Bah.. :(
Bah.. :(
Ha,
ik ben nieuw hier. Ik heb vorige week de diagnose MS gekregen. Als ik het zo opschrijf, kan ik nog steeds niet geloven dat het om mij gaat. Dat het mijn scans zijn die ik bij de neuroloog te zien kreeg. Dat het om iemand anders gaat en niet om mij.
Ik ben 28, heb een hele fijne baan en een hele fijne vriendenkring en familie. Momenteel gaat het gewoon dik prut met me, om het maar zeer licht uit te drukken. Zoals ik bij vele berichten lees; woede, angst, onzekerheid, verdriet, ongeloof, enz. alles gaat door me heen. Niemand weet van te voren hoe je met zoiets om moet gaan en ik weet het ook echt niet. Ik huil de hele dag, ook al krijg ik constant lieve berichtjes en telefoontjes.
Ik ben bang voor de toekomst, ik wil niet in een rolstoel. Van het idee alleen al word ik gek. Hoe moet dat dan? hoe gaat het dan met wonen? werken? ik heb een tijdbom in mn lijf, zo voelt het, die elk moment af kan gaan, waardoor mijn lijf gek gaat doen, ik aanvallen krijg. Ik heb iets in me, wat mijn lijf en mn leven kapot gaat maken. Niet alleen op motorisch vlak, maar ook cognitief. ik haat mijn lijf
Het klinkt heel erg negatief, dat realiseer ik me, maar ik word helemaal gek van die gedachtes. het maakt me ontzettend bang en verdrietig. het komt in vlagen van besef, de paniek overvalt me en dan kan het leven even niet zwarter voelen.
ook al heb ik een enorm lief en goed sociaal netwerk, dit moet je alleen doen, en ik ben zo bang dat ik het niet aan kan. ik ben een enorme doemdenker, wat ook niet meehelpt, maar wil me al gaan voorbereiden op het ergste scenario; in een rolstoel komen. zoiets kan je gewoon niet bevatten :(
ik vind het van mezelf ook erg dat ik al denk dat geen enkele man me zou willen, want waarom je zou kiezen voor iemand die 'ziek' is? waarvan je weet dat de kans bestaat dat er veel zorg en aanpassingen nodig gaan zijn? bah..
sorry voor alle negativiteit in dit berichtje. ik hoop ook echt dat dit een proces is, waardoor ik over een tijdje anders kan denken. ik vond het in ieder geval fijn om het op dit forum te delen , in de hoop dat ik kracht kan putten uit jullie reacties.
ik ben nieuw hier. Ik heb vorige week de diagnose MS gekregen. Als ik het zo opschrijf, kan ik nog steeds niet geloven dat het om mij gaat. Dat het mijn scans zijn die ik bij de neuroloog te zien kreeg. Dat het om iemand anders gaat en niet om mij.
Ik ben 28, heb een hele fijne baan en een hele fijne vriendenkring en familie. Momenteel gaat het gewoon dik prut met me, om het maar zeer licht uit te drukken. Zoals ik bij vele berichten lees; woede, angst, onzekerheid, verdriet, ongeloof, enz. alles gaat door me heen. Niemand weet van te voren hoe je met zoiets om moet gaan en ik weet het ook echt niet. Ik huil de hele dag, ook al krijg ik constant lieve berichtjes en telefoontjes.
Ik ben bang voor de toekomst, ik wil niet in een rolstoel. Van het idee alleen al word ik gek. Hoe moet dat dan? hoe gaat het dan met wonen? werken? ik heb een tijdbom in mn lijf, zo voelt het, die elk moment af kan gaan, waardoor mijn lijf gek gaat doen, ik aanvallen krijg. Ik heb iets in me, wat mijn lijf en mn leven kapot gaat maken. Niet alleen op motorisch vlak, maar ook cognitief. ik haat mijn lijf
Het klinkt heel erg negatief, dat realiseer ik me, maar ik word helemaal gek van die gedachtes. het maakt me ontzettend bang en verdrietig. het komt in vlagen van besef, de paniek overvalt me en dan kan het leven even niet zwarter voelen.
ook al heb ik een enorm lief en goed sociaal netwerk, dit moet je alleen doen, en ik ben zo bang dat ik het niet aan kan. ik ben een enorme doemdenker, wat ook niet meehelpt, maar wil me al gaan voorbereiden op het ergste scenario; in een rolstoel komen. zoiets kan je gewoon niet bevatten :(
ik vind het van mezelf ook erg dat ik al denk dat geen enkele man me zou willen, want waarom je zou kiezen voor iemand die 'ziek' is? waarvan je weet dat de kans bestaat dat er veel zorg en aanpassingen nodig gaan zijn? bah..
sorry voor alle negativiteit in dit berichtje. ik hoop ook echt dat dit een proces is, waardoor ik over een tijdje anders kan denken. ik vond het in ieder geval fijn om het op dit forum te delen , in de hoop dat ik kracht kan putten uit jullie reacties.
