Zoals ik het dus begrijp is het normaal dat zulke dingen geeneens opgepakt worden. Ik vind dat te gek voor woorden, echt!
En wat heeft het voor nut dat er informatie wordt doorgestuurd naar de huisarts? Die doet daar dus blijkbaar ook niks mee.
Nou ja zeg. Er wordt toch ook dik bepaald aan de artsen? Daar mag je dan toch wat voor terug verwachten? Wat is dit voor gekkigheid? Ik vind het echt schokkend om te lezen dat het blijkbaar normaal is....:eek:
Mijn zoektocht naar een diagnose, de hoop op resultaat opgegeven
-
MissGarfield
Zo nu en dan heb ik eens een moment dan ben ik even uit het lood geslagen. Dit is zo'n moment. De dag van gisteren is de aanleiding hier toe. Wat een verkeerde keuze van mij, om meteen weer helemaal aan de slag te gaan. Mijn leidinggevende heeft nota bene aangeboden om het op een aangepaste manier te doen.
Maar nee, ik had weer last van misplaatste bezwaardheid.:banghead:
Ik liep gigantisch tegen mijn lijf aan, wat er gewoon geen zin in had. Na een paar uurtjes was ik zo op, dat ik vanalles vergat of niet meekreeg en zeker geen onbelangrijke dingen. Ja, hoe worden fouten gemaakt....nou, zo dus.
Mijn lopen trekt niet bij. Dit werd ineens weer minder, tijdens de anderhalve week dat ik thuis zat vanwege die belachelijke vermoeidheid.
Ik schreef het net al ergens anders; ik moet nu echt mijn meerdere gaan erkennen in iets wat sterker is dan ik, lijkt het wel. Dat voelt heel naar.
Ik kan alleen maar hopen dat deze dag snel, heel snel voorbij wil gaan.
Maar nee, ik had weer last van misplaatste bezwaardheid.:banghead:
Ik liep gigantisch tegen mijn lijf aan, wat er gewoon geen zin in had. Na een paar uurtjes was ik zo op, dat ik vanalles vergat of niet meekreeg en zeker geen onbelangrijke dingen. Ja, hoe worden fouten gemaakt....nou, zo dus.
Mijn lopen trekt niet bij. Dit werd ineens weer minder, tijdens de anderhalve week dat ik thuis zat vanwege die belachelijke vermoeidheid.
Ik schreef het net al ergens anders; ik moet nu echt mijn meerdere gaan erkennen in iets wat sterker is dan ik, lijkt het wel. Dat voelt heel naar.
Ik kan alleen maar hopen dat deze dag snel, heel snel voorbij wil gaan.
-
MissGarfield
En ik erger me dood, dat ik niet eens meer fatsoenlijk iets op papier kan krijgen. Hoe vaak ik niet iets moet googlen hoe dat je dat ook alweer schrijft :banghead:
Heerlijk, wat een aangenaam gezelschap ben ik vandaag. Ik heb nu al medelijden met mijn collega die de dienst met mij mag draaien straks.
Heerlijk, wat een aangenaam gezelschap ben ik vandaag. Ik heb nu al medelijden met mijn collega die de dienst met mij mag draaien straks.
-
Anna1975
:knuffel: om maar even mee te beginnen. Het niet gemakkelijk om aan jezelf en aan anderen toe te moeten geven dat je lijf sterker is dan je wilskracht in deze.
Als ik je zo lees, dan is het misschien toch verstandig om met je leidinggevende te overleggen en toch naar een aangepast rooster te gaan en van daaruit te kijken in hoeverre je kunt opbouwen. Maar dat is wel zó moeilijk... :(
Als ik je zo lees, dan is het misschien toch verstandig om met je leidinggevende te overleggen en toch naar een aangepast rooster te gaan en van daaruit te kijken in hoeverre je kunt opbouwen. Maar dat is wel zó moeilijk... :(
-
MissGarfield
Ja, dat vind ik echt lastig. Ik moet vandaag nog werken, morgen vrij, donderdag een dag voor collega's op een andere locatie en dan vrijdag nog een dienst van half 2 tot half 10.
Dan heb ik vakantie een week. Dus ja, ik weet het voor deze week ook niet eigenlijk.
Helaas moet ik nu afronden hier. Ik moet zo gaan.
Bedankt voor reactie en natuurlijk de knuffel.
