Re: Vermoeide benen: algemeen welzijns topic
Geplaatst: 30 mei 2022, 12:57
Hoi weer Steenbokje!
Ben weer wat helderder nu .
Klachten arm/hand
Goed te lezen dat de pijn/klachten in je arm/hand wel te handelen zijn.
Ik ben benieuwd wat je revalidatiearts in juli zal zeggen en hoop op goed/beter nieuws voor je qua behandelingsmogelijkheden.
Baclofen/spasmen
Ik denk dat ik eerst met de MS-verpleegkundige nog verder ga overleggen over de spasticiteit en afhankelijk van wat daar uit komt ga vragen of een bezoek aan de revalidatiearts in verband met m'n toenemende spasticiteit een mogelijkheid en zinvol is. Een afspraak met de reva-arts gaat ook standaard via haar. Dank je voor je suggestie daarover!
Ik denk dat ik waarschijnlijk hetzelfde heb als jij, dus een continue verhoogde spierspanning in (bij mij mijn rechter)been en -enkel/-voet en hetzelfde in mijn rechterarm die soms voor pijnklachten zorgen. Ik voel het gelukkig niet continue maar hou er ook regelmatig last van.
Wat betreft medicatie/baclofen, zie mijn vorige berichtje .
Leuke dingen en vriendschap/sociale contacten
Het is inderdaad niet vreemd om je wat terug te trekken uit sociale contacten als je weinig energie hebt en/of pijn en cognitieve klachten. Ik denk ook dat de meeste mensen daar wel begrip voor kunnen hebben, met name dan, denk ik, wat betreft de pijn en misschien de weinige energie.
Als ik minder contact opneem met m'n familie wanneer ik psychisch in een dip zit door de MS en het gevoel heb niet meer echt mee te kunnen doen en weinig te melden heb op dat moment behalve over mijn klachten (waar ik niet teveel over wil "zeuren") is dat moeilijker te begrijpen voor hen, dan wordt bijv. gezegd dat ik toch wel eventjes kan bellen al is het maar kort, maar het is niet zozeer dat ik niet lang kan bellen alswel het gevoel dat ik hierboven beschreef dat me dan weerhoudt. Is dat herkenbaar voor jou (of voor iemand anders misschien)?
Fijn dat je in ieder geval geen vriendinnen bent kwijtgeraakt door de ziekte en dat je weer kunt afspreken met iedereen! En zeker ook fijn dat het acceptabel is dat je dat op een lager pitje doet.
Ik snap dat het extra vermoeiend voor je is als je een afspraak buiten je woonplaats hebt. Ik heb dan nog het geluk dat mijn vriendinnen (die ik dan wel niet vaak zie) meestal mijn kant op willen komen of we spreken ergens halverwege onze adressen af.
Is het ook mogelijk voor jou om minder uren af te spreken wellicht?
Het jezelf soms moeten pushen om de deur uit te gaan herken ik zeker, vroeger alleen wegens mentale redenen en nu eveneens wegens fysieke. Lukt dat jezelf pushen meestal wel bij jou?
Nog een fijne dag (met hopelijk minder pijn en meer energie)!
Ben weer wat helderder nu .
Klachten arm/hand
Goed te lezen dat de pijn/klachten in je arm/hand wel te handelen zijn.
Ik ben benieuwd wat je revalidatiearts in juli zal zeggen en hoop op goed/beter nieuws voor je qua behandelingsmogelijkheden.
Baclofen/spasmen
Ik denk dat ik eerst met de MS-verpleegkundige nog verder ga overleggen over de spasticiteit en afhankelijk van wat daar uit komt ga vragen of een bezoek aan de revalidatiearts in verband met m'n toenemende spasticiteit een mogelijkheid en zinvol is. Een afspraak met de reva-arts gaat ook standaard via haar. Dank je voor je suggestie daarover!
Ik denk dat ik waarschijnlijk hetzelfde heb als jij, dus een continue verhoogde spierspanning in (bij mij mijn rechter)been en -enkel/-voet en hetzelfde in mijn rechterarm die soms voor pijnklachten zorgen. Ik voel het gelukkig niet continue maar hou er ook regelmatig last van.
Wat betreft medicatie/baclofen, zie mijn vorige berichtje .
Leuke dingen en vriendschap/sociale contacten
Het is inderdaad niet vreemd om je wat terug te trekken uit sociale contacten als je weinig energie hebt en/of pijn en cognitieve klachten. Ik denk ook dat de meeste mensen daar wel begrip voor kunnen hebben, met name dan, denk ik, wat betreft de pijn en misschien de weinige energie.
Als ik minder contact opneem met m'n familie wanneer ik psychisch in een dip zit door de MS en het gevoel heb niet meer echt mee te kunnen doen en weinig te melden heb op dat moment behalve over mijn klachten (waar ik niet teveel over wil "zeuren") is dat moeilijker te begrijpen voor hen, dan wordt bijv. gezegd dat ik toch wel eventjes kan bellen al is het maar kort, maar het is niet zozeer dat ik niet lang kan bellen alswel het gevoel dat ik hierboven beschreef dat me dan weerhoudt. Is dat herkenbaar voor jou (of voor iemand anders misschien)?
Fijn dat je in ieder geval geen vriendinnen bent kwijtgeraakt door de ziekte en dat je weer kunt afspreken met iedereen! En zeker ook fijn dat het acceptabel is dat je dat op een lager pitje doet.
Ik snap dat het extra vermoeiend voor je is als je een afspraak buiten je woonplaats hebt. Ik heb dan nog het geluk dat mijn vriendinnen (die ik dan wel niet vaak zie) meestal mijn kant op willen komen of we spreken ergens halverwege onze adressen af.
Is het ook mogelijk voor jou om minder uren af te spreken wellicht?
Het jezelf soms moeten pushen om de deur uit te gaan herken ik zeker, vroeger alleen wegens mentale redenen en nu eveneens wegens fysieke. Lukt dat jezelf pushen meestal wel bij jou?
Nog een fijne dag (met hopelijk minder pijn en meer energie)!