MSweb forum

[QUOTE=drelies2;1096680]Vraagje voor Jrs
Ook ik heb last van decubites plekje en wil graag weten welke hielbeschermers dit waren.
Dus Jrs kun je me verder helpen?
[/QUOTE]
Sorry, ik zie je vraag nu pas.
Ik heb in het revalidatiecentrum deze gekregen (eerste link uit google; misschien zijn ze ergens anders goedkoper):
[url]https://www.allwecare.nl/preventie-en-e ... scherming/[/url]

Overigens hielp het ook enorm toen ik andere schoenen ging dragen (ik kwam in het ziekenhuis met sportschoenen aan, en heb die ook in het revalidatiecentrum teveel gedragen. Met 'normale schoenen' werd de pijn ook snel minder).

Het is weer wat rustiger geworden maar

meer dan ooit begin ik te beseffen dat het wel erg moeilijk begint te worden allemaal. Somberen. Hoelang nog en hoe en wanneer is voor mij (ons) de maat vol. Kom ik op een punt dat ik serieus stappen ga ondernemen richting euthanasie? Ik ben er erg mee bezig de laatste maanden.

Moeilijke materie hoor. Daarbij zorgen over mijn jongste zoon die nog steeds niet weet wat hij moet doen na zijn middelbare school. Erg in zichzelf gekeerd is. Mijn huwelijk dat nogal kraakt momenteel. Lastig hoor.

Vrijdag ga ik praten met mijn huisarts over verwijzing naar NAH-hulpverlening. En vanmiddag maar eens bellen met een goede vriend, Henk, om zaken in alle openheid door te spreken. Afspraken te maken. Want ik loop erin vast.

Gelukkig kan ik wel weer mijn werk doen, dus ik ga nu opschieten. 8.45 rijdt de taxi voor.

Beste Fratema.

Best wel confronterend om te lezen, dat jij overduidelijk gelovig,
aan euthanasie denkt.
Dan moet toch echt de bodem bereikt zijn,
wat ik overigens heel goed begrijp.

Sinds ik HET geregeld heb, is er een rust over me heen gekomen.
Alsof ik aan mezelf toe gaf, tot zo ver en niet verder.
Mijn lijf kwam daarna ook tot rust, dat gun ik jou ook.

Heel veel sterkte..

Nou, de bodem is nog lang niet bereikt hoor

Maar ik durf wel meer dan voorheen te denken aan ondenkbare scenario's. Soms spookt het in mijn hoofd. Wat-als-gedachten. Wat als ik niet meer... (vul maar in, doemdenkbeelden, niet meer kunnen praten, slikken, zitten, de straat op kan, draaien in bed, etc. etc. etc.). Ik heb echt geen concrete plannen over euthanasie hoor, of andere domme dingen, maar het spookt.

Ergens over nadenken is nooit verkeerd. Dat je er over nadenkt, betekent niet dat je het ook uit wilt voeren... I.i.g. voorlopig nog niet. ;)

Bespreek het met je dierbaren, dan zijn die tegen de tijd dat het wellicht [B]echt [/B]ter sprake moet komen voorbereid en weten ze wat je wensen zijn.

Deze onderwerpen kun je net zo zwaar maken als je zelf wilt. Als je het gewoon ter sprake brengt als het zo uit komt (n.a.v. een tv programma of iets in de omgeving ofzo), is het niet zo beladen.
Want dood hoort nou eenmaal bij het leven, dat weten we allemaal. En door er over te praten roep je echt niets over je uit hoor. Het schept alleen duidelijkheid.

mijn kerst -oud en nieuw wens schreef ik voor dit jaar als volgt: Ik hoop op een jaar vol lichtpuntjes. En dat we deze lichtpuntjes blijven zien, hoe moeilijk dat soms ook is. Een jaar waarin we ons laten inspireren door liefde, hoop en vertrouwen zodat die lichtjes altijd blijven branden.
Voor iedereen een hoopvol 2018 toegewenst!

Jouw bericht lezende wens ik je dit van harte toe, Fratema. Het is zo herkenbaar wat je schrijft! Het huwelijk dat soms kraakt, zorgen om kinderen.

Mijn jongste is met bloed zweet en tranen geslaagd en had zijn zinnen gezet op een vervolg opleiding maar werd niet toegelaten.

Hij heeft een tussen jaar genomen waarin ik wel heb gesteld dat hij een baantje moest zoeken om structuur te behouden en zijn eigen geld te verdienen. Hij heeft een baantje gevonden en oriënteert zich serieus op een vervolg opleiding. Ik zie hem groeien naar volwassenheid en we hebben vaak fijne gesprekken.

Ik maak me dikwijls zorgen en heb me dikwijls zorgen gemaakt. Hoe lang kan ik die mannen nog begeleiden terwijl ik merk dat mijn energie afneemt en mijn hoofd niet altijd wil?

En toch: afgelopen voorjaar zag ik zo'n sliert kinderen de avondvierdaagse lopen. Nu zou ik dat nooit meer redden, maar alle jaren waarin mijn zonen en hun klasgenoten meeliepen heb ik dat toch maar mooi kunnen organiseren en begeleiden en dan voel ik alleen maar een dankbaarheid die opweegt tegen wat me nu allemaal niet meer zo gemakkelijk afgaat.

Mijn echtgenoot heeft Myelofibrose en ik heb Multiple Sclerose. Hij is gepensioneerd en ik werk (nog) fulltime in de zorg. MF en MS verenigd in een huwelijk dat af en toe behoorlijk knettert.

Telkens merk ik dat ik niet alleen ben. Die Ene loopt altijd met mij, met ons mee en dat maakt dat ik toch altijd weer vertrouwen heb, ook en vooral wanneer alles donker lijkt.

Veel kracht en vertrouwen toegewenst.

Frans en NeeltjeP

Herkenbaar, herkenbaar en wel op ALLE gebied.

Bedankt voor jullie mooie reacties

Hier wordt het inmiddels wat rustiger

En ik heb een afspraak gemaakt bij de MS-verpleegkundige hier
Ik hoop dat ze mij kan wijzen op een lotgenoten gespreksgroep

[COLOR="Purple"]Fijn dat het wat rustiger geworden is Frans!

Hoop dat de MS verpleegkundige je verder kan helpen!.[/COLOR]

Beste Fratema.

Je kan ook direct contact opnemen met de ms vereniging om te vragen, waar er een contacten groep in jouw regio zit.
Vaak is er ook bij het ziekenhuis een inloopmoment per maand.

071-3031577 nationaal team ms vereniging