Mijn ouders hebben best moeite met dit soort dingen, terwijl ik het zelf als een hele grote opluchting ervaar. Fietsen is onderhand zo eng geworden, en het fietsen op de driewieler voelde alsof ik weer een stukje vrijheid terug ga krijgen.
"Das best een stap terug hè..." zei mijn moeder
Waarom?? Alsof me iedere keer door hun rond te laten taxiën als ik bij ze op bezoek wil geen stap terug is...? Zo voelt het niet voor mij! Zij wonen 6km verderop in de bossen, nu kan ik daar weer fijn zelf heen.
Mijn broer motiveerde: "Maar dit is de eerste keer dat mensen het aan je zullen gaan zien." Dat snap ik dan weer wel, want inderdaad, mensen zien nog helemaal niks aan mij.
Maar dat het ik ook juist 8 jaar lang ook heel erg vervelend gevonden. Ik heb zelfs een wandelstok gekocht omdat er dan "iets te zien" was, omdat vooral bij het oversteken van de weg ik me vervelend voelde omdat ik niet snel genoeg liep (vanwege slecht zien/onbalans). Kon me het ongeduld van de automobilist helemaal inbeelden...
Op de fiets gaan ze het nu in ieder geval wel zien, en me dus hopelijk ook de ruimte geven zodat ik weer veilig fietsen kan.
, een personage die voor komt in een boekje, bedoeld om aan kinderen uit te leggen wat het hebben van MS in kan houden. 
