Afgelopen maandag werd ik hals over kop opgenomen in het ziekenhuis, omdat ik een heel snel opkomende schub had en daarmee dus op de SEH belandde. Mijn eigen neuroloog had dienst en omdat de klachten zo nadrukkelijk aanwezig waren wilde ze me niet meer laten gaan.
Het komt erop neer dat de hele rechterkant van mijn lichaam even behoorlijk lamgeslagen was.
Dezelfde avond gelijk de eerste lading prednisolon gehad en na de mededeling dat ik dus vandaag naar het UWV moest voor mijn keuring is de toediening gelijk zodanig aangepast dat ik vandaag op tijd kon zijn voor de keuring.
Gelukkig is de kop er af en kon ik op een zo goed mogelijke manier op de keuring verschijnen.
Met het ziekenhuisbandje nog om en de pleister nog op mijn pols waar het infuus had gezeten, kwam ik super gespannen aan op het kantoor van het UWV.
Met de tranen in mijn ogen heb ik de keuringsarts verteld hoe moeilijk ik het allemaal vind dat ik de dingen niet meer zo kan doen zoals ik het graag zou willen. Vroeger kon ik de hele wereld aan en nu....... Nu moet ik de dingen die ik zo graag doe laten schieten en ben ik vreselijk in gevecht om mijn hart en mijn verstand op een evenwijdige lijn te krijgen.
Mijn verstand zegt dat ik me erbij neer moet leggen dat het gewoon allemaal niet meer kan en dat ik verder moet, maar mijn hart wil nog zo graag.
Afijn, ze had goed in de gaten dat ik hier nog niet klaar voor was en heeft me nog een jaar gegeven om te proberen dat ik dat over een jaar wel ben.
Ik ben wel voor het komende jaar 100% afgekeurd, maar ze wil me toch graag over een jaar terug zien om te kijken hoe het dan gaat en om dan de juiste beslissing te maken.
Morgen heb ik een afspraak bij de revalidatie arts om te kijken of ik nog wat hulp kan krijgen om het geestelijk nog een beetje op een rijtje te krijgen.
Het klinkt misschien raar, maar ik heb echt met deze beslissing een beetje rust in mijn kop gekregen. De druk is even van de ketel en hoe het uiteindelijk ook af zal lopen, hoop ik dat ik er dan ook voor de volle 100% achter kan staan.
Er zit nog een heel verhaal achter, maar dit is wat ik nog zo weet te vertellen en als ik het rapport van dit gesprek heb gekregen kan ik er samen met mijn man nog even rustig voor gaan zitten. Maar voor nu voelt het goed.:)
Ik heb thuis wel gevraagd om me een beetje ruimte te geven om hieraan te werken en dus niet teveel verwachtingen van me te hebben. Niet dat ik hier niets meer zal doen hoor! Maar me gewoon een beetje vrij laten.
Dit ga ik overigens ook in mijn omgeving doen.
En ik denk dat dat wel goed gaat komen.
- Forumoverzicht
- Alle tijden zijn UTC
- Verwijder cookies
- Contact