Per 1 februari is dit forum niet meer actief. Je account en bijbehorende gegevens op dit forum zijn daarom verwijderd. Oude berichten kun je nog wel nalezen. We zien je eind februari graag terug in de nieuwe community van MS.nl. Meer informatie lees je op MS.nl of in dit topic.

Kinderen?

Over gezin, familie, vriendschappen, vervoer en andere dagelijkse zaken
Meghan

Kinderen?

Bericht door Meghan »

Ik val maar gelijk met de deur in huis.

Ik heb nooit een kinderwens gehad maar sinds de afgelopen week bekruipt mij het gevoel dat ik het misschien toch wel wil.

Het is ook een tijd dat ik knopen door moet gaan hakken want mijn vruchtbare tijd tikt langzaam af.

Aan de vader en moeders op dit forum, in hoeverre speelde de keuze ms een rol in jullie beslissing voor wel of geen kids? Heb je ook aan de effecten van het kind gedacht in het dagelijks leven? En hoe kijk je er nu naar. Wat zou je anders doen? Waar wil je mij op attenderen?

Hier iets meer over mij.
Dame medio 30, getrouwd en goede basis. Actieve RRMS voor 15 jaar.
Toeter
Berichten: 1862
Lid geworden op: 06 jul 2012, 14:05
Locatie: Groene hart

Re: Kinderen?

Bericht door Toeter »

Hallo,

Ik heb 8 jaar MS en ik heb 2 kinderen. ze zijn 4 jaar en 2 maanden.

Ik heb lang nagedacht of ik een goede moeder kon zijn met MS, of ik ze een gelukkige jeugd kon geven. En hoe ik mijn kinderen kon verzorgen als ik zelf te ziek zou zijn.

Ik heb een sterk netwerk met opa's en oma's die staan te trappelen om tijd door te brengen met hun kleinkinderen. Dat scheelt.

Dus hoe zit het met je netwerk?

De effecten van de MS voor mijn kinderen zijn tot nu toe niet negatief. In mijn gezin heerst rust en regelmaat. Wat juist erg fijn is voor kleine kinderen. Ik heb, doordat ik arbeidsongeschikt ben, tijd en geduld voor dingen die ik andere moeders niet zie doen.

Welke effecten van de MS zie jij de jeugd van jouw kinderen negatief beïnvloeden? Wat vind jij dat kinderen nodig hebben, wat jij ze door de MS niet kunt geven?

Ik vond het bijvoorbeeld vervelend dat ik een thuisblijfmoeder was. Ik vind dat een dochter een geëmancipeerd voorbeeld moet hebben. Ik werk nu een paar uur en ben daar heel blij mee. Iedereen moet werken wat hij of zij kan.

Je kunt bij het aangaan van een zwangerschap, alleen maar vanuit het nu redeneren. Met de beperkingen die je nu hebt. Een jeugd duurt 20 jaar. Niemand weet hoe zijn MS zich de komende 20 jaar gaat gedragen.

Ook gezonde mensen zullen niet 20 jaar gespaard blijven van tegenslagen. Hoe dat je kinderen en hun jeugd beïnvloedt, hangt grotendeels samen met hoe de ouders ermee omgaan.

Áls er aftakeling komt: hoe ga jij ermee om? Als jij angstig en depressief bent over je ziekte of welke tegenslag dan ook, zullen je kinderen ook angstig zijn.

Blijf jij sterk, oplossingsgericht en kun jij oog houden voor je kinderen hun problemen en emoties, terwijl je zelf ook verdriet of problemen hebt? Dan zou je kinderen kunnen leren dat verdriet en afscheid onderdeel zijn van het leven, maar dat je altijd een weg zult vinden om toch weer gelukkig te zijn.
Meghan

Re: Kinderen?

Bericht door Meghan »

Beste Toeter,

Bedankt voor je reactie. Dat zorgt ervoor dat ik met een andere blik kijk.

Mijn netwerk, iedereen woont ver van me vandaan. Minstens een uur rijden. Maar een opvang biedt natuurlijk ook mogelijkheden. Ik heb daar ook al naar gekeken. Er is zelfs een incidentele oppas mogelijk.


Verder ben ik in mijn optiek wel positief ingesteld. Zie mogelijkheden ipv belemmeringen. Waar ik tegenop zie zijn de dagen waarbij ik wakker wordt en denk nu ben ik blij dat ik geen kinderen heb. Maar goed daar zijn ook oplossingen voor en naarmate ze ouder worden kan je de vermoeidheid natuurlijk ook uitleggen. Of je doet in de middag samen een dutje. Ik zie mogelijkheden.

