Lieve Mensen,
de titel zegt het eigenlijk al:
wie van u is alleenstaand, en hoe doet u dat als u zich ziek(er) voelt?
Ik woon pas sinds een maand of zes zelfstandig - op mijn 34ste voor het eerst op mezelf, en dat dat zo laat was is natuurlijk ook niet zómaar... heb/had sowieso al problemen met zelfstandigheid, angsten, autisme etc etc.
Maargoed: nu sinds een paar dagen weer een nieuwe schub - of extreem opspelende oude klachten, maar hoe we het precies noemen is niet zo relevant.
Ik voel me ziek, misselijk, duizelig; kan moeilijk lopen, ben extreem moe.
En daarbij nu ook heel erg bang en eenzaam en alleen en hulpeloos en machteloos.
Eerste keer echt fors MS-ziek in m'n uppie, en ik weet me geen raad. Doodsbang dat er 'iets' gebeurt - wat dat 'iets' ook moge zijn. Ongedefinieerd doem-gevoel, all-over.
Ik vraag u niet om gerichte hulp en raad over het *nu* ziek- en alleen-voelen.
Maar: ik wil zo graag weten hoe andere alleenstaanden dat doen. Hoe u uw kalmte bewaart, uw rust; wat u doet om 'veilig' ziek te zijn, zonder daarbij ook nog dat gevoel van volkomen verloren-zijn te hebben..
HartGr,
Puck
Allenstaand en ziek - hoe en wat?
-
aleida
Hoi Puck,
Ik ben ook alleenstaand (na twee relatie's) en wist niet waar ik het zoeken moest nadat ik de diagnose kreeg in 2004.
Na een aantal jaren aangemodderd te hebben, kon ik gaan wonen in een kleinschalige woonvorm voor niet aangeboren hersenletsel.
Ook nog in mijn eigen buurtje, waar ik 25 jaar heb gewoond.
Ik beschouw die keuze nog steeds als het beste wat me toen kon overkomen.
Nu woon ik er precies vijf jaar en nog iedere dag ben ik blij dat ik toen hier ben gaan wonen.
Aleid
Ik ben ook alleenstaand (na twee relatie's) en wist niet waar ik het zoeken moest nadat ik de diagnose kreeg in 2004.
Na een aantal jaren aangemodderd te hebben, kon ik gaan wonen in een kleinschalige woonvorm voor niet aangeboren hersenletsel.
Ook nog in mijn eigen buurtje, waar ik 25 jaar heb gewoond.
Ik beschouw die keuze nog steeds als het beste wat me toen kon overkomen.
Nu woon ik er precies vijf jaar en nog iedere dag ben ik blij dat ik toen hier ben gaan wonen.
Aleid
-
Billy
Ik woon al bijna 8 jaar op mezelf, waarvan 4 met MS.
Alleen mijn eerste schub, waarbij ik zo erg ziek was ben ik afwisselend bij paps of mams gaan logeren en mijn honden 6 weken naar een pension :(.
Ik hoef geen kalmte te bewaren, het is zoals het is en indien nodig dan plat blijven liggen en strompelend de dag door.
Heb ik boodschappen nodig, dan ga ik wel een rondje bellen maar verder red ik me wel :cool:.
Snap je vraag denk ik niet zo goed .... Maar ik heb het idee dat het bij jou meer paniek is en zelfs los staat van de MS :weetniet:.
Alleen mijn eerste schub, waarbij ik zo erg ziek was ben ik afwisselend bij paps of mams gaan logeren en mijn honden 6 weken naar een pension :(.
Ik hoef geen kalmte te bewaren, het is zoals het is en indien nodig dan plat blijven liggen en strompelend de dag door.
Heb ik boodschappen nodig, dan ga ik wel een rondje bellen maar verder red ik me wel :cool:.
Snap je vraag denk ik niet zo goed .... Maar ik heb het idee dat het bij jou meer paniek is en zelfs los staat van de MS :weetniet:.
-
loesepoes
Hallo Puck, ik woon alleen, maar ben wel met z'n 2en, dus ben ook een aantal dagen alleen.
