Geplaatst: 26 nov 2015, 22:09
Zo'n traject verloopt voor iedereen anders. Het is een op maat gemaakt programma. Dat betekent dus ook dat je kunt aangeven dat je niet te veel dagdelen wilt komen. Of een minder vol programma.
Ik heb ervaren dat het in het begin heel erg meeviel. Ik heb weken gedacht "Wat zeurt iedereen toch dat het zo vermoeiend is?"
Na een paar weken werd het wat serieuzer en was de intake-periode wel voorbij. Toen werd het al wat intensiever. Nu ik het traject net heb afgesloten moet ik toegeven dat het best intensief en vermoeiend was.
Toch heb ik er absoluut geen spijt van dat ik er aan begonnen ben. Je investeert eerst je (beperkte) energie, om er later profijt van te hebben. Ze leren je er hoe je om kunt gaan met de vermoeidheid en hoe je juist efficiënter met je energie om kan gaan, zodat je energie overhoudt.
Ik heb weinig lichamelijke klachten, dus mijn hulpvraag was vooral hoe om te gaan met mijn beperkte energie. Ik zag het half uurtje fitness dus meer als pauze, dan als inspanning. Voor iemand die lichamelijk meer beperkingen heeft, zal fitness/fysio weer meer inspannend zijn.
Ik heb vooral cognitieve klachten, waardoor de gesprekken mij juist veel inspanning kostten. Maar zo zal het voor iedereen anders zjn.
Bij mij was het een dynamisch programma. Er kwam eens een therapie bij en er ging eens een therapie af. De ene therapie was 2 x per week, de ander eens per maand. Maar ook daar heb je dus zelf veel zeggenschap over. Als iets niet voor je werkt, dan moet je het laten vallen. Als je ergens juist wel baat bij hebt, kun je het desgewenst intensiveren.
Toen ik er aan begon (2 dagdelen per week) moest ik me voor die 2 dagen ziek melden. Ik voelde me daar schuldig over, want voor een halve dag therapie hoefde ik toch niet een hele dag ziek te zijn. Maar al gauw bleek dat dat wel beter was.
Halverwege het traject heb ik me volledig ziek gemeld en werkte ik nog maar 2 ochtenden op therapeutische basis.
Ik voelde dat als een enorme achteruitgang en afgang, maar achteraf ben ik heel blij dat ik het gedaan heb. Dat heeft me ontzettend veel rust gegeven. Ik kon me vooral richten op de revalidatie en ik had me in jaren niet meer zo fit gevoeld als sinds die ziekmelding. Ik wist niet eens meer hoe het voelde om na een activiteit nog energie over te hebben.
Het traject vraagt veel van je energie, ook in de uren dat je er niet bent. Je wordt aan het denken gezet, krijgt huiswerk mee, en bent continue in real life aan het toepassen wat je daar geleerd wordt. En ja, dat kost energie.
Maar al met al heeft het me zoveel opgeleverd! Dat is het me absoluut waard geweest.
Ik zou zeggen: ga het aan en geef goed aan waar jouw grenzen liggen (dat leren ze je daar ook wel). Dus als het je te veel wordt, dan geef je dat aan en passen zij het programma voor je aan. Het is jouw traject!
Heel veel succes en ik hoop dat je er veel goeds uit kunt halen!
(P.S. bij mij was er wel een wachttijd van 3 maanden. Hou daar wel rekening mee).
Verstuurd vanaf mijn SM-T535 met Tapatalk
Ik heb ervaren dat het in het begin heel erg meeviel. Ik heb weken gedacht "Wat zeurt iedereen toch dat het zo vermoeiend is?"
Na een paar weken werd het wat serieuzer en was de intake-periode wel voorbij. Toen werd het al wat intensiever. Nu ik het traject net heb afgesloten moet ik toegeven dat het best intensief en vermoeiend was.
Toch heb ik er absoluut geen spijt van dat ik er aan begonnen ben. Je investeert eerst je (beperkte) energie, om er later profijt van te hebben. Ze leren je er hoe je om kunt gaan met de vermoeidheid en hoe je juist efficiënter met je energie om kan gaan, zodat je energie overhoudt.
Ik heb weinig lichamelijke klachten, dus mijn hulpvraag was vooral hoe om te gaan met mijn beperkte energie. Ik zag het half uurtje fitness dus meer als pauze, dan als inspanning. Voor iemand die lichamelijk meer beperkingen heeft, zal fitness/fysio weer meer inspannend zijn.
Ik heb vooral cognitieve klachten, waardoor de gesprekken mij juist veel inspanning kostten. Maar zo zal het voor iedereen anders zjn.
Bij mij was het een dynamisch programma. Er kwam eens een therapie bij en er ging eens een therapie af. De ene therapie was 2 x per week, de ander eens per maand. Maar ook daar heb je dus zelf veel zeggenschap over. Als iets niet voor je werkt, dan moet je het laten vallen. Als je ergens juist wel baat bij hebt, kun je het desgewenst intensiveren.
Toen ik er aan begon (2 dagdelen per week) moest ik me voor die 2 dagen ziek melden. Ik voelde me daar schuldig over, want voor een halve dag therapie hoefde ik toch niet een hele dag ziek te zijn. Maar al gauw bleek dat dat wel beter was.
Halverwege het traject heb ik me volledig ziek gemeld en werkte ik nog maar 2 ochtenden op therapeutische basis.
Ik voelde dat als een enorme achteruitgang en afgang, maar achteraf ben ik heel blij dat ik het gedaan heb. Dat heeft me ontzettend veel rust gegeven. Ik kon me vooral richten op de revalidatie en ik had me in jaren niet meer zo fit gevoeld als sinds die ziekmelding. Ik wist niet eens meer hoe het voelde om na een activiteit nog energie over te hebben.
Het traject vraagt veel van je energie, ook in de uren dat je er niet bent. Je wordt aan het denken gezet, krijgt huiswerk mee, en bent continue in real life aan het toepassen wat je daar geleerd wordt. En ja, dat kost energie.
Maar al met al heeft het me zoveel opgeleverd! Dat is het me absoluut waard geweest.
Ik zou zeggen: ga het aan en geef goed aan waar jouw grenzen liggen (dat leren ze je daar ook wel). Dus als het je te veel wordt, dan geef je dat aan en passen zij het programma voor je aan. Het is jouw traject!
Heel veel succes en ik hoop dat je er veel goeds uit kunt halen!
(P.S. bij mij was er wel een wachttijd van 3 maanden. Hou daar wel rekening mee).
Verstuurd vanaf mijn SM-T535 met Tapatalk