😊
Toeter
Berichten: 1862
Lid geworden op: 06 jul 2012, 14:05
Locatie: Groene hart

Re: Kinderen?

Bericht door Toeter »

Inderdaad dutjes doen als zij slapen!

En babies slapen heeeel veel. Nu hij 2 maanden is kan hij max 1 uur tot 5 kwartier wakker zijn. Dat is inclusief voeden. Daarna gaat hij weer naar bed. Maar goed, het blijven baby's, dus ze hebben natuurlijk altijd hun huilmomenten.


En ze verder zoveel mogelijk betrekken bij wat jij aan het doen bent. Dat is hartstikke leerzaam en pedagogisch verantwoord : helemaal in lijn met de Montessori opvoed ideeën.

Ik heb bijvoorbeeld een 'learning tower'. Mijn dochter helpt al met koken sinds ze kan lopen. In eerste instantie is dat met een paar sperziebonen spelen in het vergiet in de wasbak en later word je steeds handiger in klusjes verzinnen die ze kunnen doen.

Dan krijg je toch iets gedaan en ben je gezellig samen bezig.
Meghan

Re: Kinderen?

Bericht door Meghan »

Ja, misschien verwacht ik een kind krijgen als een te donkere wolk. Je kan de impact van een kind natuurlijk niet volledig inzien. Dat heb ik ook altijd mee gekregen vanuit huis hoe zwaar het is dus misschien valt t achteraf wel mee. En er zijn genoeg mogelijkheden die je kan benutten.
Toeter
Berichten: 1862
Lid geworden op: 06 jul 2012, 14:05
Locatie: Groene hart

Re: Kinderen?

Bericht door Toeter »

Ja dat is lastig te zeggen hoe zwaar jij het zal ervaren. Dat is heel persoonlijk en moeilijk te voorspellen. Er zijn ook gezonde mensen die het zwaar vinden (blijkt uit jouw ouders). Ik zou zelf mijn leven met 2 kinderen niet omschrijven als zwaar, omdat ik zo blij ben dat ze er zijn, vind ik de inspanningen die ik lever en de dingen die ik ervoor moet laten geen probleem.

Het zet je leven hoe dan ook op zijn kop. Ineens is er iemand die er altijd is en waar je ook voor moet zorgen als het niet uitkomt. En als je nu al weinig energie hebt, dat wordt niet meer ofzo.

Maar je hebt een partner, dus sowieso ben je niet alleen.

Ik vond die eerste jaren fysiek ook pittig. Superleuk, maar alle dutjes en gezellig samen huishouden ten spijt: ik heb wel mijn wens voor een tweede uitgesteld, totdat de oudste wat zelfstandiger was.

Nu ze 4 is, is ze zindelijk, hoef ik haar niet meer te tillen, kan ze zichzelf aankleden.

Er zijn momenten geweest dat mijn lichaam pijn deed (door de MS heb ik overmatige spierspanning), mijn dochter verzorging nodig had (luier, bad, aankleden enz) en ze er totaal geen zin in had. Zoals kinderen doen.

Dan heb je met die pijn in je lijf, wel een extra uitdaging om het leuk en gezellig te houden, want zij kan er niks aan doen dat haar gestribbel mijn lijf pijn doet. Zij gedraagt zich gewoon als een dreumes/peuter en ziet niet in waarom je kleren aan moet in de winter.

Maar ook dat zijn momenten die weer voorbij gaan. En uiteindelijk zijn ze maar een paar jaar zo afhankelijk van jou.
raimonnea

Re: Kinderen?

Bericht door raimonnea »

Kinderen heb ik niet omdat ik ze deze wereld niet wil aandoen, laat staan mijn DNA Ziekte MS doorgeven. Dat is mijn manier om mijn 'kinderen' 100% te beschermen en dat is effectief. In dat opzichte ben ik zeer realistisch ingesteld (godzijdank). Dit wereld is hard en probeer maar immuun daarvoor te zijn en er midden in te zitten met een harde schild is zo verdrietig om te zien hoe anderen lijden. De coronavirus is daar weer een voorbeeld van, mensen gaan dood of krijgen er chronische problemen door.