Idd af en toe heel beangstigend. Ik heb altijd mijn telefoon bij mij, telnr van buren er ook in en die hebben zo nodig een sleutel
Ook heb ik daar naast wat mensen om mij heen verzameld die ik kan bellen en die ook een sleutel hebben
En de thuiszorg komt bij mij 2a3x pd
Als je niet kan lopen, kan je misschien een rolstoel huren of aanvragen, dan kan je er in ieder geval uit en nog een beetje voor je zelf zorgen
Ja en bang zijn, daar heb ik ook best wel last van, maar ik probeer door tegen mij zelf te praten de rust weer te vinden, want ik merk heus wel dat wanneer ik in paniek raak de boel alleen maar erger wordt
Wordt ik dan weer rustig dan kan ik het ook wel weer een beetje aan en soms is een flinke huilbui of kwaad worden ook wel eens lekker, lucht ook op
Maar Puck, het is best wel eens moeilijk, daar hebben we allemaal wel last van denk ik
Je moet hier even doorheen, lucht je hart hier af en toe, dan krijg je daar vast steun bij
:aaitje: :knuffel: :knuffel: :bloem:
Zet hem op meid, het wordt heus weer beter
Idd af en toe heel beangstigend. Ik heb altijd mijn telefoon bij mij, telnr van buren er ook in en die hebben zo nodig een sleutel
Ook heb ik daar naast wat mensen om mij heen verzameld die ik kan bellen en die ook een sleutel hebben
En de thuiszorg komt bij mij 2a3x pd
Als je niet kan lopen, kan je misschien een rolstoel huren of aanvragen, dan kan je er in ieder geval uit en nog een beetje voor je zelf zorgen
Ja en bang zijn, daar heb ik ook best wel last van, maar ik probeer door tegen mij zelf te praten de rust weer te vinden, want ik merk heus wel dat wanneer ik in paniek raak de boel alleen maar erger wordt
Wordt ik dan weer rustig dan kan ik het ook wel weer een beetje aan en soms is een flinke huilbui of kwaad worden ook wel eens lekker, lucht ook op
Maar Puck, het is best wel eens moeilijk, daar hebben we allemaal wel last van denk ik
Je moet hier even doorheen, lucht je hart hier af en toe, dan krijg je daar vast steun bij
:aaitje: :knuffel: :knuffel: :bloem:
Zet hem op meid, het wordt heus weer beter
-
AngelNoa
ook ik ben alleen en weet sinds bijna anderhalf jaar dat ik Ms heb. Voel me vooral in de avonden en op bed eenzaam en alleen. Toen ik in september mijn hand niet/nauwelijks kon gebruiken, werd het ineens wel heel lastig allemaal. Maar ik had de hulp van mijn ouders, of heb bv de buren wel eens gevraagd iets voor me open te knippen.
het ligt er denk ik ook wel heel erg aan wat je klachten zijn en of je nog wel mensen om je heen hebt. Dat je je bang voelt en machteloos kan ik me goed voorstellen. Misschien kun je bij vrienden/buren/hulp in elk geval telefoonnummers verzamelen zodat je ze kunt bereiken? Of je sleutel aan iemand geven die je vertrouwd en die op bepaalde momenten even langs kan komen of je hulp nodig hebt met iets?
veel sterkte en kracht!
het ligt er denk ik ook wel heel erg aan wat je klachten zijn en of je nog wel mensen om je heen hebt. Dat je je bang voelt en machteloos kan ik me goed voorstellen. Misschien kun je bij vrienden/buren/hulp in elk geval telefoonnummers verzamelen zodat je ze kunt bereiken? Of je sleutel aan iemand geven die je vertrouwd en die op bepaalde momenten even langs kan komen of je hulp nodig hebt met iets?
veel sterkte en kracht!
-
Fransientje
Hoihoi,
Ik wil je even heel veel sterkte wensen.
Het lijkt mij erg rot om je zo te voelen.
Ik ben ook alleen. Mijnverschil is dat ik2 kinderen heb.
De oudste is 15 en de jongste 8.
De jongste is nu weer 2 nachtjes logeren en de oudste komt vanavond terug en heeft als taak: Hond uitlaten want ik kan dat nu ff niet.
Ik heb met mijn zus slepend aan de boodschappenkar de weekendboodschappen gedaan en voor derest ga ik lekker rusten met een boek op de bank.
Alsje het eng vind om alleen te zijn terwijl je zo ziek bent dan kan je hier altijd je ei kwijt gelukkig 24 uur per dag en heb je niemand in de buurt?
Hele dikke knuffel en je voelt je alleen maar er zijn heeeeeeel veel mensen die in net zo n of een vergelijkbare situatie zitten. Helaas...maar het ligt ook aan je als persoon zelf hoe je met dingen omgaat.
De ene keer voel je je ook sterker dan de andere. En als je het echt niet vertrouwt kan je altijd een dokter bellen misschien? Misschien kunnen die kijken wat er voor je te doen is als jij zo ziek bent en alleen? En iets voor je regelen of je doorverwijzen met spoed of iets?
