Heel erg herkenbaar dit verhaal!
Mijn gevoel is bijna de gehele tijd somber/negatief.
Plotseling emotioneel, soms met tranen...
Mensen wantrouwen...
Enorm grove, kwetsende opmerkingen naar anderen toe...
Nadenken en piekeren over NIETS:???:
Over het algemeen heb ik het idee dat mijn eigen persoonlijkheid verdwijnt...en ook de controle daarop...
Ik ben in november naar het revalidatie centrum gegaan voor mijn benen maar daar hoort tegenwoordig ook geestelijke bijstand bij en na wat psychologische tests inzake mijn gedrag/gevoelens kreeg de psycholoog fronsende wenkbrauwen...:???:
Ik hoop dat ik gewoon weer normaal word:moe:
gedragsverandering?
-
Charlottelove
Niet de bedoeling om een (oud topic) omhoog te gooien maar ik zocht op kort lontje en kwam wat herkenbare dingen tegen.
Ik ben van nature een vrolijk iemand maar de laatste jaren gaat het allemaal niet meer zo vanzelf helaas.
Ik kan om de kleinste dingen me zo ontzettend druk maken! Soms ben ik bang van mijn eigen uitbarstingen. Wanneer iemand mij op het zebrapad bijna aanrijd zou ik die persoon echt letterlijk uit de auto kunnen trekken (ben alleen gelukkig niet snel genoeg)
Ik verwijt het vooral aan de oneindige vermoeidheid maar soms denk ik ook weleens dat het aan mijn omgeving ligt.
Wanneer ik een week in het ziekenhuis lig voor een kuur dan ben ik de zieke maar zodra ik weer thuis ben dan moet alles weer doorgaan zoals het ervoor ging...terwijl zoals vele wel weten een prednisonkuur een flinke aanslag op je lijf kan zijn.
Normaal praat ik niet veel over wat ik mankeer ik probeer zo goed mogelijk te functioneren zonder veel te zeiken over mijn klachten maar soms voel ik me er echt heel erg alleen in staan.
Wil er niet met de revalidatie arts over praten want dan kan ik straks ook nog naar een praatgroepje ofzo waar ik dus al helemaal niet op zit te wachten.
Voor mijn gevoel zit ik in een totaal ander lichaam maarja hoe leg je zoiets uit?
Ik merk nu dat ik al weer boos aan het worden ben gewoon om alles en niks. Kan iemand mij vertellen of dit iets te maken heeft met de leasies (vermoeidheid beschadigingen) of heeft het meer te maken met de onzekerheid ?
Ik ben van nature een vrolijk iemand maar de laatste jaren gaat het allemaal niet meer zo vanzelf helaas.
Ik kan om de kleinste dingen me zo ontzettend druk maken! Soms ben ik bang van mijn eigen uitbarstingen. Wanneer iemand mij op het zebrapad bijna aanrijd zou ik die persoon echt letterlijk uit de auto kunnen trekken (ben alleen gelukkig niet snel genoeg)
Ik verwijt het vooral aan de oneindige vermoeidheid maar soms denk ik ook weleens dat het aan mijn omgeving ligt.
Wanneer ik een week in het ziekenhuis lig voor een kuur dan ben ik de zieke maar zodra ik weer thuis ben dan moet alles weer doorgaan zoals het ervoor ging...terwijl zoals vele wel weten een prednisonkuur een flinke aanslag op je lijf kan zijn.
Normaal praat ik niet veel over wat ik mankeer ik probeer zo goed mogelijk te functioneren zonder veel te zeiken over mijn klachten maar soms voel ik me er echt heel erg alleen in staan.
Wil er niet met de revalidatie arts over praten want dan kan ik straks ook nog naar een praatgroepje ofzo waar ik dus al helemaal niet op zit te wachten.
Voor mijn gevoel zit ik in een totaal ander lichaam maarja hoe leg je zoiets uit?
