Je leest en hoort het zo vaak...medische missers. En meestal denk je dan: hoe is het mogelijk.
Maar nu is het mijzelf overkomen. :(
Het afgelopen 1,5 jaar heeft er 2 x een medische blunder bij mij plaatsgevonden waardoor mijn MS een flinke klap heeft opgelopen met als gevolg dat ik duidelijk aantoonbaar achteruit ben getuimeld.
Eén keer bij de tandarts die mij behandeld heeft zonder verdoving. Tijdens de behandeling heb ik geprotesteerd en gevraagd, nee, gesmeekt, om een verdoving. 'Volhouden,' was het enige wat hij zei. Huilend heb ik in die stoel gelegen. En hij deed niks.
Uiteraard ben ik van tandarts gewisseld maar het kwaad was al geschiet.
De 2e blunder vond plaats bij de HAP waar ik naar toeging omdat ik ontzettend ziek was. Ik hing half bewusteloos in de rolstoel. 'Gewoon een griepje,' zei de dienstdoende arts. :huh:
'Het is wat anders,' zei ik. 'Kijk eens in mijn dossier dan kunt u zien wat ik mankeer. MS en een hartfalen.' Dit werd gewoon genegeerd. Onder groot protest van zowel mij als mijn man zijn we huiswaarts gekeerd.
Later heb ik contact opgenomen met de neurologie. Ook hier werd geconstateerd dat ik er heel slecht aan toe was, maar er werd niets ondernomen.
Mijn HA heeft toen ingegrepen en geconstateerd dat ik een fikse blaasontsteking had. Bloedonderzoek wees uit dat ik op het randje van een bloedvergiftiging balanceerde omdat die blaasontsteking veel te laat behandeld was en mijn lijf op eigen houtje had moeten vechten tegen die ontsteking. Het had maar een haartje gescheeld of ik was er niet meer geweest.
'Heel spijtig dat het zo gelopen is,' werd later tegen mij door de artsen gezegd. Maar wat schiet je hier mee op?
Het heeft me flink teruggeworpen en dat stuk dat ik heb moeten inleveren krijg ik niet meer terug. :huilen:
'Wilt U een klacht indienen?' werd mij door iemand anders gevraagd.
Natuurlijk kun je een klacht indienen, maar wat schiet ik ermee op. Vechten tegen een groot concern is bijna ondoenlijk en het levert mij waarschijnlijk zoveel stress op dat dit mijn MS beslist geen goed zal doen.
Ik vraag me af of er hier meerderen zijn die iets dergelijks overkomen is en zo ja, wat zij hiermee gedaan hebben.
Achteruitgang MS door medische missers?
-
ADEMloos
Hallo Antoinette,
gelukkig heeft het bij mij tot nu toe niet zulke verstrekkende gevolgen gehad als bij jou.
Het overkomt mij ook regelmatig dat hulpverleners (artsen, assistenten) gewoon niet luisteren als je iets zegt.
Je voelt je dan zo ontzettend onmachtig. En al dat sorry en jammer dat het zo gelopen is daar menen ze volgens mij niets van want de volgende keer luisteren ze gewoon weer niet.
Ik geloof dat wij een beetje te fatsoenlijk zijn ik heb op den duur ook geen zin meer om er iets van te zeggen.
ademloos
gelukkig heeft het bij mij tot nu toe niet zulke verstrekkende gevolgen gehad als bij jou.
Het overkomt mij ook regelmatig dat hulpverleners (artsen, assistenten) gewoon niet luisteren als je iets zegt.
Je voelt je dan zo ontzettend onmachtig. En al dat sorry en jammer dat het zo gelopen is daar menen ze volgens mij niets van want de volgende keer luisteren ze gewoon weer niet.
