Bloemetje88 schreef: ↑26 okt 2022, 14:32
Ze vroeg of ik stress had. Ik zei Nee. Ze vroeg of ik kinderen had, ik zei ‘ja, drie’.
Zodra ik dat zei zag ik haar houding veranderen en dat vond ik erg vervelend. Het ging van semi-interesse naar een zal wel stress zijn dan -houding.
Ik wou dat ik het niet had gezegd want verder vroeg ze nergens meer naar.
Hoewel ik niets wil afdoen aan jouw observaties, wil ik hierbij wel opmerken dat je voor haar invult wat de achterliggende motivaties waren. Het kan lastig zijn om te beoordelen waarom anderen iets doen, dat is heel subjectief. Je kunt natuurlijk gelijk hebben en dat zou echt onwijs stom zijn, maar het kan ook dat je je laat ingeven door onzekerheid.
De reden dat ik deze opmerking maak, is omdat ik het persoonlijk herken. Ik heb ook de neiging om intenties toe te schrijven aan andermans gedrag, op basis van mijn eigen onzekerheid. In mijn ervaring staan de meeste mensen er wel voor open om te luisteren als je je kwetsbaar opstelt en je onzekerheid uitspreekt. Naar mijn mening toon je daarmee zelfs heel veel kracht, het is niet makkelijk om je kwetsbaarheid te tonen!
Misschien kan je voor de volgende afspraak even met het secretariaat bellen om te vragen een notitie te maken dat je graag wat tijd wilt besteden aan het bespreken van je gevoelens tijdens het volgende consult?
Bloemetje88 schreef: ↑26 okt 2022, 14:32
Ik vind het lastig om dit te bespreken met haar want ik voel me super afhankelijk. Als zij besluit dat het tussen mijn oren zit dan is het klaar.
Dat is gelukkig niet zo. Ik begrijp dat het zo voelt, maar vergeet niet dat je altijd nog de weg van second opinions kunt volgen. Daarnaast zijn psychosomatische klachten niet minder echt omdat ze niet te verklaren zijn door fysieke afwijkingen.
Als jouw neuroloog haar 'handen van je aftrekt' omdat jouw klachten niet door neurologische afwijkingen te verklaren zijn, vraag haar dan je door te verwijzen naar iemand die je wel verder kan helpen.
Ben je niet overtuigd van haar interpretatie van de onderzoeken? Dan bedank je haar vriendelijk voor haar tijd en ga je lekker ergens anders praten met een neuroloog die opnieuw naar je kijkt. Daar heb je gewoon recht op, gelukkig.
Bloemetje88 schreef: ↑26 okt 2022, 14:32
Ze is een neuroloog tenslotte, geen psycholoog.
Nee, maar een beetje empathie mag je van artsen tegenwoordig toch wel verwachten. Jij hebt niet minder recht op een prettige omgang omdat een ander het druk heeft. Dat zou je van de slager ook niet pikken, toch?
Ik hoop dat ik je met mijn perspectieven een klein beetje een hart onder de riem heb kunnen steken. Hou de moed erin en geef niet op, je mag er zijn, je hebt recht op goede hulp en daarvoor hoef je jezelf en jouw behoeftes of gevoelens niet opzij te zetten.