Ik merk nu dat ik al weer boos aan het worden ben gewoon om alles en niks. Kan iemand mij vertellen of dit iets te maken heeft met de leasies (vermoeidheid beschadigingen) of heeft het meer te maken met de onzekerheid ?
-
Ellen Hamming
Gedragsverandering
Gedragsverandering
Nee, boosheid is normaal ! Ik heb het ook vaak. De hele zooi omtrent MS is toch soms ook super frustrerend ?? Soms wordt je niet begrepen. Dan wordt gezegt:Je kan nog zoveel. !! Maar ook zoveel niet !! Waarom mag je dat niet gewoon zeggen?/Iedereen klaagt.Maar als je ziek bent,moet je nog blij zijn met wat je kan. M"n rug op !! Dat mag iemand alleen zeggen ,die echt veel minder kan dan ik,.Maar over het algemeen ben ik wel positief,hoor!! hahahaha;););););)
Nee, boosheid is normaal ! Ik heb het ook vaak. De hele zooi omtrent MS is toch soms ook super frustrerend ?? Soms wordt je niet begrepen. Dan wordt gezegt:Je kan nog zoveel. !! Maar ook zoveel niet !! Waarom mag je dat niet gewoon zeggen?/Iedereen klaagt.Maar als je ziek bent,moet je nog blij zijn met wat je kan. M"n rug op !! Dat mag iemand alleen zeggen ,die echt veel minder kan dan ik,.Maar over het algemeen ben ik wel positief,hoor!! hahahaha;););););)
-
Knillis
Ik vermoed dat het niet direct veroorzaakt wordt door gedragsverandering maar dat het komt uit een stuk onmacht.
Onmacht over wat er allemaal over je heen is gekomen, onmacht om het in de steek gelaten worden door je lichaam, je omgeving en verdriet om het ziek te zijn.
Ook het feit dat je plots geconfronteerd wordt met een heel onzekere toekomst kan erg meespelen.
Mijn advies zou zijn om toch in gesprek te gaan met een revalidatie arts. Omdat je zit met het gevoel in de steek te worden gelaten door je lichaam maar ook met enorme vermoeidheid is het misschien zinvol een revalidatie periode te volgen.
Een multidisciplinair team zal dan samen met jou kijken wat er allemaal nodig is om je zo goed mogelijk te laten functioneren in het dagelijks leven in de nabije toekomst.
Ik geloof dat Hanna momenteel nog bezig is met een dergelijke revalidatie periode. Zij kan/wil je misschien meer vertellen over haar ervaringen.
Je zou er een privé berichtje aan kunnen wagen?
Sterkte met de lastige periode die je momenteel doormaakt maar ga wel hulp zoeken.
Onmacht over wat er allemaal over je heen is gekomen, onmacht om het in de steek gelaten worden door je lichaam, je omgeving en verdriet om het ziek te zijn.
Ook het feit dat je plots geconfronteerd wordt met een heel onzekere toekomst kan erg meespelen.
Mijn advies zou zijn om toch in gesprek te gaan met een revalidatie arts. Omdat je zit met het gevoel in de steek te worden gelaten door je lichaam maar ook met enorme vermoeidheid is het misschien zinvol een revalidatie periode te volgen.
Een multidisciplinair team zal dan samen met jou kijken wat er allemaal nodig is om je zo goed mogelijk te laten functioneren in het dagelijks leven in de nabije toekomst.
Ik geloof dat Hanna momenteel nog bezig is met een dergelijke revalidatie periode. Zij kan/wil je misschien meer vertellen over haar ervaringen.
Je zou er een privé berichtje aan kunnen wagen?
Sterkte met de lastige periode die je momenteel doormaakt maar ga wel hulp zoeken.