Dan heb ik vakantie een week. Dus ja, ik weet het voor deze week ook niet eigenlijk.
Helaas moet ik nu afronden hier. Ik moet zo gaan.
Bedankt voor reactie en natuurlijk de knuffel.
-
Artemis-
Moeilijk Miriam...:aai:
Mijn advies: op (zeer) korte termijn gaan bespreken met de werkgever.
Jezelf niet te kort doen hierin, wanneer jij het gesprekt opengooit stel je je welliswaar kwetsbaar op maar toon je eveneens dat je je verantwoordelijk voelt...
Uit zelfbehoud kom je binnenkort hoogstwaarschijnlijk toch wel voor de keuze te staan om drastische maatregelen te nemen.
Wachten totdat je (nog meer) fouten gaat maken, je nog meer gaat ergeren aan jezelf, een kort lontje krijgt uit frustratie etc., zal jou plezier in het werk kunnen ondermijnen alsmede je zelfvertrouwen.
Niet fair voor jou, ook niet voor collega's en werkgever.
Liefs en sterkte !
Mijn advies: op (zeer) korte termijn gaan bespreken met de werkgever.
Jezelf niet te kort doen hierin, wanneer jij het gesprekt opengooit stel je je welliswaar kwetsbaar op maar toon je eveneens dat je je verantwoordelijk voelt...
Uit zelfbehoud kom je binnenkort hoogstwaarschijnlijk toch wel voor de keuze te staan om drastische maatregelen te nemen.
Wachten totdat je (nog meer) fouten gaat maken, je nog meer gaat ergeren aan jezelf, een kort lontje krijgt uit frustratie etc., zal jou plezier in het werk kunnen ondermijnen alsmede je zelfvertrouwen.
Niet fair voor jou, ook niet voor collega's en werkgever.
Liefs en sterkte !
-
Annika1
Hoi missgarfield, een te trage schildklier kan voor een groot deel dezelfde soort klachten als bij MS veroorzaken.
Ik spreek uit ervaring..:(
Ik heb hashimoto = auto immuunziekte.
En mijn neuroloog vraagt elke keer wanneer mijn waarden voor het laatst zijn getest. Een van de eerste keren dat ik er was zei ze dat het een vaker voorkomende discussie tussen internisten en neurologen is.
De internisten schijnen de complicaties van een te traag werkende schildklier die niet adequaat behandeld wordt erg te onderschatten.
Als je bloed laat prikken weet je n week later waar je aan toe bent. En met medicijnen heb je de schildklier snel genoeg weer aan de praat (als dat het zou zijn).
Het duurt wel veel langer voor de klachten minder worden...
Hopelijk gaat de MRI binnenkort duidelijkheid brengen, dan de second opinion en misschien een bloedonderzoek?
Voor nu
:bloem::bloem:
Sterkte, annika
Ik spreek uit ervaring..:(
Ik heb hashimoto = auto immuunziekte.
En mijn neuroloog vraagt elke keer wanneer mijn waarden voor het laatst zijn getest. Een van de eerste keren dat ik er was zei ze dat het een vaker voorkomende discussie tussen internisten en neurologen is.
De internisten schijnen de complicaties van een te traag werkende schildklier die niet adequaat behandeld wordt erg te onderschatten.
Als je bloed laat prikken weet je n week later waar je aan toe bent. En met medicijnen heb je de schildklier snel genoeg weer aan de praat (als dat het zou zijn).
Het duurt wel veel langer voor de klachten minder worden...
Hopelijk gaat de MRI binnenkort duidelijkheid brengen, dan de second opinion en misschien een bloedonderzoek?
Voor nu
:bloem::bloem:
Sterkte, annika
-
Anet
Hashimoto en ms?
Hashimoto en ms?
Zijn er meer mensen met die combi. Ik lees het hier ook en mijn neuroloog vond het ook niet gek dat ik een schildklierafwijking had. We zijn er echter niet op door gegaan, maar nu valt me deze combi hier ook op. Wie weet er meer van?
Zijn er meer mensen met die combi. Ik lees het hier ook en mijn neuroloog vond het ook niet gek dat ik een schildklierafwijking had. We zijn er echter niet op door gegaan, maar nu valt me deze combi hier ook op. Wie weet er meer van?
