MS en Autisme (ASS)
Geplaatst: 03 dec 2018, 18:16
.
Om mijn verhaal nog bizarder te maken, en ja, ik ben er nu wel erg open over (tricky ), bij mij is in 2013 ASS ontdekt. Ik ben in 2012 uitgevallen tijdens een sportwedstrijd met fysieke klachten, dat heeft men toen vooral op psychosomatisch gegooid, omdat ik op andere vlakken ook vastliep. Na een psychologisch onderzoek kwam daar ASS (voormalig syndroom van Asperger) uit. Ik loop sindsdien ook bij Centrum voor Autisme en ben in de jaren enorm wijzer geworden over mezelf. Maar ik bleef me afvragen of de fysieke klachten er wel bij hoorden...nee dus, bleek in 2020 ...Er zijn wel redelijk wat fora te vinden die over het omgaan met autisme van een partner gaan. Wellicht dat je daar ook iets aan kunt hebben. (Bijv. hier: https://www.google.com/search?client=fi ... en+partner )
Dit is voor mij eigenlijk de grootste kopzorg .... de "wat als"-vragen.Ook maak ik me wat zorgen over zijn uitstelgedrag aangezien dat, wanneer ik nog meer last zal krijgen van de MS, weleens tot grotere problemen zou kunnen leiden.
Ah OK .
Ja herkenbaar, weliswaar vanuit een andere achtergrond maar ik vermoed dat het "effect" hier van voor jou en voor mij wel (ongeveer) gelijk is.. Wat ik er zo moeilijk aan vind is dat het gesprek dan eigenlijk meteen 'dood slaat' en ik persoonlijk ook moeite heb om ruimte (in een gesprek) voor mezelf te vragen. Is dat ook iets waar jij last van hebt?...Maar herkenbaar is de korte reactie om een dialoog aan te gaan met mijn partner, in dit geval "okay".
Eenzijdigheid in gesprekken is inderdaad ook wat ik ervaar.Nu heb ik nog af en toe de energie het contact aan te gaan en over mijn zorgen te praten, maar het is een eenzijdig gesprek met weinig actie vanuit de andere kant.
Ja inderdaad.Mijn "wat-als" vraag zit hem net als bij jou - als het straks nog slechter met me gaat, wat gaat er dan gebeuren? Kan mijn partner wel voor mij zorgen? Zeker omdat onze huidige samenleving uitgaat van mantelzorgers die in kunnen springen en ik zie hem zienderogen achteruitgaan wat communicatie betreft....
Herkenbaar...De ander mist (net als ik) het dialoog met vader en broer, de bevraging en het meedenken. als het over sport gaan is er niets aan de hand, maar de serieuze zaken is een ander verhaal."
Begrijpelijk dat je je daar zorgen over maakt. Hoe oud zijn je jongens eigenlijk?Voor mij wat dat betreft ook een "wat als" - hoe gaan de jongens hier straks mee om, als ze een ouder hebben die zorg nodig heeft en een andere ouder heeft die hier niet over kan communiceren?
Ook dit is heel herkenbaar voor mij.Mijn partner doet de dingen op eigen manier, heeft weinig aanpassingsvermogen. Zeker omdat er geen vragen gesteld worden, maakt het extra lastig om goed af te stemmen.
Daar ben ik het mee eens. Helaas heb je vaak wel een stempel nodig om hulpverlening te kunnen krijgen.Het gaat uiteindelijk niet om die stempel (zie ook discussie NPO), maar om ieders welzijn.