Nieuw hier (geen diagnose)
Geplaatst: 18 aug 2017, 20:17
Hoi iedereen,
Laat ik me even voorstellen. Ik ben Lisa, 29 jaar, al 10 jaar samen met mijn man en samen een dochtertje.
Ik heb GEEN diagnose voor ms. Waarom ik me hier dan toch heb aangemeld? Ten eerste omdat ik even mijn verhaal van me af wil schrijven. En de tweede reden: Ik heb jarenlang in de zorg gewerkt en vlak voor ik met ontslag ging (ik was te moe, werken ging niet meer) kreeg ik een cliënt met MS, ik wist er wel iets van maar omdat ik de EVV'er zou worden (eerst verantwoordelijke verzorgende) van deze mevrouw heb ik me goed ingelezen in haar casus en hele ziektebeeld.
Zodoende dacht ik mijn eigen klachten te herkennen als mogelijk MS.
Even voor de duidelijkheid, ik ben natuurlijk geen dokter en weet absoluut niet of dit het wel is, ik hoop nog steeds op iets onschuldigs. Het kwam in me op en ik kan het maar niet van me afzetten...
Ik loop al een jaar of 3 met vermoeidheid, niet al te heftig, maar wel zo dat ik na het werken van een ochtend dienstje (7 tot 12) meteen weer mijn bed in moest duiken om energie op te doen voor de rest van de dag.
Ik dacht er toen nog niet veel van, ik kreeg een nieuwe functie, er gebeurde een hoop dingen op het werk en we gingen verhuizen, genoeg reden om je moe te voelen.
Gaandeweg zijn daar steeds wat ''klachtjes'' bij gekomen. Kleine dingen maar. Tintelingen in mijn rechterhand, duizeligheid, kramp in mijn rechterhand, pijn in mijn onderrug, door mijn benen zakken, vermoeide spieren, oorsuizen en de vermoeidheid die steeds erger en erger werd. Tot op het punt dat ik stopte met werken. Mijn man verdiende genoeg om ons beiden te onderhouden en ik besloot wat meer te gaan sporten, wat aan mijn gezondheid te doen, meer tijd met de kleine te besteden en tzt weer te gaan werken.
De vermoeidheid werd echter zo heftig dat ik soms hele dagen op bed lag, en als ik niet in bed lag, zat ik huilend op de bank.
Toch maar besloten langs de dokter te gaan, vorig jaar. Immers is het niet normaal zo moe te zijn als je nog zo ''jong'' bent. (met 29 mag ik mezelf nog jong noemen toch :D)
Bloedonderzoek gehad, erg uitgebreid, omdat ik destijds veganistisch at. Alle waardes waren perfect, behalve mijn ferritine, die was aan de lage kant (HB was goed). Dus helemaal blij, het was gewoon een ijzertekort, ijzerkuurtje er tegenaan en ik ben weer het ventje. Ijzerkuurtje afgelopen, nog steeds oververmoeid, nog maar een keer bloed prikken, ferritine wel wat gestegen maar nog steeds niet helemaal waar hij hoorde te zijn, nog maar een ijzerkuurtje. Na het ijzerkuurtje nog steeds oververmoeid, weer bloed prikken, ferritine inmiddels goed, evenals vit b12, vitd, Tsh (schildklier) en alles wat de dokter verder maar kon bedenken, meer dan goed zelfs, prachtige waardes. Kijk het nog meer even aan was het advies. Ondertussen overgestapt op vegetarisch eten, misschien zou dat helpen.
Inmiddels zijn we een jaar verder bijna, sinds het eerste bloedonderzoek. Doorverwijzing gekregen naar de neuroloog. Hier heb ik eind augustus een afspraak mee.
Ik ben nu wel op een punt dat ik bang ben dat het iets chronisch is. Het duurt al zo lang. Ik probeer positief te blijven denken, ach, het valt allemaal wel mee, vast een voedselallergie of... iets anders simpels.
Maar toch denk ik soms, stel dat.... en het zal toch niet.... Zeker toen ik me eenmaal MS in mijn hoofd gehaald had.
Nou goed, er is nog helemaal geen reden voor paniek dus.
Wellicht is het iets simpels, dat hoop ik althans en ben ik er met een of ander kuurtje weer vanaf.
Maar ik moest even mijn verhaal kwijt :D
Ik tel zowat de minuten af tot ik naar de neuroloog mag, zelfs als het iets chronisch is, als ik maar iets wéét. Nu blijf je maar tobben.