Ik probeer mee te denken, misschien zeg ik ookwel iets heel stoms.
Ik heb wel altijd mijn mobiel binnen bereik voor het geveol het niet gaat en kan bellen.
Ik wil je even heel veel sterkte wensen.
Het lijkt mij erg rot om je zo te voelen.
Ik ben ook alleen. Mijnverschil is dat ik2 kinderen heb.
De oudste is 15 en de jongste 8.
De jongste is nu weer 2 nachtjes logeren en de oudste komt vanavond terug en heeft als taak: Hond uitlaten want ik kan dat nu ff niet.
Ik heb met mijn zus slepend aan de boodschappenkar de weekendboodschappen gedaan en voor derest ga ik lekker rusten met een boek op de bank.
Alsje het eng vind om alleen te zijn terwijl je zo ziek bent dan kan je hier altijd je ei kwijt gelukkig 24 uur per dag en heb je niemand in de buurt?
Hele dikke knuffel en je voelt je alleen maar er zijn heeeeeeel veel mensen die in net zo n of een vergelijkbare situatie zitten. Helaas...maar het ligt ook aan je als persoon zelf hoe je met dingen omgaat.
De ene keer voel je je ook sterker dan de andere. En als je het echt niet vertrouwt kan je altijd een dokter bellen misschien? Misschien kunnen die kijken wat er voor je te doen is als jij zo ziek bent en alleen? En iets voor je regelen of je doorverwijzen met spoed of iets?
Ik probeer mee te denken, misschien zeg ik ookwel iets heel stoms.
Ik heb wel altijd mijn mobiel binnen bereik voor het geveol het niet gaat en kan bellen.
-
leeuwtje-nl
Hier nog een MenS alleen in huis. ;) Ik heb nog geen jaar diagnose, en heb nog geen ernstige uitvallen gehad. Wel dingen die mij beperkten in mijn mogelijkheden, maar daar strompel ik wel weer doorheen. Een beetje hetzelfde als Billy.
Het is zoals het is. En daar kan ik ontzettend van balen, maar het is zo. En kan ik geen boodschappen doen, dan eet ik alles wat los en vast zit totdat ik dat wel weer kan. :o Ik ben vrij hard voor mezelf, dus kan altijd nét even iets meer dan eigenlijk goed voor me is. Maar als dat de kunst is om te doen wat echt nodig is, dan is dat maar zo.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik er ook niet echt bij stil sta. Als het ooit een keer helemaal fout gaat, dan kan ik vast nog wel het ziekenhuis bellen of mezelf hier op de gang gooien zodat iemand me ziet. En dan zien we wel weer verder.
Klinkt misschien erg simpel en naïef, maar bij mij werkt het prima.
Het is zoals het is. En daar kan ik ontzettend van balen, maar het is zo. En kan ik geen boodschappen doen, dan eet ik alles wat los en vast zit totdat ik dat wel weer kan. :o Ik ben vrij hard voor mezelf, dus kan altijd nét even iets meer dan eigenlijk goed voor me is. Maar als dat de kunst is om te doen wat echt nodig is, dan is dat maar zo.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik er ook niet echt bij stil sta. Als het ooit een keer helemaal fout gaat, dan kan ik vast nog wel het ziekenhuis bellen of mezelf hier op de gang gooien zodat iemand me ziet. En dan zien we wel weer verder.
Klinkt misschien erg simpel en naïef, maar bij mij werkt het prima.
-
jeeniejane
Ja soms is het erg lastig om alleen te zijn, vooral de momenten dat ik niet lekker ben heb ik er wel eens moeite mee.
Maar ben nooit bang, ben daar denk ik te nuchter voor.
Sinds ik de "stempel" heb merk ik wel dat ik meer in de gaten gehouden wordt.
Als men auto te lang stil staat dan komt de buurvrouw even pols hoogte nemen wat er aan de hand is.
En heb het geluk dat men zus en haar gezin vlak bij mij wonen en als ik het nodig vind (ben erg eigenwijs) altijd een beroep op men zwager kan doen (zus heeft ook ms) en kan altijd andere familie leden bellen.
Verder nog vrienden en collega's in de buurt die me zo af en toe best willen helpen.
Ik denk dat het belangrijk is om een "netwerkje" om je heen te creëren die je kan inschakelen of die jou een beetje in de gaten kunnen houden, misschien dat jou dat een veiliger gevoel geeft?
Maar ben nooit bang, ben daar denk ik te nuchter voor.
Sinds ik de "stempel" heb merk ik wel dat ik meer in de gaten gehouden wordt.