-
Hanna71
Ik ben met de afronding van het revalidatietraject bezig. Ik ging er in eerste instantie heen om te leren om te gaan met mijn beperkte energie. Verer had ik het niet nodig ;-)
Ik ben daar heel goed begeleid bij de verwerking van de diagnose. Ik dacht dat ik het al verwerkt had, maar dat bleek niet zo te zijn. Verer is er aan een heleboel dingen gewerkt. Leren ontspannen, leren grenzen te zien en niet over grenzen heen te gaan. Leren mijn karakter eigenschappen die me veel energie kosten aan te pakken, zodat ik energie overhoud.
Mij is geen praatgroepje aangeboden. Eigenlijk was al mijn therapie individueel. Halverwege het traject heb ik wel deelgenomen aan een PMT groep. Ik wist niet wat ik er van moest denken, maar ben het maar gewoon aangegaan. Deels vond ik het niks, maar ik moet toch zeggen dat ik er ook best wat aan heb gehad.
Sowieso ben ik alles wat me aangeboden werd gewoon aangegaan. Ik wil pas zeggen dat het wel of niet wat voor me is, als ik het geprobeerd heb. Ik heb ook alle vrijheid gekregen om met therapieën te stoppen.
Het is gewoon heel fijn dat iedeeen daar snapt/weet wat je doormaakt en achter je staat. Iedereen handelt daar in jouw belang. Ik heb er ook best vaak uitleg gehad over zaken, wat ik later kon gebruiken om aan mijn omgeving duidelijk te maken wat er momenteel speelt.
Je zou het gewoon kunnen proberen. Als het niks voor je is, kun je altijd stoppen.
Het programma wordt om jou samengesteld. Als je ergens niks aan hebt, dan krijg je dat niet. Op maat gemaakt dus.
Maar misschien zou het ook helpen als je gewoon eens in gesprek gaat met een maatschappelijk werker of psycholoog. Dat kan al een heleboel opleveren.
Succes ermee.
Verstuurd vanaf mijn SM-T535 met Tapatalk
Ik ben daar heel goed begeleid bij de verwerking van de diagnose. Ik dacht dat ik het al verwerkt had, maar dat bleek niet zo te zijn. Verer is er aan een heleboel dingen gewerkt. Leren ontspannen, leren grenzen te zien en niet over grenzen heen te gaan. Leren mijn karakter eigenschappen die me veel energie kosten aan te pakken, zodat ik energie overhoud.
Mij is geen praatgroepje aangeboden. Eigenlijk was al mijn therapie individueel. Halverwege het traject heb ik wel deelgenomen aan een PMT groep. Ik wist niet wat ik er van moest denken, maar ben het maar gewoon aangegaan. Deels vond ik het niks, maar ik moet toch zeggen dat ik er ook best wat aan heb gehad.
Sowieso ben ik alles wat me aangeboden werd gewoon aangegaan. Ik wil pas zeggen dat het wel of niet wat voor me is, als ik het geprobeerd heb. Ik heb ook alle vrijheid gekregen om met therapieën te stoppen.
Het is gewoon heel fijn dat iedeeen daar snapt/weet wat je doormaakt en achter je staat. Iedereen handelt daar in jouw belang. Ik heb er ook best vaak uitleg gehad over zaken, wat ik later kon gebruiken om aan mijn omgeving duidelijk te maken wat er momenteel speelt.
Je zou het gewoon kunnen proberen. Als het niks voor je is, kun je altijd stoppen.
Het programma wordt om jou samengesteld. Als je ergens niks aan hebt, dan krijg je dat niet. Op maat gemaakt dus.
Maar misschien zou het ook helpen als je gewoon eens in gesprek gaat met een maatschappelijk werker of psycholoog. Dat kan al een heleboel opleveren.
Succes ermee.
Verstuurd vanaf mijn SM-T535 met Tapatalk
-
Charlottelove
Dank jullie wel voor de fijne reacties.
Misschien is het wel zo dat ik idd een keer met de neus op de feiten moet worden gedrukt en dat ik het gewoon niet allemaal alleen kan en daar gewoon hulp bij nodig heb.
Vind het erg moeilijk om dingen uit handen te geven en ben ook niet een hulpvrager zeg maar.. dat maakt het denk ik voor mij op moment zo moeilijk.
