Ben gisteren bij de psycholoog geweest. Zij wilde weten hoe mijn leven voor de MS en nu is.
De realiteit is heel confronterend. Ik ben in deze jaren steeds verder achteruit gegaan. Tot steeds minder in staat. Steeds afhankelijker.
Het ging allemaal zo geleidelijk zo onopvallend.
Heb er de hele nacht van wakker gelegen. Hoe gaat het nu verder? Niemand kan het me natuurlijk zeggen. Maar het is wel angstaanjagend. Wil ik dit mijn man en kinderen en mezelf wel aandoen?
Bang voor de toekomst
-
AngelNoa
ik denk juist heel anders ;)
Missty, gezien je berichten hier op het forum, denk ik dat je er juist baat bij kunt hebben met iemand te praten. Dus ik vind dat je goed bezig bent door daarheen te gaan.
De dingen op een rijtje krijgen, je vraagstukken voorleggen, enzenz. Je hoeft het niet overal mee eens te zijn wat zo iemand zegt, maar je kunt uit de gesprekken wel halen wat voor jou werkt of fijn aanvoelt.
En wat betreft het 'jezelf of familie dingen aandoen'...dat lijkt me een gedachtegang waar ook een psycholoog je bij kan helpen. Want in mijn ogen 'doe' je jezelf of een ander niks aan; je hebt er niet voor gekozen MS te krijgen.
Wél kun je iets doen aan de manier waarop je met dingen omgaat en daarbij kan een psycholoog je helpen...
Missty, gezien je berichten hier op het forum, denk ik dat je er juist baat bij kunt hebben met iemand te praten. Dus ik vind dat je goed bezig bent door daarheen te gaan.
De dingen op een rijtje krijgen, je vraagstukken voorleggen, enzenz. Je hoeft het niet overal mee eens te zijn wat zo iemand zegt, maar je kunt uit de gesprekken wel halen wat voor jou werkt of fijn aanvoelt.
En wat betreft het 'jezelf of familie dingen aandoen'...dat lijkt me een gedachtegang waar ook een psycholoog je bij kan helpen. Want in mijn ogen 'doe' je jezelf of een ander niks aan; je hebt er niet voor gekozen MS te krijgen.
Wél kun je iets doen aan de manier waarop je met dingen omgaat en daarbij kan een psycholoog je helpen...
-
Jrs77
[QUOTE=MiSsty;1074970]Hoe gaat het nu verder? Niemand kan het me natuurlijk zeggen. Maar het is wel angstaanjagend. Wil ik dit mijn man en kinderen en mezelf wel aandoen?[/QUOTE]
Ik begrijp je gevoel erg goed; ik worstel er ook wel eens mee. Van een sportieve gast naar 'regelmatig rolstoelgebruiker' in goed twee jaar tijd; Hoe snel zal het de komende jaren gaan? Hoe ziet mijn leven er over 5 jaar uit? Of is het volgend jaar al heel anders?
Ik probeer mezelf voor te houden dat iemand met hoogtevrees tijdens zijn klim niet teveel naar beneden moet kijken, en ik dus niet te ver vooruit. Vaak werkt dat, al blijft het confronterend als je toch ineens vooruit kijkt met een iets minder positieve blik. Gesprekken met een psycholoog heb ik wel als redelijk positief ervaren; de angst wegnemen kan misschien niet, maar wat beter relativeren is wel haalbaar.
Ik begrijp je gevoel erg goed; ik worstel er ook wel eens mee. Van een sportieve gast naar 'regelmatig rolstoelgebruiker' in goed twee jaar tijd; Hoe snel zal het de komende jaren gaan? Hoe ziet mijn leven er over 5 jaar uit? Of is het volgend jaar al heel anders?
Ik probeer mezelf voor te houden dat iemand met hoogtevrees tijdens zijn klim niet teveel naar beneden moet kijken, en ik dus niet te ver vooruit. Vaak werkt dat, al blijft het confronterend als je toch ineens vooruit kijkt met een iets minder positieve blik. Gesprekken met een psycholoog heb ik wel als redelijk positief ervaren; de angst wegnemen kan misschien niet, maar wat beter relativeren is wel haalbaar.
-
1207
[QUOTE=MiSsty;1074970]
Heb er de hele nacht van wakker gelegen. Hoe gaat het nu verder? Niemand kan het me natuurlijk zeggen. Maar het is wel angstaanjagend. Wil ik dit mijn man en kinderen en mezelf wel aandoen?[/QUOTE]
iedereen moet zelf zien
het heeft mij ontzettend veel rust gegeven, ook al takel ik in turbostijl af, dat ik mezelf een ondergrens gezet heb
ik weet wat ik mezelf niet wil aandoen en voor de rest zien we wel
ik ben niet meer bang en dat doet al veel, ook voor de moraal
Heb er de hele nacht van wakker gelegen. Hoe gaat het nu verder? Niemand kan het me natuurlijk zeggen. Maar het is wel angstaanjagend. Wil ik dit mijn man en kinderen en mezelf wel aandoen?[/QUOTE]
iedereen moet zelf zien
het heeft mij ontzettend veel rust gegeven, ook al takel ik in turbostijl af, dat ik mezelf een ondergrens gezet heb
ik weet wat ik mezelf niet wil aandoen en voor de rest zien we wel
ik ben niet meer bang en dat doet al veel, ook voor de moraal
-
Hanna71
[QUOTE=MiSsty;1074970] Wil ik dit mijn man en kinderen en mezelf wel aandoen?[/QUOTE]
Stel dat jouw man MS had gehad en jij niet. Had je dan tegen hem gezegd: "Wat doe je ons aan!"?
