hier.

Mijn zoon is een paar dagen geleden 18 geworden en ik kan je niet vertellen hoe groot de opluchting is die ik voel. Ik heb het gered. Zonder dat hij uit huis is geplaatst, ontspoort is of allerlei andere ellende. Dat had makkelijk kunnen gebeuren.

Wat Suzan hierboven schrijft herken ik in mijn zoon. Zijn basisschool zat bij ons in de straat (ik kon vanaf de voordeur bijna het schoolplein zien) en als ik een slechte dag had (dat zag hij, dat zei ik niet) dan kwam hij vaak even tussen de lessen door naar huis gerend omdat hij bang was dat ik dood zou zijn of gevallen was...

Je hart breekt als je zo'n kleine hummel zo'n angst voelt hebben. En je kan 100 keer vertellen dat je bij MS over het algemeen best oud kan worden, dat gelooft een kind niet. Dat leeft met angst. Dag in, dag uit. Zeker als jij de enige bent in zijn gezin.

Waar ik ook nog even over wil schrijven is het vangnet. Hoe ik jou lees begrijp ik dat er geen vader zou zijn waar je kind op terug zou kunnen vallen. Geen broertjes of zusjes. Je gezin bestaat dan uit jou en je kind. Mijn zoon is zo opgegroeid. Dat is heel eenzaam.

Mijn kind voelt zich vaak een soort Remi, met een zieke moeder en een (vrijwel) afwezige vader. Dat kan aan het zelfvertrouwen vreten.

Ik weet niet waar je netwerk verder uit bestaat? Gezien je leeftijd ga ik ervan uit dat je eigen ouders al op leeftijd zijn? Heb je broers en zussen? Mijn ervaring is dat je er uiteindelijk toch alleen voor komt te staan, hoe mooi het ook in het begin lijkt. Vrienden en familie verhuizen, krijgen zelf kinderen, gezondheidsklachten, sores, zijn druk met werk.

Niemand zit op een kind van een ander te wachten om voor langere tijd te verzorgen, is mijn ervaring, en het is heel vervelend om te moeten leuren met je kind, en is dat dan wel een stabiele thuisbasis?

Je geeft hier als voorbeeld dat er voldoende gezonde ouders het ook niet bepaald goed doen, maar is dat dan je maatstaf? Bij voorbaat al accepteren dat je het niet goed zal kunnen doen?

Kinderen krijgen is altijd een egoïstische keuze maar in jouw geval nog iets meer. Daar moet je gewoon eerlijk in zijn. Je zult het ook voor je voeten geworpen krijgen door je kind. Pubers zijn genadeloos.

Ik heb me kunnen beroepen op het feit dat ik het niet wist dat ik ziek was toen ik hem kreeg, en dat zijn vader ondanks beloftes, ervoor heeft gekozen geen deel uit te maken van ons leven.

In jouw geval zouden beiden -mogelijke- verwijten geheel op je bord komen. Wees je daarvan bewust. Je kan het je kind niet kwalijk nemen als het hiermee komt, en geloof me dat dat pijn doet.

Kinderen zijn ook opportunistisch. Hoeveel mijn zoon ook van mij houdt, hij heeft er geen enkele moeite mij bewust geheel uit te putten om zijn zin door te drijven. 'Als ze moe genoeg is, geeft ze wel toe.'

Ik kan zitten huilen van ellende, zo moe, zo moe...en hij gaat door, als een piranha die bloed heeft geroken. Neem je dat je kind dan kwalijk? Omdat jij het niet aankan, de door jou gecreëerde situatie?

Als ik je berichten zo lees vind ik je naïef. Dat komt voornamelijk omdat je geen kind hebt en je geen enkele voorstelling kan maken van hoe dat werkelijk is, een kind opvoeden in een dergelijke situatie.

Je kan je ook geen beeld vormen van de verantwoording die je zal voelen, en de pijn die je elke keer zult hebben als je je kind weer moet teleurstellen.

Je hebt geen beeld van de behoeftes van een kind. Je praat hier over 'goede controles' voor je zwangerschap, alsof dat alles ondervangt. Je kind kan dyslectisch blijken en therapie nodig hebben. Kan een ongeluk krijgen en langdurig zelf zorg behoeven.

Kan een moeilijk karakter hebben (zeker als je zwanger raakt van een donor moet je je maar afvragen wat voor karakter je kind zal hebben, bij een 'bekende' vader kan je dat tenminste nog herleiden en plaatsen)

Kortom, ook ik zou het je afraden om in de door jouw geschetste situatie aan kinderen te beginnen. Je schrijft dat je best nog wel goed bent, maar je moet het nu al hebben van knutseltjes... een kind wil naar buiten, de kinderboerderij, strandwandelingen, fietsen, mee naar wedstrijden, op vakantie en dan niet knutselen maar iets doen...

Het spijt me als mijn woorden hard bij je binnenkomen maar je vroeg om adviezen. Als je niet deze reacties wilde, maar inderdaad alleen de adviezen waar je ondersteuning kan krijgen verbaast me dat. Je wilt een kind terwijl je bij voorbaat al weet dat je het niet kan verzorgen zoals een ouder dat moet.

Iemand anders heeft het hier over een 'recht'.. ik vind niet dat je een recht hebt om ouder te worden, ik vind dat je een plicht hebt als ouder te kunnen functioneren....en anders moet je er niet aan beginnen.

In ieder geval heel veel sterkte met je beslissing, want dat je een kinderwens hebt kan ik echt wel begrijpen, en dat is ook heel moeilijk.
Plaats reactie Vorig onderwerpVolgend onderwerp