Candy
even een (off topic) :knuffel: omdat jouw (ook al is het heel beknopt weergegeven) verhaal me raakt!
het einde, afwachten of bespoedigen??? / Euthanasie
-
Candy † 2-12-2016
Toeval bestaat niet,
Toeval bestaat niet,
maar laat ik nou net dit artikel lezen:
Arts voor rechter bij weigering euthanasie.
Artsen die een euthanasieverzoek van een patiënt zonder motivering afwijzen, moeten zich voor de tuchtrechter verantwoorden. Hiervoor heeft euthanasiedeskundige Hans van Dam vrijdag gepleit tijdens een congres in Amersfoort over vijf jaar euthanasiewet.
Uit cijfers blijkt dat tweederde van de verzoeken van patiënten voor euthanasie niet leiden tot euthanasie. Volgens Van Dam, die een gezaghebbend boek schreef over de dagelijkse praktijk van euthanasie, geven dokters vaak niet eens een reden waarom ze het verzoek afwijzen.
Daarbij verzuimen ze, volgens hem, bovendien de patiënt door te verwijzen naar een andere arts die misschien wel bereid is euthanasie uit te voeren.
Patiënten doen vaak een verzoek om euthanasie als ze al stervend zijn, zegt de schrijver/onderzoeker. Volgens hem hebben ze na een afwijzing vaak niet meer de energie om een andere arts te zoeken die hen eventueel wel zou kunnen helpen bij hun zelfgekozen dood.
Artsen weigeren vaak een verzoek uit hun eigen geloofsovertuiging, stelt Van Dam. Daarbij komt het volgens hem ook voor 'dat ze er gewoon geen zin in hebben'.
Hij vindt dat de macht van de arts moet worden ingeperkt en dat ze verplicht moeten worden hun patiënt een fatsoenlijke uitleg te geven over hun beslissing.
bron: [url]http://www.trouw.nl[/url]
geplaatst op 01/10/2007
maar laat ik nou net dit artikel lezen:
Arts voor rechter bij weigering euthanasie.
Artsen die een euthanasieverzoek van een patiënt zonder motivering afwijzen, moeten zich voor de tuchtrechter verantwoorden. Hiervoor heeft euthanasiedeskundige Hans van Dam vrijdag gepleit tijdens een congres in Amersfoort over vijf jaar euthanasiewet.
Uit cijfers blijkt dat tweederde van de verzoeken van patiënten voor euthanasie niet leiden tot euthanasie. Volgens Van Dam, die een gezaghebbend boek schreef over de dagelijkse praktijk van euthanasie, geven dokters vaak niet eens een reden waarom ze het verzoek afwijzen.
Daarbij verzuimen ze, volgens hem, bovendien de patiënt door te verwijzen naar een andere arts die misschien wel bereid is euthanasie uit te voeren.
Patiënten doen vaak een verzoek om euthanasie als ze al stervend zijn, zegt de schrijver/onderzoeker. Volgens hem hebben ze na een afwijzing vaak niet meer de energie om een andere arts te zoeken die hen eventueel wel zou kunnen helpen bij hun zelfgekozen dood.
Artsen weigeren vaak een verzoek uit hun eigen geloofsovertuiging, stelt Van Dam. Daarbij komt het volgens hem ook voor 'dat ze er gewoon geen zin in hebben'.
Hij vindt dat de macht van de arts moet worden ingeperkt en dat ze verplicht moeten worden hun patiënt een fatsoenlijke uitleg te geven over hun beslissing.
bron: [url]http://www.trouw.nl[/url]
geplaatst op 01/10/2007
-
benka
reacties
reacties
[QUOTE=angsthaasje???;450780]Verreweg de meeste berichten op dit forum zijn van mensen die strijdvaardig zijn, mensen die van alles willen ondernemen tegen die vervloekte MS. Ik probeer daar regelmatig ook bij te zitten, maar er is ook een andere kant.
Ik zit de laatste tijd steeds vaker te denken dat ik voordat ik de mogelijkheden daartoe verlies ik er een einde aan wil maken. En voor mijzelf weet ik al precies hoe ik dat wil gaan doen.
