[COLOR="Blue"].. en pas 4,5 jaar na dato weet ik dat het MS is dat ik heb, en geen burn-out zoals werd aangenomen.
Een burnout zo over kunnen gaan maar MS gaat niet over. Ik zal er mee moeten leren leven. Maar ik zal de moet niet opgeven! Er is meer om voor te leven! (en dan ben ik zo blij dat ik mijn vriend heb leren kennen en daarin zoveel liefde & geluk mocht vinden. Dat hij het aandurft met iemand die soms zo weinig energie heeft.)[/COLOR]
Nieuw in MSland (definitief MS)
-
M&MS
Weet je, dat is ook zo'n herinnering.
Ik 'wist' al jaren dat ik MS had, maar ik had het nooit laten testen.
Toen ik besloot om een neuro er toch maar naar te laten kijken had ik direct zeer waarschijnlijk MS. Ook de LP (die ik kreeg om sarcoïdose uit te sluiten) wees op MS, maar ik had nog geen MRI gehad, want ik wilde eerst met vakantie.
Eenmaal weer thuis kreeg ik een OZO en moest voor mijn eerste Predkuur. In die week kreeg ik ook mijn MRI en de uitslag.
Ik had steeds verkondigd dat ik MS had, maar toen ik gelijk kreeg, sprongen de tranen in mijn ogen. "Ik wist het toch, wat een aanstelleritus"
Ik heb mijn tranen dus weggeslikt en heb alles op mij af laten komen met een glimlach en zonder tranen.
Maar dat is geen normale reactie.
Een normale reactie is dat je in een rouwproces raakt, dat je langzaam gaat wennen aan het idee en je eigen leven erin gaat vinden.
Ik heb dat stukje gemist. Prettig voor mijn omgeving, prettig voor mij, maar het is beslist niet goed.
Ik 'wist' al jaren dat ik MS had, maar ik had het nooit laten testen.
Toen ik besloot om een neuro er toch maar naar te laten kijken had ik direct zeer waarschijnlijk MS. Ook de LP (die ik kreeg om sarcoïdose uit te sluiten) wees op MS, maar ik had nog geen MRI gehad, want ik wilde eerst met vakantie.
Eenmaal weer thuis kreeg ik een OZO en moest voor mijn eerste Predkuur. In die week kreeg ik ook mijn MRI en de uitslag.
Ik had steeds verkondigd dat ik MS had, maar toen ik gelijk kreeg, sprongen de tranen in mijn ogen. "Ik wist het toch, wat een aanstelleritus"
Ik heb mijn tranen dus weggeslikt en heb alles op mij af laten komen met een glimlach en zonder tranen.
Maar dat is geen normale reactie.
Een normale reactie is dat je in een rouwproces raakt, dat je langzaam gaat wennen aan het idee en je eigen leven erin gaat vinden.
Ik heb dat stukje gemist. Prettig voor mijn omgeving, prettig voor mij, maar het is beslist niet goed.
-
E.R.
-
Shay
[QUOTE=E.R.;836668][COLOR="Blue"].. en pas 4,5 jaar na dato weet ik dat het MS is dat ik heb, en geen burn-out zoals werd aangenomen.
Een burnout zo over kunnen gaan maar MS gaat niet over. Ik zal er mee moeten leren leven. Maar ik zal de moet niet opgeven! Er is meer om voor te leven! (en dan ben ik zo blij dat ik mijn vriend heb leren kennen en daarin zoveel liefde & geluk mocht vinden. Dat hij het aandurft met iemand die soms zo weinig energie heeft.)[/COLOR][/QUOTE]
Ook bij mij werd er gezegd dat ik een burn-out had. In de eerste instantie had ik zoiets van ja dat zou kunnen. Ik had ook net een kindje gehad. Maar diep van binnen wist ik dat het niet goed zat. Ik kan niet uitleggen waarom maar ik wist dat op 1 of andere manier.
En toen kreeg ik last van mijn ogen. Dat werd geweten aan migraine omdat ik daar ook last van heb. Maar dat bleef wel een tijdje duren, dus tja weer naar de dokter. En toen eindelijk 1 die wel goed doorvroeg en wel echt naar mij luisterde. En toen pas ben ik door verwezen naar een neuroloog. En nog geen half jaar later en 2 opstoten verder kreeg ik de diagnose MS. Ik kreeg ongeveer in oktober te horen en in december de definitieve diagnose. En ik moet zeggen dat het ik nu pas aan het accepteren ben en een plaats aan het geven ben.
Een burnout zo over kunnen gaan maar MS gaat niet over. Ik zal er mee moeten leren leven. Maar ik zal de moet niet opgeven! Er is meer om voor te leven! (en dan ben ik zo blij dat ik mijn vriend heb leren kennen en daarin zoveel liefde & geluk mocht vinden. Dat hij het aandurft met iemand die soms zo weinig energie heeft.)[/COLOR][/QUOTE]
Ook bij mij werd er gezegd dat ik een burn-out had. In de eerste instantie had ik zoiets van ja dat zou kunnen. Ik had ook net een kindje gehad. Maar diep van binnen wist ik dat het niet goed zat. Ik kan niet uitleggen waarom maar ik wist dat op 1 of andere manier.
En toen kreeg ik last van mijn ogen. Dat werd geweten aan migraine omdat ik daar ook last van heb. Maar dat bleef wel een tijdje duren, dus tja weer naar de dokter. En toen eindelijk 1 die wel goed doorvroeg en wel echt naar mij luisterde. En toen pas ben ik door verwezen naar een neuroloog. En nog geen half jaar later en 2 opstoten verder kreeg ik de diagnose MS. Ik kreeg ongeveer in oktober te horen en in december de definitieve diagnose. En ik moet zeggen dat het ik nu pas aan het accepteren ben en een plaats aan het geven ben.
