Ik herken je verhaal heel erg D-cheryl,
Nu mijn revalidatietraject is afgelopen, val ik weer in mijn valkuil en draaf ik maar door (minder dan ik daarvoor deed, maar toch).
Ik merkte daardoor ook dat het opbouwen van mijn werk niet goed ging. Ik ben toen even heel streng tegen mezelf geweest, en heb mezelf weer een verplicht rustuurtje opgedragen. En verrek, dat werkt!
Het opbouwen op het werk gaat nu goed en dat is een supergoed gevoel! Ik weet nu dat ik na 4 uur werken echt een uur op de bank moet gaan zitten/liggen/hangen. Ik hoef niet te slapen, maar pak gewoon even een rustmoment. Daarna ben ik weer voldoende bijgetankt om nog wat te doen.
In mijn werk merk ik dat het soms lastig is de rust te pakken. Op de dagen dat ik op kantoor zit, ga ik maar door. Er zit geen programma in de dag, dus ik doe wat er op dat moment te doen is. Na 4 uur ben ik hartstikke moe en besef ik me (altijd achteraf) dat ik vergeten ben pauze te houden. Ook als ik mijn alarm zet om mezelf te waarschuwen, wil ik nog net even dat ene taakje afmaken, waarna ik alweer vergeet die pauze te pakken. En daar heb ik dan achteraf last van.
Op de dagen dat ik in de zorg werk, heb ik daar minder last van. Er is een vast dagprogramma en daar zit ook een pauze voor mij ingepland. Ik weet dus precies op welk moment ik pauze ga houden en dat kost me dan ook geen moeite. En ook hier merk ik dat dat goed werkt.
Kortom: Het heeft allemaal met planning te maken. Het structureel inplannen van een rustmoment is voor mij het gouden ei.
Helaas heb ik daar meerdere malen mijn hoofd in gestoten, maar gelukkig heb ik daardoor ook gemerkt hoe belangrijk het is daar wel goed mee om te gaan. Dat maakt of breekt het goede opbouwen in mijn werk. Doordat ik op tijd mijn rustmomenten pak, kan ik mijn werk beter aan. En dat dat goed gaat geeft ook weer zo'n goed gevoel!
Ik hoop voor je dat het jou ook lukt een goede balans te krijgen. Er stond een tijdje geleden een artikel op MSweb waarin stond dat het aangetoond is dat je meer bereikt als je tussendoor rust pakt, dan wanneer je alles in één keer achter elkaar doet. En hoewel dat op korte termijn voor mij niet geldt ( ik kan een hele tijd doorgaan, en de knop omzetten), merk ik dat dat op de lange termijn absoluut waar is.
Sterkte er mee!
MS-vermoeidheid
-
Hanna71
Oh ja,
Ik pak dat rustmoment dus ook gewoon als ik niet moe ben. Gewoon verplicht.
Ik maak er dan een moment van waar ik zelf van geniet.
Lekker op de bank met een hapje en een drankje en een goed boek, of een spelletje op de tablet. Ik geniet inmiddels van dat moment, waardoor het ook niet meer zoveel moeite kost om het in te plannen.
En qua overprikkeling, tenminste als je het over geluidsprikkels enzo hebt: Nu ik meer balans heb ik mijn programma kan ik die prikkels veel beter aan. Op dagen dat ik dat minder kan, weet ik ook waar het door komt.
Ik pak dat rustmoment dus ook gewoon als ik niet moe ben. Gewoon verplicht.
Ik maak er dan een moment van waar ik zelf van geniet.
Lekker op de bank met een hapje en een drankje en een goed boek, of een spelletje op de tablet. Ik geniet inmiddels van dat moment, waardoor het ook niet meer zoveel moeite kost om het in te plannen.
En qua overprikkeling, tenminste als je het over geluidsprikkels enzo hebt: Nu ik meer balans heb ik mijn programma kan ik die prikkels veel beter aan. Op dagen dat ik dat minder kan, weet ik ook waar het door komt.
-
D-Cheryl
Mijn werk is 7-8 uur zonder pauze: Ik werk in de zorg op de woongroep of kom op afspraak bij mensen thuis. Vooral dat laatste is erg intensief.
