En daar mag je best een paar jaar over doen!
Veel MS'ers maken de eerste jaren een rouwproces door, waarbij ze langzaam werken aan acceptatie van de nieuwe realiteit.
Ik had vrij snel voor mezelf bedacht dat ik bepaalde triggers niet ging vermijden, maar dat betekende niet dat ik ook meteen de gevolgen goed kon accepteren.
Rationeel had ik bedacht dat het uitje het waard was om ziek te zijn. Emotioneel was een ander verhaal.
Dan was het maandag en iedereen ging weer lekker naar werk en ik was nog steeds ziek en ik vond het zó oneerlijk en ik werd er zo verschrikkelijk verdrietig van dat dit nu mijn leven was.
Maar het wordt beter. Ooit kun je ook gelukkig zijn ondanks deze nieuwe realiteit.