-
MissGarfield
het is voor mij in ieder geval nog maar de vraag wat er nou met de schildklier is Anet en MS is bij mij geen zekere diagnose., maar wel vermoeden van. Er is iets aan de schildklier gezien, maar wat??
In ieder geval heb ik vrijdag de afspraak met de neuro en uiteraard wordt dat een onderwerp van gesprek (en ook dat ik het ongelooflijk vind dat dat vorig jaar april al is gezien).
Ik wacht dus ook eerst de afspraak met de neuro af, voordat ik naar de huisarts ren om bloed te laten prikken. Ik wil wel eerst weten hoe of wat.
Verder ben ik gisteren inderdaad op zoek geweest naar de leidinggevende, maar heb hem niet gevonden. Nou heb ik ook niet heel erg mijn best gedaan, want ik voelde me ook weer geremd. Er is zoveel aan de hand in de kliniek door bezuinigingen en de leidinggevende is zich in alle bochten aan het wringen om al het personeel te kunnen behouden en dan kom ik aan.
Ja natuurlijk, ik sta in mijn recht en dat zal hij ook niet ontkennen, maar het remt me wel. Aan de andere kant zit er ergens ook een stemmetje wat tegen mij zegt, wat als er iemand uit moet en ik even later uitval. Dan had ik het kunnen voorkomen, bij wijze van.
Ja ok, ver gezocht, maar toch...
Hoe dan ook, het gaat niet goed zo. Ik heb gisteren op weg naar mijn werk ook een vreselijke fietstocht gehad. Ik werd weer een paar keer zowat van de fiets geblazen; ik kan gewoon niet meer fatsoenlijk op de fiets blijven zitten als het ook maar een beetje hard waait.
Onderweg moest ik mijn regenpak aantrekken. Ook een leuk karwei als je niet eens op 1 been kan blijven staan, 1 been niet omhoog krijgt om het in die stomme regenbroek te hijsen. Daar sta je dan, tegen een elektriciteitshokje aan te wiebelen.
Aangezien ik al zo heerlijk in mijn vel zat, kon ik zo wel janken midden op straat.
Toen ik op het werk kwam en een collega mij wat vroeg, toen begon ik dus ook :huilen:
Mijn labiele humeur kwam dus doordat mijn fysiek zo geweldig doet, maar ook omdat ik maandag zo'n lullig, egoïstisch apje van iemand kreeg die geïrriteerd is, omdat ik me nu niet bezig wens te houden met zijn hormonale welbevinden (if you know what I mean).
Nou, met alle liefde zeg ik hem voorgoed gedag, alsof ik überhaupt nu behoefte heb aan zijn onbenullige gedoe. Maar het raakt me zo, dat het voor iemand van zo weinig betekenis is dat er bij mij zoveel aan de hand is. Alles waar ik nu doorheen ga is voor mij ingrijpend en heel aanwezig en iemand stapt door zo schouderophalend over heen, omdat zijn eigen hormonen belangrijker zijn. Dat komt wel binnen.
Maar goed, ook nu is het een moment van incasseren en weer doorgaan. Ik dank de hemel dat ik het niet in me heb, om in deze modus te blijven hangen, maar dat ik na zo'n dag altijd weer de drang heb om vol goede moed door te gaan.
Ik ga straks naar de fysio en nog wat dingetjes regelen vandaag. En verder rust.
Bedankt voor de bemoedigende woorden!
In ieder geval heb ik vrijdag de afspraak met de neuro en uiteraard wordt dat een onderwerp van gesprek (en ook dat ik het ongelooflijk vind dat dat vorig jaar april al is gezien).
Ik wacht dus ook eerst de afspraak met de neuro af, voordat ik naar de huisarts ren om bloed te laten prikken. Ik wil wel eerst weten hoe of wat.
Verder ben ik gisteren inderdaad op zoek geweest naar de leidinggevende, maar heb hem niet gevonden. Nou heb ik ook niet heel erg mijn best gedaan, want ik voelde me ook weer geremd. Er is zoveel aan de hand in de kliniek door bezuinigingen en de leidinggevende is zich in alle bochten aan het wringen om al het personeel te kunnen behouden en dan kom ik aan.
Ja natuurlijk, ik sta in mijn recht en dat zal hij ook niet ontkennen, maar het remt me wel. Aan de andere kant zit er ergens ook een stemmetje wat tegen mij zegt, wat als er iemand uit moet en ik even later uitval. Dan had ik het kunnen voorkomen, bij wijze van.