Ik geloof dat wij een beetje te fatsoenlijk zijn ik heb op den duur ook geen zin meer om er iets van te zeggen.
ademloos
-
Fia
Hoi Antoinette,
Het is mij ook eens overkomen.(5 jaar geleden) Ik had een fikse blaasontsteking uiteindelijk nierbekkenontsteking. Veel te laat ontdekt. Ik liep er achteraf gezien vanaf een maandag mee. Dinsdag of woensdag ging ik door de grond van de pijn. De ha is toen nog aan huis geweest, maar niets gevonden. Donderdagochtend kon ik echt bijna niets. In een helder moment dacht ik dat het blaasontsteking zou kunnen zijn (in de voorgaande dagen niet aan gedacht, ik had de klachten ook niet als zodanig herkend, hoewel ik wel bekend was met blaasontekingen).
Ik heb toen urine oogevangen en kon zelf al zien dat het flink mis was. Ha weer langsgeweest en die heeft toen ab gegeven begin van de middag. Helaas ging ik steeds verder achteruit. Kon niet meer lopen, geen urine meer ophouden, hele hoge koorts. Nou ja wij de HAP gebeld.
Die is toen gekomen, maar net toen ze er waren was mijn koorts iets gezakt en kon ik weer een beetje staan. Ze besloten om mij niet mee naar het zkh te nemen, omdat de ab zijn werk nog moest gaan doen. Dit ondanks protesten van mij en mijn man.
Zodra de HAP weg was nam de koorts weer toe (en de klachten). Mijn man en ik zijn toen op eigen houtje naar de SEH gegaan (van een ander zkh, omdat dat voor ons makkelijker is).
Daar aangekomen weer urineonderzoek en toen wisten ze niet hoesnel ze me aan het infuus met ab moesten leggen. Ook vaak bloedonderzoek gehad want ik had bloedvergiftiging.
Nou ja kortom, het is kantje boord geweest. Ook ik ben daarna nooit meer zo goed geweest als daarvoor. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik, terwijl ik eigenlijk nog hiervan aan het herstellen was, zwanger ben geworden. (Was een klein half jaar later). Dat was eigenlijk een beetje te snel.
Wel is de ha na mijn zkh opname bij mij thuis geweest om excuus te maken. En als er nu ook maar iets is met mij wordt ik helemaal doorgelicht. Pas had ik ook iets dat waar ze voor bij mij thuis moest komen en ze komt binnen een paar minuten aangerend, met de teststicks voor de urine in de hand:D. Nou ja toen had het niets met mijn blaas te maken, maar dit geeft wel aan dat ze nu superalert is.
Hmm is wel een hele lange lap tekst geworden, maar dat geeft aan dat zoiets echt veel impact op je heeft.
Ik heb er verder niets mee gedaan. De ha heeft excuses aangeboden en de HAP tja.....daar heb ik gewoon 0,0 vertrouwen in, daar moet ik maar niet meer heengaan.
Liefs,
Fia
P.s. Ik heb de achteruitgang nooit aan dit gbeuren gekoppelt. Meer aan de zwangerschap en kind
Het is mij ook eens overkomen.(5 jaar geleden) Ik had een fikse blaasontsteking uiteindelijk nierbekkenontsteking. Veel te laat ontdekt. Ik liep er achteraf gezien vanaf een maandag mee. Dinsdag of woensdag ging ik door de grond van de pijn. De ha is toen nog aan huis geweest, maar niets gevonden. Donderdagochtend kon ik echt bijna niets. In een helder moment dacht ik dat het blaasontsteking zou kunnen zijn (in de voorgaande dagen niet aan gedacht, ik had de klachten ook niet als zodanig herkend, hoewel ik wel bekend was met blaasontekingen).
Ik heb toen urine oogevangen en kon zelf al zien dat het flink mis was. Ha weer langsgeweest en die heeft toen ab gegeven begin van de middag. Helaas ging ik steeds verder achteruit. Kon niet meer lopen, geen urine meer ophouden, hele hoge koorts. Nou ja wij de HAP gebeld.
