Diagnose MS verwerken
-
MsApocalyps
Ik moet jullie eerlijk zeggen dat ik merk dat mijn verwerking in fases lijkt te gaan... weet niet of dit herkenbaar is bij anderen. Ik dacht eerst dat ik er niet zwaar aan tilde en negeerde mijn diagnose ook. De "MS-is-niet-erg-fase". Na vele opstoten het besef dat ik MS heb en ook het snappen wat het inhoudt. En nu vooral erg veel woede eigenlijk.. en onbegrip dat zeker...
-
leeuwtje-nl
Yep, heel herkenbaar!! In het begin was het pech en jammer, maar ik tilde er niet zo zwaar aan. Inmiddels zijn we een paar schubs en een berg problemen verder en ik heb steeds meer moeite met mijn diagnose.
Volgens mijn toenmalige psychologe moest ik zeker 2 jaar rekenen voor de verwerking, en dan nog zal het niet makkelijk zijn.
:knuffel:
Volgens mijn toenmalige psychologe moest ik zeker 2 jaar rekenen voor de verwerking, en dan nog zal het niet makkelijk zijn.
:knuffel:
-
storm
, ik lees hier hoeveel moeite een aantal mensen met de diagnose hebben.ik kan me daar niet in herkennen moet ik eerlijk zeggen.
ik ga nu dingen opschrijven, maar dat is hoe ik het beleef, wil niet zeggen dat andere mensen ook zo moeten denken, of dat ik hun niet begrijp, ik vind het juist heel erg als er mensen zo worstelen met gevoelens, zou willen dat het anders was, maar iedereen reageert anders op tegenslagen.
ik heb geen verwerkingsproces doogemaakt, niet in een dip gezeten, nooit echt woedend geweest. heb ook de diagnose niet omhelsd ofzo, maar heb het vrij snel geaccepteerd. kan me ook totaal niet druk maken om het feit dat ze nog niet weten hoe MS ontstaat, heeft totaal geen zin, want ik schiet er niks mee op.
tuurlijk is het klote als ik weer iets moet inleveren vanwege de MS, m'n werk kan ik niet meer doen, loop met hulpmiddelen enz. en toch accepteer ik het allemaal, want woede en negatieve gedachte's kosten alleen maar energie en ik word daar geen fijner mens van.
ik kijk naar de dingen die ik nog wel kan of probeer nieuwe dingen uit.., zie het soms ook als een uitdaging, en soms pakken dingen verkeerd uit, dan ga ik gigantisch op m'n bek (letterlijk en figuurlijk;) )!! maar ik laat me niet klein krijgen, ik krabbel weer op en ga door. door de diagnose MS is mijn leven niet opgehouden, maar is een andere weg ingeslagen, en daar deal ik mee.
ik heb een leuk en fijn leven met een fantastische man en zoon, en lieve familie en vrienden, die me aan alle kanten steunen, maar toch moet je merendeels alleen de strijd voeren, en door mijn positieve en nuchtere inslag kan ik dat aan!!
nogmaals, ik begrijp dat we allemaal anders zijn en heb respect voor mensen die er anders over denken en andere gevoelens daarbij hebben, maar dit was mijn verhaal en dat wilde ik gewoon even kwijt:)
sterkte aan iedereen die hiermee worstelt, hopelijk komt er een moment dat het een plekje gegeven kan worden.
gr,
christa (storm)
ik ga nu dingen opschrijven, maar dat is hoe ik het beleef, wil niet zeggen dat andere mensen ook zo moeten denken, of dat ik hun niet begrijp, ik vind het juist heel erg als er mensen zo worstelen met gevoelens, zou willen dat het anders was, maar iedereen reageert anders op tegenslagen.
ik heb geen verwerkingsproces doogemaakt, niet in een dip gezeten, nooit echt woedend geweest. heb ook de diagnose niet omhelsd ofzo, maar heb het vrij snel geaccepteerd. kan me ook totaal niet druk maken om het feit dat ze nog niet weten hoe MS ontstaat, heeft totaal geen zin, want ik schiet er niks mee op.
