Advies/raad/hulp gevraagd
Geplaatst: 17 jun 2020, 15:10
Goedemiddag,
Laat ik mij eerst even voorstellen. Mijn naam is Danielle en ben woonachtig in de provincie Utrecht. Na div. zoekpogingen over info over MS op Internet kwam ik op dit forum terecht en heb mezelf aangemeld en de diverse onderwerpen gelezen, soms met tranen in mijn ogen...
Mijn relatie met MS is door een familielid nl. mijn alleenstaande broer. Gezien zijn huidige situatie wil ik eigenlijk mijn verhaal kwijt en ben ik op zoek naar advies/raad/hulp wat dan ook.
Ik zal zijn situatie in het kort uitleggen: zo'n 10-12 jaar geleden heeft hij te horen gekregen dat hij MS heeft. Hij heeft dit echter nooit kunnen en willen accepteren. In het begin na de diagnose was er nog weinig aan de hand/weinig aan hem te merken. Maar door de afgelopen jaren heen is dit veranderd (van RR naar SP). Tevens is hij volledig arbeidsongeschikt verklaard, kan hij nu bijna niet meer lopen, heeft plasproblemen, maakt binnen gebruik van een triple stoel enz.
Door de jaren heen heeft hij diverse revalidatietrajecten doorlopen, gesprekken/hulp gehad met/van psychologen, revalidatieartsen, huisarts, GGZ, neurologen, ms-verpleegkundigen, fysiotherapeuten, ergotherapeuten, gemeente enz. Helaas heeft hij niet het doorzettingsvermogen om hier wat mee te doen en vindt hij dat niets helpt en kapt hij alles af (terwijl hij toch zoveel aandacht nodig heeft).
Momenteel zit hij (vind ik) depressief thuis binnen op de bank, komt al maanden niet meer buiten, doet de hele dag niets (en dan bedoel ik ook echt niets!!). Hij wil geen antidepressiva, hij wil niet naar buiten, wil niet in een rolstoel, wil niet in een scootmobiel (schaamte). Alleen de thuishulp (schoonmaak), fysio, boodschappenbezorgdienst en ik komen momenteel bij hem langs.
Hij is dus erg eenzaam maar doet dit eigenlijk zelf. Hij wil eigenlijk maar 1 ding en dat is dood want hij kan en wil zijn ziekte niet accepteren. Ik heb zelfs van hem begrepen dat zijn huisarts hem heeft geadviseerd na te denken over euthanasie?!
Het is geen prater (en ik ook niet) dus onze gesprekken verlopen stroef. Bovendien kom ik te dicht bij en dit botst enorm maar ik wil het contact goed houden aangezien het mijn enig broer is.
Vraag dus of er meer mensen zijn die hier mee te maken hebben gehad en die mij wat advies/raad/hulp kunnen geven hoe dit op te pakken.
Alvast bedankt.
Groet, Danielle
Laat ik mij eerst even voorstellen. Mijn naam is Danielle en ben woonachtig in de provincie Utrecht. Na div. zoekpogingen over info over MS op Internet kwam ik op dit forum terecht en heb mezelf aangemeld en de diverse onderwerpen gelezen, soms met tranen in mijn ogen...
Mijn relatie met MS is door een familielid nl. mijn alleenstaande broer. Gezien zijn huidige situatie wil ik eigenlijk mijn verhaal kwijt en ben ik op zoek naar advies/raad/hulp wat dan ook.
Ik zal zijn situatie in het kort uitleggen: zo'n 10-12 jaar geleden heeft hij te horen gekregen dat hij MS heeft. Hij heeft dit echter nooit kunnen en willen accepteren. In het begin na de diagnose was er nog weinig aan de hand/weinig aan hem te merken. Maar door de afgelopen jaren heen is dit veranderd (van RR naar SP). Tevens is hij volledig arbeidsongeschikt verklaard, kan hij nu bijna niet meer lopen, heeft plasproblemen, maakt binnen gebruik van een triple stoel enz.
Door de jaren heen heeft hij diverse revalidatietrajecten doorlopen, gesprekken/hulp gehad met/van psychologen, revalidatieartsen, huisarts, GGZ, neurologen, ms-verpleegkundigen, fysiotherapeuten, ergotherapeuten, gemeente enz. Helaas heeft hij niet het doorzettingsvermogen om hier wat mee te doen en vindt hij dat niets helpt en kapt hij alles af (terwijl hij toch zoveel aandacht nodig heeft).
Momenteel zit hij (vind ik) depressief thuis binnen op de bank, komt al maanden niet meer buiten, doet de hele dag niets (en dan bedoel ik ook echt niets!!). Hij wil geen antidepressiva, hij wil niet naar buiten, wil niet in een rolstoel, wil niet in een scootmobiel (schaamte). Alleen de thuishulp (schoonmaak), fysio, boodschappenbezorgdienst en ik komen momenteel bij hem langs.
Hij is dus erg eenzaam maar doet dit eigenlijk zelf. Hij wil eigenlijk maar 1 ding en dat is dood want hij kan en wil zijn ziekte niet accepteren. Ik heb zelfs van hem begrepen dat zijn huisarts hem heeft geadviseerd na te denken over euthanasie?!
Het is geen prater (en ik ook niet) dus onze gesprekken verlopen stroef. Bovendien kom ik te dicht bij en dit botst enorm maar ik wil het contact goed houden aangezien het mijn enig broer is.
Vraag dus of er meer mensen zijn die hier mee te maken hebben gehad en die mij wat advies/raad/hulp kunnen geven hoe dit op te pakken.
Alvast bedankt.
Groet, Danielle