Die is toen gekomen, maar net toen ze er waren was mijn koorts iets gezakt en kon ik weer een beetje staan. Ze besloten om mij niet mee naar het zkh te nemen, omdat de ab zijn werk nog moest gaan doen. Dit ondanks protesten van mij en mijn man.
Zodra de HAP weg was nam de koorts weer toe (en de klachten). Mijn man en ik zijn toen op eigen houtje naar de SEH gegaan (van een ander zkh, omdat dat voor ons makkelijker is).
Daar aangekomen weer urineonderzoek en toen wisten ze niet hoesnel ze me aan het infuus met ab moesten leggen. Ook vaak bloedonderzoek gehad want ik had bloedvergiftiging.
Nou ja kortom, het is kantje boord geweest. Ook ik ben daarna nooit meer zo goed geweest als daarvoor. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik, terwijl ik eigenlijk nog hiervan aan het herstellen was, zwanger ben geworden. (Was een klein half jaar later). Dat was eigenlijk een beetje te snel.
Wel is de ha na mijn zkh opname bij mij thuis geweest om excuus te maken. En als er nu ook maar iets is met mij wordt ik helemaal doorgelicht. Pas had ik ook iets dat waar ze voor bij mij thuis moest komen en ze komt binnen een paar minuten aangerend, met de teststicks voor de urine in de hand:D. Nou ja toen had het niets met mijn blaas te maken, maar dit geeft wel aan dat ze nu superalert is.
Hmm is wel een hele lange lap tekst geworden, maar dat geeft aan dat zoiets echt veel impact op je heeft.
Ik heb er verder niets mee gedaan. De ha heeft excuses aangeboden en de HAP tja.....daar heb ik gewoon 0,0 vertrouwen in, daar moet ik maar niet meer heengaan.
Liefs,
Fia
P.s. Ik heb de achteruitgang nooit aan dit gbeuren gekoppelt. Meer aan de zwangerschap en kind
-
Antoinette
Hallo ADEMloos en Fia,
Bedankt voor jullie reacties en verhaal.
[QUOTE]Het overkomt mij ook regelmatig dat hulpverleners (artsen, assistenten) gewoon niet luisteren als je iets zegt.
Je voelt je dan zo ontzettend onmachtig. En al dat sorry en jammer dat het zo gelopen is daar menen ze volgens mij niets van want de volgende keer luisteren ze gewoon weer niet.
Ik geloof dat wij een beetje te fatsoenlijk zijn ik heb op den duur ook geen zin meer om er iets van te zeggen.[/QUOTE]
Klopt ADEMloos, maar het is wel bijna een misdaad te noemen dat zoiets kan gebeuren.
@ Wát een herkenning, Fia. Jouw verhaal kon het mijne wel zijn.
[QUOTE]de HAP tja.....daar heb ik gewoon 0,0 vertrouwen in, daar moet ik maar niet meer heengaan.[/QUOTE]
Helemaal mee eens.
Al sinds de diagnose, nu bijna 20 jaar geleden heb ik er werkelijk álles aan gedaan om te zorgen dat die MS zich een beetje gedeisd houdt (behalve medicatie nemen voor MS omdat ik dit niet wilde. Maar dat heeft niets te maken met het feit dat dit is gebeurd).
Ik ben ervan overtuigd dat mijn levensstijl ervoor gezorgd heeft dat ik lange tijd stabiel ben gebleven ofschoon je dit natuurlijk nooit met zekerheid kan zeggen.
Weten jullie wat ik het meeste moeite mee heb? Je krijgt een 'sorry' en een 'wat spijtig' te horen en 'zij' zijn je gelijk weer vergeten terwijl hun nalatigheid wel een fikse impact op mijn leven heeft gegeven.
Niet dat ik hier de hele dag aan zit te denken, maar ik word nu wel iedere dag met die beperkingen geconfronteerd door de blunders die de artsen/hulpverleners gemaakt hebben.