Ik denk het niet. Denk dan ook niet andersom.
Het overkomt je en je hebt er mee te dealen. Dat is soms moeilijk. Maar er is niemand in het leven die geen ellende op z'n bordje krijgt. Ieder krijgt zijn deel. En iedereen moet daar mee dealen en er het beste van maken.
Als je daar hulp bij nodig hebt is het goed om die hulp te vragen, te accepteren.
Je zorgen maken over de toekomst, hoe logisch ook, is zonde van de energie. Je weet namelijk niet hoe de toekomst er uit ziet. Ook al ga je snel achteruit, dat kan ook weer een tijd stabiel worden.
Probeer je te richten op het hier en nu (ik snap dat dat makkelijk gezegd is), en te genieten van wat goed gaat. Dat geeft energie in plaats van dat de zorgen je energie wegnemen.
Succes en sterkte.
Stel dat jouw man MS had gehad en jij niet. Had je dan tegen hem gezegd: "Wat doe je ons aan!"?
Ik denk het niet. Denk dan ook niet andersom.
Het overkomt je en je hebt er mee te dealen. Dat is soms moeilijk. Maar er is niemand in het leven die geen ellende op z'n bordje krijgt. Ieder krijgt zijn deel. En iedereen moet daar mee dealen en er het beste van maken.
Als je daar hulp bij nodig hebt is het goed om die hulp te vragen, te accepteren.
Je zorgen maken over de toekomst, hoe logisch ook, is zonde van de energie. Je weet namelijk niet hoe de toekomst er uit ziet. Ook al ga je snel achteruit, dat kan ook weer een tijd stabiel worden.
Probeer je te richten op het hier en nu (ik snap dat dat makkelijk gezegd is), en te genieten van wat goed gaat. Dat geeft energie in plaats van dat de zorgen je energie wegnemen.
Succes en sterkte.
-
MiSsty
Denk je een goede dag te hebben.
Denk je een goede dag te hebben.
Vandaag echt een rotdag. Niet alleen voor mezelf maar ook voor de mensen om me heen. Ik weet echt niet meer wat mijn lichaam wil. In de ochtend ging het redelijk goed. Had gedoucht en met de fysio buiten gewandeld. In de middag heeft mijn dochter mij naar bed moeten dragen. Daarna ging het beter. Naar de stad gegaan en wat spullen gekocht. Kon daarna niet meer lopen. Viel op de grond.
Mijn dochter mij weer overeind geholpen. Hoe moet het nu verder??
Vandaag echt een rotdag. Niet alleen voor mezelf maar ook voor de mensen om me heen. Ik weet echt niet meer wat mijn lichaam wil. In de ochtend ging het redelijk goed. Had gedoucht en met de fysio buiten gewandeld. In de middag heeft mijn dochter mij naar bed moeten dragen. Daarna ging het beter. Naar de stad gegaan en wat spullen gekocht. Kon daarna niet meer lopen. Viel op de grond.
Mijn dochter mij weer overeind geholpen. Hoe moet het nu verder??
-
Billy
-
Artemis-
Multi disciplinair reva-team...
Multi disciplinair reva-team...
Helemaal met Billy eens...;)
Lieve miSsty, ook ik hoor jou steeds strugglen met allerhande kwesties, zowel lijfelijk als mentaal.
Klinkt als een vicieuze cirkel; stress en kopzorgen kunnen weer meer fysieke klachten creëren.
Probeer hulp te vinden en te aanvaarden dat je 'vast loopt', zodat je weer beetje grip kan krijgen op je leven en jou omgeving.
Wellicht met de HA om de tafel voor een verwijzing naar een goed Revalidatiecentrum?
Heel veel sterkte...valt niet altijd mee :aai:
Helemaal met Billy eens...;)
Lieve miSsty, ook ik hoor jou steeds strugglen met allerhande kwesties, zowel lijfelijk als mentaal.
Klinkt als een vicieuze cirkel; stress en kopzorgen kunnen weer meer fysieke klachten creëren.
Probeer hulp te vinden en te aanvaarden dat je 'vast loopt', zodat je weer beetje grip kan krijgen op je leven en jou omgeving.
Wellicht met de HA om de tafel voor een verwijzing naar een goed Revalidatiecentrum?
Heel veel sterkte...valt niet altijd mee :aai:
-
MiSsty
Dank jullie wel voor alle lieve reacties. Heb hulp van vele professionals zoals psycho, ergo, fysio thuiszorg maar raak inderdaad zelf met alles in de knoop. Mijn MS is nu zo actief. Je weet niet waar het mee bezig is. Het is jaren redelijk rustig geweest maar nu dus niet.
Maar nogmaals bedankt voor het meedenken. Heb vorig jaar een half jaar in een revalidatiecentrum gezeten.
Maar nogmaals bedankt voor het meedenken. Heb vorig jaar een half jaar in een revalidatiecentrum gezeten.