euthanasie
-
leeuwtje-nl
-
heleendr
Hallo allen
Ik volg al geruime tijd de post van velen
En het valt mij toch op dat er nog heel veel lotgenoten zijn die euthanasie overwegen.
Van enkele weet ik dat ze dit besluit hebben kunnen nemen. Ik heb daarvoor respect!
Terug lezend in dit topic kwam bij mij ook de vraag op...hoe zou t met Marijke zijn, heeft ze de stap kunnen en durven zetten.
Zelf heb ik ppms maar ik kan behalve praten nog van alles...het is de verdomde zenuwpijn die mij van echt genieten van wat ik nog kan weerhoud
Familie heb ik totaal niet meer, zelfs geen verre nicht of neef dus hoef ik daar geen rekening mee te houden.
Een beetje egoïstisch toch?
Heb wel veel vrienden maar slechts een handvol intimie maar die wonen wel ver weg.
In periode van veel pijn krijg ik een wat hogere dosis methadon normaal gesproken een lagere hoeveelheid
Het zijn mijn huisdieren die mij op de been houden dan en voor regelmaat zorgen.
Ik heb een goede band met mijn huisarts die mij door moeilijke periode heen sleep
Met hem heb ik al lang geleden afspraken gemaakt over euthanasie
Die elk half jaar ongeveer geupdate worden.
Omdat ik niet meer kan praten en het motorisch ook steeds minder gaat, de pijn steeds heviger wordt heb ik wel moeten beloven dat ik niet stappen zelf oncerneem maar mijn huisarts contact, en dat kan ik dag en nacht.
Heb afgelopen kerst wel op zo'n punt gestaan omdat toen veel dingen die mijn verblijf op deze aardkloot stukken mindef aangenaam maakte.
De dagelijkse pijn, het alleen zijn en het verlies van mijn dierbaren spelen hier in mee.
Maar waar mijn grens ligt van door gaan of niet is nu nog niet duidelijk.
Ik wil bijvoorbeeld mijn persoonlijke verzorging zelf kunnen uitvoeren, zelf kunnen eten en het liefst ook zelf klaar maken
Zelfstandig zijn dus.
En in mijn eigen omgeving sterven als het zo ver is
Ik wens niet zoals veel van mijn naasten afhankelijk te zijn van de persoonlijke zorg en een beetje kort door de bocht mogen poepen wanneer het anderen uit komt
Suf van de morfine door het leven te gaan
Dit gebeurd nu al regelmatig...als de pijn heel erg is.
Ik heb geen godsdienstige achtergrond
Sterker nog de dwang daar van heeft mij standvastiger gemaakt dan ooit.
Maar ik blijf nu nog heel veel twijfel houden wil kan ik door gaan, wat hoe enzo.
Wat zijn jullie grenzen, wanneer is die berijkt?
Dat houdt mjj nu bezig
Gr, Heleen
Ik volg al geruime tijd de post van velen
En het valt mij toch op dat er nog heel veel lotgenoten zijn die euthanasie overwegen.
Van enkele weet ik dat ze dit besluit hebben kunnen nemen. Ik heb daarvoor respect!
Terug lezend in dit topic kwam bij mij ook de vraag op...hoe zou t met Marijke zijn, heeft ze de stap kunnen en durven zetten.
Zelf heb ik ppms maar ik kan behalve praten nog van alles...het is de verdomde zenuwpijn die mij van echt genieten van wat ik nog kan weerhoud
Familie heb ik totaal niet meer, zelfs geen verre nicht of neef dus hoef ik daar geen rekening mee te houden.
Een beetje egoïstisch toch?
Heb wel veel vrienden maar slechts een handvol intimie maar die wonen wel ver weg.
In periode van veel pijn krijg ik een wat hogere dosis methadon normaal gesproken een lagere hoeveelheid
Het zijn mijn huisdieren die mij op de been houden dan en voor regelmaat zorgen.
Ik heb een goede band met mijn huisarts die mij door moeilijke periode heen sleep
Met hem heb ik al lang geleden afspraken gemaakt over euthanasie
Die elk half jaar ongeveer geupdate worden.
Omdat ik niet meer kan praten en het motorisch ook steeds minder gaat, de pijn steeds heviger wordt heb ik wel moeten beloven dat ik niet stappen zelf oncerneem maar mijn huisarts contact, en dat kan ik dag en nacht.
Heb afgelopen kerst wel op zo'n punt gestaan omdat toen veel dingen die mijn verblijf op deze aardkloot stukken mindef aangenaam maakte.
