Fern, ik ben ook bij zo'n vrouwelijke neuro begonnen, werd er geen cent wijzer van. Uitleg geen, schouders ophalen. Weet niet.
Kan het niet............Nee, een muur.
Daar had ik geen trek in en ben naar het hoofd Neurologie gegaan, meer gespecialiseerd in MS. Maar hij weet ook niet overal raad op. Maar wat ik vraag probeert hij uit te leggen. EN HIJ LUISTERT
Dus als er meerdere neurologen in het ziekenhuis zitten stap gewoon over.
Heb ik bij andere artsen ook gedaan. Kan ik er niet mee door 1 deur dan ga ik weg en zoek er 1 waar ik wel wat mee heb.
Verder, of het nu MS of niet is, bij stress, kwaadheid etc span je juist je spieren aan, het trekt je schouders omhoog en de rest gaat mee spannen
Fysio zou je misschien aan kunnen laten voelen hoe je weer kan ontspannen.
Ik weet dat het makkelijk praten is, maar ook ik merk 'sochtends wanneer mijn been weer in strekspasme gaat, ik boos wordt, hoe bozer hoe langer dat been zo blijft staan. Dan praat ik tegen mij zelf en wordt weer rustig en kan ik dat been weer laten zakken;)
aan de bel trekken?
-
Fern
-
D-Cheryl
Uit je berichten meen ik op te maken dat je het traject alleen doorloopt: is er iemand in je naaste omgeving, die mondig is en die je vertrouwt, die met je mee kan gaan naar de neuroloog?
Mijn zus was voor mij die persoon toen ik nog midden in die medische molen zat.
Anders dan jij was ik compleet overdonderd door de diagnose, maar door mijn symptomen en vragen vooraf met mijn zus door te spreken, kon zij voor mij het gesprek overnemen, als ik dichtsloeg door alles wat er op me afkwam.
Nu is mijn zus ook iemand die zich inleest op het onderwerp en niet bang is om door- (en nog eens dóór) te vragen als de dokter geen helder antwoord geeft.
En waar ik achteraf weer de uitkomsten mee kan doorspreken...
Op het moment voel ik me sterk genoeg (en is de ms rustig genoeg) om de bezoekjes alleen te doen, maar ik weet dat als het nodig is, ik weer op haar terug kan vallen.
Mijn zus was voor mij die persoon toen ik nog midden in die medische molen zat.
Anders dan jij was ik compleet overdonderd door de diagnose, maar door mijn symptomen en vragen vooraf met mijn zus door te spreken, kon zij voor mij het gesprek overnemen, als ik dichtsloeg door alles wat er op me afkwam.
Nu is mijn zus ook iemand die zich inleest op het onderwerp en niet bang is om door- (en nog eens dóór) te vragen als de dokter geen helder antwoord geeft.
En waar ik achteraf weer de uitkomsten mee kan doorspreken...
Op het moment voel ik me sterk genoeg (en is de ms rustig genoeg) om de bezoekjes alleen te doen, maar ik weet dat als het nodig is, ik weer op haar terug kan vallen.
-
Fern
[QUOTE=DutchCheryl;865635]Uit je berichten meen ik op te maken dat je het traject alleen doorloopt: is er iemand in je naaste omgeving, die mondig is en die je vertrouwt, die met je mee kan gaan naar de neuroloog?
Mijn zus was voor mij die persoon toen ik nog midden in die medische molen zat.
Anders dan jij was ik compleet overdonderd door de diagnose, maar door mijn symptomen en vragen vooraf met mijn zus door te spreken, kon zij voor mij het gesprek overnemen, als ik dichtsloeg door alles wat er op me afkwam.
Nu is mijn zus ook iemand die zich inleest op het onderwerp en niet bang is om door- (en nog eens dóór) te vragen als de dokter geen helder antwoord geeft.
En waar ik achteraf weer de uitkomsten mee kan doorspreken...
Op het moment voel ik me sterk genoeg (en is de ms rustig genoeg) om de bezoekjes alleen te doen, maar ik weet dat als het nodig is, ik weer op haar terug kan vallen.[/QUOTE]
Ik heb mensen in mijn omgeving die mee willen gaan. Alleen heb ik dat steeds geweigerd. Daarover ruzie gehad met mijn partner. Die stond erop bij de gesprekken aanwezig te zijn, maar ik wou dat niet (compromis: partner in de wachtkamer). Het zal wel ontkenning zijn. Ik wou van het medisch traject niet iets zwaars van maken. Ik ging (ga?) ervan uit dat het traject snel voorbij zou zijn; en dat het niet zo serieus zou zijn. Inmiddels zijn we 10 maanden verder dus je mag zeggen dat ik het verkeerd heb ingeschat. :moe:
Mijn zus was voor mij die persoon toen ik nog midden in die medische molen zat.
Anders dan jij was ik compleet overdonderd door de diagnose, maar door mijn symptomen en vragen vooraf met mijn zus door te spreken, kon zij voor mij het gesprek overnemen, als ik dichtsloeg door alles wat er op me afkwam.
Nu is mijn zus ook iemand die zich inleest op het onderwerp en niet bang is om door- (en nog eens dóór) te vragen als de dokter geen helder antwoord geeft.
En waar ik achteraf weer de uitkomsten mee kan doorspreken...
Op het moment voel ik me sterk genoeg (en is de ms rustig genoeg) om de bezoekjes alleen te doen, maar ik weet dat als het nodig is, ik weer op haar terug kan vallen.[/QUOTE]
Ik heb mensen in mijn omgeving die mee willen gaan. Alleen heb ik dat steeds geweigerd. Daarover ruzie gehad met mijn partner. Die stond erop bij de gesprekken aanwezig te zijn, maar ik wou dat niet (compromis: partner in de wachtkamer). Het zal wel ontkenning zijn. Ik wou van het medisch traject niet iets zwaars van maken. Ik ging (ga?) ervan uit dat het traject snel voorbij zou zijn; en dat het niet zo serieus zou zijn. Inmiddels zijn we 10 maanden verder dus je mag zeggen dat ik het verkeerd heb ingeschat. :moe:
-
D-Cheryl
-
Fern