Hoewel...helemaal vergeten zijn ze mij denk ik niet want toen ik weer enigszins kon denken en praten heb ik 'ze' behoorlijk de waarheid gezegd. :D En nu begint er, volgens mij, een rood lampje achter mijn naam op te flikkeren als ik bel. :haha:
Bedankt voor jullie reacties en verhaal.
[QUOTE]Het overkomt mij ook regelmatig dat hulpverleners (artsen, assistenten) gewoon niet luisteren als je iets zegt.
Je voelt je dan zo ontzettend onmachtig. En al dat sorry en jammer dat het zo gelopen is daar menen ze volgens mij niets van want de volgende keer luisteren ze gewoon weer niet.
Ik geloof dat wij een beetje te fatsoenlijk zijn ik heb op den duur ook geen zin meer om er iets van te zeggen.[/QUOTE]
Klopt ADEMloos, maar het is wel bijna een misdaad te noemen dat zoiets kan gebeuren.
@ Wát een herkenning, Fia. Jouw verhaal kon het mijne wel zijn.
[QUOTE]de HAP tja.....daar heb ik gewoon 0,0 vertrouwen in, daar moet ik maar niet meer heengaan.[/QUOTE]
Helemaal mee eens.
Al sinds de diagnose, nu bijna 20 jaar geleden heb ik er werkelijk álles aan gedaan om te zorgen dat die MS zich een beetje gedeisd houdt (behalve medicatie nemen voor MS omdat ik dit niet wilde. Maar dat heeft niets te maken met het feit dat dit is gebeurd).
Ik ben ervan overtuigd dat mijn levensstijl ervoor gezorgd heeft dat ik lange tijd stabiel ben gebleven ofschoon je dit natuurlijk nooit met zekerheid kan zeggen.
Weten jullie wat ik het meeste moeite mee heb? Je krijgt een 'sorry' en een 'wat spijtig' te horen en 'zij' zijn je gelijk weer vergeten terwijl hun nalatigheid wel een fikse impact op mijn leven heeft gegeven.
Niet dat ik hier de hele dag aan zit te denken, maar ik word nu wel iedere dag met die beperkingen geconfronteerd door de blunders die de artsen/hulpverleners gemaakt hebben.
Hoewel...helemaal vergeten zijn ze mij denk ik niet want toen ik weer enigszins kon denken en praten heb ik 'ze' behoorlijk de waarheid gezegd. :D En nu begint er, volgens mij, een rood lampje achter mijn naam op te flikkeren als ik bel. :haha:
-
1207
[QUOTE=Antoinette;1031501]
Ik vraag me af of er hier meerderen zijn die iets dergelijks overkomen is en zo ja, wat zij hiermee gedaan hebben.[/QUOTE]
ik heb geen tandarts die zonder reden, zonder aankondiging en verdoving zomaar voor de fun begint te boren om mij pijn te doen.
ik kan me niet voorstellen dat er zulke sadistische tandartsen zijn en ik ben er zeker van dat zo'n sadistische tandarts heel snel werkloos is.
het daarop steken dat je achteruit gaat? we weten dat we aftakelen en het is bekend dat de totale onvoorspelbaarheid vd ziekte 1 vd grootste problemen is.
zowel voor patiënt als voor arts.
Ik vraag me af of er hier meerderen zijn die iets dergelijks overkomen is en zo ja, wat zij hiermee gedaan hebben.[/QUOTE]
ik heb geen tandarts die zonder reden, zonder aankondiging en verdoving zomaar voor de fun begint te boren om mij pijn te doen.
ik kan me niet voorstellen dat er zulke sadistische tandartsen zijn en ik ben er zeker van dat zo'n sadistische tandarts heel snel werkloos is.
het daarop steken dat je achteruit gaat? we weten dat we aftakelen en het is bekend dat de totale onvoorspelbaarheid vd ziekte 1 vd grootste problemen is.
zowel voor patiënt als voor arts.
-
ADEMloos
-
Sara
Ha Antoinette,
wat een rot-ervaringen :(.