De dagelijkse pijn, het alleen zijn en het verlies van mijn dierbaren spelen hier in mee.
Maar waar mijn grens ligt van door gaan of niet is nu nog niet duidelijk.
Ik wil bijvoorbeeld mijn persoonlijke verzorging zelf kunnen uitvoeren, zelf kunnen eten en het liefst ook zelf klaar maken
Zelfstandig zijn dus.
En in mijn eigen omgeving sterven als het zo ver is
Ik wens niet zoals veel van mijn naasten afhankelijk te zijn van de persoonlijke zorg en een beetje kort door de bocht mogen poepen wanneer het anderen uit komt
Suf van de morfine door het leven te gaan
Dit gebeurd nu al regelmatig...als de pijn heel erg is.
Ik heb geen godsdienstige achtergrond
Sterker nog de dwang daar van heeft mij standvastiger gemaakt dan ooit.
Maar ik blijf nu nog heel veel twijfel houden wil kan ik door gaan, wat hoe enzo.
Wat zijn jullie grenzen, wanneer is die berijkt?
Dat houdt mjj nu bezig
Gr, Heleen
-
1207
[QUOTE=heleendr;1117681]Wat zijn jullie grenzen, wanneer is die berijkt?
Dat houdt mjj nu bezig
Gr, Heleen[/QUOTE]
lastig en individueel
ik kan enkel voor mezelf spreken maar zulke grenzen verschuiven extreem snel en de mens past zich in een rotvaart aan.
ik kan nu zeggen dat x mijn grens is tot ik er ben, dan zal m'n grens wel verschuiven.
lees ik jouw verhaal dan denk ik toch:" niet met mij" tot het dan zover is
Dat houdt mjj nu bezig
Gr, Heleen[/QUOTE]
lastig en individueel
ik kan enkel voor mezelf spreken maar zulke grenzen verschuiven extreem snel en de mens past zich in een rotvaart aan.
ik kan nu zeggen dat x mijn grens is tot ik er ben, dan zal m'n grens wel verschuiven.
lees ik jouw verhaal dan denk ik toch:" niet met mij" tot het dan zover is
-
Sharon
Dat blijft een moeilijke Heleen.
Ik heb lange tijd heel erg veel last gehad van mijn longen. De longartsen en astmacentrums konden niet precies zeggen wat er aan de hand was, maar ik werd steeds slechter. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment zei “als ik in een rolstoel kom en niet meer kan lopen/praten door mijn benauwdheid hoeft het van mij niet meer”. Dat gebeurde, toch was mijn leven nog waardevol.
Toen zei ik “als ik door een zuurstof slangetje in leven moet blijven hoeft het van mij niet meer”, maar ook dat gebeurde. Ik lag veel in het ziekenhuis, kon ik eigenlijk niets meer. Toch was mijn leven ook toen heel waardevol. Ik had veel lieve mensen om me heen en voor hun wilde ik ook niet opgeven.
Op een gegeven moment heb ik wel aan mijn moeder gevraagd “Mam, als het me echt niet meer lukt om te blijven vechten voor lucht, is het dan goed als ik stop”. Waarop mijn moeder volmondig ja zei. Toen kwam dus het dilemma...het was goed als ik echt niet meer kon, maar wanneer was dat dan! Ik bleef mijn grenzen verleggen en heb dus aan de lijve ondervonden dat ik het van te voren niet kon zeggen.
Het zal mogelijk voor veel mensen anders voelen, toch denk ik dat heel veel mensen hun grenzen blijven verleggen, omdat er ook nog zoveel leuke/mooie/lieve dingen gebeuren.
Ik heb lange tijd heel erg veel last gehad van mijn longen. De longartsen en astmacentrums konden niet precies zeggen wat er aan de hand was, maar ik werd steeds slechter. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment zei “als ik in een rolstoel kom en niet meer kan lopen/praten door mijn benauwdheid hoeft het van mij niet meer”. Dat gebeurde, toch was mijn leven nog waardevol.
Toen zei ik “als ik door een zuurstof slangetje in leven moet blijven hoeft het van mij niet meer”, maar ook dat gebeurde. Ik lag veel in het ziekenhuis, kon ik eigenlijk niets meer. Toch was mijn leven ook toen heel waardevol. Ik had veel lieve mensen om me heen en voor hun wilde ik ook niet opgeven.
Op een gegeven moment heb ik wel aan mijn moeder gevraagd “Mam, als het me echt niet meer lukt om te blijven vechten voor lucht, is het dan goed als ik stop”. Waarop mijn moeder volmondig ja zei. Toen kwam dus het dilemma...het was goed als ik echt niet meer kon, maar wanneer was dat dan! Ik bleef mijn grenzen verleggen en heb dus aan de lijve ondervonden dat ik het van te voren niet kon zeggen.