Ik blijf maar achteruit gaan. Het is een blijvend inleveren. Wanneer heb ik voldoende ingeleverd om te zeggen het is genoeg!
Zelf denk ik dat dat is vlak voordat ik het praktisch zelfbeschikkingsrecht verlies. Als ik er geen einde kan maken als ik dat zou willen dan heb ik te lang daarmee gewacht.....
Ben ik de enige die er zo over denkt? En maakt ik misschien denkfouten?? De medici zullen er alles aan doen om je in leven te houden en voor een belangrijk deel ook met zo'n hoog mogelijke levenskwaliteit. Maar welke kwaliteit is voor jou acceptabel, welk verlies is voor jou aanvaardbaar??
Mogelijk denk je als je zo'n vraag op het web kan zetten dan is er veel mogelijk. Klopt, maar het is ook vaak niet mogelijk en ik zie voor mezelf het angstbeeld van verzorgd worden als een kasplantje. Elke week wordt je bezocht door je kinderen, tot ze er (heel terecht) niet zo'n zin meer in hebben.
Waar ligt de grens tussen menswaardig en mensonwaardig. waar ligt de grens tussen een zinvol leven en onbetenisvol nog wat adem halen? Waar leggen jullie die grens en is het uberhaupot een onderwerp waarove rje hebt nagedacht?
Groet van een Angsthaasje dat eigenlijk niet zo zeer angst heeft maar eerder twijfelt over wanneer en hoe.[/QUOTE]
Ik zie al veel reacties.
Maar dit vind ik erg belangrijk.
Ook lid van NVVE en MAYA.
Wel invullen die wilsbeschikking zolang je hand het nog doet
inderdaad bespreken met huisarts
Symptomen die nu als onoverkomelijk gezien worden blijken vaak later leefbaar.
Het is een schuivende lijn.
Bv. Als ik in een rolstoel kom, kap ik ermee. Maar rolstoelers doen dat vaak dan niet.
Als er niets meer is om voor te leven is het tijd, denk ik
Helaas is er geen recht op sterven wanneer je wilt
groeten
Benka
[QUOTE=angsthaasje???;450780]Verreweg de meeste berichten op dit forum zijn van mensen die strijdvaardig zijn, mensen die van alles willen ondernemen tegen die vervloekte MS. Ik probeer daar regelmatig ook bij te zitten, maar er is ook een andere kant.
Ik zit de laatste tijd steeds vaker te denken dat ik voordat ik de mogelijkheden daartoe verlies ik er een einde aan wil maken. En voor mijzelf weet ik al precies hoe ik dat wil gaan doen.
Ik blijf maar achteruit gaan. Het is een blijvend inleveren. Wanneer heb ik voldoende ingeleverd om te zeggen het is genoeg!
Zelf denk ik dat dat is vlak voordat ik het praktisch zelfbeschikkingsrecht verlies. Als ik er geen einde kan maken als ik dat zou willen dan heb ik te lang daarmee gewacht.....
Ben ik de enige die er zo over denkt? En maakt ik misschien denkfouten?? De medici zullen er alles aan doen om je in leven te houden en voor een belangrijk deel ook met zo'n hoog mogelijke levenskwaliteit. Maar welke kwaliteit is voor jou acceptabel, welk verlies is voor jou aanvaardbaar??
Mogelijk denk je als je zo'n vraag op het web kan zetten dan is er veel mogelijk. Klopt, maar het is ook vaak niet mogelijk en ik zie voor mezelf het angstbeeld van verzorgd worden als een kasplantje. Elke week wordt je bezocht door je kinderen, tot ze er (heel terecht) niet zo'n zin meer in hebben.
Waar ligt de grens tussen menswaardig en mensonwaardig. waar ligt de grens tussen een zinvol leven en onbetenisvol nog wat adem halen? Waar leggen jullie die grens en is het uberhaupot een onderwerp waarove rje hebt nagedacht?
Groet van een Angsthaasje dat eigenlijk niet zo zeer angst heeft maar eerder twijfelt over wanneer en hoe.[/QUOTE]
Ik zie al veel reacties.
Maar dit vind ik erg belangrijk.
