:( ok deze opmerking werd gisteren gemaakt door iemand, "die ook iemand kent" met MS. Ja, zo erg. Ze is pas 25 jaar. Dan is het echt zielig....blablabla.:moe:
Ik zat in dezelfde ruimte als deze persoon. Alsof ze zich realiseerde dat ik in dezelfde ruimte zat en ook MS heb, draaide ze zich om en keek me aan en vroeg hou oud ik was toen ik de diagnose kreeg.
Ik zei: "Ik ben 45 jaar en was 35 toen ik de diagnose kreeg. Maar of je 25 bent of 65 en je krijgt dan de diagnose MS. Het is voor allebei de personen even erg. Sommige mensen denken dat het niet zo erg is als je ouder bent. Want dan zou je het grootste deel van je leven al achter de rug hebben, dus wat maakt dat uit? Dat maakt dus WEL uit". Ze keek met een rood aangelopen hoofd de andere kant op, terwijl ze iets mompelde van: "ja, dat is wel zo."
GGRRR ik kan echt heel slecht tegen mensen die zo denken. Hoe kortzichtig kun je zijn.
MS diagnose: het is erger als je jong bent...
-
MsApocalyps
Ik heb mijn diagnose gekregen op mijn 19e en ben er nu 21 maar dat is net zo met een oudere persoon. En tuurlijk als je jong bent en de diagnose krijgt wordt je hele wereld onderste boven gezet. Ik was bezig met mijn studie die ik heb moeten stopzetten omwille van mijn MS. Aan elke relatie waar ik aan zou beginnen zou ik die persoon moeten zeggen dat ik MS heb en hard hopen dat die persoon dan niet hard wegloopt.
Op dat gebied denk ik wel dat het "erger" (het is even erg begrijp me niet verkeerd) is ja. Jongere personen zijn gewoon totaal hun stabiliteit (opgroeien is al zwaar genoeg zeker in de puberteit) kwijt wat natuurlijk niet wilt zeggen dat het bij oudere personen kan gebeuren. Verder heb je nog het "als je het jonger krijgt heb je meer tijd om af te takelen". Niet volledig waar natuurlijk gezien een 65 jarige misschien binnen 2 jaar in het slechtste geval volledig afhankelijk is van andere personen.
En dan heb je nog het grootste punt namelijk kinderen. Als je al wat ouder bent heb je kinderen gehad, heb je een man ben je getrouwd heb je al een stabiele baan etc. Daar waar jongeren waarbij het bij een gezonde persoon dit al moeilijk genoeg is, het met een ziekte als deze het nog moeilijker maakt. Ik persoonlijk vind het moeilijk om aan kinderen te beginnen omdat mijn lichaam vol zit met medicatie dat er niet moet zitten. En dat vind ik geen fijne gedachte, daar hebben oudere personen weer een stapje voor.
Ik zeg zeker niet dat ik volledig akkoord ga met wat die persoon zei maar wel dat ik begrijp wat ze wilde zeggen. Personen die hun diagnose op een latere leeftijd krijgen moeten het uiteindelijk aan hun kinderen vertellen wat me ook geen makkie lijkt. Omscholen als dat uiteindelijk moet lijkt me op een latere leeftijd met de huishouding, kinderen etc een heel gedoe. En al zeker: je diagnose krijgen in de jaren 90 dan anno 2011 is compleet anders, daar hebben wij weer geluk in.
Ik vind het een beetje appels met peren vergelijken eigenlijk en ik raad je aan om er niet al te veel van aan te trekken. De persoon die dat zei zal waarschijnlijk nog bezig zijn met het verwerken van haar diagnose en dan zie je alles nogal zwart-wit maar niet de kleuren er tussen.
Op dat gebied denk ik wel dat het "erger" (het is even erg begrijp me niet verkeerd) is ja. Jongere personen zijn gewoon totaal hun stabiliteit (opgroeien is al zwaar genoeg zeker in de puberteit) kwijt wat natuurlijk niet wilt zeggen dat het bij oudere personen kan gebeuren. Verder heb je nog het "als je het jonger krijgt heb je meer tijd om af te takelen". Niet volledig waar natuurlijk gezien een 65 jarige misschien binnen 2 jaar in het slechtste geval volledig afhankelijk is van andere personen.
En dan heb je nog het grootste punt namelijk kinderen. Als je al wat ouder bent heb je kinderen gehad, heb je een man ben je getrouwd heb je al een stabiele baan etc. Daar waar jongeren waarbij het bij een gezonde persoon dit al moeilijk genoeg is, het met een ziekte als deze het nog moeilijker maakt. Ik persoonlijk vind het moeilijk om aan kinderen te beginnen omdat mijn lichaam vol zit met medicatie dat er niet moet zitten. En dat vind ik geen fijne gedachte, daar hebben oudere personen weer een stapje voor.