Ik vraag me dan ook al een tijdje af of ik het werk nog wel aankan, maar wil dus eerst eens kijken hoe ver ik met de ergo komen kan. Kantoorwerk ervaar ik als minder intens, dat kan ik wel goed aan.
Met overprikkeling bedoel ik inderdaad zulke prikkels als licht en geluid, maar ook mijn eigen gedachten en gevoelens spelen daar een rol in. Informatieverwerking...
Ik vraag me dan ook al een tijdje af of ik het werk nog wel aankan, maar wil dus eerst eens kijken hoe ver ik met de ergo komen kan. Kantoorwerk ervaar ik als minder intens, dat kan ik wel goed aan.
Met overprikkeling bedoel ik inderdaad zulke prikkels als licht en geluid, maar ook mijn eigen gedachten en gevoelens spelen daar een rol in. Informatieverwerking...
-
Hanna71
Ik werk ook in de zorg en besef me nu meer dan ooit hoe zwaar ons werk is. Ook merk ik dat de dag dat ik op kantoor werk (op therapeutische basis) ik mijn werk veel beter aan kan. Dan lukt het me ook wel zonder pauze en hoef ik niet 10 dingen tegelijk te doen.
Het werken op de woongroep (ik op dagbesteding) vraagt zo veel van je! Zeker qua prikkels. Maar ook de ogen en oren die je overal moet hebben. Inspelen op situaties, escalaties voorkomen, etc. Het vraagt hele veel van je.
Ik heb me ook een tijd afgevraagd of ik dit nog wel kan / moet doen. Maar ik heb me voorgenomen het wel te proberen. Lukt het niet, dan gaan we op zoek naar aanpassingen of een andere werkplek. Er zijn overigens (in ieder geval in de grote organisatie waar ik voor werk) mensen in dienst die je daar ook bij kunnen begeleiden.
Bij ons zijn er ook situaties waarin er geen mogelijkheid is tot pauze, maar die zijn wel zeldzaam. officieel heb je recht op pauze, maar als je alleen in een woning werkt die midden in een woonwijk staat, dan kun je niet anders. In dat geval zou je kunnen kijken of er een woning is (liefst een wat rustigere woning, vanwege de prikkels) waar je niet alleen werkt, of waar het personeel van de buren je kan vervangen, zodat je wel pauze kunt houden.
Het is misschien moeilijk om het op te eisen, maar niemand is er bij gebaat als jij over je grenzen gaat. Jij niet, je collega's niet, de cliënten niet en de werkgever ook niet. Het is wederom een kwestie van organiseren / plannen.
Als je bij mensen thuis komt, is het misschien makkelijker te plannen om tussendoor even pauze te houden? Als het reizen 10 minuten duurt, er een half uur voor inplannen. Dan ga je ergens op een bankje zitten, of op een rustig plekje in je auto en doe je ff je ogen dicht. Of je leest een tijdschrift of boek. Of wat je ook doet om tot rust te komen. Even een moment voor jezelf voordat je weer verder gaat.
De externe prikkels zijn soms nog wel te reduceren. Maar de interne prikkels veel lastiger. Ik ben ook zo'n maler/denker en kan mijn denkprocessen gewoon niet stil zetten. Ook niet op een lager pitje.
Maar ik merk wel dat ik mijn werk goed volhoud (nog maar 4 uur per dag hoor) als ik relaxed kan werken. Vorige week was er een situatie waar ik me heel erg boos over maakte. Dan ben ik na een uur gesloopt! Toen ik het voor mezelf allemaal ging relativeren en me voornam me er maar niet meer boos over te maken, voelde ik dat ik meer energie overhield. Het lastige is dat het me ook veel energie kost om die boosheid naast me neer te leggen. Maar uiteindelijk werkt dat wel beter.
Ik hoop voor je dat je weer verder komt met de ergo. Ik heb vooral ook veel aan de psycholoog gehad. De interne prikkels verminderen. Hoe ga je om met de situatie enzo.
En anders misschien toch een andere plek binnen je werk zoeken die wel goed vol te houden is.
Het werken op de woongroep (ik op dagbesteding) vraagt zo veel van je! Zeker qua prikkels. Maar ook de ogen en oren die je overal moet hebben. Inspelen op situaties, escalaties voorkomen, etc. Het vraagt hele veel van je.
