Jouw verhaal loopt gelijklopend met dat van mij. Alleen ben ik met die klachten naar de spoeddienst gegaan en is de bal sneller aan het rollen geraakt. Ik ben de dag erna onder de mri gegaan.
Ik ben toen opgenomen geweest en lang was ik een medisch raadsel, nog steeds zijn er red flags en nog steeds zijn er momenten dat ik het niet geloof.
Volgens de mribeelden heb ik een chronische ziekte, alleen voel ik mij helemaal niet zo.
Ik heb de diagnose eind november 2021 gekregen. Heel recent dus nog.
Ik probeer er zelf niet zo bij stil te staan, al word ik er dagelijks wel mee geconfronteerd door het nemen van mijn medicatie en vitamines.
Ik denk wel vaak, had ik niet naar spoed gegaan met die gevoelsstoornis en flinke blaasonsteking, had ik het nu misschien nog niet geweten. Ik voel me goed en ik hoop dat dat nog lang zo mag blijven.
Mijn neuroloog zei me een keer. Mocht je iedereen eens onder een mri schuiven, zouden er veel meer mensen iets hebben zonder dat ze het zelf weten.
Maar langs de andere kant denk ik, ik ben blij dat het zo vroeg ontdekt is en dat ik anno 2022 deze diagnose heb gekregen. Met al die remmende medicatie en al het onderzoek dat gaande is, is er hoop.
Dus een chronische zieke partner, moeder of werknemer voel ik me op dit moment echt niet. Ik hoop dat ik me nog lang zo mag voelen (touch wood)