tuurlijk is het klote als ik weer iets moet inleveren vanwege de MS, m'n werk kan ik niet meer doen, loop met hulpmiddelen enz. en toch accepteer ik het allemaal, want woede en negatieve gedachte's kosten alleen maar energie en ik word daar geen fijner mens van.
ik kijk naar de dingen die ik nog wel kan of probeer nieuwe dingen uit.., zie het soms ook als een uitdaging, en soms pakken dingen verkeerd uit, dan ga ik gigantisch op m'n bek (letterlijk en figuurlijk;) )!! maar ik laat me niet klein krijgen, ik krabbel weer op en ga door. door de diagnose MS is mijn leven niet opgehouden, maar is een andere weg ingeslagen, en daar deal ik mee.
ik heb een leuk en fijn leven met een fantastische man en zoon, en lieve familie en vrienden, die me aan alle kanten steunen, maar toch moet je merendeels alleen de strijd voeren, en door mijn positieve en nuchtere inslag kan ik dat aan!!
nogmaals, ik begrijp dat we allemaal anders zijn en heb respect voor mensen die er anders over denken en andere gevoelens daarbij hebben, maar dit was mijn verhaal en dat wilde ik gewoon even kwijt:)
sterkte aan iedereen die hiermee worstelt, hopelijk komt er een moment dat het een plekje gegeven kan worden.
gr,
christa (storm)
-
ducaatje
-
Lief Leeuwtje
[QUOTE=storm;856713]
tuurlijk is het klote als ik weer iets moet inleveren vanwege de MS, [/QUOTE]
Ik aanvaard het ook [URL="http://jossszzzzz.blogspot.nl/2012/06/p ... aatst.html"]gelaten[/URL] als ik iets inlever. Of wimpel het weg met een opmerking:"We haasten ons maar langzaam"
Verder heb ik een proces van langzaam achteruitgaan al eens doorgemaakt. Met de aangeboren staar. Extra bagage he.
Ik vind mijn ogen veel belangrijker als de MS. Als ik daar iets vreemds opmerk bel ik direct naar de poli oogheelkunde. En tot nu toe ben ik hetzelfde dagdeel nog geholpen.
tuurlijk is het klote als ik weer iets moet inleveren vanwege de MS, [/QUOTE]
Ik aanvaard het ook [URL="http://jossszzzzz.blogspot.nl/2012/06/p ... aatst.html"]gelaten[/URL] als ik iets inlever. Of wimpel het weg met een opmerking:"We haasten ons maar langzaam"
Verder heb ik een proces van langzaam achteruitgaan al eens doorgemaakt. Met de aangeboren staar. Extra bagage he.
Ik vind mijn ogen veel belangrijker als de MS. Als ik daar iets vreemds opmerk bel ik direct naar de poli oogheelkunde. En tot nu toe ben ik hetzelfde dagdeel nog geholpen.
-
MsApocalyps
-
tux
dan mag je je ervaring wel met mij delen :) Ik heb sinds 29 juni diagnose, en ik zit gewoon te wachten op de voorspelde klap, die komt maar niet.. ik doe revalidatie, elke week trouw naar het reva-centrum.
Maar ik lijk wel nog vrolijker te zijn geworden dan ik al was.. tis ook wel iets als "jipje t was niet mijn luiheid, tis echt iets en ik kon t niet helpen'
Maar ik lijk wel nog vrolijker te zijn geworden dan ik al was.. tis ook wel iets als "jipje t was niet mijn luiheid, tis echt iets en ik kon t niet helpen'
-
loesepoes
Misschien dat je net als ik je zelf aanpast aan je omstandigheden.
(zo zagen mijn collega's mij ook en mijn verdere omgeving)
Dat wil niet zeggen dat ik het af en toe wanneer het behoorlijk tegen zit, niet verdrietig ben of dat ik vreselijk baal.