Ik heb me ook een tijd afgevraagd of ik dit nog wel kan / moet doen. Maar ik heb me voorgenomen het wel te proberen. Lukt het niet, dan gaan we op zoek naar aanpassingen of een andere werkplek. Er zijn overigens (in ieder geval in de grote organisatie waar ik voor werk) mensen in dienst die je daar ook bij kunnen begeleiden.
Bij ons zijn er ook situaties waarin er geen mogelijkheid is tot pauze, maar die zijn wel zeldzaam. officieel heb je recht op pauze, maar als je alleen in een woning werkt die midden in een woonwijk staat, dan kun je niet anders. In dat geval zou je kunnen kijken of er een woning is (liefst een wat rustigere woning, vanwege de prikkels) waar je niet alleen werkt, of waar het personeel van de buren je kan vervangen, zodat je wel pauze kunt houden.
Het is misschien moeilijk om het op te eisen, maar niemand is er bij gebaat als jij over je grenzen gaat. Jij niet, je collega's niet, de cliënten niet en de werkgever ook niet. Het is wederom een kwestie van organiseren / plannen.
Als je bij mensen thuis komt, is het misschien makkelijker te plannen om tussendoor even pauze te houden? Als het reizen 10 minuten duurt, er een half uur voor inplannen. Dan ga je ergens op een bankje zitten, of op een rustig plekje in je auto en doe je ff je ogen dicht. Of je leest een tijdschrift of boek. Of wat je ook doet om tot rust te komen. Even een moment voor jezelf voordat je weer verder gaat.
De externe prikkels zijn soms nog wel te reduceren. Maar de interne prikkels veel lastiger. Ik ben ook zo'n maler/denker en kan mijn denkprocessen gewoon niet stil zetten. Ook niet op een lager pitje.
Maar ik merk wel dat ik mijn werk goed volhoud (nog maar 4 uur per dag hoor) als ik relaxed kan werken. Vorige week was er een situatie waar ik me heel erg boos over maakte. Dan ben ik na een uur gesloopt! Toen ik het voor mezelf allemaal ging relativeren en me voornam me er maar niet meer boos over te maken, voelde ik dat ik meer energie overhield. Het lastige is dat het me ook veel energie kost om die boosheid naast me neer te leggen. Maar uiteindelijk werkt dat wel beter.
Ik hoop voor je dat je weer verder komt met de ergo. Ik heb vooral ook veel aan de psycholoog gehad. De interne prikkels verminderen. Hoe ga je om met de situatie enzo.
En anders misschien toch een andere plek binnen je werk zoeken die wel goed vol te houden is.
-
Knillis
Voor mij is en blijft het een eeuwige strijd een goede balans tussen inspanning en ontspanning te vinden en me daar dan ook aan te houden.
Elke keer een klein stapje terug. Handvatten aangereikt krijgen van ergotherapeut om tot een uitgebalanseerde dag/activiteiten schema te komen. Dan gaat het weer een tijdje redelijk.
Maar ik blijf aan het aanpassen en inmiddels begint het er op te lijken dat vrijwel elke inspanning al snel te veel is. Soms word ik er toch een beetje moedeloos van.
Maar misschien voelt het in mijn geval toch weer iets beter als de dagen langer en warmer worden. Daar hou ik me voorlopig maar weer aan vast.
Ik blijf die vermoeidheid mijn grootste MS vijand vinden. :moe:
Elke keer een klein stapje terug. Handvatten aangereikt krijgen van ergotherapeut om tot een uitgebalanseerde dag/activiteiten schema te komen. Dan gaat het weer een tijdje redelijk.
Maar ik blijf aan het aanpassen en inmiddels begint het er op te lijken dat vrijwel elke inspanning al snel te veel is. Soms word ik er toch een beetje moedeloos van.
Maar misschien voelt het in mijn geval toch weer iets beter als de dagen langer en warmer worden. Daar hou ik me voorlopig maar weer aan vast.
Ik blijf die vermoeidheid mijn grootste MS vijand vinden. :moe:
-
D-Cheryl
Ik blijf maar hangen op die MS-moeheid: tot nu toe herkende ik mij er niet in en dus ging ik ervan uit dat ik het niet had. Tot verbazing van de neuroloog en msvp trouwens.