Rekening houden met het ergste scenario doet iedereen wel denk ik , pas als alles wat bezonken is : kun je relativeren .
Ik weet niet wat jouw klachten zijn ?
Maar na mijn eerste aanval , liet ik het allemaal maar over me komen & als je dan weer ietwat verbetert : gaat ook die rolstoel weer verder uit zicht ( bij wijze van spreken / ik heb dan RR MS )
Uitgaan van het ergste , geeft ook weer extra stress & dat moet je juist vermijden . (maar eerst moet het even bezinken )
Ik weet niet wat jouw klachten zijn ?
Maar na mijn eerste aanval , liet ik het allemaal maar over me komen & als je dan weer ietwat verbetert : gaat ook die rolstoel weer verder uit zicht ( bij wijze van spreken / ik heb dan RR MS )
Uitgaan van het ergste , geeft ook weer extra stress & dat moet je juist vermijden . (maar eerst moet het even bezinken )
Junior
Junior
Hoi,
Niet zo gek hoor,dat je zo reageert !! Dit hebben veel zo doorlopen en ik zeker en ik doe het nog af en toe.Maar mijn diagnose is 23 jaar geleden gesteld en ik loop er nog steeds.Wel minder goed dan toen.Ik werk nog steeds 24 uur in een drukke apotheek en rijd nog paard.Dus het hoeft niet zo'n vaart te lopen,hoor!! Ik wens je veel sterkte Liefs Ellen
Hoi,
Niet zo gek hoor,dat je zo reageert !! Dit hebben veel zo doorlopen en ik zeker en ik doe het nog af en toe.Maar mijn diagnose is 23 jaar geleden gesteld en ik loop er nog steeds.Wel minder goed dan toen.Ik werk nog steeds 24 uur in een drukke apotheek en rijd nog paard.Dus het hoeft niet zo'n vaart te lopen,hoor!! Ik wens je veel sterkte Liefs Ellen
ik heb ook RR MS, maar ik heb zo'n angstgedachte dat het bij mij heel snel achteruit gaat.
Ik had een tijdje terug last van mijn linkerbeen (zwaar gevoel). Is weer weg getrokken. nu heb ik af en toe last van tintelingen in mijn linkerhand. soms ook ineens een warmtegevoel aan de linkerkant van mijn gezicht
maar ik ben nu hypersensitief voor mijn lijf; bij alles wat ik denk te voelen, raak ik al in paniek
Ik had een tijdje terug last van mijn linkerbeen (zwaar gevoel). Is weer weg getrokken. nu heb ik af en toe last van tintelingen in mijn linkerhand. soms ook ineens een warmtegevoel aan de linkerkant van mijn gezicht
maar ik ben nu hypersensitief voor mijn lijf; bij alles wat ik denk te voelen, raak ik al in paniek
Hoi m86,
ik denk niet dat ik je angst kan wegnemen. Die blijft vast nog wel even, het ís niet anders. Het enige wat je kunt doen is proberen die te delen als dat helpt, en afleiding zoeken als dát helpt.
En heel misschien helpt 't als je je realiseert dat weinig mensen mét een nare of minder nare ziekte voortdurend angstig en verdrietig zijn. Dus...waarom zou 't jou op den duur niet lukken op den duur om weer wat beter in je vel te gaan zitten?
Trouwens... ook ik ben zo'n RR-MS type met al ruim vóór de diagnose (14 jaar geleden) rare gevoelsproblemen in voeten, benen, gezicht en in m'n mond. Die ging slapen met tintelingen én het idee dat ik de volgende morgen vast niet meer zou kunnen opstaan, laat staan dat ik nog zou kunnen praten.
En die nu, vijftien jaar later, nog steeds een ns-wandeling loopt op een goeie dag :). En ook dat praten, dat houdt maar niet op :D.
Sterkte! Dit is echt een rottijd, dat weten we hier bijna allemaal :(
ik denk niet dat ik je angst kan wegnemen. Die blijft vast nog wel even, het ís niet anders. Het enige wat je kunt doen is proberen die te delen als dat helpt, en afleiding zoeken als dát helpt.