Dan heb ik heus wel weer even een schop nodig om verder te kunnen.
Maar eigenlijk heb ik nooit lang bij de pakken neergezeten.;)
(zo zagen mijn collega's mij ook en mijn verdere omgeving)
Dat wil niet zeggen dat ik het af en toe wanneer het behoorlijk tegen zit, niet verdrietig ben of dat ik vreselijk baal.
Dan heb ik heus wel weer even een schop nodig om verder te kunnen.
Maar eigenlijk heb ik nooit lang bij de pakken neergezeten.;)
-
tux
-
MsApocalyps
[QUOTE=tux;874411]dan mag je je ervaring wel met mij delen :) Ik heb sinds 29 juni diagnose, en ik zit gewoon te wachten op de voorspelde klap, die komt maar niet.. ik doe revalidatie, elke week trouw naar het reva-centrum.
Maar ik lijk wel nog vrolijker te zijn geworden dan ik al was.. tis ook wel iets als "jipje t was niet mijn luiheid, tis echt iets en ik kon t niet helpen'[/QUOTE]
Die klap hoeft er niet te zijn hoor. Toen ik men diagnose kreeg dacht ik ook "YES"! Ben ik dan toch niet gek :haha: Ik ben na mijn diagnose vooral veel boos geweest en erg sceptisch geweest tov dokters en medicijnen. Wat ik nog steeds ben eigenlijk.
De klap is er gekomen toen ik uitval aan men rechterarm en been had en het helemaal niet goed ging met men opleiding. Toen besefte ik dat ik écht MS heb en dat dit erg serieus is. En die klap heb ik nog steeds hoor, tis moeilijk om op 2 jaar al gelijk 2 dingen in te leveren. Meer eigenlijk.
Toen ik het eerste hoorde dat ik MS heb, dacht ik owkej... Whatever komt wel goed toch? En toen ik het 2 van men beste vrienden vertelde in de schoolcafetaria van men uni die volledig leeg was, stonden ze perplex. Ik moest gelijk huilen omdat ik dacht, damn MS is toch serieus.
Net zoals jij ben ik ook erg positief. Misschien moet ik "was" zeggen aangezien ik de laatste tijd alles minder rooskleurig inzie.
Denk dat het belangrijk is dat je veel positieve dingen in je leven binnen laat en de negatieve dingen zoveel mogelijk probeert uit te sluiten. Iets waar ik nu mee bezig ben :)
Maar ik lijk wel nog vrolijker te zijn geworden dan ik al was.. tis ook wel iets als "jipje t was niet mijn luiheid, tis echt iets en ik kon t niet helpen'[/QUOTE]
Die klap hoeft er niet te zijn hoor. Toen ik men diagnose kreeg dacht ik ook "YES"! Ben ik dan toch niet gek :haha: Ik ben na mijn diagnose vooral veel boos geweest en erg sceptisch geweest tov dokters en medicijnen. Wat ik nog steeds ben eigenlijk.
De klap is er gekomen toen ik uitval aan men rechterarm en been had en het helemaal niet goed ging met men opleiding. Toen besefte ik dat ik écht MS heb en dat dit erg serieus is. En die klap heb ik nog steeds hoor, tis moeilijk om op 2 jaar al gelijk 2 dingen in te leveren. Meer eigenlijk.
Toen ik het eerste hoorde dat ik MS heb, dacht ik owkej... Whatever komt wel goed toch? En toen ik het 2 van men beste vrienden vertelde in de schoolcafetaria van men uni die volledig leeg was, stonden ze perplex. Ik moest gelijk huilen omdat ik dacht, damn MS is toch serieus.
Net zoals jij ben ik ook erg positief. Misschien moet ik "was" zeggen aangezien ik de laatste tijd alles minder rooskleurig inzie.
Denk dat het belangrijk is dat je veel positieve dingen in je leven binnen laat en de negatieve dingen zoveel mogelijk probeert uit te sluiten. Iets waar ik nu mee bezig ben :)