Ik weet dat ik zo ook niet verder kan gaan...de vermoeidheid put me uit maar vooral het blijven doorgaan zonder grenzen voor mezelf en andere te stellen...Misschien dat hier nog wat winst te behalen valt.
Ook dit zal ik met mijn msv gaan overleggen ik denk dat jullie mij wel hebben overtuigd om hulp te zoeken.
Liefs
Misschien is het wel zo dat ik idd een keer met de neus op de feiten moet worden gedrukt en dat ik het gewoon niet allemaal alleen kan en daar gewoon hulp bij nodig heb.
Vind het erg moeilijk om dingen uit handen te geven en ben ook niet een hulpvrager zeg maar.. dat maakt het denk ik voor mij op moment zo moeilijk.
Ik weet dat ik zo ook niet verder kan gaan...de vermoeidheid put me uit maar vooral het blijven doorgaan zonder grenzen voor mezelf en andere te stellen...Misschien dat hier nog wat winst te behalen valt.
Ook dit zal ik met mijn msv gaan overleggen ik denk dat jullie mij wel hebben overtuigd om hulp te zoeken.
Liefs
-
Knillis
[QUOTE=Charlottelove;1031089]
Vind het erg moeilijk om dingen uit handen te geven en ben ook niet een hulpvrager zeg maar.. dat maakt het denk ik voor mij op moment zo moeilijk.
[/QUOTE]
Welkom bij de club ;)
Ik denk dat een groot deel van de mensen met MS hier "last" van heeft. Er is al zo vaak gekscherend tegen me gezegd (door zorgverleners) dat MS'sers erg lastige "patiënten" zijn.
Daarmee wordt dan bedoeld dat men tè lang zelf doormoddert en pas erg laat hulp zoekt en accepteert.
Ga het gewoon proberen, als het niet bevalt stop je er mee. Jij bent de baas!
Mijn eigen ervaring is dat ik tot nu toe met alle hulp en ondersteuning die ik uiteindelijk heb "toegelaten" erg blij ben. Ik had het alleen véél en veel eerder moeten doen :o
Iedere te nemen hobbel blijft steeds weer erg lastig maar nadat de hobbel genomen is merk je vaak al gauw dat het je veel voordeel geeft.
Zet hem op! :goed::goed:
Vind het erg moeilijk om dingen uit handen te geven en ben ook niet een hulpvrager zeg maar.. dat maakt het denk ik voor mij op moment zo moeilijk.
[/QUOTE]
Welkom bij de club ;)
Ik denk dat een groot deel van de mensen met MS hier "last" van heeft. Er is al zo vaak gekscherend tegen me gezegd (door zorgverleners) dat MS'sers erg lastige "patiënten" zijn.
Daarmee wordt dan bedoeld dat men tè lang zelf doormoddert en pas erg laat hulp zoekt en accepteert.
Ga het gewoon proberen, als het niet bevalt stop je er mee. Jij bent de baas!
Mijn eigen ervaring is dat ik tot nu toe met alle hulp en ondersteuning die ik uiteindelijk heb "toegelaten" erg blij ben. Ik had het alleen véél en veel eerder moeten doen :o
Iedere te nemen hobbel blijft steeds weer erg lastig maar nadat de hobbel genomen is merk je vaak al gauw dat het je veel voordeel geeft.
Zet hem op! :goed::goed:
-
Yarrah
Ik weet, ik ken namelijk iemand met MS. Dat karakterverandering zwaar is voor de omgeving (zeker als je een gezin hebt). Van je omgeving kun je niet verwachten dat ze het kunnen schuiven op MS. Mocht iemand je erop wijzen dat je veranderd je daar ook zo snel mogelijk op gaat reageren. Want ik heb gezien dat deze persoon vrienden en familie is kwijt geraakt.