En heel misschien helpt 't als je je realiseert dat weinig mensen mét een nare of minder nare ziekte voortdurend angstig en verdrietig zijn. Dus...waarom zou 't jou op den duur niet lukken op den duur om weer wat beter in je vel te gaan zitten?
Trouwens... ook ik ben zo'n RR-MS type met al ruim vóór de diagnose (14 jaar geleden) rare gevoelsproblemen in voeten, benen, gezicht en in m'n mond. Die ging slapen met tintelingen én het idee dat ik de volgende morgen vast niet meer zou kunnen opstaan, laat staan dat ik nog zou kunnen praten.
En die nu, vijftien jaar later, nog steeds een ns-wandeling loopt op een goeie dag :). En ook dat praten, dat houdt maar niet op :D.
Sterkte! Dit is echt een rottijd, dat weten we hier bijna allemaal :(
[QUOTE=m86;981400]ik heb ook RR MS, maar ik heb zo'n angstgedachte dat het bij mij heel snel achteruit gaat.
Ik had een tijdje terug last van mijn linkerbeen (zwaar gevoel). Is weer weg getrokken. nu heb ik af en toe last van tintelingen in mijn linkerhand. soms ook ineens een warmtegevoel aan de linkerkant van mijn gezicht
maar ik ben nu hypersensitief voor mijn lijf; bij alles wat ik denk te voelen, raak ik al in paniek[/QUOTE]
Ontkom je niet aan dat je bij elke gevoelssensatie iets onrustig wordt /
had ik ook & ben er nu redelijk laconiek onder .
Behalve de keren , dat ik een redelijk complete uitval had(2 keer ) & ben toen voor een prednison kuur gegaan .
Ben nu al een poosje redelijk stabiel , maar heb inderdaad wisselende gevoelssensatie's ( sommige zijn tamelijk blijvend ) & de ene keer loop ik beter dan de andere keer .
Maar probeer stress te vermijden , vitamines ( D3&B12 ) op niveau te houden ,alsook die angstgedachte los te laten .
Ik had een tijdje terug last van mijn linkerbeen (zwaar gevoel). Is weer weg getrokken. nu heb ik af en toe last van tintelingen in mijn linkerhand. soms ook ineens een warmtegevoel aan de linkerkant van mijn gezicht
maar ik ben nu hypersensitief voor mijn lijf; bij alles wat ik denk te voelen, raak ik al in paniek[/QUOTE]
Ontkom je niet aan dat je bij elke gevoelssensatie iets onrustig wordt /
had ik ook & ben er nu redelijk laconiek onder .
Behalve de keren , dat ik een redelijk complete uitval had(2 keer ) & ben toen voor een prednison kuur gegaan .
Ben nu al een poosje redelijk stabiel , maar heb inderdaad wisselende gevoelssensatie's ( sommige zijn tamelijk blijvend ) & de ene keer loop ik beter dan de andere keer .
Maar probeer stress te vermijden , vitamines ( D3&B12 ) op niveau te houden ,alsook die angstgedachte los te laten .
hoihoi
je weet natuurlijk al dat lang niet iedereen met MS in een rolstoel komt.
en een man... nou die blijven heus niet massaal weg omdat jij MS hebt hoor
ik snap heel goed dat je hartstikke bang bent, was ik ook, en dat is niks om je voor te schamen dat is gewoon logisch.
niemand kan in de toekomst kijken en in onze gedachten zijn dingen altijd veel erger dan ze achteraf blijken te zijn.
als je merkt dat iets achteruitgaat, schrik je en dat heeft tijd nodig, om te herstellen of aan te wennen.
Dit is mijn 15de of 16de jaar met MS, of de diagnose in elk geval, en sta er inmiddels veel nuchterder in dan in het begin.
Ik ben ervan overtuigd dat stress en over je grenzen gaan heel slecht is voor MS, vermijden dus!
En rust werkt in mijn geval vaak goed.
Ook regelmaat, op dezelfde tijd proberen op te staan en op dezelfde tijd naar bed. Het zal wel niet zo hip zijn maar voor mij scheelt het echt.
je leven stopt niet als je MS hebt maar je wordt er wel vindingrijker van.
Laat de diagnose eerst maar eens rustig bezinken zonder jezelf gek te maken met allerlei doemscenario's en probeer te relativeren en jezelf een halt toe te roepen als je gedachten op hol slaan.
Succes ermee en sterkte :)
je weet natuurlijk al dat lang niet iedereen met MS in een rolstoel komt.
en een man... nou die blijven heus niet massaal weg omdat jij MS hebt hoor
ik snap heel goed dat je hartstikke bang bent, was ik ook, en dat is niks om je voor te schamen dat is gewoon logisch.
niemand kan in de toekomst kijken en in onze gedachten zijn dingen altijd veel erger dan ze achteraf blijken te zijn.
als je merkt dat iets achteruitgaat, schrik je en dat heeft tijd nodig, om te herstellen of aan te wennen.