Als men auto te lang stil staat dan komt de buurvrouw even pols hoogte nemen wat er aan de hand is.
En heb het geluk dat men zus en haar gezin vlak bij mij wonen en als ik het nodig vind (ben erg eigenwijs) altijd een beroep op men zwager kan doen (zus heeft ook ms) en kan altijd andere familie leden bellen.
Verder nog vrienden en collega's in de buurt die me zo af en toe best willen helpen.
Ik denk dat het belangrijk is om een "netwerkje" om je heen te creëren die je kan inschakelen of die jou een beetje in de gaten kunnen houden, misschien dat jou dat een veiliger gevoel geeft?
-
Sarlina
Hier ook alleen en de diagnose nog geen jaar. Nu in een jaar tijd 3 grote schubs gehad en net weer terug uit het ziekenhuis.
Ik heb nog wel een dochter van 10 in huis wonen.
Ik krijg nu 1 keer in de week huishoudelijke hulp over de vloer, maar we zijn nu bezig om dat uit te breiden naar twee keer.
Als ik zelf geen boodschappen kan doen, bel ik idd de buuf, mijn moeder of een vriendin.
Maar wat voor nog het allerbelangrijkste is, is dat ik iemand kan bellen als ik bang ben, want natuurlijk ben ik dat ook wel eens. Ik heb het afgelopen jaar behoorlijke sprongen achteruit gemaakt. Maar ik heb 2 hele lieve mannen om me heen die altijd klaar staan met een luisterend oor, waar ik even bij uit kan huilen en die me vervolgens oppeppen om weer verder te gaan.
En ik ervaar ook de ms verpleegkundige als een grote steun. Nu de WMO aan het zeuren is over de uitbreiding van hulp kan ik die rustig naar haar doorverwijzen :D
Ik denk dat het allerbelangrijkste is dat je een netwerk om je heen verzamelt waar je op terug kan vallen. Niet teveel mensen, maar ook vooral niet te weinig. Zodat de belasting voor niemand te zwaar wordt.
Heel veel sterkte
ennuh, hier vind je ook altijd een luisterend oor :vriendjes:
Ik heb nog wel een dochter van 10 in huis wonen.
Ik krijg nu 1 keer in de week huishoudelijke hulp over de vloer, maar we zijn nu bezig om dat uit te breiden naar twee keer.
Als ik zelf geen boodschappen kan doen, bel ik idd de buuf, mijn moeder of een vriendin.
Maar wat voor nog het allerbelangrijkste is, is dat ik iemand kan bellen als ik bang ben, want natuurlijk ben ik dat ook wel eens. Ik heb het afgelopen jaar behoorlijke sprongen achteruit gemaakt. Maar ik heb 2 hele lieve mannen om me heen die altijd klaar staan met een luisterend oor, waar ik even bij uit kan huilen en die me vervolgens oppeppen om weer verder te gaan.
En ik ervaar ook de ms verpleegkundige als een grote steun. Nu de WMO aan het zeuren is over de uitbreiding van hulp kan ik die rustig naar haar doorverwijzen :D
Ik denk dat het allerbelangrijkste is dat je een netwerk om je heen verzamelt waar je op terug kan vallen. Niet teveel mensen, maar ook vooral niet te weinig. Zodat de belasting voor niemand te zwaar wordt.
Heel veel sterkte
ennuh, hier vind je ook altijd een luisterend oor :vriendjes:
-
Mirjam
Toen ik 10 jaar geleden mijn angsten niet meer de baas was zijn mijn ouders een paar maanden af en aan komen logeren.
Met behulp van een antidepressivum ben ik er weer boven op gekomen en kon ik weer alleen zijn en kon ik ook weer gaan werken, naar buiten etc.
Afschuwelijke tijd.
Inmiddels 'kan' ik het beter dat ziekzijn en raak niet meer zo van slag van de rare dingen in mijn hoofd of in mijn lijf.
Lief zijn voor jezelf, uitzoeken waar je rustig van wordt, eventueel medicijnen en langzaam wennen is wat mij geholpen heeft.
Sterkte !!
Met behulp van een antidepressivum ben ik er weer boven op gekomen en kon ik weer alleen zijn en kon ik ook weer gaan werken, naar buiten etc.
Afschuwelijke tijd.
Inmiddels 'kan' ik het beter dat ziekzijn en raak niet meer zo van slag van de rare dingen in mijn hoofd of in mijn lijf.
Lief zijn voor jezelf, uitzoeken waar je rustig van wordt, eventueel medicijnen en langzaam wennen is wat mij geholpen heeft.
Sterkte !!