Rouwen om jezelf

[irini]

Hi ,
Ik ben net lid geworden sinds mijn diagnose MS .
Ik heb de diagnose sinds ongeveer 2 maanden en ga door een rollercoaster van emoties….
Ik heb verdriet woede eenzaamheid in mijn proces en kan niet meer wat ik met zoveel passie kon !
Namelijk zorgen voor anderen … en ik mis het zo..
Nu moet ik voor mezelf zorgen en vind dat heel moeilijk.
Ik moet weer leren om mezelf lief te hebben en de vreugde in mezelf terug te vinden….
Ik heb nu ontdekt dat dit een rouwproces is en dat ik aan het rouwen om mezelf ben . Ik heb nog nooit eerder zoiets gevoeld . Was altijd vrolijk blij en actief. Altijd aan het werk maar daar genoot ik van … Daar haalde ik mijn kracht en energie vandaan als ook mijn sociale contacten . Dat is nu allemaal weggevallen ….
Zijn er hier ook meer mensen die dit herkennen?


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

[Klick]

@irini ik herken het zeker! en ik denk dat iedereen hier dit wel zal herkennen. vooral in het begin, de achtbaan.. het is helaas een proces die ik al meerdere keren door ben gegaan na de diagnose.
maar geloof me, je komt er doorheen en gaat het leven weer waarderen.

[Marina]

Hi irini,

Ik denk dat veel mensen hier dit herkennen. We ervaren eigenlijk allemaal verliezen door de MS, de een anders dan de ander maar er is altijd sprake van een verlies met MS. Neem al het verlies van je gezondheid waar iedereen hier mee te maken heeft. Maar ook van het kunnen doen van dingen die je altijd heel graag deed, van een bepaald toekomstbeeld, een bepaalde rol die je had (in jouw geval die van verzorger) of van contacten e.d.

Ik vind het goed dat je hier een bericht over plaatst . Ik heb niet vaak berichten gelezen hier over, terwijl het wel een belangrijk proces is bij MS. Maar ook niet altijd even makkelijk (om het over te hebben).
Zelf heb ik ook weinig hier over geschreven en heb denk ik niet een rouwproces 'volgens het boekje' doorlopen. Vind het moeilijk om verdrietige gevoelens te voelen en te uiten. Soms komt het er dan uit als boosheid, bijv. als iets niet meer goed lukt. En heel soms kan ik het verdriet wel voelen. Het is ook belangrijk dat daar ruimte voor is. Je mag dat voelen, het is zelfs goed voor de verwerking om dat te voelen en te uiten.

Wat ik heel goed van je vind is dat jij er wel over schrijft en je verhaal hierover doet. Dat is ook wat wordt gezegd door professionele begeleiders bij rouwverwerking: dat het goed is voor de verwerking om o.a. je verhaal meerdere malen te vertellen, er over te praten/schrijven.
Het gaat in een rouwproces er allereerst om dat je verlies kunt erkennen, daarna komt herkennen en verdriet en daarna het aanpassen aan je situatie: in jouw geval zou je dan bijv. ook kunnen kijken op wat voor manieren je die verzorgende rol nog wel kunt hebben. Misschien op een andere wijze en op andere gebieden..

Er is ooit een webinar over omgaan met verlies en rouw geweest op MSWeb. Misschien interessant om eens te bekijken: https://msvereniging.nl/dossiers/omgaan ... n-verlies/

[irini]

Dankjewel voor je berichtje! Zal er naar kijken straks!
Ja het viel mij ook op dat ik er niets over kan vinden op het web . Ik dacht laat ik mijn gevoelens uiten en kijken of er andere mensen reageren.
Ik heb dus ook een zusje met MS . Die steekt haar kop in het zand… maar ze is lichamelijk nog niet teruggevallen ze rent loopt en doet alles nog maar is dan ook 15 haar jonger , is net getrouwd en werkt nog . Voor haar is het heel confronterend mij te zien .
Ze is van haar 1e schub volledig hersteld(sinds 2 jaar de diagnose). Ik heb de diagnose net maar heb al jaren uitval met mijn been.
Ik krijg via neurologie een intake bij de psycholoog deze week hiervoor. Maar ik heb ook allerlei angsten
Die weer opnieuw zijn opgekomen en die ik weer opnieuw moet zien te overwinnen dus daar gaan ze ook aan werken.
Ga ook meedoen aan een coachingstraject . Dat het can do more van de MS vereniging schijnt ook heel goed te zijn .
Vanochtend dacht ik misschien moet ik maar een boek gaan schrijven over alles…
Ik dacht zal ik er maar over schrijven want de meeste mensen gaan het uit de weg…. Het is te confronterend … Dus toch maar gedaan dus misschien dat ik onder deze topic verder ga schrijven over alles wat ik voel en op mijn weg komt . Misschien heb ik of iemand anders er wat aan….
Nou ga nog even in het zonnetje zitten


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

[Marina]

Ik dacht laat ik mijn gevoelens uiten en kijken of er andere mensen reageren.
Ik dacht zal ik er maar over schrijven want de meeste mensen gaan het uit de weg…. Het is te confronterend … Dus toch maar gedaan

Goed van je en ook best wel moedig

Ik heb dus ook een zusje met MS . Die steekt haar kop in het zand… maar ze is lichamelijk nog niet teruggevallen ze rent loopt en doet alles nog maar is dan ook 15 haar jonger , is net getrouwd en werkt nog.

Dat maakt wel veel uit, denk ik, voor je zusje dat zij minder geconfronteerd is met de gevolgen van MS (met verlies) bij haarzelf dan jij bent en dat ze een stuk jonger is. En dat zij niet ook te maken heeft met meerdere angsten die door de MS weer getriggerd zijn. Dat maakt het voor jou natuurlijk wel anders/zwaarder.

Ga ook meedoen aan een coachingstraject

Je bent al goed bezig hoor vind ik, met het beginnen zorgen voor jezelf .

Vanochtend dacht ik misschien moet ik maar een boek gaan schrijven over alles…

Je zal niet de eerste zijn die dit doet. Heb al diverse blogs bijv. gelezen van 'MS-ers'.

dus misschien dat ik onder deze topic verder ga schrijven over alles wat ik voel en op mijn weg komt . Misschien heb ik of iemand anders er wat aan….

Als het je helpt zou ik dat zeker doen en inderdaad kunnen anderen er ook nog wat aan hebben.

Ik hoop dat je van het zonnetje hebt genoten vanmiddag !