Ja ok, ver gezocht, maar toch...
Hoe dan ook, het gaat niet goed zo. Ik heb gisteren op weg naar mijn werk ook een vreselijke fietstocht gehad. Ik werd weer een paar keer zowat van de fiets geblazen; ik kan gewoon niet meer fatsoenlijk op de fiets blijven zitten als het ook maar een beetje hard waait.
Onderweg moest ik mijn regenpak aantrekken. Ook een leuk karwei als je niet eens op 1 been kan blijven staan, 1 been niet omhoog krijgt om het in die stomme regenbroek te hijsen. Daar sta je dan, tegen een elektriciteitshokje aan te wiebelen.
Aangezien ik al zo heerlijk in mijn vel zat, kon ik zo wel janken midden op straat.
Toen ik op het werk kwam en een collega mij wat vroeg, toen begon ik dus ook :huilen:
Mijn labiele humeur kwam dus doordat mijn fysiek zo geweldig doet, maar ook omdat ik maandag zo'n lullig, egoïstisch apje van iemand kreeg die geïrriteerd is, omdat ik me nu niet bezig wens te houden met zijn hormonale welbevinden (if you know what I mean).
Nou, met alle liefde zeg ik hem voorgoed gedag, alsof ik überhaupt nu behoefte heb aan zijn onbenullige gedoe. Maar het raakt me zo, dat het voor iemand van zo weinig betekenis is dat er bij mij zoveel aan de hand is. Alles waar ik nu doorheen ga is voor mij ingrijpend en heel aanwezig en iemand stapt door zo schouderophalend over heen, omdat zijn eigen hormonen belangrijker zijn. Dat komt wel binnen.
Maar goed, ook nu is het een moment van incasseren en weer doorgaan. Ik dank de hemel dat ik het niet in me heb, om in deze modus te blijven hangen, maar dat ik na zo'n dag altijd weer de drang heb om vol goede moed door te gaan.
Ik ga straks naar de fysio en nog wat dingetjes regelen vandaag. En verder rust.
Bedankt voor de bemoedigende woorden!
-
Artemis-
Strijd...
Strijd...
Steeds strijd met jezelf, he Miriam:aai:...in alles wat je tegenkomt en beperkt in je doen en denken.
Ik begrijp best dat je je op je werk teveel voelt, nu er banen op de tocht staan en er hektiek heerst.
Die bijkomende stress maakt het misschien ook wel onnodig moeilijker...:(
Maar goed dat je kan relativeren en weer wat fleurig kan zijn na een portie ellende....mooie eigenschap van jou Miriam.
(waar is de grens overigens, weet jij het? ik niet... :weetniet:)
Ik denk heel vaak "kom op dame, er zijn zoveel anderen die het nòg slechter hebben dan jij".
Zoals je weet gaat het met mij ook bagger.
Constant zoeken naar balans, want ik wil geen oude zuurpruim worden die in ellende blijft hangen...
Mijn motto is "kijk naar de mogelijkheden, laat de moeilijkheden achter"... ondanks die overtuiging verlies ik het soms van dat akelige monster in mij.
Geeft niks, zolang je daarna maar opnieuw kan relativeren en resetten.
Fijne dag !
Steeds strijd met jezelf, he Miriam:aai:...in alles wat je tegenkomt en beperkt in je doen en denken.
Ik begrijp best dat je je op je werk teveel voelt, nu er banen op de tocht staan en er hektiek heerst.
Die bijkomende stress maakt het misschien ook wel onnodig moeilijker...:(
Maar goed dat je kan relativeren en weer wat fleurig kan zijn na een portie ellende....mooie eigenschap van jou Miriam.
(waar is de grens overigens, weet jij het? ik niet... :weetniet:)
Ik denk heel vaak "kom op dame, er zijn zoveel anderen die het nòg slechter hebben dan jij".
Zoals je weet gaat het met mij ook bagger.
Constant zoeken naar balans, want ik wil geen oude zuurpruim worden die in ellende blijft hangen...
Mijn motto is "kijk naar de mogelijkheden, laat de moeilijkheden achter"... ondanks die overtuiging verlies ik het soms van dat akelige monster in mij.
Geeft niks, zolang je daarna maar opnieuw kan relativeren en resetten.
Fijne dag !