Ik zeg zeker niet dat ik volledig akkoord ga met wat die persoon zei maar wel dat ik begrijp wat ze wilde zeggen. Personen die hun diagnose op een latere leeftijd krijgen moeten het uiteindelijk aan hun kinderen vertellen wat me ook geen makkie lijkt. Omscholen als dat uiteindelijk moet lijkt me op een latere leeftijd met de huishouding, kinderen etc een heel gedoe. En al zeker: je diagnose krijgen in de jaren 90 dan anno 2011 is compleet anders, daar hebben wij weer geluk in.
Ik vind het een beetje appels met peren vergelijken eigenlijk en ik raad je aan om er niet al te veel van aan te trekken. De persoon die dat zei zal waarschijnlijk nog bezig zijn met het verwerken van haar diagnose en dan zie je alles nogal zwart-wit maar niet de kleuren er tussen.
-
M&MS
Ik denk dat het geen kwestie is van erger of minder erg, maar er is wel een verschil.
Ik kreeg mijn eerste achteraf bewijsbare aanval op mijn 29e, maar ben pas op mijn 40e naar de neuro gegaan.
In die 11,5 jaar die ertussen zat heb ik toch een hoop gedaan wat ik niet zou hebben gedaan als ik voor mijn 30e een diagnose had gehad.
Ik heb geen kinderen. Dus die hoefde ik het niet te vertellen. En de kinderen van mijn vriend zijn door hem ingelicht.
Nee, het heeft toch een andere impact als je jong bent.
Ik kreeg mijn eerste achteraf bewijsbare aanval op mijn 29e, maar ben pas op mijn 40e naar de neuro gegaan.
In die 11,5 jaar die ertussen zat heb ik toch een hoop gedaan wat ik niet zou hebben gedaan als ik voor mijn 30e een diagnose had gehad.
Ik heb geen kinderen. Dus die hoefde ik het niet te vertellen. En de kinderen van mijn vriend zijn door hem ingelicht.
Nee, het heeft toch een andere impact als je jong bent.
-
Sara
Ik vind 't niet zo onlogisch eerlijk gezegd.
Mijn diagnose kwam toen ik ongeveer veertig was; ik heb 40 gezonde jaren gehad, en gewerkt tot m'n vijfenveertigste ongeveer, bijna de 25 jaar vol kunnen maken.
Als ik dat vergelijk met Mikki, die al heel jong MS kreeg, en nu al behoorlijk beperkt is, op haar elfde of twaalfde ([url]http://mikki.jouwweb.nl/24-november-201 ... lter-kroes)[/url], dan vind ik mezelf (relatief!) een mazzelaar :).
Mijn diagnose kwam toen ik ongeveer veertig was; ik heb 40 gezonde jaren gehad, en gewerkt tot m'n vijfenveertigste ongeveer, bijna de 25 jaar vol kunnen maken.
Als ik dat vergelijk met Mikki, die al heel jong MS kreeg, en nu al behoorlijk beperkt is, op haar elfde of twaalfde ([url]http://mikki.jouwweb.nl/24-november-201 ... lter-kroes)[/url], dan vind ik mezelf (relatief!) een mazzelaar :).
-
eendje
Ik vrees dat ik ook liever later de diagnose had gekregen.....
Natuurlijk is MS altijd erg, maar hoe meer gezonde jaren, hoe beter, toch ?
Overigens is 35 ook best jong.
Ik was 24 , toen ik de diagnose kreeg en moest voor mijn gevoel nog aan mijn 'grote-mensen-leven' beginnen.
Ik was nog aan het studeren. Heb dit wel af kunnen maken, maar niet lang kunnen werken.
Ook heb ik weinig WAO, doordat ik nauwelijks heb kunnen werken.
Ziek worden, als je full-time werkt, levert toch meer op. ;)
En dan zijn er ook mensen (kinderen), die nog eerder getroffen worden... Nog nauwelijks geleefd en dan al ziek. :(
MS krijg je het best nooit, maar toch in ieder geval liever laat dan vroeg.
Natuurlijk is MS altijd erg, maar hoe meer gezonde jaren, hoe beter, toch ?
Overigens is 35 ook best jong.
Ik was 24 , toen ik de diagnose kreeg en moest voor mijn gevoel nog aan mijn 'grote-mensen-leven' beginnen.
Ik was nog aan het studeren. Heb dit wel af kunnen maken, maar niet lang kunnen werken.
Ook heb ik weinig WAO, doordat ik nauwelijks heb kunnen werken.
Ziek worden, als je full-time werkt, levert toch meer op. ;)
En dan zijn er ook mensen (kinderen), die nog eerder getroffen worden... Nog nauwelijks geleefd en dan al ziek. :(
MS krijg je het best nooit, maar toch in ieder geval liever laat dan vroeg.