Zo, klaag modus [/uit]
Laat ik me even voorstellen. Ik ben Lisa, 29 jaar, al 10 jaar samen met mijn man en samen een dochtertje.
Ik heb GEEN diagnose voor ms. Waarom ik me hier dan toch heb aangemeld? Ten eerste omdat ik even mijn verhaal van me af wil schrijven. En de tweede reden: Ik heb jarenlang in de zorg gewerkt en vlak voor ik met ontslag ging (ik was te moe, werken ging niet meer) kreeg ik een cliënt met MS, ik wist er wel iets van maar omdat ik de EVV'er zou worden (eerst verantwoordelijke verzorgende) van deze mevrouw heb ik me goed ingelezen in haar casus en hele ziektebeeld.
Zodoende dacht ik mijn eigen klachten te herkennen als mogelijk MS.
Even voor de duidelijkheid, ik ben natuurlijk geen dokter en weet absoluut niet of dit het wel is, ik hoop nog steeds op iets onschuldigs. Het kwam in me op en ik kan het maar niet van me afzetten...
Ik loop al een jaar of 3 met vermoeidheid, niet al te heftig, maar wel zo dat ik na het werken van een ochtend dienstje (7 tot 12) meteen weer mijn bed in moest duiken om energie op te doen voor de rest van de dag.
Ik dacht er toen nog niet veel van, ik kreeg een nieuwe functie, er gebeurde een hoop dingen op het werk en we gingen verhuizen, genoeg reden om je moe te voelen.
Gaandeweg zijn daar steeds wat ''klachtjes'' bij gekomen. Kleine dingen maar. Tintelingen in mijn rechterhand, duizeligheid, kramp in mijn rechterhand, pijn in mijn onderrug, door mijn benen zakken, vermoeide spieren, oorsuizen en de vermoeidheid die steeds erger en erger werd. Tot op het punt dat ik stopte met werken. Mijn man verdiende genoeg om ons beiden te onderhouden en ik besloot wat meer te gaan sporten, wat aan mijn gezondheid te doen, meer tijd met de kleine te besteden en tzt weer te gaan werken.
De vermoeidheid werd echter zo heftig dat ik soms hele dagen op bed lag, en als ik niet in bed lag, zat ik huilend op de bank.
Toch maar besloten langs de dokter te gaan, vorig jaar. Immers is het niet normaal zo moe te zijn als je nog zo ''jong'' bent. (met 29 mag ik mezelf nog jong noemen toch :D)
Bloedonderzoek gehad, erg uitgebreid, omdat ik destijds veganistisch at. Alle waardes waren perfect, behalve mijn ferritine, die was aan de lage kant (HB was goed). Dus helemaal blij, het was gewoon een ijzertekort, ijzerkuurtje er tegenaan en ik ben weer het ventje. Ijzerkuurtje afgelopen, nog steeds oververmoeid, nog maar een keer bloed prikken, ferritine wel wat gestegen maar nog steeds niet helemaal waar hij hoorde te zijn, nog maar een ijzerkuurtje. Na het ijzerkuurtje nog steeds oververmoeid, weer bloed prikken, ferritine inmiddels goed, evenals vit b12, vitd, Tsh (schildklier) en alles wat de dokter verder maar kon bedenken, meer dan goed zelfs, prachtige waardes. Kijk het nog meer even aan was het advies. Ondertussen overgestapt op vegetarisch eten, misschien zou dat helpen.
Inmiddels zijn we een jaar verder bijna, sinds het eerste bloedonderzoek. Doorverwijzing gekregen naar de neuroloog. Hier heb ik eind augustus een afspraak mee.
Ik ben nu wel op een punt dat ik bang ben dat het iets chronisch is. Het duurt al zo lang. Ik probeer positief te blijven denken, ach, het valt allemaal wel mee, vast een voedselallergie of... iets anders simpels.
Maar toch denk ik soms, stel dat.... en het zal toch niet.... Zeker toen ik me eenmaal MS in mijn hoofd gehaald had.
Nou goed, er is nog helemaal geen reden voor paniek dus.
Wellicht is het iets simpels, dat hoop ik althans en ben ik er met een of ander kuurtje weer vanaf.
Maar ik moest even mijn verhaal kwijt :D
Ik tel zowat de minuten af tot ik naar de neuroloog mag, zelfs als het iets chronisch is, als ik maar iets wéét. Nu blijf je maar tobben.
Zo, klaag modus [/uit]