Dit is mijn 15de of 16de jaar met MS, of de diagnose in elk geval, en sta er inmiddels veel nuchterder in dan in het begin.
Ik ben ervan overtuigd dat stress en over je grenzen gaan heel slecht is voor MS, vermijden dus!
En rust werkt in mijn geval vaak goed.
Ook regelmaat, op dezelfde tijd proberen op te staan en op dezelfde tijd naar bed. Het zal wel niet zo hip zijn maar voor mij scheelt het echt.
je leven stopt niet als je MS hebt maar je wordt er wel vindingrijker van.
Laat de diagnose eerst maar eens rustig bezinken zonder jezelf gek te maken met allerlei doemscenario's en probeer te relativeren en jezelf een halt toe te roepen als je gedachten op hol slaan.
Succes ermee en sterkte :)
[QUOTE=m86;981395]
Ik ben bang voor de toekomst, ik wil niet in een rolstoel. Van het idee alleen al word ik gek. Hoe moet dat dan? hoe gaat het dan met wonen? werken? ik heb een tijdbom in mn lijf, zo voelt het, die elk moment af kan gaan, waardoor mijn lijf gek gaat doen, ik aanvallen krijg. Ik heb iets in me, wat mijn lijf en mn leven kapot gaat maken. Niet alleen op motorisch vlak, maar ook cognitief. ik haat mijn lijf
Het klinkt heel erg negatief, dat realiseer ik me, maar ik word helemaal gek van die gedachtes. het maakt me ontzettend bang en verdrietig. het komt in vlagen van besef, de paniek overvalt me en dan kan het leven even niet zwarter voelen.
.[/QUOTE]
Alles op z'n tijd. Niet te ver vooruit denken, heeft totaal geen zin. Het loopt toch altijd anders dan je denkt. Maar ik snap je gevoelens wel hoor, die heeft iedereen volgens mij als hij/zij de diagnose krijgt. En niet je lijf haten, kan er ook niets aan doen zolang we niet weten waarom iemand MS krijgt.
Laat het eerst even bezinken, leef je leven, blijf je ding doen die je altijd deed (werk/hobby's en uitgaan etc.) en je komt er vanzelf achter wat wel/niet kan.
Heel veel sterkte met de verwerking
Ik ben bang voor de toekomst, ik wil niet in een rolstoel. Van het idee alleen al word ik gek. Hoe moet dat dan? hoe gaat het dan met wonen? werken? ik heb een tijdbom in mn lijf, zo voelt het, die elk moment af kan gaan, waardoor mijn lijf gek gaat doen, ik aanvallen krijg. Ik heb iets in me, wat mijn lijf en mn leven kapot gaat maken. Niet alleen op motorisch vlak, maar ook cognitief. ik haat mijn lijf
Het klinkt heel erg negatief, dat realiseer ik me, maar ik word helemaal gek van die gedachtes. het maakt me ontzettend bang en verdrietig. het komt in vlagen van besef, de paniek overvalt me en dan kan het leven even niet zwarter voelen.
.[/QUOTE]
Alles op z'n tijd. Niet te ver vooruit denken, heeft totaal geen zin. Het loopt toch altijd anders dan je denkt. Maar ik snap je gevoelens wel hoor, die heeft iedereen volgens mij als hij/zij de diagnose krijgt. En niet je lijf haten, kan er ook niets aan doen zolang we niet weten waarom iemand MS krijgt.
Laat het eerst even bezinken, leef je leven, blijf je ding doen die je altijd deed (werk/hobby's en uitgaan etc.) en je komt er vanzelf achter wat wel/niet kan.
Heel veel sterkte met de verwerking
Hallo, welkom. Het is een rouw proces waar je in zit. Met MS moet je leren leven. Het is niet gezegd dat je in een rolstoel komt te zitten , er zijn er hier genoeg hier, die daar niet in zitten.
Blijf goed voor je zelf zorgen, houdt idd wat Kobus zei je vitaminen B12 en D3 goed in de gaten, dat kan al een stuk schelen.
Heel veel sterkte en lucht je hart wanneer je het nodig hebt;)
Blijf goed voor je zelf zorgen, houdt idd wat Kobus zei je vitaminen B12 en D3 goed in de gaten, dat kan al een stuk schelen.
Heel veel sterkte en lucht je hart wanneer je het nodig hebt;)