-
Giechel
ik kreeg de diagnose toen ik 40 was.
ik had jaren van stappen achter de rug, intensief dingen ondernemen met vrienden, samengewoond en getrouwd, kinderen gehad, vakanties in het buitenland, leuke dingen doen met de kinderen, gewerkt en nog zo ontelbaar veel meer dingen waar ik nu geen energie meer voor heb.
dus ja, ik vind het wel veel erger als iemand jong de diagnose krijgt.
ik heb dat allemaal meegemaakt, erom gelachen, ervan genoten en ervan geleerd.
als ik kijk naar mijn kind, die geen ms heeft (gelukkig) maar wel cvs, en ik zie hoe jong ze nog is en wat ze allemaal mist, dan breekt mijn hart.
en dat breekt ook voor elke jonge msser die moet ontberen wat ik wel heb kunnen doen.
mijn kind wacht in principe elke dag tot die dag voorbij is, want ze kan niet meer.
als je ms hebt en geen klachten dan is het een beetje anders.
maar als je veel niet kunt pas je niet meer binnen je leeftijdsgroep en loop je zowieso zoveel mis....
ik had jaren van stappen achter de rug, intensief dingen ondernemen met vrienden, samengewoond en getrouwd, kinderen gehad, vakanties in het buitenland, leuke dingen doen met de kinderen, gewerkt en nog zo ontelbaar veel meer dingen waar ik nu geen energie meer voor heb.
dus ja, ik vind het wel veel erger als iemand jong de diagnose krijgt.
ik heb dat allemaal meegemaakt, erom gelachen, ervan genoten en ervan geleerd.
als ik kijk naar mijn kind, die geen ms heeft (gelukkig) maar wel cvs, en ik zie hoe jong ze nog is en wat ze allemaal mist, dan breekt mijn hart.
en dat breekt ook voor elke jonge msser die moet ontberen wat ik wel heb kunnen doen.
mijn kind wacht in principe elke dag tot die dag voorbij is, want ze kan niet meer.
als je ms hebt en geen klachten dan is het een beetje anders.
maar als je veel niet kunt pas je niet meer binnen je leeftijdsgroep en loop je zowieso zoveel mis....
-
E.R.
[COLOR="Blue"]Vandaag zei een mede MS-er tegen mij: "Maar jij bent nog zo jong.. "
Ja dat zette me ook wel aan het denken. Is dat erger?
En fijn dat er dan al zo'n topic (voor mij geopend) is.
Want waarom zeggen mensen dit?
En is het erger om jong MS te hebben?
Of is het meer: "Gohh, dus je hebt nog maar zo kort van je vitale lichaam kunnen genieten.. en dat is zielig??"
?
[/COLOR]
Ja dat zette me ook wel aan het denken. Is dat erger?
En fijn dat er dan al zo'n topic (voor mij geopend) is.
Want waarom zeggen mensen dit?
En is het erger om jong MS te hebben?
Of is het meer: "Gohh, dus je hebt nog maar zo kort van je vitale lichaam kunnen genieten.. en dat is zielig??"
?
[/COLOR]
-
MsApocalyps
-
M&MS
-
Snowym
Het is misschien een zinloze discussie, want je hebt geen keuze voor jong of (iets) ouder.
En iedereen die de diagnose krijgt moet inleveren en zal daarna alleen nog maar meer moeten inleveren.
Ik vind alleen wel dat als je al veel dingen in het leven hebt gedaan/gehad......relatie(s), werk, kinderen, actieve vakanties, sport en veel andere dingen het dan misschien makkelijker is om je leven zo te regelen dat het beter overeenkomt met wat je nodig hebt op dat moment.
Ik ben nu bv. afgekeurd, vond het in het begin heel erg, maar heb er nu meer vrede mee omdat ik met plezier en voldoening terug kan kijken op mijn werkzame jaren en mijn aandeel aan de maatschappij. (ben verpleegkundige en lerares geweest)
Ik was 49 en heb het er heel moeilijk mee (gehad) en zal nooit zeggen dat het niet erg is om een dergelijke diagnose te krijgen.
En iedereen die de diagnose krijgt moet inleveren en zal daarna alleen nog maar meer moeten inleveren.
Ik vind alleen wel dat als je al veel dingen in het leven hebt gedaan/gehad......relatie(s), werk, kinderen, actieve vakanties, sport en veel andere dingen het dan misschien makkelijker is om je leven zo te regelen dat het beter overeenkomt met wat je nodig hebt op dat moment.
Ik ben nu bv. afgekeurd, vond het in het begin heel erg, maar heb er nu meer vrede mee omdat ik met plezier en voldoening terug kan kijken op mijn werkzame jaren en mijn aandeel aan de maatschappij. (ben verpleegkundige en lerares geweest)
Ik was 49 en heb het er heel moeilijk mee (gehad) en zal nooit zeggen dat het niet erg is om een dergelijke diagnose te krijgen.