-
belladonna
je karakter veranderd niet door de ms, maar door de vele gebeurtenissen en vanzelfsprekend de gevoelens/gedachten die daar op volgen.
De gebeurtenissen heb heb je grotendeels niet in de hand , maar je gedachten en gevoelens kun je sturen.
Je kan wel van tevoren vaak bedenken dat iets kan gebeuren en daar dus ook over nadenken hoe jij hier op in wilt spelen.
b.v. je gaat naar een verjaardag en daar zit iemand die je het gevoel geeft een stakker te zijn .
door van tevoren te bedenken , ik wil niet dat hij/zij mij dit gevoel geeft
hoe kan ik dit voorkomen?
Tactisch ergens anders plaats nemen , komt diegene toch bij jou zitten met een smile zeggen dat je nodig naar het toilet moet en weer ergens anders plaats nemen.
Of het gesprek steeds naar de ander verplaatsen , hoe gaat het met jou? naar omstandigheden best aardig en hoe gaat het met jou , heb je nog .,... en maar door vragen.
neem zelf de regie in handen ! wedden dat je fijner naar huis gaat.
Ach zit je nu in een rolstoel?
ja hoor, ik zit hier prinsheerlijk, laat me lekker rondrijden met een smile.
Gedachten beïnvloeden je gevoelens en visa versa.
Jij bepaald of dit door slaat naar de negatieve of positieve kant.
wat helpend is , door te bedenken hoe jij een geliefde op zou willen beuren als die in jouw situatie zou zitten.
uiteraard helpt die verlammende vermoeidheid ook niet.
hier kun je absoluut zelf actief mee aan de slag.
door de vermoeidheid te negeren help je jezelf niet de weg omhoog te vinden.
Wat zijn je energie lekken? activiteiten / mensen / taken.
kun jij hier echt iets in veranderen of niet?
heb jij de energie rekening niet voor over , heel simpel kap ermee.
je hebt 1 leven , die moet je zo goed mogelijk invullen.
Succes meid, een ms gespecialiseerde psycholoog kost je niets en is echt DE manier om jezelf terug te vinden.
De gebeurtenissen heb heb je grotendeels niet in de hand , maar je gedachten en gevoelens kun je sturen.
Je kan wel van tevoren vaak bedenken dat iets kan gebeuren en daar dus ook over nadenken hoe jij hier op in wilt spelen.
b.v. je gaat naar een verjaardag en daar zit iemand die je het gevoel geeft een stakker te zijn .
door van tevoren te bedenken , ik wil niet dat hij/zij mij dit gevoel geeft
hoe kan ik dit voorkomen?
Tactisch ergens anders plaats nemen , komt diegene toch bij jou zitten met een smile zeggen dat je nodig naar het toilet moet en weer ergens anders plaats nemen.
Of het gesprek steeds naar de ander verplaatsen , hoe gaat het met jou? naar omstandigheden best aardig en hoe gaat het met jou , heb je nog .,... en maar door vragen.
neem zelf de regie in handen ! wedden dat je fijner naar huis gaat.
Ach zit je nu in een rolstoel?
ja hoor, ik zit hier prinsheerlijk, laat me lekker rondrijden met een smile.
Gedachten beïnvloeden je gevoelens en visa versa.
Jij bepaald of dit door slaat naar de negatieve of positieve kant.
wat helpend is , door te bedenken hoe jij een geliefde op zou willen beuren als die in jouw situatie zou zitten.
uiteraard helpt die verlammende vermoeidheid ook niet.
hier kun je absoluut zelf actief mee aan de slag.
door de vermoeidheid te negeren help je jezelf niet de weg omhoog te vinden.
Wat zijn je energie lekken? activiteiten / mensen / taken.
kun jij hier echt iets in veranderen of niet?
heb jij de energie rekening niet voor over , heel simpel kap ermee.
je hebt 1 leven , die moet je zo goed mogelijk invullen.
Succes meid, een ms gespecialiseerde psycholoog kost je niets en is echt DE manier om jezelf terug te vinden.