Ook lid van NVVE en MAYA.
Wel invullen die wilsbeschikking zolang je hand het nog doet
inderdaad bespreken met huisarts
Symptomen die nu als onoverkomelijk gezien worden blijken vaak later leefbaar.
Het is een schuivende lijn.
Bv. Als ik in een rolstoel kom, kap ik ermee. Maar rolstoelers doen dat vaak dan niet.
Als er niets meer is om voor te leven is het tijd, denk ik
Helaas is er geen recht op sterven wanneer je wilt
groeten
Benka
-
HennieW
Hoi,
De hele euthanasieprocedure heb ik onlangs van heel dichtbij meegemaakt.
Toen mijn moeder begin dit jaar te horen kreeg, dat zij niet meer te genezen was, heeft zij contact gezocht met het NVVE en zich daarna aangemeld.
Toen dit eenmaal geregeld was, kwam het in een laatje te liggen, en had ze hierover een rustig gevoel. Als het nodig is, is de eerste stap immers gezet.
Grenzen werden steeds verder verlegd en toen het einde nabij kwam en ze steeds zieker werd, al weken niet meer at, lichamelijk niets meer kon, kwam het weer op tafel.
Na een kleine week, elke dag een gesprek met de huisarts en een bezoek van de scen-arts, kon het moment worden afgesproken.
Tuurlijk is het voor de naasten afschuwelijk. Maar een geliefde persoon zo zien lijden, ik noem dat doelloos lijden, is ook afschuwelijk.
Ik heb er alle respect voor dat het op deze manier is gegaan. Haar overlijden is er niet minder moeilijk op geworden, maar haar lijden is voorbij.
Met de huisarts heb ik er nog uitvoerig over gesproken, hoe moeilijk het ook voor hem moet zijn.
Hij zei zelf, als ik er maar volledig van overtuigd ben, dat dit de goede weg is, weet ik dat ik een mens moet helpen, en kan ik het ook verwerken.
Het op papier zetten van je laatste wensen ten behoeve van je levensbeeindiging kan je een hoop rust geven.
En je gebruikt het echt niet in een opwelling, dat zal je niet eens lukken ook.
Hennie
De hele euthanasieprocedure heb ik onlangs van heel dichtbij meegemaakt.
Toen mijn moeder begin dit jaar te horen kreeg, dat zij niet meer te genezen was, heeft zij contact gezocht met het NVVE en zich daarna aangemeld.
Toen dit eenmaal geregeld was, kwam het in een laatje te liggen, en had ze hierover een rustig gevoel. Als het nodig is, is de eerste stap immers gezet.
Grenzen werden steeds verder verlegd en toen het einde nabij kwam en ze steeds zieker werd, al weken niet meer at, lichamelijk niets meer kon, kwam het weer op tafel.
Na een kleine week, elke dag een gesprek met de huisarts en een bezoek van de scen-arts, kon het moment worden afgesproken.
Tuurlijk is het voor de naasten afschuwelijk. Maar een geliefde persoon zo zien lijden, ik noem dat doelloos lijden, is ook afschuwelijk.
Ik heb er alle respect voor dat het op deze manier is gegaan. Haar overlijden is er niet minder moeilijk op geworden, maar haar lijden is voorbij.
Met de huisarts heb ik er nog uitvoerig over gesproken, hoe moeilijk het ook voor hem moet zijn.
Hij zei zelf, als ik er maar volledig van overtuigd ben, dat dit de goede weg is, weet ik dat ik een mens moet helpen, en kan ik het ook verwerken.
Het op papier zetten van je laatste wensen ten behoeve van je levensbeeindiging kan je een hoop rust geven.
En je gebruikt het echt niet in een opwelling, dat zal je niet eens lukken ook.
Hennie
-
davest
Mijn man is ook lid van de NVVE, heeft alles thuis liggen en ik weet precies wat hij wil. Dat geeft rust, er zijn geen vragen meer over.
Ik heb zelf altijd de overtuiging gehad zelf te willen kiezen als het zover is, mijn man ook. Het breekt nu mijn hart al vaak als ik hem achteruit zie gaan, als ik hem zou zien lijden komt het nooit meer goed met mijn hart.