Gelukkig is mij niks ergs overkomen, maar onlangs had ik in m'n contact met de HAP wél de ervaring dat m'n klachten enorm gebagatelliseerd werden. Ik had plóts enorm veel mouches volantes in één oog, en toen ik de HAP aan de telefoon had, wilde ze in eerste (en tweede en derde :() instantie noteren dat ik enige toename had. Het plots en het énorme heb ik er echt in moeten stampen.
Ik had vantevoren (natuurlijk :)) al gegoogled en heb zelf wat serieuze risico's naar voren gebracht. Dat had na enig heen en weer gepraat als gevolg dat ik mocht komen, en ook naar een locatie waar een oogarts was.
Dat is dus eigenlijk ook m'n enige goeie raad... Bedenk zelf in voorkomende gevallen héél concreet wat het risico kan zijn, iets waar ze moeilijk omheen kunnen.
En is er iets mis gegaan, laat je horen, maar probeer het verder zo goed mogelijk achter je te laten. Mijn ervaring na een klacht (in een ander geval) is óók dat de reactie is nogal nikszeggend was :(.Ik ga er maar vanuit dat ze er intern wél iets mee doen, en wil er niet te veel energie aan besteden.
Gelukkig was er niks serieus aan de hand, maar een netvliesloslating had 't ook heel goed kunnen zijn.
wat een rot-ervaringen :(.
Gelukkig is mij niks ergs overkomen, maar onlangs had ik in m'n contact met de HAP wél de ervaring dat m'n klachten enorm gebagatelliseerd werden. Ik had plóts enorm veel mouches volantes in één oog, en toen ik de HAP aan de telefoon had, wilde ze in eerste (en tweede en derde :() instantie noteren dat ik enige toename had. Het plots en het énorme heb ik er echt in moeten stampen.
Ik had vantevoren (natuurlijk :)) al gegoogled en heb zelf wat serieuze risico's naar voren gebracht. Dat had na enig heen en weer gepraat als gevolg dat ik mocht komen, en ook naar een locatie waar een oogarts was.
Dat is dus eigenlijk ook m'n enige goeie raad... Bedenk zelf in voorkomende gevallen héél concreet wat het risico kan zijn, iets waar ze moeilijk omheen kunnen.
En is er iets mis gegaan, laat je horen, maar probeer het verder zo goed mogelijk achter je te laten. Mijn ervaring na een klacht (in een ander geval) is óók dat de reactie is nogal nikszeggend was :(.Ik ga er maar vanuit dat ze er intern wél iets mee doen, en wil er niet te veel energie aan besteden.
Gelukkig was er niks serieus aan de hand, maar een netvliesloslating had 't ook heel goed kunnen zijn.
-
Antoinette
-
Antoinette
He, Sara, we waren gelijk aan het typen, zag ik.
Wat jij vertelt over die oogklachten heb ik ook meegemaakt. En wéér was het de HAP die alles bagatelliseerde en de HA die alert was en mij gelijk doorstuurde. Ik kon toen nog die avond terecht. Ook bij mij werd, gelukkig, geen netvliesloslating geconstateerd.
[QUOTE]ga er maar vanuit dat ze er intern wél iets mee doen, en wil er niet te veel energie aan besteden. [/QUOTE]
Dat denk ik dan ook maar. Als je hier alleen maar mee bezig blijft levert dit ook weer de nodige stress op en je kunt toch aan datgene wat gebeurd is niets meer veranderen.
Ik heb dit topic dan ook alleen maar geopend omdat ik graag wilde weten of er meerdere mensen zijn die soortgelijke ervaringen hebben meegemaakt.
En verder ga ik gewoon door met leuke dingen doen die ik wél nog kan doen, ook al gaat het wat moeizamer.
Wat jij vertelt over die oogklachten heb ik ook meegemaakt. En wéér was het de HAP die alles bagatelliseerde en de HA die alert was en mij gelijk doorstuurde. Ik kon toen nog die avond terecht. Ook bij mij werd, gelukkig, geen netvliesloslating geconstateerd.