-
Sylvia1
[QUOTE=Shay;837037]En toen pas ben ik door verwezen naar een neuroloog. En nog geen half jaar later en 2 opstoten verder kreeg ik de diagnose MS. Ik kreeg ongeveer in oktober te horen en in december de definitieve diagnose. En ik moet zeggen dat het ik nu pas aan het accepteren ben en een plaats aan het geven ben.[/QUOTE]
Heb je het over afgelopen oktober en december, Shay? Als dat zo is, vind ik het erg snel dat je het nu al aan het accepteren bent. Ik heb nu zo'n twee jaar de diagnose en ik kan nog steeds niet zeggen dat ik het helemaal geaccepteerd heb. De paniek van de eerste tijd is wel weg, maar ik heb er nog steeds veel verdriet van dat ik sommige dingen niet meer kan.
Heb je het over afgelopen oktober en december, Shay? Als dat zo is, vind ik het erg snel dat je het nu al aan het accepteren bent. Ik heb nu zo'n twee jaar de diagnose en ik kan nog steeds niet zeggen dat ik het helemaal geaccepteerd heb. De paniek van de eerste tijd is wel weg, maar ik heb er nog steeds veel verdriet van dat ik sommige dingen niet meer kan.
-
Shay
Nou ik heb het nog niet 100% geaccepteerd hoor. Maar ik merk wel dat ik nu wel in die fase zit.
Maar misschien komt het ook omdat ik zolang met klachten heb rondgelopen en de hele tijd een beetje door dokters aangekeken alsof het tussen mijn oren zat.
Dat toen de diagnose kwam ik eerlijk gezegd blij was. Klinkt raar maar eindelijk had een antwoord. Achteraf gezien na toch wel 5 jaar lang klachten.
En tuurlijk het zal zeker aanpassen worden. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn hele gezin en familie. Maar ik kan hier niks aan veranderen want het gaat niet weg. Dan ben eigenlijk zo van het is nou eenmaal zo en we moeten het maar doen met wat ik wel heb/kan.
En er zullen vast nog wel momenten komen dat ik misschien boos of verdrietig zal zijn. Dat sluit ik zeker niet uit. Maar ben wat dat betreft heel nuchter.
Maar misschien komt het ook omdat ik zolang met klachten heb rondgelopen en de hele tijd een beetje door dokters aangekeken alsof het tussen mijn oren zat.
Dat toen de diagnose kwam ik eerlijk gezegd blij was. Klinkt raar maar eindelijk had een antwoord. Achteraf gezien na toch wel 5 jaar lang klachten.
En tuurlijk het zal zeker aanpassen worden. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn hele gezin en familie. Maar ik kan hier niks aan veranderen want het gaat niet weg. Dan ben eigenlijk zo van het is nou eenmaal zo en we moeten het maar doen met wat ik wel heb/kan.
En er zullen vast nog wel momenten komen dat ik misschien boos of verdrietig zal zijn. Dat sluit ik zeker niet uit. Maar ben wat dat betreft heel nuchter.
-
Sylvia1
-
Blom
Volgens mij kun je MS niet accepteren, toch?. Je moet er mee leren leven....
Ik heb nu zelf vier jaar de diagnose, het bllijft confronterend, elke dag weer kom je dingen tegen, denk en hoop dat dat wel wat gaat slijten. De ene dag gaat het veel beter dan de andere.
Ik vind mezelf wel een erg gevoelig mens trouwens.
Het is elke keer weer verliesverwerking. Op maatschappelijk werk bij de reva is me daar iets over uitgelegd.
Verliesverwerking met:- afweer
- afscheid
- herschrijven
Ik heb nu zelf vier jaar de diagnose, het bllijft confronterend, elke dag weer kom je dingen tegen, denk en hoop dat dat wel wat gaat slijten. De ene dag gaat het veel beter dan de andere.
Ik vind mezelf wel een erg gevoelig mens trouwens.
Het is elke keer weer verliesverwerking. Op maatschappelijk werk bij de reva is me daar iets over uitgelegd.
Verliesverwerking met:- afweer
- afscheid
- herschrijven
-
E.R.
[COLOR="Blue"]Ik wilde even leuk nieuws met jullie delen. :tralala:
Mijn vriend is heel erg druk met zijn studie bezig en woont ver weg, namelijk in Eindhoven. Daarom zien we elkaar alleen in het weekend.
Nu heeft hij een afstudeerplek gevonden in mijn woonplaats! Dus nu komt ie zo'n beetje bij me inwonen. Erg fijn! :zon:
Natuurlijk heb ik hem erg graag bij me :lief:, maar nu krijg ik ook dus een extra steunende/helpende hand in huis. :)
Voorlopig houd hij zijn kamer nog aan, maar als die overbodig blijkt, dan zegt hij die op.
Groetjes,
een blijde E.R.[/COLOR]
Mijn vriend is heel erg druk met zijn studie bezig en woont ver weg, namelijk in Eindhoven. Daarom zien we elkaar alleen in het weekend.
Nu heeft hij een afstudeerplek gevonden in mijn woonplaats! Dus nu komt ie zo'n beetje bij me inwonen. Erg fijn! :zon:
Natuurlijk heb ik hem erg graag bij me :lief:, maar nu krijg ik ook dus een extra steunende/helpende hand in huis. :)
Voorlopig houd hij zijn kamer nog aan, maar als die overbodig blijkt, dan zegt hij die op.
Groetjes,
een blijde E.R.[/COLOR]