Wie ben ik?
Geplaatst: 27 aug 2022, 19:55
mag ik me eigen even voorstellen? Mijn naam is Albert en ben al 8 keer vijftig geworden. Ben getrouwt en heb twee kinderen maar wonen allebij niet meer thuis. Onze hobby zijn onze honden en houden hierdoor veel van wandelen.
Bij mij begon het dat ik problemen kreeg met mijn evenwicht bewaren. Ik begon te slingeren zonder dat ik hier een biertje voor nodig had en ook zo nu en dan tintelingen in mijn rechter been.
Toch maar even naar de huisarts. Hij deed een paar testen en vond in eerste instantie niets tot hij vroeg om op 1 lijn te lopen en je zult begrijpen dat lukte dus niet. De reactie van de huisarts " je valt uit" duh daarvoor ben ik hier.... Ow zal even een neuroloog raadplegen. Ik bel je terug. Die middag moest ik toch maar langs een neuroloog op. Dit was begin maart. Hij deed dezelfde testen en gaf aan dat het idd niet goed is en stelde voor om maar een mri te maken van mijn hoofd. De dag na de mri belde hij mijn op dat het beeld van de scan op ms leek. Omdat deze mededeling via de telefoon ging kwam het bij mij over dat het de diagnose ms was. Dit was een donderslag bij heldere hemel en wat nu?
Vlak na deze telefonische mededeling werd ik uitgenodigd bij de neuroloog om dit verder de details te bespreken. In dit gesprek kwam na voren dat het nog geen diagnose was maar een vedenking op ms en dat ook nog een mri van de rug gemaakt moest worden zo gezegt zo gedaan. Na deze scan weer bij de neuroloog om het resultaat te bespreken. Mijn rug bleek schoon te zijn van ontstekingen. Dit is een goed teken maar het bleef nog steeds een verdenking op ms.
Er is nog een ruggenprik maar daar wilde de neuroloog niet aan beginnen. Maar ik drong zelf er op aan om het wel te doen. Want naar mijn familie en omgeving heb ik niets aan een verdenking op ms. Ik heb het niet of (ook al hoor je dit liever niet) het wel. De ruggenprik bevestigde dat het ms was en het veranderde van verdenking naar diagnose ms. Dat was toch ff slikken. Je hebt toch een stille hoop dat het niet zo is. Okay wat nu?? Voorstel was toch om na 6 maanden (wat in september zou zijn) een her mri te maken. Al die tijd nog geen medicatie in welke vorm dan ook.
Maar heb in die periode enkele dagen dubbel gekeken en ging van zelf weg maar het scheel kijken kwam een week later weer terug maar herstelde zich niet na twee weken dubbel kijken contact gezocht met de neuroloog om hier is naar te kijken. Hij heeft mijn oog eens bekeken en hij stelde zelf voor om de mri die in september geplant was na voren te halen. Uit deze mri met contrastvloestof kwam na voren dat mijn ms sneller verloopt dan gedacht en moest gelijk een prenisolon kuur hebben om de ontstekingen te verhelpen en een voorstel om met ms remmende medicatie te beginnen om meer uitval te voorkomen. Over dit laatse hoefde ik niet lang na te denken. Inmiddels heb ik mijn tweede Ocrevus infuus gehad (gelukkig zonder bijwerkingen tot nu toe behalve een stukje vermoeidheid) en mijn dubbel zicht is voor 90% weg en voel mijn goed op dit moment.
Ik hoop dat de remmer zijn werk gaat doen en dat ik de komende jaren geen relape of terug val krijg.
Maar geniet van dit moment.
Als ik zo mijn verhaal schrijf en lees zo links en rechts de verhalen van andere op de forum besef ik goed dat ik van geluk mag spreken dat ik tot nu toe minimale klachten heb en hoop dat het zo blijft.
Bij mij begon het dat ik problemen kreeg met mijn evenwicht bewaren. Ik begon te slingeren zonder dat ik hier een biertje voor nodig had en ook zo nu en dan tintelingen in mijn rechter been.
Toch maar even naar de huisarts. Hij deed een paar testen en vond in eerste instantie niets tot hij vroeg om op 1 lijn te lopen en je zult begrijpen dat lukte dus niet. De reactie van de huisarts " je valt uit" duh daarvoor ben ik hier.... Ow zal even een neuroloog raadplegen. Ik bel je terug. Die middag moest ik toch maar langs een neuroloog op. Dit was begin maart. Hij deed dezelfde testen en gaf aan dat het idd niet goed is en stelde voor om maar een mri te maken van mijn hoofd. De dag na de mri belde hij mijn op dat het beeld van de scan op ms leek. Omdat deze mededeling via de telefoon ging kwam het bij mij over dat het de diagnose ms was. Dit was een donderslag bij heldere hemel en wat nu?
Vlak na deze telefonische mededeling werd ik uitgenodigd bij de neuroloog om dit verder de details te bespreken. In dit gesprek kwam na voren dat het nog geen diagnose was maar een vedenking op ms en dat ook nog een mri van de rug gemaakt moest worden zo gezegt zo gedaan. Na deze scan weer bij de neuroloog om het resultaat te bespreken. Mijn rug bleek schoon te zijn van ontstekingen. Dit is een goed teken maar het bleef nog steeds een verdenking op ms.
Er is nog een ruggenprik maar daar wilde de neuroloog niet aan beginnen. Maar ik drong zelf er op aan om het wel te doen. Want naar mijn familie en omgeving heb ik niets aan een verdenking op ms. Ik heb het niet of (ook al hoor je dit liever niet) het wel. De ruggenprik bevestigde dat het ms was en het veranderde van verdenking naar diagnose ms. Dat was toch ff slikken. Je hebt toch een stille hoop dat het niet zo is. Okay wat nu?? Voorstel was toch om na 6 maanden (wat in september zou zijn) een her mri te maken. Al die tijd nog geen medicatie in welke vorm dan ook.
Maar heb in die periode enkele dagen dubbel gekeken en ging van zelf weg maar het scheel kijken kwam een week later weer terug maar herstelde zich niet na twee weken dubbel kijken contact gezocht met de neuroloog om hier is naar te kijken. Hij heeft mijn oog eens bekeken en hij stelde zelf voor om de mri die in september geplant was na voren te halen. Uit deze mri met contrastvloestof kwam na voren dat mijn ms sneller verloopt dan gedacht en moest gelijk een prenisolon kuur hebben om de ontstekingen te verhelpen en een voorstel om met ms remmende medicatie te beginnen om meer uitval te voorkomen. Over dit laatse hoefde ik niet lang na te denken. Inmiddels heb ik mijn tweede Ocrevus infuus gehad (gelukkig zonder bijwerkingen tot nu toe behalve een stukje vermoeidheid) en mijn dubbel zicht is voor 90% weg en voel mijn goed op dit moment.
Ik hoop dat de remmer zijn werk gaat doen en dat ik de komende jaren geen relape of terug val krijg.
Maar geniet van dit moment.
Als ik zo mijn verhaal schrijf en lees zo links en rechts de verhalen van andere op de forum besef ik goed dat ik van geluk mag spreken dat ik tot nu toe minimale klachten heb en hoop dat het zo blijft.