MSweb forum

Hi,

Sinds vorig jaar is bij mij (54, M) definitief de diagnose SP MS gesteld. Eerste schub was 25 jaar geleden maar sindsdien niks erg genoeg om te melden, dus ik vond mezelf gezond!, helaas sinds 2 jaar meer last. Ik vertel de artsen niet alles omdat ik me schaam, stom he... ik kan niet vertellen dat naar de wc gaan moeilijk is, ik echt moet helpen met de stoelgang (vraag meniet hoe ) en ook mijn vroegere bewijs van mannelijkheid is minder stabiel;;(. Herkenbaar, mag ook vrouwelijkheid zijn..

Wat jammer dat je zoveel schaamte ervaart, zo kan een arts je helaas ook niet helpen.

Nu snap ik dat het voor mij makkelijk praten is, omdat ik dat probleem niet heb. Praat bij de arts net zo makkelijk over problemen met mijn grote teen als bijv mijn ontlasting.

Waarom? Ik kan moeilijk doen, er omheen praten, hele omweg nemen... Maar het eind punt is hetzelfde. En als je wilt dat er iets veranderd, is dat helaas de enige optie, het probleem vertellen.

Dus bel zsm met je huisarts hierover, kan je leven een stuk verbeteren. Sterkte.

Ik sta er eigenlijk net zo in als Billy. Je doet jezelf heel er tekort door je te schamen over bepaalde “mankementen” Aheijm.

Voor een arts is alles bespreekbaar en door open te zijn over de problemen die je ervaart kan de arts proberen je op een goede manier te helpen. Of het nou over plassen of poepen of seksuele problemen gaat het hoort bij het leven net als alle andere zaken waarvoor je bij een arts terecht kunt.

Probeer je er over heen te zetten zodat je de juiste hulp krijgt.

wat goed dat je hier wel over je schaamte heen stapt!

herkenbaar, ja deels.. ik had het met plassen, wel moeten niet kunnen. Dat is vervelend, maar niks om je voor te schamen!
Je hebt MS, dan zijn problemen met de stoelgang niet vreemd. Er zijn meerdere oplossingen, bespreek het, je arts vindt het echt niet raar.

Dank voor jullie reacties, natuurlijk weet ik ook dat schamen/zwijgen niets oplost, integendeel. Maar het feit dat ik dit hier kon zeggen heeft er toe geleid dat ik, in het kader van de revalidatie/acceptatie, met mijn behandelend psycholoog over het thema heb kunnen praten. Dit zal verder meegenomen worden in mijn « revalidatie » traject!

wauw!

Wat goed van je!

schaamte is normaal
na zoveel jaren vertel ik vanuit 2 dogma's

1) mijn lichaam is een kapotte wagen waar regelmatig onderdelen uitvallen en daar kan ik volstrekt niets aan doen
2) dokters en verpleging hebben vrijwillige voor hun job gekozen. Als een verpleegster dus tubes in mijn blaas wil steken dan is dat haar keuze, ik kan er niets aan doen als mijn blaas stuk is.

Dag @aheijm ,

Ik herken meerdere van je problemen, en ook de 'schaamte' om de onderwerpen met een arts/hulpverlener te bespreken.
Uiteindelijk heb ik het wel opgegooid, en dat lucht op, zoals je nu zelf ook zal hebben gemerkt. Ineens blijken het bespreekbare onderwerpen, die als je het bespreekt ook nog eens oplossingen op kunnen leveren.

En zoals @1207 al aangeeft: Die arts/therapeut heeft bewust voor dat onderwerp gekozen, jij niet. Zij hebben waarschijnlijk al 1000 van die verhalen gehoord en kijken er echt niet van op; voor jou is het de eerste keer. Toch is het soms voor een arts/therapeut lastig om een 'intiemer' onderwerp op te gooien, en zijn zij juist blij als jij er over begint.

Dergelijke klachten zijn bij MS heel normaal.

Dank alle voor jullie input het is echt ondersteunend. « Grappig » was wel dat ik tijdens het gesprek met de revalidatiearts ook mijn zorgen over mijn potentie/erectie problemen uitte. Revalidatiearts eind 20..... stoelgang en plassen geen probleem maar « dat » andere thema werd braaf geparkeerd. Best lastig!