Aan de andere kant zijn al mijn klachten van de MS anders dan bij anderen, dus ach.... het past ook wel weer bij mijn persoonlijke beeld. :haha:
@Hannah: ja, dat klinkt makkelijk hè: als je bij mensen langsgaat, plan je toch gewoon wat pauzes in? Maar van de roosteraar krijg ik daar geen extra tijd voor, dus dan zal ik het in mijn eigen tijd moeten doen en dan worden mijn werkdagen weer zo lang.
De woongroep vraagt veel aandacht inderdaad, maar het 1 op 1 contact ervaar ik ook als intens: problemen oplossen, interpreteren van het gedrag van andere mensen en logisch nadenken. Cliënten verwachten dat jij de oplossingen wel hebt.
De auto is voor mij geen plek om te ontspannen, dat heb ik geprobeerd. Daar zit je dan toch, achter het stuur, jas aan en je *moet* even ontspannen. Te gedwongen, werkt niet.
@Knillis: ik geloof dat het hoe langer, hoe lastiger wordt. Ik vind het nu al saai om "niks" te kunnen op een dag, het voelt zo.... nutteloos. Ik weet niet of het weer bij mij van invloed is.
Aan de andere kant zijn al mijn klachten van de MS anders dan bij anderen, dus ach.... het past ook wel weer bij mijn persoonlijke beeld. :haha:
@Hannah: ja, dat klinkt makkelijk hè: als je bij mensen langsgaat, plan je toch gewoon wat pauzes in? Maar van de roosteraar krijg ik daar geen extra tijd voor, dus dan zal ik het in mijn eigen tijd moeten doen en dan worden mijn werkdagen weer zo lang.
De woongroep vraagt veel aandacht inderdaad, maar het 1 op 1 contact ervaar ik ook als intens: problemen oplossen, interpreteren van het gedrag van andere mensen en logisch nadenken. Cliënten verwachten dat jij de oplossingen wel hebt.
De auto is voor mij geen plek om te ontspannen, dat heb ik geprobeerd. Daar zit je dan toch, achter het stuur, jas aan en je *moet* even ontspannen. Te gedwongen, werkt niet.
@Knillis: ik geloof dat het hoe langer, hoe lastiger wordt. Ik vind het nu al saai om "niks" te kunnen op een dag, het voelt zo.... nutteloos. Ik weet niet of het weer bij mij van invloed is.
-
Charlottelove
Voor mij betekend ms vermoeidheid een alles overheersend iets.
De lappen tekst van Hanna71 bijv zijn voor mij te lang om te lezen op dit moment (sorry) ik haak dan op een gegeven moment af.
De ms vermoeidheid is niet althans niet voor mij te regelen met meer slapen of minder acrtviteiten..het is er gewoon net zoals zenuwpijn of iets dergelijks.
De lappen tekst van Hanna71 bijv zijn voor mij te lang om te lezen op dit moment (sorry) ik haak dan op een gegeven moment af.
De ms vermoeidheid is niet althans niet voor mij te regelen met meer slapen of minder acrtviteiten..het is er gewoon net zoals zenuwpijn of iets dergelijks.
-
Hanna71
[QUOTE=Charlottelove;1036256]
De lappen tekst van Hanna71 bijv zijn voor mij te lang om te lezen op dit moment (sorry) ik haak dan op een gegeven moment af.
[/QUOTE]
Dat snap ik! Ik ben lang van stof. Zou graag willen dat ik mezelf duidelijk kan maken in minder woorden, maar dat lukt me niet.
Ik sla ook regelmatig lange lappen tekst over. Dan lees ik het maar niet!
De lappen tekst van Hanna71 bijv zijn voor mij te lang om te lezen op dit moment (sorry) ik haak dan op een gegeven moment af.
[/QUOTE]
Dat snap ik! Ik ben lang van stof. Zou graag willen dat ik mezelf duidelijk kan maken in minder woorden, maar dat lukt me niet.
Ik sla ook regelmatig lange lappen tekst over. Dan lees ik het maar niet!
-
Charlottelove