Wat je nu voelt is je biologie, het dierlijke in je, of de druk van de buitenwereld, wie weet. maar denk eens goed na of kinderen krijgen wel verstandig is. Een kind vraagt er niet om om geboren te worden maar word zomaar op de wereld gezet met alle bagage erop, eraan en erin. Voorkomen is beter dan genezen zeggen ze wel eens. Soms moet je het roze brilletje toch eventjes af zetten om helder te zien.

Zou graag een kind willen opnemen via pleegzorg of anders maar ben doodop door ms etc. Dat kan ik niet zo'n kind aandoen. Anderen ga ik niet daarmee belasten. In plaats daarvan heb ik wat adoptiediertjes en dat lukt nog net.
MamaFayeEmma2020

Re: Kinderen?

Bericht door MamaFayeEmma2020 »

MS heeft bij mij nooit invloed gehad op de keuze wel of geen kinderen eigenlijk.. maar ik heb dan ook weinig tot geen last van de MS. Het enigste waar ik wel heel erg aan heb gedacht over een kindje met een handicap en mijn MS dat was het enigste waar ik moeite mee zou hebben omdat MS niet te voorspellen is.

Ik ben 32 jaar, heb 2 kindjes van bijna 4 en net 1 jaar. Ze slapen beide in de middag nog en ik kan dan mijn rust nemen/huishoudelijke taakjes doen enzovoorts. Ik werk wel niet meer omdat ik dat nou weer niet kan door de MS gek genoeg.

Ik zeg altijd bij twijfel niet doen, wat is de reden dat je opeens toch aan kinderen denkt en hoe denkt jou partner erover? Denk er goed over na en bespreek het goed. Kinderen zijn lief, je voelt je ontzettend rijk, de liefde is onbeschrijfelijk maar MS houd nergens rekening mee. Ik weet niet hoe erg jij MS ervaart maar ik ben onderweg met de planning voor kindje 3 <3 hihi

Succes met de beslissing
1207

Re: Kinderen?

Bericht door 1207 »

Meghan schreef: 08 jun 2020, 09:58 Waar wil je mij op attenderen?
niets want je weet het zelf.

Ik twijfelde aan kinderen voor de diagnose, na de diagnose was het simpel.
geen kinderen om 1 eenvoudige reden, iemand op de wereld zetten die uiteindelijk zijn pa enkel zal zien aftakelen? met het genetische risico dat in de familie zit om iets door te geven en dat hij zelf iets krijgt (crohn, reuma, diabetes, ms,...)?

al mijn broers en zussen hebben een auto-immuunziekte.
Nessa

Re: Kinderen?

Bericht door Nessa »

Voor mij betekende de diagnose MS op 24-jarige leeftijd wel dat ik mijn kinderwens even parkeerde. Puur om te kijken hoe het zich zou ontwikkelen.

Maar na 2 jaar had ik geen nieuwe terugval gehad. Na overleg met de neuroloog en gynaecoloog zagen zij geen bezwaar om zwanger te worden. Er is voorafgaand vruchtbaarheidsonderzoek gedaan zodat ik niet voor niets zou stoppen met medicatie.

Inmiddels heb ik 15 jaar de diagnose en zijn mijn jongens 12 en 10 jaar oud.

Natuurlijk hebben wij stilgestaan bij de implicaties voor de kinderen. Maar om niet aan kinderen te beginnen vanwege de mogelijkheid van achteruitgang zou voor mij, op dat moment met mijn medische situatie, een beslissing uit angst zijn geweest.

Op dit moment werk ik nog 32 uur. Ik kan niet meer hardlopen, lang lopen, staan of klimmen. Dat merken de kinderen ja, maar het leven is niet maakbaar en het is ook heel waardevol om mee te krijgen dat het leven niet groots en meeslepend hoeft te zijn om gelukkig te zijn.

En ik denk dat daarbij je eigen levenshouding wel bepalend is: kun je zien wat je nog wél kan en daarvan genieten, of treur je om wat niet meer gaat.

En een helpende omgeving (partner, familie, vrienden) helpt natuurlijk ontzettend.

En ja, er zullen dagen zijn dat je moe bent, of dat het om andere redenen niet loopt zoals je zou willen. Dat is inherent aan het ouderschap. Vraag hierin ook niet het onmogelijke van jezelf.

Terugkijkend had ik het niet anders willen doen.
Plaats reactie Vorig onderwerpVolgend onderwerp