[QUOTE]ga er maar vanuit dat ze er intern wél iets mee doen, en wil er niet te veel energie aan besteden. [/QUOTE]
Dat denk ik dan ook maar. Als je hier alleen maar mee bezig blijft levert dit ook weer de nodige stress op en je kunt toch aan datgene wat gebeurd is niets meer veranderen.
Ik heb dit topic dan ook alleen maar geopend omdat ik graag wilde weten of er meerdere mensen zijn die soortgelijke ervaringen hebben meegemaakt.
En verder ga ik gewoon door met leuke dingen doen die ik wél nog kan doen, ook al gaat het wat moeizamer.
-
Knillis
Mijn vorige huisarts heeft helaas ook een keer een blaasontsteking over het hoofd gezien. Echt hoge koorts had ik niet, wel vaak plassen en pijnlijke aandrang en steeds erger wordende pijn in de rechter flank.
Al met al drie weken in toenemende mate last van gehad tot ik het ondanks alle pijnstillers bijna niet meer kon uithouden. Toen bloed geprikt bij de assistente.
Ik bleek een enorm hoge bezinking te hebben wat wijst op een ontsteking. En toen de urine nogmaals gecontroleerd werd bleek ik inmiddels een flinke nierbekkenontsteking te hebben.
De huisarts vond het heel erg vervelend dat hij het niet eerder had ontdekt. Het was een erg fijne en kundige huisarts en ook zo iemand kan het een keer mis hebben.
Gelukkig ben ik met een goede antibioticakuur weer langzaam maar zeker opgeknapt. Jaren later heb ik helaas wel last van steeds terugkerende blaasontstekingen (en nog meer door de MS veroorzaakte blaasproblemen) maar het ziekteproces is niet verslechterd als gevolg van deze nierbekkenontsteking.
Het is denk ik ook erg moeilijk te bewijzen dat een verslechtering persé het gevolg van een medische fout is.
Wat de tandarts heeft gedaan bij jou Antoinette valt volgens mij onder de noemer "onmenselijk handelen" en dit kun je hem zeer kwalijk nemen. Ik weet ook niet of jij weet waarom het zo nodig zonder verdoving "moest"?
Sommige mensen zeggen dat een verdoving bij de tandarts soms schadelijk doorwerkt bij MS patiënten. Zelf heb ik daar geen last van. Maar als jouw tandarts daar bsng voor was had hij dat toch eerst even met je moeten bespreken.
Al met al drie weken in toenemende mate last van gehad tot ik het ondanks alle pijnstillers bijna niet meer kon uithouden. Toen bloed geprikt bij de assistente.
Ik bleek een enorm hoge bezinking te hebben wat wijst op een ontsteking. En toen de urine nogmaals gecontroleerd werd bleek ik inmiddels een flinke nierbekkenontsteking te hebben.
De huisarts vond het heel erg vervelend dat hij het niet eerder had ontdekt. Het was een erg fijne en kundige huisarts en ook zo iemand kan het een keer mis hebben.
Gelukkig ben ik met een goede antibioticakuur weer langzaam maar zeker opgeknapt. Jaren later heb ik helaas wel last van steeds terugkerende blaasontstekingen (en nog meer door de MS veroorzaakte blaasproblemen) maar het ziekteproces is niet verslechterd als gevolg van deze nierbekkenontsteking.
Het is denk ik ook erg moeilijk te bewijzen dat een verslechtering persé het gevolg van een medische fout is.
Wat de tandarts heeft gedaan bij jou Antoinette valt volgens mij onder de noemer "onmenselijk handelen" en dit kun je hem zeer kwalijk nemen. Ik weet ook niet of jij weet waarom het zo nodig zonder verdoving "moest"?
Sommige mensen zeggen dat een verdoving bij de tandarts soms schadelijk doorwerkt bij MS patiënten. Zelf heb ik daar geen last van. Maar als jouw tandarts daar bsng voor was had hij dat toch eerst even met je moeten bespreken.