Het zal mogelijk voor veel mensen anders voelen, toch denk ik dat heel veel mensen hun grenzen blijven verleggen, omdat er ook nog zoveel leuke/mooie/lieve dingen gebeuren.
-
Dannifan
Respect voor je als ik je verhaal lees, ik denk dat het goed is niet op te geven. Ik leef vanuit mijn geloof dus misschien sta ik er dan anders in dan velen.
Ik las van Fernado Ricksen die ernstig ALS heeft en toch wil blijven leven, alleen maar om zo lang mogelijk te genieten van zijn dochtertje.
Veel mensen leven zo simpel tegenwoordig, als het me niet meer bevalt stop ik gewoon. Besefte men maar meer dat het aardse leven éénmalig is en kostbaar, hoe moeilijk het ook kan zijn.
Ik las van Fernado Ricksen die ernstig ALS heeft en toch wil blijven leven, alleen maar om zo lang mogelijk te genieten van zijn dochtertje.
Veel mensen leven zo simpel tegenwoordig, als het me niet meer bevalt stop ik gewoon. Besefte men maar meer dat het aardse leven éénmalig is en kostbaar, hoe moeilijk het ook kan zijn.
-
1207
-
Dannifan
-
1207
[QUOTE=Dannifan;1117858]
ik lees elke dag via vele kanalen (...)
Ik sta er anders in gelukkig.[/QUOTE]
je goed recht om een andere mening te hebben
maa als je elke dag, via vele kanalen, erover leest ...
Ik doe dat niet en weet dat om je eigen dood vragen NOOIT een makkelijke of simpele beslissing kan zijn.
het is geen binnenweg of makkelijke uitweg.
Ik vind het jammer om het zo uit te leggen
ik lees elke dag via vele kanalen (...)
Ik sta er anders in gelukkig.[/QUOTE]
je goed recht om een andere mening te hebben
maa als je elke dag, via vele kanalen, erover leest ...
Ik doe dat niet en weet dat om je eigen dood vragen NOOIT een makkelijke of simpele beslissing kan zijn.
het is geen binnenweg of makkelijke uitweg.
Ik vind het jammer om het zo uit te leggen
-
1207
strikt genomen is euthanasie voor een comapatient per definitie volstrekt onmogelijk aangezien een comapatient onmogelijk zelf kan vragen om z'n leven te beëindigen.
Als je zus mag beslissen om je leven te beëindigen is dat eveneens alles behalve euthanasie
da's ook een vervelend neveneffect van dit soort discussies. Iedereen praat naast mekaar, gebruikt andere definities en op den duur euthanaseren mensen, naar eigen zeggen althans, zelfs hun huisdier omdat dat beter klinkt als laten inslapen.
alsof ee nhond kan vragen om z'n leven te beëindigen :)
Als je zus mag beslissen om je leven te beëindigen is dat eveneens alles behalve euthanasie
da's ook een vervelend neveneffect van dit soort discussies. Iedereen praat naast mekaar, gebruikt andere definities en op den duur euthanaseren mensen, naar eigen zeggen althans, zelfs hun huisdier omdat dat beter klinkt als laten inslapen.
alsof ee nhond kan vragen om z'n leven te beëindigen :)
-
marijke
euthanasie
euthanasie
ik ben er nog.
De euthanasie is niet doorgegaan.
Ik ben gisteren naar de mdl arts geweest want er was een poliep uit mijn darmen verwijderd.
Mijn darmen zijn erg slap geworden door de ms.
Ik heb er erg veel last van en de arts adviseerde me om het nog 3 maanden aan te zien en blijft de pijn zo hevig dan zou het raadzaam zijn om of een stoma te plaatsen of een stuk dikke darm te verwijderen.
Wat kan ik het beste doen is mijn vraag.
Wie weet er antwoord op?
ik ben er nog.
De euthanasie is niet doorgegaan.
Ik ben gisteren naar de mdl arts geweest want er was een poliep uit mijn darmen verwijderd.
Mijn darmen zijn erg slap geworden door de ms.
Ik heb er erg veel last van en de arts adviseerde me om het nog 3 maanden aan te zien en blijft de pijn zo hevig dan zou het raadzaam zijn om of een stoma te plaatsen of een stuk dikke darm te verwijderen.
Wat kan ik het beste doen is mijn vraag.
Wie weet er antwoord op?