Hij wil dat ook niet, hij wil zelf beslissen. De dood is niet erg, ik ben een totaal ongelovig mens, geloof niet in God of een hiernamaals. Ik geloof wel in rust na de dood, het einde van pijn en lijden.
Wij hebben daar hele lange gesprekken over gevoerd, zwaar onderwerp dat wel. Maar we hebben er veel vrede mee.
Houden van is loslaten, en als je als nabestaande weet dat je gedaan hebt wat die persoon went kan je daar heel veel rust uithalen.
Ik heb zelf altijd de overtuiging gehad zelf te willen kiezen als het zover is, mijn man ook. Het breekt nu mijn hart al vaak als ik hem achteruit zie gaan, als ik hem zou zien lijden komt het nooit meer goed met mijn hart.
Hij wil dat ook niet, hij wil zelf beslissen. De dood is niet erg, ik ben een totaal ongelovig mens, geloof niet in God of een hiernamaals. Ik geloof wel in rust na de dood, het einde van pijn en lijden.
Wij hebben daar hele lange gesprekken over gevoerd, zwaar onderwerp dat wel. Maar we hebben er veel vrede mee.
Houden van is loslaten, en als je als nabestaande weet dat je gedaan hebt wat die persoon went kan je daar heel veel rust uithalen.
-
lasca
Euthanasie
Euthanasie
Hallo Allemaal,
Ik ben vandaag samen met mij vriend bij de huisarts langsgeweest voor een euthanasieverklaring.
Want nu ben ik nog wel redelijk goed, maar dat kan altijd veranderen en als ik straks totaal afhankelijk ben van andere en niets meer zelf kan hoeft het van mijn niet meer. Mijn huisarts snapt mij heel goed en vind dat ook heel goed dat ik er overna heb gedacht en ook al met mijn vriend en familie heb besproken.
Hij heeft al vast een aantekening gemaakt in mij dossier, en goed besprokken hoe het precies werkt.
Mijn huisarts gaf ook aan dat ik via het internet zo'n verklaring moet aanvragen. Dus dat heb ik net ook maar even gedaan.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik altijd al een euthanasieverklaring wilde nog voordat ik wist dat ik ms had, maar toch was ik wel emotioneel toen ik weer buiten stond.
Het is heel raar om nu eigelijk al je sterven te regelen. Maar ik ben wel blij dat ik het gedaan heb, het is een hele opluchting.
Ik ben heel benieuwd of iemand dit ook gedaan heeft en hoe jullie hier tegenover staan.
Liefs Angela
Hallo Allemaal,
Ik ben vandaag samen met mij vriend bij de huisarts langsgeweest voor een euthanasieverklaring.
Want nu ben ik nog wel redelijk goed, maar dat kan altijd veranderen en als ik straks totaal afhankelijk ben van andere en niets meer zelf kan hoeft het van mijn niet meer. Mijn huisarts snapt mij heel goed en vind dat ook heel goed dat ik er overna heb gedacht en ook al met mijn vriend en familie heb besproken.
Hij heeft al vast een aantekening gemaakt in mij dossier, en goed besprokken hoe het precies werkt.
Mijn huisarts gaf ook aan dat ik via het internet zo'n verklaring moet aanvragen. Dus dat heb ik net ook maar even gedaan.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik altijd al een euthanasieverklaring wilde nog voordat ik wist dat ik ms had, maar toch was ik wel emotioneel toen ik weer buiten stond.
Het is heel raar om nu eigelijk al je sterven te regelen. Maar ik ben wel blij dat ik het gedaan heb, het is een hele opluchting.
Ik ben heel benieuwd of iemand dit ook gedaan heeft en hoe jullie hier tegenover staan.
Liefs Angela
-
Suzan
Topics Samengevoegd
Topics Samengevoegd
Hoi Lasca,
Zoals je ziet heb ik jouw vraag aan dit topic toegevoegd, i.h.k.v. "draadje behouden". ;)
Groetjes,
Hoi Lasca,
Zoals je ziet heb ik jouw vraag aan dit topic toegevoegd, i.h.k.v. "draadje behouden". ;)
Groetjes,